Temple Church

De Temple Church (Ned: Tempelkerk) is een laat-12e-eeuwse kerk in de stad Londen, gesitueerd tussen Fleet Street en de Theems, gebouwd door de Tempeliers als hun hoofdkwartier in Engeland. Gedurende de regering van Koning Jan (1199-1216) diende het gebouw als Koninklijke schatkamer, gesteund door de Tempeliers in hun rol van internationale bankiers. Het wordt tegenwoordig beheerd door societyverenigingen binnen de Inner Temple en de Middle Temple. De kerk is beroemd omdat het een ronde kerk is, een bouwvorm die aan de Tempeliers wordt toegeschreven, en door de 13e- en 14e-eeuwse grafstenen in de kerk gemaakt van gisanten. De kerk werd beschadigd tijdens de Tweede Wereldoorlog door de Duitse bombardementen en is daarna grotendeels herbouwd en gerestaureerd. Het gebied rond de kerk staat bekend als Temple en in het midden van Fleet Street stond de voormalige poort Temple Bar. In 2006 kreeg de kerk enig bekendheid door de film The Da Vinci Code, waar een sleutelscène zich afspeelt.

De bekendste persoon die in die kerk begraven ligt, is graaf William Marshall.

Geschiedenis

In het midden van de 12e eeuw, vóór de bouw van de kerk, hadden de Tempelierridders al een samenkomst gehad in Londen in een district genaamd High Holborn, in een bouwwerk, waarschijnlijk onder Hugues de Payens gebouwd. Omdat de orde snel groeide rond 1160, werd besloten tot de bouw van een groot klooster complex dat als hun hoofdkwartier in Engeland zou gaan dienen.

In januari 1215 was William Marshall bemiddelaar gedurende de onderhandelingen tijdens een ontmoeting in de Tempel tussen Koning Jan en de opstandige baronnen, die eiste dat de koning de rechten in de kroniek der liberalen wilde herzien. Deze ontmoeting zou later in juni 1215 tot het Magna Carta-besluit leidde.

Nadat de Tempeliers in 1307 verbannen en uitgeroeid waren, nam Koning Edward II de controle over de kerk over en de daarbij behorende bezittingen. Later werd de kerk aan de Hospitaal orde geschonken, die haar op hun beurt weer vrijgaf voor scholing en colleges van onder andere advocaten in opleiding.

In 1540 kwam de kerk weer in handen van het Koninkrijk Engeland, dit omdat koning Hendrik VIII de Hospitaalorde uit zijn land had verbannen. Hendrik kende de kerk een eigen priester toe, met de titel Meester van de Tempel. In 1580 vond binnen de kerk een controversiële ruzie plaats tussen de Puriteinen en de Elizabeth- aanhang over een theologische kwestie.

In 1608 werd bij toezegging van Koning Jacobus I twee uitbreidingen uitgevoerd aan de kerk.

De kerk ontsnapte aan de Grote brand van Londen in 1666. In datzelfde jaar werd het meubilair gemoderniseerd door Christopher Wren en kreeg de kerk haar eerste orgel. In 1841 kreeg de kerk een Victoriaanse restauratie onder Smirke en Burton. De kerk werd in 1862 nog eens gemoderniseerd door James Piers St Aubyn.