Nieuw Apostolische Bijbel

De Nieuw Apostolische Bijbel is geschreven omdat niet alle Bijbels de Deuterocanonieke, pseudepigrafische (Een pseudepigraaf is een geschrift, veelal uit de oudheid, dat ten onrechte aan een bekend persoon is toegeschreven. De term komt van het Griekse woord pseudépigraphos wat 'onder een valse naam' of 'geschreven onder een alias' betekent. Er wordt mee bedoeld dat het werk is geschreven onder de naam van een gezaghebbende figuur uit het verleden, waarbij het doel van de auteur is om het werk meer aanzien te geven. De aanduiding zegt niets over de inhoud van het werk. In relatie tot de Bijbel zijn pseudepigrafen gewoonlijk Joodse religieuze geschriften die zijn ontstaan tussen ongeveer 200 v.Chr. en 200 na Chr. en niet zijn opgenomen in de canon van de Bijbel. Deze werken zijn niet allemaal letterlijk pseudepigrafisch. Ze worden onderscheiden van de apocriefe of deuterocanonieke boeken van het Oude Testament.Er zijn ook pseudepigrafen die betrekking hebben op het Nieuwe Testament en die dateren uit de periode 100 tot 300 na Chr. Deze nieuwtestamentische geschriften worden meestal juist aangeduid met de term apocrief. en de Apocriefe boeken bevatten. (Apocrief is afkomstig van het Griekse woord voor verborgen of geheim. Apocrief is een term waarmee bepaalde boeken worden aangeduid die aanvankelijk door sommigen als onderdeel van het Oude Testament van de Bijbel werden beschouwd, maar uiteindelijk niet in de canon van de Bijbel zijn opgenomen. We kennen Apocriefen van het Oude Testament en Apocriefen van het Nieuwe Testament.) De Deuterocanonieke boeken (Er zijn tien (of volgens sommigen elf) boeken die, hoewel ze niet tot de Hebreeuwse canon behoren, door de katholieke kerk en de oosters-orthodoxe kerken gezaghebbend worden geacht. Deze boeken worden Deuterocanonieke boeken genoemd.