Robert Devriendt

Robert Devriendt (1955, Brugge) is een Belgisch kunstenaar. Hij maakt kleine schilderijen die hij in reeksen combineert. Dramatiek en sensualiteit staan centraal. De thematiek en de combinaties van de schilderijen die altijd meerduidig zijn, tonen Devriendts relatie met de schilderkunst, de film, en het beeld in het algemeen.

Tentoonstellingen en projecten

Robert Devriendt onderzoekt de werking en interpretatie van beelden waarbij het drama een belangrijke rol speelt. De verbeelding van de toeschouwer wordt gestimuleerd door de witruimte tussen de schilderijen. Met zijn gedetailleerde schildertechniek, waarin tactiliteit en sensuele suggestie centraal staan, houdt Devriendt de toeschouwer in de ban.

Robert Devriendts schilderijen combineren cinematografische kwaliteiten met schilderkunst pur sang. Zowel de montagetechnieken als de beeldtaal ontleent Devriendt deels aan de film. Hij bedient zich van codes eigen aan film. Codes die vandaag onze algemene beeldcultuur en kijk op de werkelijkheid bepalen. Het belang van de mise-en-scène, maar ook het gebruik van props, en beeldmotieven die refereren aan specifieke filmgenres zoals de film noir, zijn hier een voorbeeld van. De stills hebben tegelijkertijd een hypersensueel en tactiel karakter en refereren aan het brede spectrum van de westerse schilderkunst.

In een carrière van meer dan 30 jaar werd zijn werk o.a. tentoongesteld in Museum M te Leuven, Museum Dhondt-Dhaenens te Deurle, het Groeningemuseum te Brugge, het Duitse MARTa Herford, National Museum of China in Beijing en Museum MOCAK te Krakau (Polen).

De kunstenaar wordt vertegenwoordigd door Galerie Albert Baronian (Brussel), Galerie Loevenbruck (Parijs) en Marlborough Gallery (Londen).

A Voyeurs Devotion

Deze tentoonstelling vond in 2012 plaats in Galerie Loevenbruck te Parijs. Devriendt schreef ook een gelijknamige tekst. Het verhaal en de schilderijen speelden zich af in een gelijkaardige wereld. Een alterego gaf de kunstenaar het verhaal in. “Ik vertrok vanuit een personage, een protagonist die al dan niet bepaalde acties uitvoerde. Het was alsof ik slechts de voorkeuren van dit personage hoefde te volgen. Dit alter ego leverde mij inhouden en beelden aan.”, verduidelijkt de kunstenaar.

De toeschouwer, die in de ogen van Devriendt een voyeur is, werd uitgenodigd om als detective ‘de gebroken verhalen’ te interpreteren.

Unsolved Cases

De Londense Marlborough Gallery presenteerde in 2014 een solotentoonstelling van Robert Devriendts werk, met series schilderijen waarin personages geconfronteerd werden met fetisjistische attributen, zoals een meisje met een Kalashnikov, een man die angstvallig een schoen vastgrijpt en een ontploffende Aston Martin. De Unsolved Cases waarmee de toeschouwer te maken kreeg, werden gesuggereerd door de narratieve verbinding tussen de schilderijen.

In deze tentoonstelling werd het duidelijk dat Devriendt zijn werk baseert op een stevig conceptueel kader: hij is zich terdege bewust van het effect van narratieve strategieën en de manier waarop gefragmenteerde geschilderde beelden daarbij een sleutelrol kunnen spelen.

Making Connections

Van oktober 2015 tot en met februari 2016, was de solotentoonstelling Making Connections te zien in het Groeningemuseum te Brugge. In de tentoongestelde reeksen combineerde Devriendt fragmentarische schilderijen met elkaar zodat er een bepaalde spanning ontstond door in te spelen op de associaties die ze opriepen bij de toeschouwer.

Het Groeningemuseum – waar een internationaal geroemde verzameling Vlaamse primitieven ondergebracht is – vormde de ideale locatie voor deze tentoonstelling: Devriendt werd immers eerder wel eens ‘een hedendaagse Vlaamse primitief’ genoemd. Hoewel de verbinding met de traditie van de schilderkunst in Devriendts werk sterk is, verleent zijn onderzoek van filmische en fotografische beeldstrategieën zijn reeksen tegelijk een onmiskenbare actuele waarde.

De tentoonstelling reisde later door naar Museum MOCAK in het Poolse Krakau.

The Missing Script

The Missing Script, het meest recente project van Robert Devriendt, kan opgevat worden als een “eigenzinnige interpretatie van een storyboard”. Er is geen vast script. Mogelijke verhaallijnen ontstaan tijdens het schilderen door associatie en de combinatie van verschillende werken. “De gangbare opeenvolging van script en storyboard wordt hierdoor verwisseld”, aldus de kunstenaar. Door toedoen van een zorgvuldige staging van de personages vertonen de werken alle kenmerken van een drama.

De schilderijen putten kracht uit de onderlinge combinaties: het geheel is meer dan de som der delen. Het is de opeenvolging die de inhoud van de beelden bepaalt. Het is dan ook vooral belangrijk wat er tussen de beelden gebeurt, in dat soort van niemandsland waar de interpretatie van de toeschouwer zich het meest laat gelden.

De opeenvolging van beelden in The Missing Script is niet chronologisch. De schilderijen worden genummerd volgens datum van afwerking en niet volgens hun rangorde in een vastomlijnd plot. Een later geschilderde scène kan een flashback zijn die uiteindelijk tussen vroegere scènes geschoven wordt. Deze montagetechniek kan de aanvankelijk voorafgaande beelden een totaal andere betekenis geven.

Het concept waarbij schilderijen binnen het format van een storyboard functioneren, is nieuw in de praktijk van de schilderkunst. Waar Devriendts werk vroeger reeksen van een bepaald aantal schilderijen betrof, vormt The Missing Script één grote reeks die zich over verschillende jaren zal ontwikkelen.

Publicaties oa.

In Making Connections [Groeningemuseum Brugge, 2015] gaat Sam Steverlynck dieper in op het filmische karakter van Devriendt’ s werk en noemt hem een beeldfetisjist.

Broken Stories [Ludion, 2014] geeft de lezer inzicht in het werk van de laatste vijftien jaar.

Naast de aandacht die er wordt besteed aan de delicate schilderstijl van Robert Devriendt, wordt ook de conceptuele basis van zijn werk belicht. Auteurs als Michael Amy, Eva Wittockx, Lorenzo Benedetti en Edwin Carels laten hun licht schijnen op het enigmatische oeuvre van Devriendt. Daarnaast bevat het boek ook drie literaire teksten van de kunstenaar zelf.

De schilderijen van Devriendt worden in Scènes [MER. Paper Kunsthalle, 2013] verbonden met een brede waaier aan literaire teksten van onder meer Delphine Lecompte, Peter Verhelst, Jeroen Olyslaegers, Saskia De Coster en Koen Peeters.

Zwishen den Bildern [ MARTa, Herford 2009]

Peintures & Scénarios [Musée des Beaux-Arts, Tourcoing 2009]

In Schilderen [Merz/Luc Derycke & Co., 2001] vertelt Devriendt over het wonder van de visuele observatie. De publicatie reflecteert over de kunst van het schilderen en de ontdekking van de zichtbare wereld als een oneindig, onvatbaar en zelfs onvrijwillig drama, en balanceert op de fascinerende rand tussen fictie en non-fictie.

Le rendez-vous fatal

Le rendez-vous fatal is een art clip, gecreëerd door Devriendt naar aanleiding van de tentoonstelling Making Connections in het Brugse Groeningemuseum. De cinematografische dimensie van Devriendts oeuvre kristalliseert in dit werk. De titel, Le rendez-vous fatal, verwijst naar de gelijknamige reeks die het uitgangspunt van de art clip uitmaakt.

https://www.youtube.com/watch?v=L4gDIwhZCng