Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Wildzang
Wildzang is een van de grootste kunstwerken ooit in Nederland gemaakt en bestond uit 1879 houten palen. Deze namen in een bepaald ritme een oppervlakte van circa 80 bij 25 meter in beslag.
Wildzang is geïnspireerd op het gelijknamige gedicht ('Wilthzang') [1] van Joost van den Vondel, een 17e-eeuwse bejubeling op de schoonheid van de natuur. IJslander Sigurður Guðmundsson heeft het gedicht omgezet in morseseinen en deze uitgevoerd in korte (30 cm) en langere palen (60 cm) van azobéhout, dat normaal gesproken heel duurzaam is. Doordat ze in de grond werden geheid, verwezen ze ook naar de omstandigheid dat Amsterdam op palen is gebouwd. Men heeft in Wildzang ook een pleidooi voor natuurbehoud en een waarschuwing tegen de toenemende verstedelijking willen zien.
- Wat zong het vrolijk vogelkijn dat in de boomgaard zat ? Hoe heerlijk blinkt de zonneschijn van rijkdom en van schat Hoe ruist de koelte in ’t eikenhout en vers gesproten lof Hoe straalt de boterbloem als goud Wat heeft de Wildzang stof!
Het werk is vrijwel geheel vergaan, ondanks de preparatie van de palen. De bedoeling was dat dit kunstwerk ongeveer een mensenleven zou meegaan, maar de keuze van het hout, dat niet goed behandeld was, zorgde ervoor dat het kunstwerk al voor 1987 achteruitging. Het hout was door de niet goede behandeling vatbaarder voor rotting aan de grond en was niet goed bestand tegen weersomstandigheden als regen en sneeuw. In 1987 is in overleg met de kunstenaar besloten het niet meer op te knappen. Op een foto in 1991 is een groot deel van het kunstwerk nog te zien.[2] In 2007 is nog een laatste restje van het kunstwerk behouden, echter is dit vrijwel niet meer te vinden.[3] Een laatste staande paaltje en nog wat kleine losse paaltjes, in zeer slechte staat, van azobéhout van 30 en 60 cm, is na navraag en na veel zoeken, nog gefotografeerd in bosschages in 2013. Een deel van het kunstwerk, toen nog op het grasveld, is door de gemeente geheel glad gemaakt. Het kunstwerk is dus 'dood' en is in de jaren 1990 al uitgeschreven als monument door de gemeente Amsterdam.
-
Voormalige plaats van het kunstwerk (deels in de bosschages), 2013.
| Bronnen, noten en/of referenties
|