Televisietoestel

Een televisietoestel oftewel tv oftewel teevee is een apparaat voor het ontvangen en weergeven van televisie-signalen. Daartoe is het net als een radiotoestel ingericht voor ontvangst van het televisiesignaal en weergave van het bij het beeld behorende geluid, maar daarnaast voorzien van een beeldscherm met bijbehorende besturingselektronica voor de weergave van visuele informatie: het televisiebeeld. Lange tijd was het beeldscherm van een televisietoestel een beeldbuis, een kathodestraalbuis speciaal ontwikkeld voor het weergeven van televisiebeelden. Tegenwoordig zijn er ook televisietoestellen met LCD- en plasmaschermen voor de beeldweergave.

Geschiedenis

De ontwikkeling van het televisietoestel verliep aanvankelijk langs twee verschillende lijnen: een volgens zowel mechanische als elektronische principes en een tweede die op zuiver elektronische principes berustte. Van de laatstgenoemde lijn zijn alle moderne televisies afgeleid, maar deze waren niet mogelijk geweest zonder ontdekkingen en inzichten van de mechanische systemen en onstond in Amerika.

Mechanische lijn: de Nipkowschijf

De elektromechanische televisie die Paul Gottlieb Nipkow ontwikkelde en patenteerde in 1884 was de basis hiervan, de Nipkowschijf. In deze snel ronddraaiende platte schijf waren kleine gaatjes in een spiraalvormig patroon aangebracht. De lichte en donkere gebieden werd met behulp van een fotocel (selenium-cellen) omgezet in een elektrisch signaal. Dit activeerde een neonlamp die in dezelfde volgorde van licht en donker het beeld via een tweede gesynchroniseerde ronddraaiende schijf op een scherm projecteerde. Het duurde tot 1907 voordat de ontwikkelingen in de technologie van de versterkingsbuis het ontwerp praktisch maakte.

In de periode 1907-1910, toonden Boris Rosing en zijn student Vladimir Zworykin een televisiesysteem aan de buitenwereld met een mechanische spiegel-trommel scanner en een kathodestraalbuis in de ontvanger. Deze kathodestraalbuis, een uitvinding van Karl Ferdinand Braun in 1897, is een glazen vacuümbuis waar met behulp van een elektronenbundel op het fluorescerende uiteinde het beeld wordt geprojecteerd. Rosing verdween tijdens de revolutie van 1917, maar Zworykin ging later voor RCA werken om een echte elektronische televisie te bouwen.

Een semimechanisch analoog televisiesysteem werd eerst getoond in Londen in februari 1924 door John Logie Baird met een beeld van Felix de Kat en een bewegend beeld door Baird op 30 oktober 1925. Het bedrijf (Baird Television Development Company) realiseerde in 1928 het eerste trans-Atlantische signaal van de televisie, tussen Londen en New York.

In 1932 introduceerde Baird de ultrakortegolftelevisie. Het systeem van Baird werd goedgekeurd door de BBC, die dit gebruik in 1937 ten gunste van zuiver elektronische televisie beëindigde.

De elektronische televisie

Hoewel de ontdekkingen van Nipkov, Rosing, Baird en anderen buitengewoon waren wordt weinig van hun technologie gebruikt in de moderne televisie. Tegen 1934, waren alle elektromechanische televisiesystemen verouderd.

Reeds in 1908 had de Brit A. A. Campbell Swinton het concept beschreven van een elektronische televisiesysteem die gebruikt maakt van de kathodestraalbuis, uitgevonden door door Karl Ferdinand Braun. Hij stelde voor een elektronenstraal in zowel de camera als de ontvanger te gebruiken. Zijn systeem werd nooit opgebouwd.

Een volledig elektronisch systeem werd eerst getoond door Philo Taylor Farnsworth in de herfst van 1927. Farnsworth, een Mormoonse landbouwjongen van Rigby, Idaho, maakte zijn eerste systeem op een leeftijd van 14 jaar. Hij besprak het idee met zijn leraar, die geen redenen kon bedenken waarom het systeem niet zou werken (Farnsworth zou later deze leraar crediteren, Justin Tolman, als het verstrekken van zeer belangrijk inzicht in zijn uitvinding). Hij bleef het idee aan de Brigham Young Academy (nu Brigham Young Universiteit) nastreven. Op de leeftijd van 21 jaar, toonde hij een werkend systeem aan zijn eigen laboratorium in San Francisco.

Zijn doorbraak bevrijdde televisie van haar afhankelijkheid van draaiende schijven en andere mechanische delen. Alle moderne televisies van de beeldbuis zijn direct afgeleid van zijn ontwerp. De Rus Vladimir Zworykin wordt soms aangehaald als vader van elektronische televisie wegens zijn uitvinding van de iconoscoop in 1923 en zijn uitvinding van kinescope in 1929; zijn ontwerp was één van de eerste om een televisiesysteem met alle eigenschappen van moderne beeldbuizen.

Over de controverse wie het eerst (Farnsworth of Zworykin) de moderne televisie uitgevonden heeft wordt tot op de dag van vandaag nog gedebatteerd.

Technologie

Een stroom elektronen wordt opgewekt achter in de beeldbuis, en gericht op de binnenzijde van het beeldscherm. Het betreffende apparaat heet het elektronenkanon. Er wordt een zeer hoge spanning op de binnenzijde van het scherm gebracht, tussen 15.000 en 25.000 volt. Deze spanning zorgt dat de elektronen een grote snelheid behalen, als ze geen obstakels zoals gasmoleculen tegenkomen. Om te voorkomen dat er door botsingen met deze obstakels te veel warmte wordt opgewekt, is de beeldbuis zo goed mogelijk vacuüm gezogen. Het drukverschil tussen buitenzijde en inwendige van de beeldbuis is bijna 1 kg per vierkante centimeter. Het glas is zeer dik om deze druk te weerstaan. De elektronen raken een fosforescerende laag, en ter plaatse geeft die laag daardoor zichtbaar licht.

Beeldopbouw

In het Europese televisiesysteem wordt het beeld in 625 lijnen op het scherm geschreven, van links naar rechts (van buiten gezien). De lijnen worden van boven naar beneden geschreven, eerst de oneven lijnen. Daarna worden de even lijnen er tussenin geschreven. Omdat het licht van de fosforescerende laag snel uitdooft, geeft dit een rustiger beeld dan wanneer alle lijnen op volgorde zouden worden geschreven. Dit geheel (oneven + even beeld) wordt 25× per seconde herhaald. Het ontvangen videosignaal bevat de helderheid (tussen zwart en wit) van elk beeldpuntje, maar ook een plotselinge signaalverandering om het begin van elke lijn aan te duiden. De eerste paar lijnen van elk beeld zijn zwart, en hiermee meestal afwijkend van de rest van het beeld.

Elektronenstraal

Om de elektronenstraal in de beeldbuis in dit lijnenpatroon over het scherm te bewegen worden afbuigspoelen gebruikt. Deze omvatten het elektronenkanon in de achterzijde van de beeldbuis. Om deze afbuigspoelen aan te sturen zijn twee signaalgevers nodig. De eerste signaalgever is de lijnoscillator van 15625 Hz voor de lijnen (25 × 625 = 15625). De tweede signaalgever is de rasteroscillator van 50 Hz voor de beelden. Het is niet toevallig dat voor 50 Hz (25 beelden per seconde) is gekozen in landen waar de frequentie van de netspanning ook 50 Hz is. Storing vanuit het lichtnet (netbrom) is dan eenvoudiger uit het beeld te houden. In onder andere de Verenigde Staten, met een netfrequentie van 60 Hz, gebruikt men om dezelfde reden 30 beelden per seconde.

Synchronisatie

De raster- en lijn-oscillator worden iets te langzaam ingesteld, en deze gaan daardoor iets achter raken ten opzichte van de zender. Dit geeft de gelegenheid de oscillator door middel van een stuursignaal synchroon te laten lopen met de zender. De hierboven omschreven "afwijkingen" in het video-signaal geven de informatie voor dit synchroniseren. (In moderne schakelingen wordt een andere wijze van synchroniseren gebruikt.)

Kleurentelevisie

In een kleurentelevisie zijn er drie elektronenkanonnen achter in de beeldbuis, in eerste instantie in een driehoek geplaatst (van de voorzijde gezien) maar later naast elkaar (in-line beeldbuis). Direct achter de voorzijde van de beeldbuis is een raster geplaatst, het z.g. schaduwmasker. Elk elektronenkanon kan alleen puntjes op het scherm raken voor de eigen kleur, doordat de drie stralen onder een andere hoek door dezelfde gaatjes van het raster gaan. Er worden fosforen gebruikt die oplichten in elk van de primaire kleuren rood, groen en blauw. Door een combinatie van helderheid van deze drie kleuren kan elke gewenste kleur getoond worden.

Een vinding van Sony, de zogenaamde Trinitron beeldbuis, bevat een lamellenrooster in plaats van het schaduwmasker, waardoor minder verlies van de elektronenstraal optreedt, hetgeen een helderder beeld oplevert.

Modulatie

Het video-signaal (zwart-wit) wordt in restzijbandmodulatie, een vorm van amplitudemodulatie, uitgezonden. De modulatie is negatief, een sterker signaal geeft meer zwart. In het PAL-kleursysteem wordt de kleurinformatie door de zender in een aparte kleur-hulpdraaggolf meegezonden, tussen beeld en geluid in. Het kleurhulpsignaal wordt op gecompliceerde wijze verzonden (kwadratuurmodulatie). Hierbij wordt de draaggolf zoveel mogelijk onderdrukt. In de ontvanger is een aparte oscillator nodig om dit signaal te herstellen. De gelijkloop ervan wordt gesynchroniseerd met een burstsignaal dat wordt meegezonden met de beeldsynchronisatiesignalen. Een zwart-wit ontvanger is niet voor de detectie van het kleursignaal ingericht, maar heeft er geen hinder van.

Door de kwadratuurmodulatie kan het kleurhulpsignaal twee signaalcomponenten tegelijk bevatten, waarin de kleuren rood en blauw zijn opgenomen (de kleurverschilsignalen). Zo zijn op elk moment beschikbaar:

• zwart-wit (helderheid)
• rood
• blauw

Met deze informatie is de ontbrekende kleur groen te herleiden, doordat de som van de drie kleuren gelijk is aan het zwart-wit signaal. Waar de beide kleursignalen ontbreken wordt een wit of grijs beeld getoond.

De uitgezonden kleur zit verwerkt in de fase van het kleurhulpsignaal en is tamelijk gevoelig voor afwijkingen in de overdracht. Bij het Amerikaanse NTSC-systeem was het in het verleden daarom nodig om de kleur zelf in te kunnen stellen. Het West-Europese PAL-systeem is daarentegen voorzien van een ingebouwd correctiemechanisme. Eén van de beide kleursignalen wordt in de zender per beeldlijn om-en-om geschakeld en in de ontvanger weer teruggezet. Door bij de laatste bewerking de kleurinformatie van elke beeldlijn te middelen met die van de voorgaande wordt de kleurfout gecompenseerd. Daarvoor is het nodig om de kleurinformatie op te slaan in een vertragingslijn gedurende de tijd dat het duurt (64 µs) om één beeldlijn op het scherm te schrijven.

Teletekst

In de zwarte lijnen tussen de opeenvolgende beelden kan ook nog digitale informatie worden meegezonden, zoals zenderidentificatie, programmanaam, en teletekst. Hiervoor is dan in de ontvanger een geheugen nodig en een karaktervormer. Dit laatste maakt het mogelijk letters en tekens uit dit geheugen op het scherm te tonen.

Geluid

Ten slotte is er ook nog het geluid. De bewerking hiervan is gelijk aan die in een stereo FM radio-ontvanger. Het ontvanggedeelte van de televisie selecteert doorgaans één van de zenders en tegelijk het bijbehorende kleur-hulpdraaggolfsignaal en het bijbehorende geluidssignaal.

Digitalisering

Moderne kleurentelevisies schrijven het ontvangen beeld eerst in een digitaal geheugen, en schrijven dit daarna naar het scherm. Dit geeft de mogelijkheid elk beeld tweemaal te schrijven in de tijd dat er één beeld wordt ontvangen (100Hz tv). Door de snellere herhaling van het beeld is dit, bij snel uitdovende fluorescentieschermen, minder vermoeiend voor de kijker.

Ook kan nu, bijvoorbeeld in ¼ deel van het scherm, het beeld van een andere bron getoond worden in kleiner formaat (picture-in-picture of PiP). De rest van het scherm toont tegelijk het "gewone" beeld. Die andere bron kan bijvoorbeeld een videorecorder zijn, of een computer. Verder is uitgebreide beeldbewerking mogelijk, zoals het vergroot weergeven van een gedeelte van het uitgezonden beeld, of het opslaan en dan naast elkaar tonen van een aantal stilstaande beelden uit de uitzending (snapshot).

3D-televisie

In 2008 wil Philips een televisietoestel op de markt brengen met WOWvx-technologie erin.

Zie ook

• Televisie van A tot Z
• Kleurentelevisie
• Televisietechniek
• Ambilight
• Geschiedenis van de televisie
• Televisieprogramma
• Breedbeeld

WikiWoordenboek

Zoek televisie op in het WikiWoordenboek.

  Vrije mediabestanden over Television op Wikimedia Commons

  Vrije mediabestanden over Color television op Wikimedia Commons