Maurice Mességué

Maurice Mességué
Maurice Mességué
Geboren	14 december 1921, Colayrac-Saint-Circq (bij Toulouse), Lot-et-Garonne, Frankrijk)
Overleden	16 juni 2017, Auvillar, Frankrijk
Nationaliteit	Frankrijk
Beroep	fytotherapeut
Overige informatie
Politiek	burgemeester van Fleurance (1971)
Website	http://www.messegue.com/

Maurice Mességué (14 december 1921, Colayrac-Saint-Circq (bij Toulouse), Lot-et-Garonne, Frankrijk – 16 juni 2017, Auvillar, Frankrijk) is een Franse fytotherapeut.

Leven en werken

Reeds in zijn jeugd was Maurice Mességué geïnteresseerd in geneeskrachtige planten en verzamelde hij kruiden. Zijn belangstelling voor planten kreeg hij van zijn vader Camille Mességué, een landbouwer uit het Franse departement Gers, die volksgenezer was, en van wie hij veel leerde. Zo kon hij ervaring putten uit 300 jaar familietraditie. Toen Maurice elf jaar was, overleed zijn vader aan de gevolgen van een ongeval.

In 1947 begon hij een praktijk uit te oefenen in Nice. Het was hem op dat moment nog niet bekend dat iemand een specifiek diploma nodig had om de geneeskunde te mogen uitoefenen. De patiënten vertrouwden hem aanvankelijk niet: hij overtuigde een dakloze zich te laten behandelen door hem per behandeling een fles wijn te schenken. Nadat de man genezen was van zijn zware exzema, raakten de kloosterzusters geïnteresseerd die voordien hadden geprobeerd de man te behandelen en begonnen zij Mességué te bezoeken voor hij eigen kwalen.

Zo groeide hij uit tot de Franse ’kruidenpaus’. Hij behandelde personen zoals bijvoorbeeld Jean Cocteau, Winston Churchill, Maurice Utrillo, Mistinguett, wielrenner Fausto Coppi, Angelo Giuseppe Roncalli, die later paus Johannes XXIII werd, koning Faroek van Egypte, bondskanselier Konrad Adenauer en vele anderen. Hij maakte vooral gebruik van voet- en handbaden en verkondigde een op geneeskrachtige kruiden gebaseerde gezondheidsleer en voedingswetenschap.

In 1958 richtte hij in Fleurance in het departement Gers zijn eerste firma op, gespecialiseerd in cosmetica op plantaardige basis, en gaf dit bedrijf de naam Laboratoires des Herbes Sauvages.

Aanvankelijk noemde hij zich ’genezer’, maar later gaf hij die term op en koos hij voor ’fytotherapeut’, „om niet verwisseld te worden met die mensen die zich deze naam toeëigenen, terwijl ze alleen die van charlatan verdienen.” Hij richtte een vereniging op waarmee hij zou streven naar een wettelijke erkenning van de vrije geneeskunde, maar ontdekte gauw dat de vereniging tot de aanval moest overgaan „om dit toch zo mooie beroep van een aantal misdadige elementen die veruit in de meerderheid waren, te zuiveren.” Zijn felste conflicten had hij niet met patiënten, artsen of de tuchtraad van de Orde der Geneeskundigen, maar met mensen van wie hij dacht dat het collega’s waren.

In de jaren ’50 en ’60 werd hij werd eenentwintig keer voor de rechtbank gehaald wegens ’onwettige uitoefening van de geneeskunde’. Op de laatste rechtszaak, op 6 mei 1968 in Grasse, luidde de uitspraak: „Een oordeel zegt niets over de wetenschappelijke werking van een behandeling. Toch staat het vast dat Mességué onder allerlei omstandigheden genezingen heeft weten te boeken die zonder meer verbijsterend te noemen zijn.” Hij werd veroordeeld tot slechts 1000 francs boete, wat minder was dan de helft van het wettelijke strafminimum van 2400 francs. De kranten titelden: „Overwinning. Het proces in Grasse, startsein voor de vrije geneeskunde.” Door zijn langdurige rechtsstrijd werd de fytotherapie erkend als een eigen beroep.

In 1971 werd Mességué burgemeester van Fleurance. Hij waarschuwde de bevolking over het gevaar van vervuiling door insecticiden en onkruidverdelgers en startte een campagne ten gunste van biologische voeding. In zijn firma Fleurance chez Soi — Maison de Maurice Mességué ontwikkelde hij zijn cosmetische en fytotherapeutische producten. In april 1988 ontving hij voor zijn schoonheidsolie IRIONE de Oscar de la Cosmétique.

Na de oprichting van het Institut Maurice Mességué trok hij zich in 1994 terug uit de zaak. De firma Les Laboratoires Maurice Mességué werkt verder volgens zijn filosofie.

Werken

• 1949: Le guerisseur, cet inconnu (De genezer, die onbekende)
• 1961: Votre poison quotidien (Uw dagelijks gift)
• 1970: Des hommes et des plantes éditions Robert Laffont, coll. Le Livre de Poche, vertaling uitgegeven als: Mensen en kruiden
• 1972: C’est la nature qui a raison éditions Naturaliment, 1963; (éditions Robert Laffont, coll. Le Livre de Poche, 1972 (ISBN 2-253-00218-6), vertaald als De natuur heeft altijd gelijk.
• Réapprenons à aimer, 1974; éditions Robert Laffont, coll. Le Livre de Poche. Vertaald uitgegeven als Liefdeskruid.
• 1977: Toute une vie à se battre, éditions Robert Laffont, coll. Le Livre de Poche, 1977 (ISBN 2-253-02317-5) (Een heel leven om te strijden).
• 1981: Mon herbier de cuisine, éditions Robert Laffont, coll. Le livre de Poche. (Mijn keukenkruidenboek).
• 1994: Mon herbier de santé Mon herbier de santé, éditions Robert Laffont, coll. Le Livre de Poche, vertaald: Mijn gezondheidskruidenboek.
• Mon herbier de beauté, éditions Robert Laffont, coll. Le Livre de Poche. (Mijn schoonheidskruidenboek).
• 1997: Sauver la terre pour sauver l‘homme, éditions Robert Laffont, coll. Vécu. (De aarde redden om de mens te redden).

Weblinks

• Website van Laboratoires Mességué