Droomanalyse

Droomanalyse of droomduiding is de psy­cho­lo­gi­sche uit­leg van dromen.

Voor zowel Sigmund Freud als Carl Gustav Jung waren dromen duidelijke manifestaties van het onbewuste. Freud werd met zijn boek Die Traumdeutung ("De droomduiding") uit 1899 de pionier van de psychologische analyse van dromen. Dit werk introduceert Freuds theorie van het onbewuste met betrekking tot de interpretatie van dromen, en bespreekt voor het eerst wat later de theorie van het oedipuscomplex is geworden.

Jung onderscheidde behalve de dromen die terug te voeren zijn op persoonlijke ervaringen echter ook een andere categorie: dromen die geen raakvlak lijken te hebben met de leefwereld van de patiënt. Sommige dromen lijken uit een andere wereld te komen omdat ze betrekking hebben op een diepere laag van de psyche, uit een laag van het onbewuste die onpersoonlijk is: het collectief onbewuste met de archetypen. Jung was het ook niet eens met Freuds stelling dat alle droomsymbolen vermomde weergaven zijn van verdrongen wensen. Voor hem waren droomsymbolen, net zoals andere symbolen, een soort boodschappen uit het onbewuste waar we naar zouden moeten luisteren omdat ze ons de kans geven tot individuatie (het proces waarbij de persoonlijkheid geïntegreerd wordt). Dromen kunnen volgens Jung ook wijzen op verwaarloosde ('ongedifferentieerde') aspecten van de psyche. Hun functie is dus het streven naar herstelling van het psychisch evenwicht. De jungiaanse techniek die wordt aangewend om symbolen in bijzondere dromen te duiden, wordt amplificatie genoemd. Voor meer alledaagse dromen met persoonlijke inhoud blijven jungianen gebruikmaken van de vrije associatie die door Freud werd toegepast.