Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Nederlands Palestina Komitee
Het Nederlands Palestina Komitee (NPK) is een comité, formeel een stichting, dat werd opgericht op 15 mei 1969. Het ziet zichzelf als "onderdeel van een mondiale beweging tegen uitbuiting, onderdrukking, discriminatie en racisme", wat zich uit in het streven naar versterking van de solidariteit met de Palestijnen.[1] De organisatie wordt geleid door vrijwilligers.
Ideologische classificatie Israël
Op 14 mei 1970 organiseerde de ASVA onder leiding van Bertus Hendriks een Midden-Oosten congres, met als uitgangspunt, fundamentele lacunes in de informatie op te heffen. Het congres was volledig bewust eenzijdig opgezet. De ASVA zegt hierover Ons congres is eenzijdig! Wij hebben van het begin onze opzet duidelijk naar voren gebracht: gezien de bestaande en door niemand te loochenen eenzijdigheid in Nederland achten wij het voor een zinvolle discussie op het slotforum met voor- en tegenstanders nodig dat in de eerste dagen van ons congres een aantal fundamentele lacunes in de informatie worden opgevuld.[2] De eindconclusie werd door de media uitgelegd als, "Zionisme is een territoriaal kolonialisme, vertegenwoordigd door de staat Israël en in stand gehouden door het westerse neo-imperialisme die moet verdwijnen of dezioniseren." Alle Palestijnen moeten, indien zij dit wensen, terug kunnen keren; Israël mag geen joodse staat meer zijn en moet zich volkomen losmaken van zijn banden met het imperialisme en het wereld-jodendom.[3] [4]
Doelstelling
Het NPK streeft in zijn doelstelling naar duurzame en rechtvaardige vrede tussen de bewoners van Israël en Palestina wat volgens het NPK alleen mogelijk kan zijn wanneer alle huidige bewoners van Israël, de Westelijke Jordaanoever en de Strook van Gaza, alsmede de Palestijnse vluchtelingen over gelijke rechten beschikken binnen genoemde gebieden. Vanuit die visie bestrijdt het NPK de Israëlische politiek in de regio Palestina, die de systematische kolonisatie en verdrijving van de autochtone Palestijnse bevolking impliceert. Het NPK veroordeelt elke poging om buiten de Palestijnen om over hun toekomst te beslissen en onderschrijft het uitgangspunt dat alle Palestijnen – binnen en buiten Palestina – een stem moeten hebben in de besluitvorming over zaken die hun welzijn en hun toekomst raken. Met deze doelstelling lijkt het NPK afstand genomen te hebben van een eerder standpunt, waarin het recht op zelfbeschikking van de Palestijnen centraal stond.[5]
Geschiedenis
Bekende personen die bij de oprichting in 1969 betrokken en verbonden waren aan het NPK zijn onder meer: Piet Nak (oprichter)[6], Mahmoud Rabbani (oprichter)[6],Kees Wagtendonk (oprichter)[6] en Bertus Hendriks (voorzitter 1970-1978)[7] Eerste voorzitter was Lucas Grollenberg.[8] Het NPK was met name actief in de jaren zeventig en begin jaren tachtig. Sinds de Oslo-akkoorden had het comité te maken met een sterke terugloop in aanhang en aandacht, waardoor een in 2001 opnieuw afgekondigde boycot van Israëlische producten niet van de grond kwam.[7]
Het standpunt van het NPK in 1969
Het doel van het comité is om ‘begrip te kweken voor de situatie van de Palestijnse Arabieren, die in 1948 en 1967 hun huizen, bezittingen en velden in angst of onder dwang hebben verlaten en sindsdien niet daarheen hebben kunnen terugkeren. [9] In juli van dat jaar enige weken na de oprichting reisde een delegatie van het NPK waaronder Piet Nak, pater J. van Eupen Voorzitter PPR (Amsterdam), Wim Bartels, Bertus Hendriks namens de ASVA en Kees Wagtendonk op uitnodiging en kosten van de Arabische Liga naar Egypte, Jordanië, Syrië en Libanon.[10] Na terugkomst nam het NPK de standpunten van de PLO over zoals deze was omschreven in haar handvest. Daarin staat dat de PLO als doel de vernietiging van de staat Israël nastreeft. Wat betreft de omgang van het NPK met de standpunten van het PLO is de opmerking van Wietske Miedema, NPK-bestuurster van het eerste uur, belangrijk: ‘Al die aanslagen die ze pleegden, daar moest je telkens weer iets op verzinnen. Dan vertelde je maar weer wat je allemaal in de vluchtelingenkampen had gezien, hoe de mensen daar leden’. Daarnaast was het volgens Miedema zo dat de Palestijnen vaak tegen het NPK logen: ‘Als je over de slachting in 1970 onder de Palestijnse vluchtelingen in Jordanië begon, ontkenden ze dat gewoon.’ Hendriks en Miedema hebben over dat soort zaken beide een keer ruzie met de leider van PLO, Yasser Arafat gehad.[11]
Subsidie
In 1975 en 1980 werden door de overheid subsidieaanvragen voor het NPK afgewezen op grond van de overweging dat de standpunten van het NPK als te controversieel door de kamerleden werden beschouwd
Libanon-oorlog
Gedurende de Libanon-oorlog die, met heftige en minder heftige momenten, duurde tot en met 1990, deed het NPK regelmatig verslag van de strijd. Kenmerkend voor dit verslag was dat van aanslagen vanuit de Palestijnse groeperingen geen melding werd gemaakt. Dat de gemoederen rondom het Midden-Oosten in Nederland hoog opliepen bleek wel uit het feit dat er tijdens een demonstratie van het NPK in 1982 tegen de inval van Israël in Libanon een bommelding werd gedaan in het kantoor van de Israëlische luchtvaartmaatschappij El Al. Later bleek het echter om een nepbom te gaan. Veel serieuzer was de brandstichting op het hoofdkantoor van het NPK in Amsterdam. De gehele inboedel ging daarbij in vlammen op.[7]
Het NPK maakt deel uit van het Europese Palestina solidariteits netwerk ECCP (European Coordination of Committees and Associations for Palestine). Het Komitee levert een actieve bijdrage aan de mondiale BDS-campagnes tegen wat binnen deze beweging de Israëlische overheersing en apartheidspolitiek ten aanzien van het Palestijnse volk wordt genoemd.
Publicaties
Sinds 1986 wordt het tijdschrift Soemoed (vastberadenheid) uitgegeven, als opvolger van de Nieuwsbrief van het NPK.[12] Ook worden er periodiek boeken en brochures uitgegeven. Ter gelegenheid van 60 jaar "Al-Nakba" werd er een speciaal bulletin uitgegeven.[13] Ook worden er regelmatig openbare bijeenkomsten georganiseerd.
IJveren voor het einde van Israël
In 2008 verklaarde voormalig voorzitter Wim Lankamp van het NPK in een interview met het Reformatorisch Dagblad[14] dat het NPK zich onvoorwaardelijk achter het recht op terugkeer van 4 miljoen Palestijnse vluchtelingen schaarde. Desgevraagd erkende Lankamp, dat inwilligen daarvan het einde van de staat Israël zou betekenen, en het NPK daar ook voor ijvert. Dat deze transitie tot nieuw geweld tegen de Joden zou betekenen werd door Lankamp betwijfeld. Ook gaf Lankamp blijk van een dubbelzinnige houding ten aanzien van zelfmoordaanslagen op Israëlische burgers.
Externe link
Palestina-Komitee.nl website NPK
Bronnen, noten en/of referenties
|
