Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Goudwinning in Suriname
Goudwinning in Suriname betreft het geheel der exploratie en exploitatie van goud, zowel op grote als op kleine schaal in bepaalde gebieden van Suriname. Volgens schattingen van de Centrale Bank van Suriname is ongeveer 30 procent van de arbeidsbevolking werkzaam in de goudsector. De meeste goudzoekers zijn evenwel werkzaam in de illegale kleinschalige goudsector. De legale en illegale goudwinning produceren tezamen rond de 30.000 kilogram goud op jaarbasis.[1] Goudwinning in Suriname valt onder te verdelen in kleinschalige en grootschalige goudwinning.
Geschiedenis
Hoewel er waarschijnlijk al voor de komst van de eerste kolonisten goud gevonden werd in wat nu Suriname is, en het gebied enige tijd bekend stond als 'El dorado', vond de eerst bekende exploratie-expeditie pas plaats in 1718. Enkele privé ondernemers en de staat doen verschillende pogingen tot winning van goud. Ook sommige Marrons en vrije Creolen zochten handmatig naar goud. Na de afschaffing van de slavernij zorgt de overheid door stimuleringsmaatregelen in de periode 1875-1925 voor een kleine gold rush. De winningsactiviteiten komen vrijwel tot stilstand door mismanagement, gebrekkige winningstechnieken, illegaliteit en een slechte prijs op de wereldmarkt. Een tweede 'gold rush' dient zich aan door het snel stijgen van de goudprijzen aan na 1970. Er wordt door de overheid een winningsmethode geïntroduceerd waarbij men gebruikgemaakte van zuigers die werkten vanaf pontons op de rivier. De Binnenlandse Oorlog verstoorde deze activiteiten vanaf 1986. Goudwinning werd toen voor een groot deel gecontroleerd door het Junglecommando, dat er een belangrijke bron van inkomsten aan had. Na de oorlog bleef in de jaren negentig mede door de moeilijke economische situatie de kleinschalige winning actief. In de eenentwintigste eeuw ontstond ook weer een op grotere schaal opererende goudindustrie zodat de tweede gold rush anno 2015 nog steeds voortduurt.[2]
Kleinschalige goudwinning
De kleinschalige goudwinning vindt voornamelijk plaats in het Greenstone belt-gebied in Oost-Suriname. De goudafzettingen van Suriname zijn deel van het Guyanaschild, een geologische Greenstone formatie die zich uitstrekt over 415.000 km2 van Venezuela, de Guyana's en Brazilië.[3] Goudzoekers beginnen met het uitkiezen en exploreren van een mogelijke werkplek. De goudzoekers graven een aantal gaten van ongeveer twee meter diep. Meer kapitaalkrachtige ondernemers zetten een graafmachine in om diepere afzettingen te onderzoeken. Vervolgens wordt de inhoud van een gat gewassen met een baté of goudpan, om zodoende te weten te komen of er daadwerkelijk goud aanwezig is.
In de exploitatie fase wordt met een mijnbouwmachine, die door een generator aangedreven wordt en waaraan hogedrukspuiten gevestigd zijn, een gat van zand en klei ontdaan. Wanneer de goudhoudende bodemlaag bereikt is, wordt de modder door een zuigslang in een sluicebox ofwel spoelgoot gepompt. Een sluicebox bestaat uit twee of drie achter elkaar gemonteerde, schuingeplaatste houten bakken. Gouddeeltjes en andere zware materialen worden (deels) opgevangen achter ribbels en/of een metalen gaaswerk, en in de grove mat die de bodem van de sluicebox bedekt. Na enkele dagen of weken worden het gaas en de mat gewassen en het concentraat opgevangen. Bij het spoelen wordt kwik gebruikt. Kwik en goud vormen op de ratio 1:1 een amalgaam. Het amalgaan wordt verhit, waardoor het kwik verdampt en het goud achterblijft. De verhitting kan op twee manieren geschieden: in een gesloten systeem (retort) of op een houtvuur in een baté, al dan niet met bladeren afgedekt.[4]
Grootschalige goudwinning
Bij grootschalige goudwinning zijn grootschalige investeringen in gebouwen, machines en infrastructuur noodzakelijk.[5] Het Canadese bedrijf IAMGOLD/Rosebel Goldmines nv is sinds november 2006 voor 95 % eigenaar van de Gros Rosebelmijn. De overige vijf procent is van de staat. Deze mijn is op ongeveer 80 kilometer ten zuiden van Paramaribo gelegen, in het district Brokopondo. De mijn beslaat een gebied van 170 km2.
In 2004 sloot Suralco een contract met Newmont Overseas Exploitation ltd voor de exploratie van haar Merian en Witlage goudconcessies. Dit gebied bevindt zich op 75 kilometer ten zuiden van de plaats Moengo en 30 km ten noorden van het Nassaugebergte. Na vier jaar van exploratie activiteiten door Surgold, de gezamenlijke dochteronderneming, zijn onderhandelingen begonnen tussen Suralco, Newmont en de Surinaamse overheid over de bouw van een goudmijn.[6] In 2014 werd een positief besluit genomen over het Merian goudproject. Er komt een goudmijn waarin de staat Suriname voor 25 procent zal deelnemen.[7]
Grassalco, een staatsbedrijf, beschikt over mijnbouwrechten in drie gebieden: Maripaston, Lelygebergte en Goliathberg.
Illegale sector
Sinds januari 2011 bereidt de Commissie Ordening Goudsector plannen voor om te komen tot ordening van de kleinschalige formeel illegale goudwinning. De verwachting is dat de plannen voor ordening in 2016 gereed zullen zijn. De doelen van deze commissie zijn meerledig, maar het belangrijkste doel is dat de illegale goudwinningsactiviteiten worden gelegaliseerd. [8]
Kwik
Het gebruik van kwik in de kleinschalige goudwinning brengt grote milieurisico's met zich mee. De vrijkomende kwikdamp heeft een negatieve impact op de gezondheid van mens en dier. Consumptie van met kwik vervuilde vis kan resulteren in kwikvergiftiging. De anti-kwik beweging, ''Nokwik'' genoemd, zet zich op een interactieve manier in voor een kwikvrij Suriname. De beweging wordt internationaal en lokaal financieel gesteund door het Suriname Conservation Foundation (SCF), het Small Grants Programme (SGP) van de United Nations Development Program-Suriname (UNDP-Suriname),[9] het World Wide Fund for Nature Guianas (WWF Guianas) en de Suriname Environmental and Mining Foundation (SEMIF).
Bronnen, noten en/of referenties
|