Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Anonieme Overeters
Anonieme Overeters (Eng.: Overeaters Anonymous, O.A.) is een wereldwijde organisatie die groepsbijeenkomsten (meetings) organiseert voor mensen die leiden aan dwangmatig eetgedrag, vergelijkbaar met de aanpak van de Anonieme Alcoholisten. Het omvat een twaalfstappenprogramma voor mensen met onder meer boulimie, anorexia nervosa of orthorexia nervosa, of een eetstoornis met overgewicht tot gevolg (bijvoorbeeld EBS). Iedereen met een problematische relatie met voedsel is welkom. De derde traditie van OA stelt dat de enige vereiste voor het lidmaatschap een verlangen is om te stoppen met dwangmatig eten. [1]
OA werd opgericht door Rozanne S. en twee andere vrouwen in januari 1960.[2][3]
Anonieme Overeters schat zijn lidmaatschap op meer dan 60.000 mensen in ongeveer 6500 groepen, in meer dan 80 landen.[4] OA heeft geen ledenlijst, en wordt gefinancierd uit vrijwillige bijdragen. OA heeft zijn eigen literatuur ontwikkeld voor mensen die dwangmatig eten, maar maakt ook gebruik van de Anonieme Alcoholisten-boeken Alcoholics Anonymous[5] en Twelve Steps and Twelve Traditions[6].
Vanuit een ziektevisie op dwangmatig eten hanteren de anonieme overeters een stappenbenadering waarbij de nadruk op abstinentie en revalidatie liggen.
Deze 12 stappen bestaan uit een reeks activiteiten die inhouden dat:
- de dwangmatig eter zijn ziektebeeld accepteert;
- vervolgens wordt het ziektebeeld grondig geanalyseerd en geïnventariseerd, waardoor het bewustzijn van de problematiek groeit;
- Daarna worden er vanderingen doorgevoerd die leiden tot herstel, en wordt dit geïntegreerd in de levenshouding.[1]
Definities
- OA definieert dwangmatigheid als "elke impuls of het gevoel onweerstaanbaar te worden gedreven in de richting van een of andere irrationele actie."[7]
- OA definieert dwangmatig overmatig eten als een progressieve, verslavende ziekte.[7]
- OA beschouwt dwangmatig overeten als een chronische aandoening en maakt deel uit van een poging om psychologische stress te verlichten.[3]
Net als andere twaalfstappenprogramma's, ziet OA dwangmatig eten als een drievoudige ziekte, waarbij drie dimensies worden onderscheiden: fysiek, mentaal en spiritueel. Dwangmatig eten manifesteert zich in elke dimensie.[8]
Om potentiële leden te helpen beslissen of ze het programma al dan niet nodig hebben, biedt OA een vragenlijst aan met vragen als: "Geef je te veel tijd aan eten en denk je teveel aan eten?" "Ja" antwoorden op drie of meer van deze vragen wordt beschouwd als een goede indicatie van problemen waarmee OA mogelijk kan helpen.[9]
"Onthouding bij overeten" is de actie om af te zien van dwangmatig eten en dwangmatig voedselgedrag tijdens het werken aan of het behouden van een gezond lichaamsgewicht.[10]
"Dwangmatig eten" en "dwangmatig eetgedrag" (zoals die termen worden gebruikt in OA's definitie van onthouding) betekenen irrationeel eten, of irrationeel voedselgedrag, dat wordt opgevat als een resultaat van een impuls of gevoel dat onweerstaanbaar aanvoelt. Dus, volgens Overeaters Anonymous, "onthouding" is de handeling om af te zien van "dwangmatig eten" en "dwangmatig voedselgedrag". Het doel van OA's definitie van onthouding is dat de dwangmatige eter onthouding heeft van dwangmatig eten en dwangmatig voedselgedrag.
OA pleit er voor dat de dwangmatige eter zijn of haar eigen eetplan bepaalt, waardoor de dwangmatige eter zich kan onthouden van dwangmatig eten en dwangmatig voedselgedrag.
Herstelhulpmiddelen en –strategieën
Het OA-programma is gebaseerd op de twaalf stappen en twaalf tradities van Anonieme Alcoholisten. Er zijn minimale wijzigingen aangebracht om deze toepasbaar te maken op eetstoornissen.
Om de twaalf stappen en de twaalf tradities in praktijk te brengen, beveelt de OA-programmatuurliteratuur acht 'Tools of Recovery' aan. Deze omvatten:
- Een voedselplan;
- Sponsoring;
- Groepsbijeenkomsten (meetings)
- Telefoon;
- Schrijven;
- Literatuur;
- Anonimiteit;
- Service.
Deze hulpmiddelen worden als essentieel beschouwd voor het verkrijgen en behouden van onthouding. [11] Groepsbijeenkomsten (meetings) dienen om elkaar praktische en emotionele steun te bieden, en om gevoelens van schuld en schaamte te verminderen. Een sponsor biedt begeleiding via het OA-programma en ondersteuning waar nodig, maar stimuleert geleidelijk de autonomie.[12]
Voedselplan
OA adviseert geen specifiek voedselplan of dieet, noch sluit het persoonlijk gebruik ervan uit. OA beveelt aan dat elk lid een gekwalificeerde arts of diëtist raadpleegt.[11]
Demografie OA
In 2002 vergeleek een proefschrift de resultaten van een onderzoek onder 231 OA-leden in het gebied rond Washington DC, uitgevoerd in 2001 met de bevindingen van onderzoeken van OA-leden uit 1981. Uit de enquête van 2001 bleek dat 84% van de OA-leden last hadden van eetbuien, 15% boulimia nervosa en 1% van anorexia nervosa.
Uit de enquête van 1981 bleek dat 44,5% van de OA-leden als binge-eaters werd geïdentificeerd, 40,7% als boulimisch en 14,8% als lijdend aan anorexia. De enquête vond ook een toename van het percentage mannen bij OA van 9% in 1981 tot 16% in 2001. Beide cijfers zijn over het algemeen in overeenstemming met de schattingen van de American Psychological Association dat de verhouding tussen man en vrouw van mensen met een eetstoornis varieert van 1:6 tot 1:10.
De onderzoeker verklaarde dat het typische OA-lid in Washington blank en hoog opgeleid was. Het typische OA-lid dat in 2001 werd ondervraagd, werkte voltijds en huisvrouwen hadden slechts 6% van de OA-populatie van 2001, in tegenstelling tot 30% van de ondervraagden in 1981. Dit weerspiegelt de trend dat steeds meer vrouwen een baan hebben. Verder had 80% van de deelnemers in 2001 een bachelor-opleiding voltooid behaald, vergeleken met 59% van de ondervraagden in 1981. Het percentage OA-leden dat gescheiden of gescheiden was, was gestegen van 10% in 1981 tot 21% in 2001, ook als gevolg van trends onder de algemene bevolking.[3]
Correlaties met behoud van onthouding
Onderzoek heeft een aantal OA-activiteiten geïdentificeerd die leiden tot onthouding:
- het naleven van een voedingsplan (inclusief het wegen en meten van voedsel);
- communicatie met andere leden (met name sponsors);
- tijd doorbrengen in gebed en meditatie;
- servicewerkzaamheden uitvoeren;
- het uitvoeren de vierde stap (het uitschrijven van het eetprobleem);
- het neerschrijven van gedachten en gevoelens;
- het bijwonen van groepsbijeenkomsten (meetings);
- het lezen van OA / AA literatuur.
Onderzoekers hebben daarom geconcludeerd dat uitvoeren van OA-activiteiten direct kan helpen bij het bevorderen van onthouding en het verminderen van de frequentie van terugval bij mensen met een eetbuistoornis, boulimia nervosa en anorexia nervosa.[3]
Eerlijkheid
Hoewel niet in onderzoek als significant wordt gevonden, antwoordde een aantal OA-leden dat eerlijkheid een zeer belangrijke OA-praktijk was. Onderzoekers hebben gewezen op het hoge niveau van eerlijkheid bij OA-vergaderingen en wezen erop dat het werken met de Twaalf Stappen deze kwaliteit versterkt.[3]
Spiritualiteit
OA is niet religieus, maar spiritueel. Het is de bedoeling, dat er gezocht wordt in de mogelijkheden van de spiritualiteit, teneinde hier zaken te vinden die helpen om dwangmatig eetgedrag af te laten nemen.[3][12][13]
Resultaten
Onderzoeksresultaten tonen aan dat 90 procent van de leden van de OA hebben aangegeven dat hun emotionele, spirituele, sociale leven, en hun carrière "enigszins, veel of zeer veel" zijn verbeterd. OA's nadruk op groepsbetrokkenheid en psychologische en spirituele ontwikkeling leidt tot een positieve, adaptieve en zelfbevorderende omgeving. [3] [12]
Veranderingen in het wereldbeeld
Veranderingen in het wereldbeeld worden als essentieel beschouwd voor herstellende dwangmatig eters, omdat ze meestal gepaard gaan met aanzienlijke gedragsveranderingen. Voorbeelden van veranderingen:
- Van het idee dat "het slecht is om te eten" naar "iemand moet eten om in leven te blijven en moet zich er niet schuldig over voelen";
- Van "men is gewoon te zwaar en moet kilo's kwijtraken" naar "men heeft onderliggende psychologische en interpersoonlijke problemen";
- Van "zichzelf ontkennen en afkeuren" naar "het is oke om positieve gevoelens over zichzelf te uiten en voor je behoeften te zorgen";
- Van "voedsel is het antwoord op alle problemen, de bron van troost" naar "psychologische en emotionele behoeften moeten worden vervuld in relaties met mensen";
- Van "Ik ben een persoon die ongecontroleerd eet" naar "Ik ben iemand die beperkingen heeft en niet eet wat schadelijk voor mij is." [14]
Stuurloosheid en controle
Dwangmatig eetgedrag is vergelijkbaar met het zelfdestructieve gedrag van het innemen van bedwelmende middelen; de gebruiker ervaart eerst tijdelijk comfort en genot, om zich daarna gestraft te voelen.[3]
In relaties bevestigden veel OA-leden dat ze probeerden hun eigen leven en die van anderen te beheersen. De ervaring van de OA-leden werd echter ook gekenmerkt door sterke gevoelens van persoonlijk falen, afhankelijkheid, wanhoop, stress, nervositeit, laag zelfbeeld, machteloosheid, gebrek aan controle, zelfmedelijden, frustratie en eenzaamheid.
Harde zelfkritiek is een typisch kenmerk, vergezeld van gevoelens van "Ik verdien het niet" en "Ik ben minder waard dan anderen." Dergelijke gevoelens bleken een dominante invloed te hebben op relaties met anderen.[14]
Leden beschrijven hun gevoel van ontspanning en bevrijding, en de toenemende waarde van terughoudendheid en bescheidenheid in hun leven. Hun getuigenissen tonen aan dat, door zich bewust te worden van hun stuurloosheid en ontkenning, ze kunnen transformeren naar acceptatie; Daarnaast beginnen ze de groeiende kracht van het herstellende zelf te voelen.
Tegelijkertijd vervangt persoonlijke verantwoordelijkheid zelfmedelijden en de verwachting dat anderen zullen handelen voor je welbevinden.
In de periode dat hun eetstoornis actief was, beweerden veel OA-leden dat hun leven werd gedomineerd door een obsessief streven naar perfectie, dat hun gevoel van waardeloosheid verborgen hield.[14]
Vergelijkingen
Een significant verschil tussen twaalfstappenwerk en cognitieve gedragstherapie is de acceptatie van een Hogere Macht en het bieden van collegiale ondersteuning. Een grote studie, bekend als Project Match, vergeleek de twee benaderingen en motiverende enhancement-therapie bij de behandeling van alcoholisten. De Twaalf Stap-programma's bleken effectiever in het bevorderen van onthouding.
Elke OA-groep heeft zijn eigen karakter en toekomstige leden worden aangemoedigd om verschillende groepen te proberen.[15]
OA stelt dat de context van stuurloosheid binnen het programma niet verwijst naar iemands tekortkomingen, maar eenvoudigweg naar de acceptatie dat ze een probleem hebben met voedsel, dat ze individueel niet kunnen overwinnen. Door te accepteren dat ze stuurloos zijn in hun eetgedrag, kunnen ze de controle hierover weer herwinnen.
Enquêtes onder OA-leden hebben aangetoond dat ze regelmatig sporten, religieuze diensten bijwonen, individuele psychotherapie volgen en antidepressiva krijgen voorgeschreven. Dit toont aan dat deelnemers andere therapeutische interventies buiten het Twaalfstappen-programma accepteren, als dat bijdraagt aan herstel.
Literatuur
- Overeaters Anonymous, Torrance, California: Overeaters Anonymous, 1980, ISBN 0960989811.
- The Twelve Steps and Twelve Traditions of Overeaters Anonymous, Torrance, California: Overeaters Anonymous, 1993, ISBN 0960989862.
Externe links
Bron
|
