Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
De nieuwe politie
| De nieuwe politie | ||
| Oorspronkelijke titel | ||
| Auteur(s) | Steven De Smet | |
| Land | België | |
| Taal | Nederlands | |
| Reeks/serie | ||
| Onderwerp | Burger en politie moeten nog actiever samenwerken, want openbare veiligheid gaat iedereen aan. | |
| Genre | Management algemeen, politie, openbare diensten, maatschappij | |
| Uitgever | Lannoo Campus | |
| Uitgegeven | 2012 | |
| Pagina's | 260 | |
| ISBN-code | 978 94 014 0553 9 | |
De nieuwe politie is een boek van voormalig Gents hoofdcommissaris Steven De Smet met een visie over een betere en meer efficiënte politiedienstverlening en communicatie vanuit de politiediensten, met een forse dosis digitale ondersteuning. Zijn uitgangspunt is dat de politie vandaag te veel taken toebedeeld krijgt, die niet noodzakelijk door de politie uitgevoerd zouden moeten worden. Door de politie van deze taken te ontlasten en deze uit te besteden aan goedkopere gespecialiseerde diensten, kan bespaard worden en kan de politie zich beter concentreren op haar kerntaken. Zo stelt hij dat verkeer geen kerntaak meer mag zijn van de politie. Daarnaast verandert digitalisering en de opkomst van sociale media de samenleving en het veiligheidsgevoel van mensen. In het boek ziet De Smet dit niet alleen als bedreigingen en uitdagingen van vandaag en morgen, maar vooral ook als kansen. Zo beoogt hij de politie binnen te loodsen in een digitale maatschappij om zich beter van haar taken te kunnen kwijten, beter te communiceren, en dichter bij de mensen te staan. Het voorwoord werd geschreven door internationaal technologie-expert Peter Hinssen.
Auteur
De Smet was tot 1 november 2014 hoofdcommissaris bij de Gentse politie. Hij heeft operationele ervaring als veiligheidsofficier en communicatiemanager en lag mee aan de basis van de succesvolle TV-serie Flikken. In lezingen geeft hij zijn visie omtrent politiewerk in het algemeen en het gebruik van sociale media door de politiediensten in het bijzonder. Op 1 november 2014 werd De Smet gedetacheerd naar de federale diensten van de gouverneur als strategisch adviseur inzake veiligheid, strategie en (risico)communicatie voor de provincie Oost-Vlaanderen.[1]
Als woordvoerder van politiezone Gent werd De Smet in 2011 beschuldigd van het schenden van zijn beroepsgeheim. Hij zou notities over de rellen op de Kouter bij de live-uitzending van de voetbalwedstrijd België-Turkije hebben gelekt naar politicus Veli Yüksel (CD&V) die dit aan de pers doorspeelde. Op 18 december 2012 sprak het Hof van beroep hem vrij over de hele lijn waarop hij reageerde met de woorden ik zal blijven vechten voor een open en eerlijke communicatie.[2] Zijn boek kan ook in deze strijd voor open communicatie gezien worden.
Inhoud
Volgens de auteur hebben internationale gebeurtenissen als de Arabische lente, de Love Parade in Duisburg en de verkiezingsoverwinning van Obama reeds aangetoond dat de (r)evolutie van de digitale media een blijvend effect op de maatschappij heeft. Ook in eigen land schrijven traditionele media wekelijks over de effecten van onze digitale omgeving: ontslag door een uitspraak op Facebook, genante mails van een Vlaams minister, criminelen die speuren naar gemakkelijke slachtoffers en misbruik van privacy. De Smet stelt dat de Belgische politie de weerslag daarvan voelt in haar werking, doordat sociale media een cruciale rol spelen bij het oplossen, maar ook het veroorzaken van problemen. Door deze gebeurtenissen, in het bijzonder het drama tijdens Pukkelpop 2011, heeft de politie ingezien dat de impact van sociale media tijdens evenementen en op de veiligheidsaspecten van de organisatie ervan groot is. Hierdoor wordt de sociale media stilletjes aan geïntegreerd in het werk van de politie.[3] Daarbij is een sociale media-strategie voor de politie belangrijk. Die beschrijft welke doelstellingen de organisatie wil bereiken en hoe ze bereikt worden volgens de COPS-methode (Citizens, Objectives, Plan and Policy en Schedule).[4]
De Smet ijvert voor een politiementaliteit die beseft dat online en offline elkaar aanvullen. Dit zorgt voor een actuele politiestructuur die de interactie met partners en burgers verhoogt. Politiezorg en de operationele werking moeten prioriteit blijven, zodat de politie blijft instaan voor de maatschappelijke veiligheid en vertrouwen.[5]
De Smet stelt dat de politie wereldwijd inziet dat sociale media handig zijn aan de vooravond van evenementen of betogingen. Zo gebruikt de politie onder andere ook Facebook om risicoanalyses te maken en twittert ze tijdens massamanifestaties over toegankelijke straten, gevaarlijke zones enzovoort. De politie raadt organisatoren aan een Twitteraccount aan te maken en een hashtag te gebruiken in de communicatiemix.[6]
Omdat er geen echte regels bestonden hoe de politie met sociale media moest omgaan, hebben een aantal medewerkers van de politie, waaronder Steven De Smet, 'SMPolBe' opgesteld. Deze beleidstekst zoekt een oplossing voor het vraagstuk 'sociale media en politie in België' en dient als leidraad voor alle Belgische politiediensten. In het laatste hoofdstuk van het boek poneert De Smet 10 ideeën voor een nieuwe politie.[7]
De Smet pleit in dit boek voor het nadenken over het uitbesteden van niet-politietaken aan partnerorganisaties, privaat of publiek. Dat idee werkt hij verder uit met netwerktheorie. Het informatienet met ICT-ondersteuning. Merk op dat de C van communicatie opnieuw een plaats moet krijgen bij IT- staat bij De Smet aan de top.
Kritieken
Guy Kindermans van het IT-vakblad DataNews onthaalt het boek, de insteken en mooie voorbeelden van De Smet positief, maar mist een uitvoerig deel met informatie hoe dat alles kan worden misbruikt en hoe dat dan weer kan worden voorkomen. Over Twitter bij rampen wordt immers wel eens gezegd dat Twitter does its best work in the first five minutes after a disaster, and its worst in the twelve hours after that. En Big Brother is heus vandaag al geen loze dreiging, en ook dat had toch wat aandacht verdiend. Immers op alle gebieden is voorkomen beter dan genezen. [8] De Smet reageert op deze kritiek met een verwijzing[9] naar Luc Beirens. Beirens is voormalig hoofdcommissaris en topman van de Federal Computer Crime Unit en was jarenlang de referentie-pleitbezorger voor meer aandacht voor cybersecurity bij de overheid. Wegens gebrek aan steun ruilde hij in 2014 zijn mandaat in voor een functie als expert cybersecurity bij Deloitte[10].
Claude Nijs van de liberale denktank Liberales noemt het boek een handleiding die ‘de politie’ in de wondere wereld van het digitale normaal introduceert[11], naar de woorden in het voorwoord door Peter Hinssen. Hij apprecieert de tien tips (de handleiding) die De Smet aanreikt, maar heeft zijn bedenkingen bij de burgerparticipatie. Immers, De Smet ziet burgerparticipatie realiteit worden in een verregaande vorm, zelfs tot ‘burgerrechercheurs’. Dat daar volgens De Smet een duidelijke vraag naar is bij de bevolking, is voor Nijs geen (voldoende) reden. Maar ook wie niet meteen geboeid is door de politie kan heel wat opsteken over media en organisatie. De nieuwe politie is dan ook niet enkel relevant voor aspirant politieagenten. Steven De Smet heeft niet enkel zijn ziel in dit boek gelegd, hij maakt ons ook deelgenoot met de inzichten van zijn uitgebreide netwerk en laat ons door zijn ogen meekijken naar onze maatschappij en naar de huidige politie. Hier is een coach van en voor mensen aan het werk, tegen onrechtvaardigheid en voor open en eerlijke communicatie. Mensen met de gedrevenheid en betrokkenheid van het kaliber van De Smet zijn binnen een organisatie van onschatbare waarde. Maar organisaties moeten ongetwijfeld nog beter leren hoe er mee om te gaan. Boeken als dat van Steven De Smet wijzen ze op die uitdaging die ze niet uit de weg kunnen gaan.[12]
Externe links
Intertaalkoppelingen via Wikidata (via reasonator)
Bronnen, noten en/of referenties
|