Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Irene van Athene
Irene van Athene (Grieks: Ειρήνη η Αθηναία; omstreeks 752 – 9 augustus 803) is de naam waarmee de Byzantijnse keizerin Irene Sarantapechaina (Ειρήνη Σαρανταπήχαινα) tijdens haar regeringsperiode van 797 tot 802 bekend stond. Voor zij de keizertitel als alleenheerser droeg, was zij van 775 tot 780 de gemalin van keizer Leo IV en van 780 tot 797 regente voor haar zoon, Constantijn IV.
Dat de keizerlijke macht in de handen van een vrouw lag, stootte in het westen op weinig begrip, en dit gaf een schijnbare legitimatie aan het Heilig Roomse Rijk als een voortzetting van het Romeinse Rijk.
Op 1 november 769 werd Irene door keizer Constantijn V in Constantinopel binnengeleid, waar ze op 17 december trouwde met de keizerlijke troonopvolger, Leo. Op 14 januari 771 schonk Irene het leven aan een zoon, Constantijn. In 776 werd de jonge Constantijn tot medekeizer gekroond.
Dit leidde tot een opstand van zijn vijf oudere halfbroers, die zelf het recht op de troon opeisten. De opstand werd al snel onderdrukt en de samenzweerders werden verbannen naar de Krim.
Toen Leo IV op 8 september 780 overleed, was de troonopvolger Constantijn pas negen jaar oud. Omdat hij minderjarig was, was zijn moeder, Irene, regent, met de ondersteuning van haar hoofdminister, Staurakios.
Irene zette zich in om het gebruik van religieuze ikonen terug in te voeren, nadat deze in het jaar 730 verboden waren. Toen de gelijkgezinde Tarasius op 25 december 784 verkozen werd tot patriarch van Constantinopel, zag Irene de mogelijkheid om een nieuw concilie te organiseren. Dit werd gepland op 1 augustus 786, maar moest afgeblazen worden onder druk van soldaten, die trouw waren aan de iconoclasten. Het concilie vond daarom in mei 787 plaats in Nicea. Op dit Tweede Concilie van Nicea werd de beeldenverering opnieuw erkend.
Irene sloot in 787 een verbond met Karel de Grote. Er waren plannen om Karels dochter Rotrud uit te huwelijken aan Constantijn, maar deze werden niet verder ontwikkeld.
Theodorus de Studiet schreef een brief van lofprijzing aan Irene voor haar inzet voor het erkennen van de beeldenverering. Deze brief geldt als het begin van de vergissing, dat Irene in de Oosters Orthodoxe Kerk heiligverklaard zou zijn. Gebaseerd op de werken van de bollandisten, komt deze voorstelling tot op heden in het Westen voor.
Als zestienjarige vond Constantijn dat het tijd was om zelf te regeren. Een opstand tegen zijn moeder werd in de lente van 790 onderdrukt, waarna Irene erop stond dat zij in de militaire eed van trouw erkend zou worden als de oudere heerser. Deze vereiste stootte op verzet in de administratieve afdelingen in Asia Minor, waardoor Constantijn de kans zag om militaire middelen in te zetten om zelf aan de macht te komen. Hij werd de alleenheerser, en Irene werd van het keizershof verbannen. In januari 792 mocht zij het hof weer betreden en haar functie als mederegeerder hervatten.
Op 19 april 797 werd Constantijn gevangengenomen door ondersteuners van zijn moeder, en werden zijn ogen uitgestoken. Irene was de eerste vrouw die tot heersende keizerin werd gekroond. Waarschijnlijk overleed Constantijn aan zijn verwondingen.
Volgens de Byzantijnse geschiedschrijver Theofanes werd een huwelijk tussen Irene en Karl de Grote overwogen. Indien dit zo was, werd dit verhinderd door de afzetting van Irene dat jaar, waarna Nikeforos, de „minister van financiën”, regeringshoofd werd. Irene werd in ballingschap gestuurd, eerst op het eiland Prinkipo, daarna op Lesbos, waar zij overleed.