Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Oost-Indonesië

Uit Wikisage
Versie door Lidewij (overleg | bijdragen) op 19 sep 2023 om 14:14 (https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Oost-Indonesi%C3%AB&oldid=45301852 11 nov 2015 ‎ Rob engelsman)
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Het gele omcirkelde gebied rechts behoorde tot de Deelstaat Oost-Indonesië 1947

Oost-Indonesië (in het Indonesisch Negara Indonesia Timur) (NIT) was een van de deelstaten (negara's) van de Verenigde Staten van Indonesië (Republik Indonesia Serikat) (RIS). De deelstaat werd op 23 december 1946 opgericht in Den Pasar (Bali) en opgeheven op 17 augustus 1950 en was de enige deelstaat van de RIS die echt van de grond kwam. Hij omvatte alle eilanden ten oosten van Borneo (Celebes, de Molukken en bijbehorende eilanden) en van Java (Bali en de Kleine Soenda-eilanden) met Makassar op Celebes (Sulawesi) als hoofdstad.

Achtergrond

Bestand:COLLECTIE TROPENMUSEUM In december 1946 werd ter realisering van het overleg te Malino de conferentie te Den Pasar belegd. Hieruit vloeide voort de stichting van de staat Oost-Indonesië TMnr 10000221.jpg
In december 1946 werd ter realisering van het overleg te Malino de conferentie te Den Pasar belegd. Hieruit vloeide de stichting van de staat Oost-Indonesië voort.

Het ontstaan van de deelstaat speelde zich af tegen de achtergrond van het streven naar onafhankelijkheid van Indonesië. Oost-Indonesië was in de eerste jaren na de oorlog grotendeels opnieuw onder Nederlands bestuur gekomen. Luitenant-gouverneur-generaal Hubertus van Mook, de hoogste gezagsdrager in Nederlands Indië, was van mening dat het onafhankelijke Indonesië een federatieve staat zou moeten worden (zoals de Verenigde Staten van Amerika). De Nederlandse regering ging akkoord met dat beleid. Van Mook had daartoe in het plaatsje Malino, dichtbij Makassar, een conferentie belegd met Indonesische vertegenwoordigers uit Borneo en Oost Indonesië (toen nog "de Grote Oost" genoemd). Daaruit kwam de oprichtingsvergadering van de Negara Indonesia Timur voort.

Tegen de wens van de Republik

De Republik Indonesia (RI), die vooral veel macht en invloed had op Java en Sumatra, zag de federalistische politiek als een poging om de Republik te verzwakken en als "verdeel-en-heerspolitiek" van Nederland. Zij pretendeerde alle Indonesiërs te vertegenwoordigen en zou in een federatie teruggebracht worden tot de status van deelstaat. Zij beschouwde de nieuw-opgerichte deelstaten in eerste instantie als vazalstaten van Nederland en streefde naar een eenheidsstaat (unitarisme). Volgens historicus J.J.P. de Jong was de keus voor het federalisme oorspronkelijk niet bedoeld als verdeel-en-heers politiek maar een rechtstreeks gevolg van de situatie in de 'Buitengewesten', waar Nederland meer invloed had dan op Java en Sumatra. [1] Het stichten van deelstaten was dan wel een initiatief van het Nederlandse koloniale bewind, maar in de overeenkomst van Linggadjati (1946) was de republikeinse regering (Sjahrir/Sukarno) akkoord gegaan met een federale structuur.[2] Dat werd nog eens bevestigd in de Renville-overeenkomst (1948) en de Van Roijen-Roem-verklaring (1949). Het is een feit dat van Mook de deelstaten-politiek op een gegeven moment ging zien als een mogelijkheid de Republik Indonesia te isoleren en verzwakken door Indonesische nationalisten een alternatief te bieden voor de door republikeinen beheerste eenheidsstaat en op die manier invloed te blijven houden in de archipel, met name op economisch gebied,[3][4] maar volgens de historica Petra Groen kwam dit beleid ook voort uit bezorgdheid voor de positie van de buitengewesten en de minderheden (Chinezen, Arabieren, Indo-Europeanen).[5]

Nederlandse invloed

In het begin was de Oost-Indonesische regering inderdaad nogal Nederlands georiënteerd. De oprichting was een initiatief van en mogelijk gemaakt door het Nederlands gezag. Zonder de Nederlandse (financiële, administratieve en militaire) steun kon de deelstaat niet bestaan. Nederlandse bestuursambtenaren, bleven nog lange tijd als bestuurder of adviseur in functie en hadden dus invloed op het beleid. Veelzeggend was bijvoorbeeld dat een Nederlander, M. Hamelink, minister van Financiën was. Wel was het zo dat een democratisch gekozen volksvertegenwoordiging de grondwet zou vaststellen en dat is ook gebeurd. Opmerkelijk was ook dat de eerste voorzitter van het parlement, Tadjudddin Noor republikein was, maar hij was niet lang voorzitter. Er ontstond meteen onenigheid met het parlement en hij werd afgezet. Later werd hij adviseur van het Republikeinse bewind op Java. In principe was het wel zo, dat de deelstaat het beleid zou bepalen en de Nederlandse bestuursambtenaren, het technisch-administratieve werk zouden doen. Waar gebrek was aan voldoende bekwame Indonesische bestuursambtenaren bleven Nederlandse B.B.-ambtenaren (resident, controleur etc.) in functie. Niet alle Nederlandse bestuursambtenaren echter werkten in het begin loyaal mee. Met een van hen, de resident Lion Cachet, raakte de minister van Binnenlandse Zaken Anak Agung een paar keer in conflict. Cachet werd overgeplaatst naar Bangka. [6] Volgens sommigen was de rol van Nederlandse bestuursambtenaren in het bestuur in de eerste jaren nog even groot als voor de oorlog.[7] Het was wel zo dat Indonesiërs het bestuur steeds meer overnamen [8].[9]

Overdracht van taken en bevoegdheden

De overdracht van taken en bevoegdheden van de Nederlands-Indische regering (het "Land") naar die van de deelstaat voltrok zich geleidelijk. Een aantal beleidstaken bleven in handen van het Land en zouden later overgaan naar een centrale federale regering, zoals Buitenlandse zaken en Defensie. De Oost-Indonesische federalisten voelden zich daardoor achtergesteld bij de Republik Indonesia, die dat zelf in handen had. Het feit dat de deelstaat niet over een eigen leger beschikte, zou later cruciaal blijken te zijn. Een plan om de staatspolitie beter te bewapenen stuitte op verzet van zowel de Nederlands-Indische regering als die van de Republik. Het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger (KNIL) zou tot de soevereiniteitsoverdracht de orde in Oost-Indonesië blijven handhaven. Ook dat versterkte het beeld van de NIT als vazalstaat.

Bestand:COLLECTIE TROPENMUSEUM Gezicht op de haven van Makassar TMnr 10029302.jpg
Gezicht op de haven van Makassar (1948)
Bestand:COLLECTIE TROPENMUSEUM De toegangspoort tot het parlementsgebouw van Oost-Indonesië Makassar TMnr 10029314.jpg
Toegangspoort tot het parlementsgebouw in Makassar (1948)
Bestand:COLLECTIE TROPENMUSEUM President Sukawati van Oost-Indonesië met zijn Franse vrouw tijdens een bezoek aan de Minahasa op Celebes TMnr 60048846.jpg
President Sukawati met zijn Franse vrouw tijdens een bezoek aan de Minahasa op Celebes in 1948

Het eerste jaar: aan de leiband

Tjokorda Gde Rake Sukawati was de eerste en enige president van de deelstaat. Er was voor de oprichtingsvergadering in Den Pasar een voorlopige volksvertegenwoordiging gekozen die later als Voorlopig Vertegenwoordigend Lichaam (VVL) het parlement vormde. De verkiezingen waren min of meer democratisch, dat wil zeggen: er was nog een aanzienlijke invloed van de traditionele adellijke "zelf-bestuurders" (vorsten). Het zelfbestuur door inlandse vorsten, dat wil zeggen een gedeeltelijke autonomie in bepaalde gebieden, was een erfenis van het koloniale bestuur. Verder waren er vergaderbeperkingen voor en verkiezings-boycots door sommige radicale republikeinse groepen (aanhangers van de RI). Ook was er een aantal benoemde leden die de minderheden vertegenwoordigden. Een groot gedeelte van de plattelandsbevolking was niet politiek geïnteresseerd en het analfabetisme was nog groot. Politieke partijen speelden nog niet zo'n grote rol. Men stemde op een persoon, niet op een partij, voor zover die er al waren. Toch was er een aanzienlijke "republikeinsgezinde" vertegenwoordiging in het VVL. De invloed van republikeinen op de plattelandsbevolking werd ook steeds groter. Er was dus een stevige republikeinse oppositie. De fractievorming van gelijkgestemde volksvertegenwoordigers vond pas plaats in de praktijk van de parlementaire besluitvorming. De meerderheid steunde de regering zodat die ook nog een tijdlang met blanco volmacht kon regeren. Door de onenigheid in het parlement met de republikeinen kon er in het eerste jaar niet veel werk verzet worden. Nadjamuddin, de eerste minister-president, voerde een pro-Nederlands beleid tot hij werd afgezet wegens corruptie. Hij werd opgevolgd door premier Warouw, die nog duidelijker een pro-Nederlandse koers volgde. Het kabinet Warouw echter werd, omdat het de eerste politionele (c.q. militaire) actie steunde, door het parlement met een motie van wantrouwen naar huis gestuurd. [10]

Een nieuwe koers

Op 15 december 1947 werd Ide Anak Agung Gde Agung minister-president. Deze schoonzoon van Sukawati werd door zijn beleid een gesprekspartner voor de Republik Indonesia. Hij wilde de NIT niet laten gebruiken als tegenwicht tegen de Republik, maar streefde naar samenwerking daarmee, de zogenaamde "Synthesepolitiek". Hij zag daarin ook de enige mogelijkheid om op de lange duur de deelstaat overeind te houden. Hij koos voor het federale systeem, omdat volgens hem regionale belangen op die manier beter behartigd zouden kunnen worden. Federalisten verzetten zich tegen de opvatting dat ze slechts marionetten waren van het koloniale bewind, maar zagen zich als nationalisten in hun eigen recht. Anak Agung slaagde erin de deelstaat een meer onafhankelijke positie te laten innemen. Republikeinsgezinde ministers werden in de regering opgenomen. De Republik erkende als gevolg daarvan in januari 1948 de NIT zelfs als toekomstige deelstaat. Dat werd door de NIT-regering gezien als een grote overwinning. Nu waren ook zij erkend als "nationalisten", dat wil zeggen voorstanders van volledige onafhankelijkheid van Indonesië. Het odium van "vazalstaat" en 'marionettenregering" verdween voor een deel. Het gevolg was dat er meer republikeinen in Oost-Indonesië bereid waren tot samenwerking of in elk geval hun verzet tegen de deelstaat matigden. [11] Revolutionaire guerilla's op Bali staakten hun verzet.[12] Maar de tegenstelling tussen "federalisten" en "unitaristen" bleef. De Nederlandse bestuursambtenaren, die nog in dienst waren van de deelstaat, waren echter over het algemeen loyaal aan de deelstaat-regering, ook als dat inging tegen de politiek van de Nederlands-Indische regering in Batavia, maar de NIT bleef daar wel financieel afhankelijk van.

Werken aan een centrale federale regering

Anak Agung probeerde de Republikeinse leiders steeds bij het "landelijke" federale overleg te betrekken en wilde ook niet zonder de RI deelnemen aan een voorlopige federale regering. Hij probeerde een onafhankelijke rol te spelen bij het construeren daarvan en riep een conferentie bij elkaar van een aantal deelstaten, "Bijeenkomst Federaal Overleg" (BFO), die een plan ontwierp voor een voorlopig federaal staatsbestuur (FIR) waarin Nederlandse bestuurders het niet meer voor het zeggen zouden hebben. Die regering zou het bewind al op 1 januari 1949 over moeten nemen. Anak Agung probeerde op die manier de Republikeinse leiders over te halen tot deelname aan een interim-regering voor een federaal Indonesië. Lt. gouverneur generaal Van Mook wees dat verontwaardigd af, omdat volgens hem de macht in overgangstijd bij de Indische Regering moest blijven berusten. De Nederlandse regering had meer waardering voor dit plan en er werd een conferentie over belegd in Den Haag. Het plan werd geïntegreerd in het beleidsplan 'Bewindvoering Indonesié in Overgangstijd' (BIO), maar intussen pleegde minister Stikker overleg met premier Hatta van de Republik Indonesia, zonder de BFO daarbij te betrekken. Dit overleg mislukte en dat leidde tot de de tweede politionele (c.q. militaire) actie en daarmee was alle overleg voorlopig onmogelijk.[13] De NIT-regering nam het de Nederlanders niet in dank af, dat er steeds buiten haar en de BFO om met de Republik werd onderhandeld over belangrijke zaken. Men kreeg daardoor het gevoel niet serieus genomen te worden. J.J.P. de Jong stelt: De deelstaten werden door Nederland alleen bij het overleg betrokken als men daar voordeel bij dacht te hebben. Bij de tweede politionele (c.q. militaire) actie trad de regering-Agung af.[14] Hij formeerde een nieuwe regering en daarna werd de toenadering van Oost-Indonesië tot de Republik nog sterker. Oost-Indonesië eiste de vrijlating en rehabilitatie van de Republikeinse regering, die na de militaire actie was geïnterneerd op Bangka. Pogingen van Nederland om een voorlopige federale regering te vormen zonder de Republik Indonesia werden afgewezen. Anak Agung speelde een bemiddelende rol tussen de RI en Nederland en slaagde er op die manier in de Republiek te laten instemmen met een Rondetafelconferentie. Nederland stemde in met een terugkeer van de republikeinse regering naar Jogjakarta [15] Dat was een doorbraak. Ter voorbereiding van een rondetafelconferentie met Nederland belegde de BFO een zogenaamde "Inter-Indonesische conferentie" met de Republikeinse regering. Er was een grote mate van overeenstemming tussen de Republik en de BFO.

Unitarisme of federalisme

In de (voorlopige) volksvertegenwoordiging was (zoals al eerder gemeld) een sterke republikeinse (nationalistische, unitarische) fractie, die twijfels bleef koesteren aan het belang van een deelstaat of deze afwees en aansluiting wilde bij de Republik. Je kunt zelfs zeggen dat een meerderheid republikeinsgezind was, althans wat "buitenstaats" beleid betreft. Er was echter ook een aanzienlijke aanhang van het federalisme. Vasthouden aan bestaande machtsverhoudingen en angst voor overheersing van "Java" speelden daarbij een rol, maar ook de opvatting dat er daardoor betere mogelijkheden tot ontwikkeling van de "buitengewesten" waren. Dat de beduchtheid voor Javaanse overheersing in Oost-Indonesië geen koloniaal verzinsel was, zou men onder andere kunnen afleiden uit de opstand van oorspronkelijk republikeinse guerrilla's onder leiding van Abdul Kahar Muzakkar op Zuid-Celebes tegen de Republik Indonesia ná het oprollen van de N.I.T.[16] Er is zelfs contact gezocht met de RMS (Republiek der Zuid-Molukken). In 1957, dus lang na de opheffing van de deelstaat, kwam het op Celebes (Sulawesi) nog tot een soort van rebellie van bestuurders (Permesta) die het oneens waren met het financiële beleid van de landelijke regering.[17]

Opbouw van de staat: daerahs en landschappen

De NIT werd opgebouwd uit min of meer zelfstandige provincies, daerahs geheten. Iedere daerah was een federatie van zogenaamde "landschappen". De opbouw door middel van daerahs was moeizaam, ook al omdat er een compromis gevonden moest worden tussen het oude zelfbestuur van inlandse vorsten, die moeite hadden hun positie en macht prijs te geven, en een democratisering van het bestuur. Die democratisering kwam derhalve maar moeizaam op gang. In de "landschappen", waar zelfbestuurders regeerden, en dat waren de meeste, hadden democratisch gekozen raden slechts adviserende bevoegdheden. Het bestuur ging in een aantal daerahs en landschappen over van het Nederlandse Binnenlands Bestuur naar vertegenwoordigende raden. De daerahs hadden de neiging zelfstandige staatjes te worden. De band van de bevolking met de eigen daerah was sterker dan die met de meer abstracte "negara". Van een "Oost-Indonesisch burgerschapsgevoel" was in 1950 nog nauwelijks sprake. In de Minahasa en op Ambon (Zuid-Molukken) waren sterke separatistische stromingen aanwezig, die een blijvende band met Nederland nastreefden.

Daerahs

De deelstaat Oost-Indonesië bestond uit dertien daerahs (sub-deelstaten):

  1. Daerah Zuid-Celebes
  2. Daerah Minahasa
  3. Daerah Sangihe- en Talaud-eilanden
  4. Daerah Noord-Celebes
  5. Daerah Midden-Celebes
  6. Daerah Bali
  7. Daerah Lombok
  8. Daerah Soembawa
  9. Daerah Flores
  10. Daerah Soemba
  11. Daerah Timor en eilanden
  12. Daerah Zuid-Molukken
  13. Daerah Noord-Molukken

Soevereiniteitsoverdracht: Afscheid van Anak Agung

Na de soevereiniteitsoverdracht werd de deelstaat onderdeel van de Verenigde Staten van Indonesië (RIS). Het vertrek van Anak Agung (hij werd minister van Binnenlandse Zaken in de centrale regering) is een van de nagels aan de doodkist van de deelstaat geweest. Hijzelf waarschuwde bij zijn afscheid ook, dat de nieuwe regering een zelfbewust beleid zou moeten voeren, wilde de deelstaat enige overlevingskans hebben. De tweede politionele/militaire actie en met name ook het in hoog tempo stichten van deelstaten, had het wantrouwen in de federalistische politiek nog vergroot. Federalistische bestuurders werden buiten Oost-Indonesië meestal gezien als collaborateurs met het voormalige koloniale bewind.[18] Ook de mislukte APRA-staatsgreep van kapitein Westerling op Java, vergrootte het wantrouwen tegen de "federalisten". In het pas gekozen nieuwe parlement van de NIT zat een sterke republikeinse vertegenwoordiging. De meerderheid waar de federalistische regering in het parlement op steunde, was zeer klein en instabiel en de Republik was alsnog vastbesloten een einde aan de deelstaat te maken. Bij de RTC was afgesproken dat Indonesische soldaten van het KNIL over zouden kunnen gaan naar de APRIS (het officiële leger van de RIS). De NIT-regering hoopte dat dat zo snel mogelijk zou gebeuren, zodat de APRIS-troepen op Celebes uit ex-KNIL-soldaten zouden bestaan en het niet nodig zou zijn om anti-federalistische troepen naar Oost-Indonesië te sturen. Dat zou waarschijnlijk het einde betekenen van de NIT. Deze overgang verliep echter zeer traag. In maart 1950 was er op Celebes nog maar één compagnie onder bevel van een zekere Andi Abdul Azis overgegaan naar de APRIS.

Centrale regering stuurt troepen: opstand

In het voorjaar van 1950 was de door republikeinen gedomineerde RIS-regering van plan een afdeling van het leger (APRIS), die bestond uit anti-federalistische eenheden van het voormalige republikeinse leger (TNI), naar Celebes (Makassar) te sturen. De regering van de NIT was bang dat dat het einde van de deelstaat zou betekenen en protesteerde daartegen. De tactiek van sommige republikeinse legeronderdelen was onder andere: onrust veroorzaken (demonstraties, aanslagen) en dan "in het belang van rust en orde" ingrijpen en een einde maken aan de deelstaat. De sultan van Djokja (minister van Defensie van de RIS), had in december 1949 toegezegd dat er geen troepen zouden komen zonder toestemming van de NIT-regering, maar trok deze belofte later weer in. Ministers uit het Oost-Indonesische kabinet deden nog een beroep op minister-president Hatta, die beloofde de komst van de troepen uit te stellen, maar de troepen kwamen toch. Als reactie daarop kwam het in Makassar tot een opstand van ex-KNIL-militairen onder leiding van kapitein Andi Abdul Aziz. Deze soldaten waren toegetreden tot het APRIS, maar wilden voorkomen dat republikeins gezinde APRIS-troepen (hun voormalige vijanden) aan land zouden gaan. Ook zij voorzagen dat dat het einde van de deelstaat zou betekenen en vreesden voor represailles tegen (ex-)KNIL-militairen. De Apris-commandant in Zuid Celebes werd gearresteerd en bij hem werden documenten gevonden met een plan om de deelstaat op te heffen. President Sukawati en procureur-generaal en ex-minister van Justitie Chris Soumokil waren vrijwel zeker de aanstichters van de coup.[19] Het is ook onwaarschijnlijk dat de deelstaatregering van niets wist, gezien het feit dat de staatspolitie in eerste instantie meewerkte met de opstandelingen. Daarnaast had Sukawati in samenwerking met Soumokil en Aziz ook een plan om met steun van het KNIL een volledig onafhankelijk Oost-Indonesië te proclameren , maar door weigering van Nederland om daaraan mee te werken kwam dat niet van de grond. Aziz heeft waarschijnlijk gehoopt ook bij de coup steun te krijgen van het nog aanwezige KNIL maar de Nederlandse legerleiding voorkwam dat. Wel sloten een paar honderd Molukse KNIL-soldaten zich aan bij de opstand. Soekarno dreigde in een radiorede de opstand militair neer te slaan. Daarmee was het lot van de opstand en vervolgens ook de deelstaat bezegeld. Aziz besloot na aandringen van Sukawati te gaan onderhandelen in Djakarta en werd daar gearresteerd. De NIT regering distantieerde zich alsnog van de coup en de opstandige troepen legden de wapens neer. 16 april 1950 landden de republikeinse militairen in Makassar. De staatspolitie werd ontwapend, er ontstond een onoverzichtelijke situatie en er vonden gewelddadigheden plaats. Ook republikeinse guerrilla's (onder leiding van Muzakkar) kwamen op Zuid Celebes uit hun schuilhoeken en pleegden aanslagen. Parlementsleden werden bedreigd en er werd gedemonstreerd tegen de deelstaatregering en voor de Republik. Zuid-Celebes werd vervolgens beheerst door republikeinsgezinde troepen.

Einde

Sukawati ging overstag en besloot in overleg met onder andere Hatta (premier van de Republik en de RIS) te gaan werken aan een eenheidsstaat. Waarschijnlijk is hij onder druk gezet door te dreigen met onderzoek naar zijn medeplichtigheid aan de coup. De deelstaatregering werd vervolgens door de volksvertegenwoordiging naar huis gestuurd en er kwam een republikeins (unitarisch) gezind kabinet, dat zich onderwierp aan de (RIS-)regering in Djakarta. Bij de stemming over het lot van de regering waren nauwelijks federalisten in het parlement aanwezig. Chris Soumokil, oud-minister van Justitie en voormalig vice-premier van de NIT, week uit naar Ambon en beschuldigde de NIT-regering van verraad. De meeste daerahs sloten zich vervolgens afzonderlijk aan bij de Republik Indonesia (behalve Zuid-Celebes en de Zuid-Molukken) en in augustus besloot het RIS-parlement de "Verenigde Staten van Indonesië" op te heffen. Daarmee verdween ook het laatste restje Negara Indonesia Timur. De eenheidsstaat Republik Indonesia was een feit. De vraag zou kunnen opkomen of zonder de coup van Aziz de deelstaat meer overlevingskansen zou hebben gehad. Waarschijnlijk niet. Zoals gezegd was de Republik vastbesloten een einde te maken aan de deelstaten, zoals ook uit documenten blijkt en had zij een militair overwicht en een meerderheid in het parlement van de RIS. De historica Petra Groen zegt hierover: "De Republik stelt in 1945 een eenheidsstaat voor en Nederland een federatie, dit heeft als gevolg dat met de overwinning van de nationalisten ook de eenheidsstaat als uiteindelijke staatsvorm wordt gekozen."[20] Hoewel Anak Agung, zoals hierboven vermeld, ook een rol speelde in de centrale regering, heeft hij waarschijnlijk de opheffing van de Negara Indonesia Timur altijd betreurd. "Volgens mij had Oost-Indonesië nog vijf jaar met rust gelaten moeten worden.... Als de deelstaat nog vijf jaar met rust gelaten was, dan was het burgerschapsgevoel sterker geweest".[21] Hij weet de liquidatie van de NIT met name aan de politionele (militaire) acties, de opportunistische deelstaten-politiek van Nederland en de coup van Andi Aziz.

Epiloog: de Republiek der Zuid-Molukken

Tot 1950 waren de Zuid-Molukken ondanks sterk separatistische stromingen op Ambon ook een onderdeel (daerah) van de deelstaat, maar met het onvermijdelijke opheffen van de NIT in zicht, riep het hoofd van de daerah Zuid-Molukken, Manuhutu, op 25 april in Ambon de onafhankelijkheid van de Republik Maluku Selatan (RMS) oftewel Republiek der Zuid-Molukken uit.[22]. Soumokil speelde op de achtergrond een bepalende rol. Na een economische en voedselblokkade viel in september het Republikeinse leger de RMS op Ambon aan en veroverde het na een relatief lange en heftige strijd. Op verzoek van de Republikeinse regering weigerden de Nederlandse autoriteiten om Molukse KNIL-soldaten op Celebes te laten terugkeren naar Ambon. De soldaten kwamen, met hun gezinnen, uiteindelijk in Nederland terecht, omdat ze weigerden zich te laten demobiliseren op republikeins grondgebied.[23]

Soumokil, inmiddels president van de RMS, voerde nog jarenlang een guerrilla-oorlog op Ceram tot hij werd gearresteerd en ter dood veroordeeld. Een regering-in-ballingschap bevindt zich tot op de huidige dag nog in Nederland.

Bronnen, noten en/of referenties

Literatuur
  • Groen, Petra; Oprichting, functioneren en opheffing van de Deelstaat Oost-Indonesië 1946/1950, 1979, doctoraalscriptie geschiedenis R.U. Utrecht. Dit is de enige echte wetenschappelijke studie over dit onderwerp.
  • Ide Anak Agung gde Agung, From the Formation of the State of East Indonesia Towards the Establishment of the United States of Indonesia, T.O. Ihromi, August 1996 by Yayasan Obor Indonesia (first published January 1st 1985)
  • Ide Anak Agung gde Agung, 'Renville als keerpunt in de Nederlands-Indonesische onderhandelingen, 1980, A.W. Sijthoff, Alphen aan de Rijn.
  • Schiller, A. Arthur; The formation of federal Indonesia 1945-1949, 1955, W. van Hoeve Ltd , The Hague, Bandung.
  • George McTurnan Kahin, Nationalism and Revolution in Indonesië, 1970, Cornell University Press, Ithaca and London.
  • J.J.P. de Jong, Diplomatie of strijd, een analyse van het Nederlands beleid tegenover de Indonesische Revolutie 1945-1947, 1988, Boom Meppel Amsterdam.
  • J.J.P. de Jong, Avondschot, Hoe Nederland zich terugtrok uit zijn Aziatisch imperium, 2011, Boom.
  • Smit, C., De Indonesische quaestie. Wordingsgeschiedenis der souvereiniteitsoverdracht. Leiden, 1952.
  • Feith, H. Castles, L., Indonesian political thinking 1945-1965. Ithaca, London, 1970.
  • Willem IJzereef, De Zuid-Celebes affaire, 2e druk, 1985, uitgeverij De Bataafsche Leeuw, Dieren. 2011,
  • Richard Chauvel, Nationalists, soldiers and separatists. The Ambonese islands from colonialism to revolt 1880-1950, 1990 KITLV Press, Leiden.
  • Ben van Kaam, Ambon door de eeuwen, 1977, Anthos.
  • Ernst Utrecht, Ambon, Kolonisatie, dekolonisatie en neo-kolonisatie, Opgetekend door Frank Jaspers, Kritiese Bibliotheek Van Gennep, Amsterdam 1972
  • John Jansen van Galen, Afscheid van de koloniën, Het Nederlandse dekolonisatiebeleid 1942-2012, Uitgeverij Atlas Contact, Amsterdam/Antwerpen, 2013
  • Meulen, D. van der, Hoort gij de donder niet? Begin van het einde der Nederlandse gezagsvoering in Indië. Een persoonlijke terugblik. Uitgeverij T. Wever B.V.- Franeker 1977.
  1. º J.J.P. de Jong, Diplomatie of strijd, p. 149
  2. º John Jansen van Galen, Afscheid etc. p. 235
  3. º Smit C., De Indonesische quaestie, p. 106/112
  4. º Meulen,D van der,Hoort gij... etc., p.271/272
  5. º Petra Groen, Oprichting, functioneren en opheffing etc. p. 14
  6. º Ide Anak Agung gde Agung, From the Formation of the State of East Indonesia. etc. p. 174,
  7. º Interview met R.C. Kwantes. Petra Groen, Oprichting, functioneren en opheffing etc, Bijlage II
  8. º J.J.P. de Jong, Avondschot, p.43
  9. º George McTurnan Kahin (zie literatuuropgave) stelt dat de Nederlands-Indische regering via deze ambtenaren grote invloed bleef houden op het beleid. Hij doet dit op basis van een aantal eigen waarnemingen en vermeldt geen bronnen.
  10. º Ide Anak Agung gde Agung, From the Formation of the State of East Indonesia. etc. p. 332
  11. º Ide Anak Agung gde Agung, 'Renville', p. 186, 187
  12. º Ide Anak Agung gde Agung, From the Formation of the State of East Indonesia.etc. p. 386
  13. º Petra Groen, Oprichting, functioneren en opheffing etc. p. 114
  14. º Ide Anak Agung gde Agung, From the Formation of the State of East Indonesia.etc. p. 445
  15. º J.J.P. de Jong, Avondschot, p.448, 449
  16. º Abdul Kahar Muzakkar, "Down with the new Madjapahitism!", Cornell Universty Press Ithaca/London, 1970.
    Feith, H. Castles, L. Indonesian political thinking etc., p. 331/334
  17. º Feith, H. Castles, L., Indonesian political thinking, p. 331/334
  18. º Kahin G.Mc.T., Nationalisme, p. 352
  19. º Chauvel, Nationalists... p. 338-340
  20. º Zie: Petra Groen, Oprichting etc. p. 117
  21. º Zie: Petra Groen, Oprichting etc. p. 178
  22. º Kaam, B. van, Ambon door de eeuwen, p. 128/129
  23. º Utrecht, E., Ambon etc. p.112
rel=nofollow

rel=nofollow
rel=nofollow

Wikimedia Commons  Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met State of East Indonesia op Wikimedia Commons.

rel=nofollow