Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
The Sting Companies
| The Sting Companies BV | ||
| Motto of slagzin | ‘Real people rather than fashion people’, ‘Are you real’, ‘Real the Sting’ | |
| Rechtsvorm | besloten vennootschap | |
| Oprichting | 1982 | |
| Oprichter(s) | Herman Franzen | |
| Sleutelfiguren | Herman Franzen Ronny Rosenbaum Roger van Biljouw (financieel directeur) Maurice Dahan (creatief directeur) | |
| Werknemers | 200 (2009)[1] | |
| Dochteronderneming | The Sting, Costes, Cotton Club, Distrikt Nørrebro | |
| Producten | Kleding | |
| Industrie | Mode | |
| Omzet/jaar | € 170 miljoen (2016)[2] | |
| Website | www.thesting.com | |
The Sting Companies is een Nederlands concern met ketens van kledingwinkels. De huidige winkelformules zijn The Sting, Costes, The Cotton Club en Distrikt Nørrebro. De multinational heeft winkels in Nederland, België en Duitsland. Het moederbedrijf is voor de helft in handen van oprichter Herman Franzen en voor de helft van vastgoedondernemer Ronny Rosenbaum (The RJB Group of Companies).[3] De rechtsvorm is een besloten vennootschap. Het hoofdkantoor is gevestigd op het Airport Businesspark te Lijnden (Noord-Holland).[4]
Geschiedenis
De eerste vestiging werd in 1982 geopend in de Heuvelstraat in Tilburg door Herman Franzen.[5] Dit was een kledingwinkel onder de naam The Sting.[6] De naam is ontleend aan de Amerikaanse film The Sting.
Het moederbedrijf heette minstens tot in 1995 The Sting Modes; eerder heette het nog Basilicum, gevestigd te Rijswijk. The Sting Modes kende naast The Sting de dochterondernemingen The Lady Sting, The Store en Springgarden. Het bedrijf nam in dat jaar de in Nederland gevestigde filialen van Mac & Maggie over van de P&C Groep, bekend van de winkelformule Peek & Cloppenburg, en doopte deze winkels om tot Street One.[6]
De omzet van het concern daalde van € 230 miljoen in 2014[7] naar € 218 miljoen (2015)[8] tot € 170 miljoen in 2016.[9] In 2015 leed The Sting 5,8 miljoen euro verlies. Dit leidde tot het afstoten van verlieslatende vestigingen in het buitenland.[10] Het omzetaandeel van Costes bedroeg in 2016 32 miljoen euro.[11]
De dochterondernemingen van The Sting Companies zijn anno 2018 naast The Sting, Costes met dertig vestigingen in Nederland en België[12](anno 2017), Cotton Club met een vestiging in Amsterdam[13], en Distrikt Nørrebro met een vestiging in Den Haag[14] en Breda[15]. Cotton Club en Distrik Nørrebro zijn beide als nieuwe winkelformule in 2017 opgericht.[16]
The Sting
The Sting heeft filialen in de grote en kleine steden van België, Nederland en Duitsland. Voorheen had de winkel ook vestigingen in Engeland, maar in het tweede kwartaal van 2018 werd bekendgemaakt dat deze verliesgevende vestigingen, naast enkele in Duitsland, worden gesloten.[17] De grootste winkel is gevestigd in Eindhoven.[18]
The Sting richt zich op mannen en vrouwen via eigen ontworpen labels. Voorheen had de winkelketen een aparte winkelformule voor dames genaamd The Lady Sting. De eerste vestiging werd in 1982 geopend in Tilburg. Eind 2007 werd voor het eerst buiten Nederland uitgebreid met de opening van een filiaal in de Belgische stad Antwerpen; in 2008 volgde ook een het eerste Duitse filiaal in Duisburg. In 2010 werd een vestiging geopend in Londen.[19]
The Sting heeft vestigingen in Nederland, Duitsland, België en voorheen ook in Engeland[21]. De grootste filialen bevinden zich in Antwerpen, Eindhoven en Haarlem.[22]
Het filiaal aan de Dagelijkse Groenmarkt/Grote Halstraat (Kortenbos) in Den Haag is gevestigd in een veelkleurige bonbonnière, in de volksmond 'de snoeptrommel' genoemd. Het is een ontwerp van de Engelse architect John Outram.[23]
Het distributiecentrum is gevestigd aan de Ellen Pankhurststraat op het Tilburgse bedrijventerrein Katsbogten.[24] Met het ontwerp voor de uitbreiding van het distributie- en sorteercentrum door het Tilburgse architectenbureau Van Oers Weijers Architecten won het in de categorie utiliteitsbouw de Architectuurprijs 2012 van BNA-kring Midden-Brabant.[25]
Costes
De winkelketen Costes werd in 2013 opgericht en telt anno 2016 twintig winkels in Nederland.[26] Het eerste Nederlandse filiaal werd in 2013 geopend in Utrecht[27], en het eerste buitenlandse filiaal werd in 2017 geopend in Antwerpen. Aanvankelijk startte Costes als kledingmerk van The Sting.[28] Costes richt zich op vrouwen met eigen ontworpen kleding. Terwijl met The Sting op een jongere doelgroep wordt gericht, richt het concern met Costes op een leeftijdscategorie vanaf 27 jaar met iets duurdere kleding. De winkelketen Costes Men heette eerst Stangata.[29]
In 2018 ontving Costes van de Nederlandse Raad Winkelcentra (NRW) een Retail Award in de categorie Zelfstandig Retailconcept.[30] De Retail Awards zijn een initiatief van uitgever VG Visie en vastgoedonderneming Cushman & Wakefield.[31]
Cotton Club
The Sting Companies opende in 2017 haar winkelformule Cotton Club met een filiaal in Amsterdam aan het Gelderlandplein. Cotton Club is een casual damesmodelabel.
Online
Sinds februari 2013 is modeketen The Sting ook online actief.[32] De webwinkel draagt de naam House of Brands.[33] Het concern zet in op omnichannel marketing.[34]
Merken
Het modebedrijf heeft een eigen kledingontwerpstudio, The Sting Design Studio. Deze is evenals het hoofdkantoor gevestigd te Lijnden. De winkels van The Sting bevatten zo'n tien eigen labels. De winkels van Distrikt Nørrebro zijn zogeheten monobrandwinkels.[35]
Productie in India
De actiegroep Schone Kleren Campagne en de mensenrechtenorganisatie Landelijke India Werkgroep brachten in 2010 na onderzoek naar buiten dat textielarbeiders die in India kleding maken voor onder andere The Sting te weinig salaris ontvangen om van rond te komen: ze ontvangen veelal slechts een derde van het zogenoemde leefbaar loon van 257 euro. De arbeidsomstandigheden in het lagelonenland zijn er onvoldoende. Zo verdienen vrouwen minder dan mannen, worden zwangere vrouwen ontslagen en wordt overwerk niet uitbetaald. The Sting koopt haar kleding in bij veertig Nederlandse importeurs en sluit niet uit dat hun kleding uit deze fabrieken komt.[36] In 2016 onderschreven de ketens The Sting en Costes het textielconvenant 'Internationaal MVO (IMVO) Convenant Duurzame Kleding en Textiel'.[37] De ondertekenaars van het convenant maken jaarlijks een plan van aanpak met concrete doelen.[38] In 2017 maakte de Sociaal Economische Raad (SER) een lijst van naaifabrieken bekend waar Nederlandse ondernemers hun kleding laten maken, zodat deze bij klachten kan ingrijpen.[39]
Externe link
Bronnen, noten en/of referenties
|