Waleffe-arrest

Het Waleffe-arrest is een Belgisch arrest uitgevaardigd door het Hof van Cassatie in 1950. Het introduceerde het vermoeden van de grondwettigheid van de wet. Dat wil zeggen dat wanneer de echte betekenis van een wet niet duidelijk is, de rechter er redelijkerwijs van uit moet gaan dat de wetgever nooit de intentie had om de Grondwet te schenden. Men verkiest bij interpretatieverschillen dus de grondwetsconforme interpretatie.

Casus

Waleffe maakte in zijn vroegere loopbaan deel uit van de Congolese magistratuur. Na zijn uitdiensttreding kreeg hij een (burgerlijk) pensioen. Hij was wel nog rechter in het Hof van Cassatie. In 1945 moest hij vertrekken en kreeg hij voor zijn voormalige functie in het Hof van Cassatie een emeritaatspensioen. Later legde een Koninklijk Besluit, genomen op basis van een bijzondere machtenwet, deze cumulatie aan banden en het emeritaatspensioen van Waleffe werd verlaagd. Waleffe meende dat de wet in kwestie in strijd was met de grondwet. De grondwet voorziet namelijk in de "onafzetbaarheid van rechters" en de "benoeming voor het leven". De volmachtenwet was, volgens Waleffe, zo algemeen geformuleerd, dat de regering kennelijk de mogelijkheid kreeg het grondwettelijk statuut van rechters te wijzigen. Daarmee was de volmachtenwet volgens Waleffe ongrondwettig en niet toepasbaar. Het Hof van Cassatie meende daarentegen dat in geval van onduidelijkheid of twijfel over de bedoeling van de wetgever, de rechter moet uitgaan van het redelijke vermoeden dat de wetgever niet de bedoeling kan hebben gehad de grondwet te schenden.

Bronnen, noten en/of referenties

Bronnen, noten en/of referenties