Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Bernardo Pasquini
| Bernardo Pasquini | ||
| Bernardo Pasquini | ||
| Bernardo Pasquini | ||
| Geboren | 7 december 1637 | |
| Overleden | 22 november 1710 | |
| Geboorteland | Italië | |
| Jaren actief | Barok | |
| Beroep(en) | Componist | |
Bernardo Pasquini (Massa (Valdinievole, Toscane), 7 december 1637 - Rome, 22 november 1710) was een Italiaanse componist van opera's en kerkmuziek.
Bernardo Pasquini werd geboren in Toscane in het dorpje Massa in Val di Nievole en was een leerling van Antonio Cesti en Loreto Vittori. Sommige historici denken dat Bernardo Pasquini familie was van Ercole Pasquini, de vroeg-17e eeuwse Romeinse organist, maar dat bewijs is nooit geleverd. Later verhuisde hij naar Rome en trad daar in dienst bij Prins Borghese; vervolgens werd hij organist van de Basilica di Santa Maria Maggiore. Hij genoot de bescherming van koningin Christina I van Zweden, ter ere van wie hij een opera heeft geschreven genaamd "Dov'è amore è Pieta". Deze opera werd gepubliceerd en uitgevoerd in 1679. Tijdens Alessandro Scarlatti 's tweede verblijf in Rome in de periode 1703-1708, verzorgde Bernardo Pasquini muzikale optredens met diezelfde Alessandro Scarlatti en met Arcangelo Corelli. Zij waren alle drie ook lid van de Academie van Arcadia. Pasquini stierf in Rome en werd begraven in de kerk van San Lorenzo in Lucina.
Bernardo Pasquini is de geschiedenis ingegaan als een krachtig componist voor het klavecimbel. Een van zijn klavecimbel stukken werd herschreven voor orkest door Ottorino Respighi voor zijn suite "Gli Uccelli".
Referenties
- Dit artikel is gebaseerd op een publicatie van Encyclopædia Britannica (11e ed.): Chisholm, Hugh, uitg. (1911). Encyclopædia Britannica (11th ed.). (1911). Cambridge University Press. Cambridge University Press.
- Pasquini in Riemann's Musik Lexikon
- Catalogus van de werken van Bernardo Pasquini, met biografische aantekeningen en opmerkingen over zijn stijl
Externe links
- Gratis muziek van Bernardo Pasquini in het Werner Icking Music Archive (WIMA).
- Gratis muziek van Bernardo Pasquini op de International Music Score Library Project.
- 1952 Masters Thesis door Gloria Elena Terwilliger (Pasquini) - is te vinden in de Indiana University Library. [1]