Colette Wickenhagen

Colette Wickenhagen is geboren in Nijmegen in 1959, in een gezin waar muziek en vooral jazzmuziek een belangrijke rol speelde. Ze studeerde vanaf 1972 achtereenvolgens aan het Dans Conservatorium in Den Haag, de Arts Educational School in London en de Show/Musical opleiding van de Nel Roos & Kleinkunst Academie in Amsterdam. Werkte mee aan schoolvoorstellingen bij Intro Dans, had een rol in de TROS TV serie: “De weg naar Peruwelz”, en werkte 7 jaar als entertainer, actrice & vocalist bij een party company gespecialiseerd in thema avonden.

Vanaf 1986 zingt ze voornamelijk jazz en werkt in combinaties variërend van duo tot symfonische blaasorkesten, in binnen en buitenland. Werkte o.a. met: Rob Agerbeek, Rob v. Kreeveld, Henk Haverhoek, Hans Kwakkernaat, Edwin Corzilius, Dolf Del Prado, Wiro Mahieu, John Engels, Frits Landesbergen, Ferdinand Povel, Gijs Hendriks, Fred Leeflang, Clous van Mechelen, Bob & Simon Rigter, Saskia Laroo, Harry Verbeke, Cees Slinger, Claudio Roditi, het Orkest van de Nederlandse Koninklijke Luchtmacht en vele anderen.

Prijzen & CD’s

• 1990 Winnares Polaroid Award & Solistenprijs
• 1992 Winnares Breukelen Jazz Award
• 1994 CD: The Kick of the Blues (Jan Verwey, Ton vd Geijn, Ludo Doomernik, Wiro Mahieu, Pieter Bast)
• 1994 CD: Retrospective (Big Band Nijmegen)
• 2001 CD: Summer Sessions 2001 (Madeline Bell, Deborah Carter, Edwin Rutten, Joke Bruys, Bobby Johnson, Jan Verwey, Leonardo Amuedo, Rob v Kreeveld, Edwin Corzilius, Jeroen de Rijk, Frits Landesbergen)
• 2002 CD: Harry Verbeke, A Living Legend (gastsolist op deze CD.)
• 2003 CD: Songs for Sale, Colette Wickenhagen & Clous van Mechelen met Nick van de Bos, George van Deijl en Menno Veenendaal (30 oktober 2003)

Recensies

“….. Toch geeft ze tijdens een optreden veel meer dan enkel een professioneel uitgekiende act; ze geeft zichzelf. Die enorme fysieke uitdrukkingskracht, de bereidheid zich helemaal in een nummer te storten, de kunst om een volle zaal op sleeptouw te nemen, dat zit nu eenmaal in haar. Van haar kruin tot aan het topje van haar teen ís ze muziek…..” (1994, Jan Rensen).

“….. Een prachtig stemgeluid met een zeggingskracht die tot achter op het balkon reikte….” (1994, TUBANTIA / Ton Ouwehand).

2005 “Ze heeft een stem als een luxueus gestoffeerde bruidsuite. Behaaglijk, weelderig, warm. Voorzien van spannende hoekjes en hoogpolige tapijten in gedempte tinten. Colette Wickenhagen, een van de uitblinkers van Amersfoort Jazz, ontpopte zich als de complete jazzdiva met haar elastisch timbre, schier onbeperkte techniek, speelse improvisaties en opmerkelijke voordracht. Omdat ze op cd niet zo tot haar recht komt, geniet dit spectaculaire en gerijpte talent weinig bekendheid. Je moet haar live meemaken. Op de bühne leeft ze op. In Amersfoort straalde ze; ze zwierde en danste en leek alle bezoekers het liefst een voor een te willen omhelzen. Die bezoekers wisten haar dan ook te vinden: hoewel ze nergens was aangekondigd, zat Sammy’s Bar vol bewonderaars, vrienden en collega’s. Ze lijkt te beschikken over een relatief kleine maar trouwe schare fans. (UTRECHTS NIEUWSBLAD / Jeroen de Valk)

2003 Stukje uit de Songs for Sale CD recensie: “….Colette behandelt de songs als nieuw ontdekte vondsten. Ze declameert de woorden en zinnen alsof die uit een geliefde gedichtenbundel afkomstig zijn, ze zingt de melodie alsof die spontaan bij haar opkomt, perfect passend over het ritme en de dictie van de tekst. Het is - hoe tegenstrijdig het ook mag ogen - die haast onbevangen benadering die herinneringen aan de traditie oproept. Herinneringen aan Sarah Vaughan nu en dan, aan Ella Fitzgerald. Vluchtig, niet overheersend, maar de verwantschap is er onmiskenbaar. Het komt niet over als een poging tot imitatie of een te nadrukkelijke beïnvloeding, maar veel meer als steeds weer de oprechte eerste beleving van een nieuw lied, dat inhoudelijke betekenis heeft. Vergeet het uitgekauwde, vergeet het overbekende; dat is wat Colette deed en dat is wat haar hetzelfde startpunt bood als haar illustere voorgangers. Dat is de verwantschap die we horen: authenticiteit…..” (Jan Rensen)

2003 …Eén vraag bleef, gisteravond in het Parool Theater. Waarom is de naam Colette Wickenhagen geen gemeengoed bij het Nederlandse publiek? Wat een stem. De Nederlandse Cleo Laine, doopte een bezoekster haar. Misschien dat de toegeslagen verkoudheid, die haar stem een beetje heser maakte dan normaal, daar mede debet aan was. Maar het is zeker een eretitel die haar toekwam. Van Mechelen speelde er sax bij en piano ¬ soms beide tegelijk ¬ en Colette verzorgde het hoofdprogramma, met songs van Cole Porter en andere klassieke groten. Thuis groeide ze op met muziek. We luisterden naar Benny Webster, Ella Fitzgerald en Louis Armstrong, Miles Davis en vele andere geweldige musici. Daar begon haar liefde voor het tijdloze repertoire. Clous koesterde diezelfde liefde en dat bracht ons samen. Voor de liefhebber was het, kortom, een avond van muzikale herkenning. En met het vorderen van die avond groeide het enthousiasme. Waarom staat die vrouw eigenlijk niet in Carré, verzuchtte een nieuwe fan, die meteen een cd aanschafte om haar in elk geval thuis te kunnen horen, met nummers als Night and Day, Love for Sale en een klassieker die volgens Wickenhagen zelf helemaal op het Parool Theater sloeg: You'd be so nice to come home to. Wat ons betreft staat de deur altijd wijd open. (PAROOL, Corrie Verkerk)

2001 “…..There was one, who almost 'stole the Show': Colette, who was asked spontaneously to sing along. Who with 'smokey blues' in her voice, became the surprise of the evening. Together with the brilliant Ingolf Burkhard, 1st trumpet player of the NDR Big Band and Joja Wendt, there suddenly sprang into existence a formidable Trio on the stage, that carried you away on their improvisations.” (GERMANY / Heiko Habbe)