Walter Kempner

Walter Kempner (Berlijn, 25 januari 1903 – Durham, Durham County, North Carolina, Verenigde Staten, 1997)^[1] was eem Duits-Amerikaans arts en voedingswetenschapper. Hij introduceerde een dieet gebaseerd op rijst en fruit om hoge bloeddruk te behandelen en was zo de grondlegger van de hedendaagse dieettherapie.

Leven

Walter Kempner werd geboren als een zoon van twee medische onderzoekers. Zijn vader, Walter Kempner (1869 – 1920)^[1] maakte het eerste antigif tegen het botulisme (Bacillus botulinus). Zijn moeder, Lydia Rabinowitsch-Kempner,^[1] deed onderzoek naar [tuberculose]. Beiden waren begonnen als assistenten van dr. Robert Koch, ontdekker van de tuberkelbacillus. Koch was de peetvader van Robert Kempner, de broer van Walter, die later de Amerikaanse adjunct-hoofdadvocaat was in de oorlogsprocessen in Neurenberg. Hun zus, Nadja Kempner, overleed in 1932 aan tuberculose.

Na zijn opleiding in Duitsland, ontvluchtte Kempner het land toen de nazi’s aan de macht kwamen. Hij werkte als arts aan de Universiteit van Duke. Dr. Kempner concludeerde dat, wanneer een zoutarm dieet goed is voor de bloeddruk, een eiwitarm dieet helpt bij de nierfunctie en een dieet met een laag vet- en cholesterolgehalte goed is voor het hart, men dit logisch zou kunnen combineren tot een zoutarm cholesterolvrij dieet op basis van koolhydraten. Dus ontwierp hij een dieet dat minder natrium bevatte dan de reeds bestaande natriumarme diëten, en tegelijk minder proteïne, cholesterol en vet bevatte dan enig ander vetarm dieet.

In 1939 begon hij patiënten te behandelen met dit radicale dieet, gebaseerd op witte rijst, suiker, en vruchten. De bloeddruk van patiënten verlaagde snel, de problemen met de nieren en de druk op de ogen verbeterden, evenals de hartziekten. Hoewel nierziekten toen gewoonlijk dodelijk waren, genazen twee derden van zijn patiënten.

Het dieetprogramma was oorspronkelijk bedoeld om slechts een korte periode te worden gebruikt onder toezicht van een arts, omdat men vreesde dat dit dieet gebrek aan voedingsstoffen zou kunnen veroorzaken. In 1942 kwam hierin verandering, toen een patiënte met een chronische nierziekte dr. Kempner wegens zijn zware Duitse tongval verkeerd begreep en in de plaats van na twee weken pas na twee maanden terug op consultatie kwam. Ze had geen gebrek aan voedingsstoffen en haar gezondheidsproblemen waren verdwenen. Hierdoor won Kempner het vertrouwen om de dieettherapie ook langduriger toe te passen.

Het vergde veel overtuigingskracht van de arts om sommige patiënten ertoe te motiveren deze voedingswijze te volgen. Kempner probeerde de patiënten met passie te overtuigen. Een voormalig patiënt diende zelfs een klacht in dat dr. Kempner haar had geslagen om haar het dieet te laten volgen.

Tegen 1944 had hij genoeg ervaring verzameld met dit dieet om hierover een verhandeling te schrijven, waardoor de universiteit op slag bekend werd. Patiënten kwamen van heinde en ver om hun hoge bloeddruk te laten behandelen, iets waar toen geen medicament voor bestond.

Gedurende zijn loopbaan probeerden medische collega’s van Kempner gedaan te krijgen dat hij een klinisch onderzoek zou organiseren om de waarde van het dieet vast te stellen. In dit soort onderzoeken is het gebruikelijk dat een controlegroep niet behandeld wordt of een placebo toegediend krijgt. Kempner zag echter zoveel positieve resultaten van het dieet dat zijn moraal het niet toeliet om patiënten onbehandeld te laten. In de plaats van een controlegroep niet te behandelen, documenteerde hij van elke patiënt de veranderingen van bloeddruk en cholesterolwaarden, gewicht en bloedsuikerwaarden, maakte een foto voor en na de behandeling. Een foto van het retina, de achterzijde van het oog, toonde dat het dieet het bloeden en lekken van bloedvaatjes in de ogen stopte.