Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Hotel Angst
Hotel Angst is een voormalig Palast of Grand Hotel uit de belle époque aan de Italiaanse Rivièra in de badplaats Bordighera, vernoemd naar zijn Zwitserse bouwheer en eerste eigenaar, Adolf Angst.
De gefaseerde bouw van het hotel begon in 1887, zoals ook thans nog aangegeven op de gevel. Een nieuwe vleugel, waardoor de westfaçade van het gebouw een risaliet kent, kwam tot stand in 1898. Vermoedelijk is toen ook een verdieping gelegd op het al bestaande gedeelte. De bouw werd in 1914 afgerond.[1]
Al snel werd het een van de beste en meest luxueuze hotels van de Rivièra, bezocht door elite, zoals juwelier Charles Lewis Tiffany, staalmagnaat Andrew Carnegie, Nobelprijswinnaar Henryk Sienkiewicz[2], groothertog Kirill Vladimirovitsj van Rusland, leden van de adellijke families Von Bülow, Radziwiłł[3] en Hohenzollern en keizerin Victoria, weduwe van de Duitse keizer Frederik III[4]. Ook haar moeder, de Britse koningin Victoria, die in het voorjaar van 1882 vanuit het Franse Menton al een bezoek bracht aan Bordighera, reserveerde voor haar en haar gevolg het gehele hotel af in 1900[5][6], maar de ontwikkelingen tijdens de Tweede Boerenoorlog gooiden roet in het eten[7], tot grote consternatie van de lokale bevolking. Adolf Angst werd schadeloos gesteld door het Britse hof met een cheque van ₤30.000.
Het hotel zou als eerste in Europa het comfort geboden hebben van elektriciteit en warm stromend water op de kamers. Het hotel had meer dan 100 medewerkers, waaronder 8 koks, voor zo'n 200 gasten en bezat 180 kamers, allemaal voorzien van parket, die konden worden omgevormd tot suites en appartementen met een woonkamer en eigen badkamer. Elke verdieping was voorzien van een aantal gemeenschappelijke badkamers en lounges.
Het brede bordes, met aan beide kanten een zijbordes, gaf toegang tot een vestibule met vier zuilen en een trap in marmer. In de oostelijke vleugel bevond zich de grote zaal voor recepties met zes fresco's van Hermann Nestel en Giuseppe Ferdinando Piana. In de westelijke vleugel bevond zich de enorme eetzaal, exclusief voor hotelgasten. Er werd steevast uitgeserveerd op met goud versierd porselein. Voor de lunch was verschijnen in een lange jurk voor de dames en een jacquet of smoking voor de heren, vereist. Er bevond zich een bibliotheek, een kapsalon, een dameslounge, een biljartzaal, een rookruimte voor heren en een Bridge Club. Tevens was er de beschikking over een kleermaker en werd het park waarin het hotel lag verzorgd door vier tuinlieden.
Bronnen, noten en/of referenties
|