Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Marina Chafroff
Marina Chafroff, ook gespeld als Marina Chavrova ([Liepāja]] (Letland) 28 februari 1908 - Keulen [31 januari]] 1942) was een [België|Belgisch]]-Russische vrouw die in de Tweede Wereldoorlog aanslagen pleegde tegen de Duitse bezetter.[1][2][3]
Levensloop
Chafroff werd geboren in Letland. Haar vader was officier onder het tasrenregime die Rusland ontvluchte na de overwinning van de Bolsjewieken. Ze verhuisd met haar ouders naar Belgiê toen ze 20 jaar oud was. 4 jaar later trouwde ze met de in Rusland geboren Georges Maroutaeff. He koppel had twee kinderen, Het koppel had twee zonen : Nikita ([1932]]) en Vadim 1938.
In de jaren 30 verhuisde de familie meermaals, uiteindelijk vestigde ze zich in Elsene te vestigen.
Chafroff werkte als secretaris bij een tandarts en haar man was radiotechnicus.
Tweede Wereldoorlog
Het gezin leek niet politiek geëngageerd (haar man stond bekend als anti-communistisch) maar op 7 december 1941 stak Chafroff plots een Duitse functionaris met een mes meer et een mes op de Marnixlaan te Elsene. Chafroff dook onder maar als wraak gijzelden de Duitsers zestig mensen.
Om het leven van de gijzelaars te redden gaf ze zich over op 15 december 1941, maar niet zonder eerst nog een mes te planten in de rug van een andere Duitser. Dankzij haar man die radio-technicus was kon het koppel clandestien luisteren naar [Radio Moskou]]. Tijdens ondervragingen verklaarde ze dat ze gevolg had gegeven aan een oproep van Jozef Stalin omp Duitsers te doden.
Chafroff werd ter dood veroordeeld en overgebracht naar de gevangenis van Keulen waar ze op 31 januari 1942 onthoofd werd. Het was snel duidelijk voor de Duitsers dat ze alleen handelde en haar echtgenoot werd snel vrijgelaten na het voorval en nooit aangeklaagd. hij zou zich nadien wel aansluiten bij de [Gewapende partizanen]].
Ze werd begraven op het Westfriedhof in Keulen. In oktober 1947 werd haar lichaam gerepatrieerd en werd ze met 8 andere verzetslui begraven op het ereperk in Elsene.
Bronnen, noten en/of referenties
|