Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Maen Florin
Maen FLORIN (Kleine-Brogel, 1954) is een in België geboren kunstenares. Ze woont en werkt in Schelderode nabij Gent.
Bio
Maen Florin studeerde beeldhouwkunst aan de Koninklijke Academie van Antwerpen, aan de Sint Lucas Hogeschool en de Koninklijke Academie in Gent.
Werk
De beelden van Maen Florin zijn in wezen expressionistisch. Haar vroegste werk heeft een uitgesproken ruwe huid en straalt veel kracht en dynamiek uit. De sculpturen worden dikwijls beschilderd. Gaandeweg hebben die uitbundige sculpturen plaats gemaakt voor meer verstilde beelden. Het zijn eerder verschijningen die meer in zichzelf gekeerd zijn. Ze lijken aan te sluiten bij de traditie van het "unheimliche". Ze duiken op als getuigen van wat aanwezig maar ongrijpbaar is.
De beelden in de reeks "Commedia" bijvoorbeeld tonen ambivalente expressies van verdriet, meditatie of introspectie. Wat diep in ons zit en onzichtbaar is maakt Maen Florin tot tastbare, herkenbare materie. Haar beelden kan je letterlijk en figuurlijk voelen. Wat in onze hoofden zit brengt ze naar buiten. Wat in ons zit staat nu voor ons.
De laatste jaren maakt Maen Florin steeds meer koppen in keramiek. De hoofden zijn geen portretten maar eerder archetypes. Ze herinneren aan de kunstgeschiedenis en/of spiegelen de wereld. Ze worden altijd groter dan levensecht rechtstreeks in de klei vormgegeven en met glazuur beschilderd. "Ik ben meestal vooral in schilderkunst geboeid", zegt Maen Florin, "met name in het werk van Rembrandt, Soutine, Marlene Dumas, maar ik maak sculpturen". Haar beelden bevragen zowel de toeschouwer als de samenleving waarin die leeft.
Situering
| "Het is aan deze traditie van het ‘Unheimliche’ dat veel van de indringende beelden van Maen Florin mij doen denken. De expressies, transfiguraties, travestieën en beeldvermengingen waar haar galerij van bevreemdende figuren in grossiert, refereren steevast aan de ongrijpbaarheid van de onverhoedse verschijning – het verschijnen van iets wat niet meteen geduid kan worden, maar wel moet worden ondergaan. Verschijnen, in zijn filosofische betekenis, is het opdoemen van iets wat niet meteen kan begrepen worden – écht voor het eerst verschijnen is daarom altijd vreeswekkend omdat het nog niet tot de grammatica van het bekende behoort. Pas daarna komt de terreur van de verschijning: dat ze telkens, en schijnbaar onverklaarbaar, herhaald kan worden, soms tot in den treure toe. Beide vormen van verschijning – de onverwachte figuur die plots voor je staat enerzijds, en de onlust verwekkende herhaling van gestalten anderzijds – werken door in Florins reeksen en constellaties.
De beelden in de reeks "Commedia" bijvoorbeeld (een titel zonder verdere toevoeging, zodat we zelf maar moeten bepalen of het nu om een goddelijke, een menselijke of een ‘commedia dell’arte’ verschijning gaat – tonen ambivalente expressies van verdriet, meditatie, verzonkenheid of introspectie. Omdat Maen Florin al deze reminiscenties in elk van haar beeldreeksen virtuoos in elkaar kan laten overlopen, gijzelt ze ons met een psychologisch raffinement, met een indruk van schuldbewuste luciditeit. Toch is haar werk op geen enkel ogenblik moralistisch: moraal gaat altijd over vereenvoudiging van de psyche. Maen Florin toont ons daarentegen de poëtische complexiteit, zowel van de verbeelding als van de verwarrende verschijning. Daarom zijn haar beelden ook zo weerloos en oppermachtig tegelijk; ze trekken onze blik, ontwijken onze blik, ze brengen een ontwrichtende wisselwerking tussen onze aandacht en hun onverhoedse verschijning teweeg. Hun kinderlijke lichamen torsen het geweten van een volwassen wereld die niet op hen wil lijken, maar die, in de persoon van de toeschouwer, verdomd goed weet dat daar een beeld van verzonken innerlijkheid voor onze ogen staat. Er zit daarom niets anders op dan ons te onderwerpen aan de schommelbeweging tussen onze blik, vanuit de ooghoek, en de neergeslagen of geloken blikken van deze iconen van het getormenteerde innerlijke leven. Ontelbare, onpeilbare emoties en sentimenten, heel dat domein van de onmogelijke relatie van het subject met zichzelf. Daarom ook: de verschijning van onze verdrongen innerlijkheid, van de demonen, spoken en kinderlijke dwergen uit ons eigen beeldarsenaal. Een interioriteit die ons voorkomt als iets volkomen "buitens": als exterioriteit. Tat Tvam asi, zegt de oeroude Vedantische incantatie in het Sanskriet – dat ben jij zelf altijd geweest als het ultiem vreemde dat je voor jezelf bent, de imaginatie van het Zelf. Het menselijke bewustzijn dat lijdt aan de verschijning van zichzelf – ook in de vorm van alle vreemds wat de mens heden ten dage voor ogen komt: de exotische medemens, de gekleurde mens, de vreemdeling, de vluchteling, de edele idioot, de religieus of politiek andersdenkende, het slachtoffer en de beul, de inwijkeling en de dakloze, de bedelaar en het verdronken kind op een godverlaten strand, of het gelaat van misbruikte tussenwezens die uit de schemer van het verdrongen bewustzijn naar voren treden. Ook deze hedendaagse associaties schuilen in de encyclopedie van uitdrukkingen, gestalten en houdingen waarmee de kunstenares ons confronteert.
Het is om die reden dat ik het werk van Maen Florin, naast radicaal psychopoëtisch en iconografisch tijdloos, ook ervaar als actueel en maatschappelijk relevant. Niet omdat het rechtstreeks aan onze actualiteit refereert, maar omdat het in ons eigen innerlijk een imaginaire ruimte opent, waar de essentie van wat ons vreemd is, tot ons diepste innerlijk blijkt te behoren. (Stefan Hertmans, januari 2017)") |
Tentoonstellingen (selectie)
Haar eerste solotentoonstelling heeft Maen Florin in Galerie Polynero in Antwerpen 1986. In datzelfde jaar wordt ze uitgenodigd enkele bronzen te tonen op de tentoonstelling "HEBE 86/Beelden uit Vlaanderen en Zuid-Nederland" op het landgoed De Mattemburgh in Hoogerheide (NL).
In 1988 organiseert het Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap een eerste grote tentoonstelling van Maen Florin in het Internationaal Cultureel Centrum (ICC) in Antwerpen. Tegelijk verschijnt een publicatie. Jan Hoet schrijft de tekst voor het boek en neemt werk van haar op in de tentoonstelling "Confrontatie & Confrontatie"’ in het Museum voor Hedendaagse kunst in Gent.
Maen Florin wordt geselecteerd voor de tentoonstelling Antwerpen-Haarlem in 1990. Haar Landschap, een bronzen knotwilg met de schaduw van een cypres, krijgt een blijvende plaats op het Nieuwe Kerksplein.
In 2011 exposeert Maen Florin voor het eerst een reeks heel nieuwe beelden in het Caermersklooster in Gent onder de titel "Do not look". In de oude kapel plaatst ze verschillende figuren (poppen) op een soort catwalk. Bij de ingang van de tentoonstelling staat de kolossale grote kop (Big Pink Head) die later een definitieve plek zal krijgen op het Jan Frans Willemsplein in Eeklo.
In Silent Conversation, de expo die in 2013 in Hasselt plaatsvindt, bevolkt Maen Florin de grote ruimte van het Cultuurcentrum met vele van haar "figuren".
Tussen 2014 en 2016 reizen een aantal werken van de kunstenares mee met "Rasa, een project voor jongeren over identiteit en interactie met de andere".
Maen Florin wordt Laureate van de Europese Triënnale voor Keramiek en glas 2016.
Op het kunstenfestival Watou2016 / over de kracht van mededogen, krijgt Maen Florin de kamers van de eerste verdieping van het festivalhuis ter beschikking. Haar beelden laten er een sterke indruk na.
In het voorjaar van 2017 verschijnt het boek Maen Florin/Sculptures. De monografie wordt voorgesteld in het Museum van Hedendaagse Kunst Antwerpen (M HKA). Er vindt tegelijk een kleine tentoonstelling plaats.
Vanaf nu werkt Maen Florin samen met galerie Nadja Vilenne (Luik, B) die haar werk toont op verschillende internationale kunstbeurzen.
In 2018 realiseert Maen Florin acht grote koppen in keramiek tijdens een verblijf in het EKWC (Europees Keramisch WerkCentrum) in Oisterwijk (NL)
In 2018 toont Maen Florin (in samenwerking met Kunst in Huis) een jaar lang een aantal beelden in de etalage van een historisch pand in de Arenbergstraat in Brussel. Een werk wordt opgenomen in de tijdelijke ‘Wunderkammer’ van het Museum Hof van Busleyden in Mechelen.
In de herfst van 2018 stelt ze enkele grote koppen in keramiek tentoon in het park Ter Beuken in Lokeren. Naar aanleiding van deze tentoonstelling verschijnt het boek "Maen Florin ILLUSION".
Monografieën en andere publicaties
- 2018 Maen Florin ILLUSION, Asid editions, 112 p. ISBN 9-789090-312972
- 2017 Maen Florin / Sculptures, Asid editions, 160 p. ISBN 9-789082-681901
- 2016 European Triennial for ceramics and glass, WCC.BF, 128 p. ISBN 9-782875-360274
- 2016 Kuntenfestival Watou 2016, Over de kracht van mededogen, vzw Kunst, 333 p. ISBN 9-789081-741347
- 2014 KRASJ’14 / De Taag is niet de rivier die stroomt door mijn dorp, 72 p.
- 2013 Silent Conversation (Cultuurcentrum Hasselt)
- 2011 Do not look (Caermersklooster Gent), Provincie Oost-Vlaanderen, 63 p. ISBN 9-789076-686424
- 2008 Openbaar Kunstbezit Vlaanderen / Door Beeldhouwers gemaakt? Johan Pas. 40 p. WD2008/7892/II
Externe link
| Bronnen, noten en/of referenties
|