Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Internet der Dingen
Met het Internet der Dingen wordt de verbinding tussen de digitale wereld en fysieke objecten bedoeld. De objecten worden voorzien van microcontrollers, die verbonden kunnen worden met een netwerk, waardoor objecten via het netwerk kunnen communiceren.[1] De term werd voor het eerst gebruikt door Kevin Ashton, één van de pioniers van het RFID-systeem, in 1999.[2] Objecten kunnen voorzien worden van technologie, waardoor ze verbonden kunnen worden aan het internet. Het eerdergenoemde RFID-systeem en de bekende streepjescode zijn hier voorgangers van.
Geschiedenis
Het idee werd aanvankelijk ontwikkeld en gepopulariseerd door de Auto-ID Labs van de Massachusetts Institute of Technology, waarvan Kevin Ashton mede-oprichter en directeur was.[2] Het idee was om alledaagse objecten te verbinden aan de digitale wereld. Door die verbinding zouden objecten via netwerken tegen elkaar en ons kunnen „praten”. Neem bijvoorbeeld een netwerk van verkeerslichten of een bankpas die via een pinautomaat met de bank communiceert. Hoe meer fysieke objecten op een dergelijke manier via een netwerk verbonden konden zijn, hoe meer creatieve oplossingen daar van zouden kunnen komen, was het idee.
In 1999 was er echter nog een groot aantal beperkingen in de ontwikkeling van zo'n Internet der Dingen. De benodigde technologie was nog log en langzaam. Het was moeilijk om überhaupt verbinding te maken met het internet, laat staan alledaagse objecten met het internet te laten verbinden,[3] maar het idee was er. Met dit concept in het achterhoofd ontwikkelde het Auto-ID Center de RFID-chip. Een artikel in Business Week uit 1999 suggereerde dat de Aarde tijdens het eerste decennium van de 21ste eeuw een „elektronische huid” zou aantrekken, waarmee de auteur technologie vergeleek met de menselijke huid; de planeet zou met technologie kunnen „voelen” zoals mensen dat kunnen met hun huid[4].
In de daaropvolgende jaren werd de term overgenomen door de media, en in 2005 publiceerde de ITU van de Verenigde Naties voor het eerst een rapport over het Internet der Dingen, waarin onder andere werd besproken wat het Internet der Dingen was, wat voor implicaties het zou hebben op de wereldeconomie en een voorspelling werd gedaan van hoe het leven met het Internet der Dingen eruit zou zien in 2020.[5] Toen in 2006 het Internet Protocol versie 6 werd gelanceerd werden er in één klap een vrijwel onbeperkt aantal IP-adressen beschikbaar gesteld, waardoor er in de toekomst altijd genoeg IP-adressen zullen zijn om fysieke objecten aan het internet te koppelen. In 2011 stelde Cisco IBSG dat het Internet der Dingen in het jaar 2008 – 2009 echt “geboren” was, omdat er in dat jaar meer objecten met het internet waren verbonden dan er mensen op de wereld waren.[6]
Voorbeelden
Tegenwoordig zijn er, met de toegenomen toegankelijkheid van het internet en de ontwikkeling van technologie, heel veel verschillende soorten toepassingen van het Internet der Dingen. Elk fysiek object dat aangesloten is op een netwerk is deel van het Internet der Dingen. Dat zijn onderhand miljarden objecten geworden.[6] Hier volgt een aantal voorbeelden van manieren waarop het Internet der Dingen wordt toegepast.
Huishoudelijke apparaten
Een vroeg en beroemd voorbeeld van huishoudelijke toepassing van het Internet der Dingen is de Internet Refrigerator die in 2000 werd gelanceerd door LG.[7] De koelkast kon de eigenaar vertellen welke producten bijna op waren en moesten worden bijgekocht. Tegenwoordig worden steeds meer huishoudelijke apparaten verbonden aan het internet. Neem bijvoorbeeld verlichting dat bedienbaar is door middel van een smartphone, zoals onder andere het Hue-systeem van Philips.[8]
Verkeer
Verkeerslichten zijn wereldwijd een belangrijk deel van ons verkeer. Traditioneel gezien zijn verkeerslichten niet verbonden aan een netwerk en detecteren ze op eigen houtje of er auto’s staan te wachten of aan komen rijden met behulp van sensoren in of boven het wegdek.[9] In 2006 lanceerde Audi het travolution-project, een smart verkeerslichtsysteem, wat auto’s in staat stelt te communiceren met verkeerslichten. Hierdoor wordt een bestuurder bijvoorbeeld verteld hoe lang hij/zij nog moet wachten voor het licht op groen gaat, of hoe snel er gereden moet worden om bij een kruising nog door het groene licht te kunnen rijden.[10]
In Nederland wordt momenteel de Smart Highway ontwikkeld. Het is een samenwerking tussen ontwerpbureau Studio Roosegaarde en vastgoedonderneming Heijmans. Tijdens de uitvoer van het project wordt interactieve, lichtgevende verf aangebracht op het wegdek, dat onder andere met behulp van sensoren van verschijning kan veranderen. Zo zouden er bij vrieskou bijvoorbeeld sneeuwvlokken op het wegdek kunnen verschijnen en meldingen kunnen worden weergegeven afhankelijk van de huidige verkeerssituatie. Het concept won Best Future Concept tijdens de Dutch Design Awards en de realisatie van het project is gepland voor de tweede helft van 2013.[11]
Fitness en gezondheid
Met de komst van smartphones zijn er veel applicaties op de markt gebracht voor fitness en gezondheid. Zo is er bijvoorbeeld Runkeeper, een populaire app die bijhoudt welke afstand een gebruiker aflegt en hoe snel deze afgelegd wordt, en applicaties die barcodes van producten kunnen scannen om vervolgens het aantal calorieën en voedingswaarden weer te geven.
Een applicatie die de combinatie van gezondheid en het Internet der Dingen naar nog een ander niveau tilt is Fitbit. Behalve de eerdergenoemde functionaliteiten van andere apps is dit ook nog een aanbieder van fysieke producten die kunnen worden gebruikt in combinatie met de applicatie, zoals devices die slaap- en bewegingspatronen bijhouden en een weegschaal die via wifi verbonden is aan het internet.[12]
Voorspellingen en projecties
Het is moeilijk te voorspellen hoe het Internet der Dingen in de toekomst zal groeien. Het is bijvoorbeeld niet te voorzien welke technische ontwikkelingen er nog aan zitten te komen en het is ook moeilijk bij te houden hoeveel voorwerpen hobbyisten en onafhankelijke ontwikkelaars nog aan netwerken gaan aansluiten. Toch worden er voorzichtige voorspellingen gedaan.
Machina Research voorspelt dat er zich in de toekomst veel nieuwe marktkansen zullen voordoen in een onderzoek uit 2011. De verwachting is een marktkans voor $1,2 triljoen zal zijn op het gebied van draadloze technologie. Volgens het onderzoek liggen de kansen in consumentenelectronica, de autoindustrie, gezondheid en nutsvoorzieningen.[13]
Cisco IBSG verwacht dat er in 2015 vijfentwintig miljard apparaten aan het internet zijn verbonden en dat het er in 2020 al vijftig miljard zullen zijn. De verwachting is dat, met de groei van het Internet der Dingen, de levensstandaard van mensen zal verbeteren door bijvoorbeeld vergrote kennis in agricultuur en daardoor verbeterde landbouwproducten en het vervroegd kunnen detecteren van ziektes en andere lichamelijke kwalen.[6]
Bronnen, noten en/of referenties
|