Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
HFC EDO
De Haarlemsche Football Club Eendracht Doet Overwinnen (HFC EDO of kortweg EDO) is een Nederlandse voetbalclub uit Haarlem. Tussen 1954 en 1971 kwam EDO uit in het betaald voetbal, waarin het voornamelijk in de Tweede divisie speelde. In 1971 keerde de ploeg vrijwillig terug naar het amateurvoetbal. Het eerste elftal speelt momenteel in de Tweede klasse.
Historie
1 maart 1897, is de datum dat H.F.C. EDO officieel werd opgericht. In 1897 trokken zij de Haarlemmerhout in om te voetballen, waarbij de bomen dienden als doelpalen. De eerste voetbal werd gekocht bij van Gulik in de Zijlstraat. De contributie bedroeg in die tijd 5 cent en werd later verhoogd naar 10 cent. In 1902 ging EDO georganiseerd voetbal spelen en werd men ingedeeld in de eerste klasse van de Haarlemse Voetbalbond. EDO eindigde op de vierde plaats. De Voorzitter in die Tijd was de heer Jan Hommels. EDO speelde haar wedstrijden op de Koekam. Het eerste kampioenschap van EDO werd gevierd in het seizoen 1903 / 1904. EDO promoveerde naar de 3e klasse van de Nederlandse Voetbalbond. Het seizoen werd EDO wederom kampioen en promoveerde, na een beslissingswedstrijd tegen het Amsterdamse A.V.V., naar de 2e klasse. EDO speelde toen op het veld aan de Schoterweg. In 1918 verhuisde EDO naar Heemstede om in 1921 weer in Haarlem terug te keren, om precies te zijn het veld aan de Kleverlaan achter het inmiddels verdwenen Zwembad Kleef.
In het seizoen 1923/1924 werd EDO kampioen van de 2e klasse en en belandde men in de 1e klasse
Tot 1934 speelde EDO op een terrein aan de Kleverlaan, daarna verhuisde het naar het Noordersportpark. Bij deze verhuizing werden de 500 plaatsen tellende overdekte zittribune en twee open zittribunes meegenomen. De nieuwe locatie bevindt zich op enkele honderden meters van het Haarlem-stadion.
EDO speelde inmiddels in de Eerste klasse. Het nieuwe stadion, dat plaats bood aan ongeveer 10.000 toeschouwers, stroomde regelmatig vol. In 1948 werd het eerste elftal afdelingskampioen in de Eerste klasse West II. In 1954 besloot de vereniging toe te treden tot het zojuist ingevoerde betaald voetbal in Nederland. EDO kwam de eerste jaren nog uit op het hoogste niveau, respectievelijk de Eerste klasse B in seizoen 1954/55 en de Hoofdklasse B in het seizoen 1955/56. Vanaf 1956 speelde het team in de Eerste divisie en in 1958 degradeerde het naar de Tweede divisie. EDO werd in 1960 kampioen, maar kon slechts één jaar genieten van het verblijf in de Eerste divisie. In 1961 volgde opnieuw degradatie, waarna EDO tot 1971 in de Tweede divisie verkeerde.
EDO speelde enige seizoenen op hetzelfde niveau als buurman Haarlem. De onderlinge strijd leefde vooral bij de arbeidersclub EDO sterk. Haarlem, dat meer de club van de middenklasse en kleine zelfstandigen was, wist zich echter in de loop van de jaren zestig op te werken naar de Eredivisie, terwijl EDO meestal onderin de Tweede divisie eindigde. Het bezoekersaantal liep sterk terug en was met een gemiddelde van 497 toeschouwers in seizoen 1969/70 het laagste van alle profclubs. Een mogelijke fusie tussen de drie lokale ploegen RCH, Haarlem en EDO was een paar jaar eerder stukgelopen op onderlinge rivaliteit en grote weerstand bij met name EDO.
In 1971 dreigde de vereniging het slachtoffer te worden van een grote sanering die de KNVB in het betaald voetbal wilde doorvoeren. De vereniging besloot dit niet af te wachten en vroeg terugzetting naar de amateurs aan.
Slechts 2 spelers van HFC EDO speelde in het Nederlands elftal. Doelverdediger Joop Wille speelde 1 wedstrijd als EDO keeper op 21-04-1940 tegen België uitslag 4-2.
De bekendste was echter wel Henk Schijvenaar die in totaal 18 wedstrijden speelde in het Nederlands elftal als verdediger.
- 14-03-1948 België-Nederland 1 - 1
- 18-04-1948 Nederland-België 2 - 2
- 26-05-1948 Noorwegen-Nederland 1 - 2 *
- 09-06-1948 Nederland-Zweden 1 - 0
- 26-07-1948 Ierland-Nederland 1 - 3
- 31-07-1948 Groot-Brittannië-Nederland 4 - 3
- 21-11-1948 België-Nederland 1 - 1
- 13-03-1949 Nederland-België 3 - 3
- 23-04-1949 Nederland-Frankrijk 4 - 1
- 12-06-1949 Denemarken-Nederland 1 - 2
- 16-06-1949 Finland-Nederland 1 - 4
- 06-11-1949 Nederland- België 0 - 1
- 10-12-1950 Frankrijk- Nederland 5 - 2
- 15-04-1951 Nederland- België 5 - 4
- 06-06-1951 Nederland-Noorwegen 2 - 3
- 25-11-1951 Nederland-België 6 - 7
- 21-04-1940 Nederland- België 4 - 2
In die laatste wedstrijd tegen België brak hij zijn been wat het einde van zijn interlandcarrière betekende. In zijn geboorteplaats Haarlem is hij vernoemd via de Henk Schijvenaarstraat. Als honkbalinternational speelde hij vijf wedstrijden voor het Nederlands honkbalteam.
Henk Schijvenaar behoort samen met Joop Odenthal en Cor Wilders tot de enige sporters die zowel voor het Nederlands voetbalteam als het Nederlands honkbalteam uitkwamen
In de naoorlogse jaren waren voor Haarlem begrippen bekende namen. Teun van de Berg legendarische doelman, Buikie (Henk) Roodselaar, Hans(sie)Spiers, Jaap van Duivenbode, Doby Peters, Ferry Kock en Ferry Petterson.
Externe link
Bronvermelding
Bronnen, noten en/of referenties:
- Reurink, Ferry (2007) Het Stadioncomplex. Amsterdam, De Arbeiderspers.