Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Marcel Durnez
Marcel Durnez (ook gekend als Broere) (Geluwe, 28 november 1926 – Menen, 15 november 2016)[1][2] was een Belgische overlevende van drie concentratiekampen.[1][3][4]
Het begin van de Tweede Wereldoorlog had weinig invloed op het leven van Marcel, die in 1940 op 14-jarige leeftijd naar de vakschool ging om automechaniek te studeren. De familie had door de oorlog soms moeite om aan vldoende eten te raken, zodat ze illegaal dieren hielden, en betrokkenw aren bij smokkel.
Toen de Duitsers in mei 1943 jonge mannen opeiste om in Duitsland te gaan werken waaronder twee oudere broers (Gilbert en Daniël) vluchtte de 17-jarige Marcel met zijn broers Frankrijk waar ze terechtkwamen in het dorpje Amillis. Ze werkten hier op drie verschillende boerderijen. Ze werden verraden en gearresteerd door de Gestapo op 27 maart 1944, waarna ze werden opgesloten in de gevangenis van Melun. De broers kregen het aanbod lid te worden van de Waffen-SS, wat ze weigerden. Hiermee tekenden ze onbewust hun vonnis.
Op 27 april 1944 werden de broers per trein afgevoerd naar Auschwitz waar ze op 1 mei aankwamen. Twee weken later werden ze getransfereerd naar Buchenwald waar ze in quarantaine werden gehouden. Op 25 mei 1944 kwamen ze aan in Flossenbürg waar Marcel moest werken aan de Messerschmitt Bf 109.
Zijn oudere broers overleden in Flossenbürg: Daniël aan tuberculose op 27 januari 1945, Gilbert overleed aan de ontberingen op 13 april 1945. Niet veel later werd Flossenbürg ontruimd.
De gevangen moesten op het eind van de oorlog een mars van 100 km afleggen naar Tierlstein, waar ze op de Amerikanen botsen waarna hun bewakers vluchtten. Marcel kwam terug thuis aan op 18 mei 1945.
Na de oorlog werkte Marcel Durnez als wever.
Hij bezocht nadien meermaals de kampen. Pas in 1995 was hij klaar om zijn zoon Yves zijn verhaal te vertellen.
herinnering
- Ik was 18 in 1944, biografie geschreven door Yves Durnez
- Moeder, we zullen goed voor elkaar zorgen, een verteltheather uit 2009 gebaseerd op bovenstaand boek.
- in 2014 vond in het gemeentehuis van Menen de tentoonstelling ‘Decim Captivis’ (10 gevangenen) plaats. Fotograaf Karel Waignein trok hiervoor in 2014 met Marcel Durnez naar de drie concentratiekampen.
- in mei 2015 bracht de vzw Vriendenkring van Flossenbürg een tripelbier uit genaamd "Broere Marcel"
Bronnen, noten en/of referenties
|