Henry Alford

Henry Alford (Londen, 7 oktober 1810 – Canterbury, 12 januari 1871) was een anglicaans theoloog, deken van Canterbury en hymneschrijver. Hij gaf van 1841 tot 1861 het Nieuwe Testament in het Grieks uit in 44 boekdelen. Dit was in Engeland de eerste uitgave van het Nieuwe Testament met een wetenschappelijk voetnotenapparaat.

Leven

Henry Alford werd geboren in Londen. Zijn familie was afkomstig uit Somerset, en had reeds vijf opeenvolgende generaties van geestelijken voor de anglicaanse kerk voortgebracht. Zijn vader was anglicaans pastor van Steeple Ashton in Wiltshire. Zijn moeder overleed reeds toen hij nog heel jong was. Henry Alford was heel leergierig. Nog voor hij tien jaar was, had hij al verschillende Latijnse oden geschreven, een Geschiedenis van de Joden en een reeks outlines voor preken (homiletische schema’s). Hij ging in 1827 naar Trinity College, Cambridge.

Op 6 november 1834 werd hij tot anglicaans priester gewijd in Londen.

In 1835 begon hij aan zijn achttienjarige ambtsperiode in de parochie Wymeswold in Leicestershire. Twee keer kreeg hij een aanbod om bisschop te worden in een koloniaal bisdom, maar hij ging er niet op in. Hij was Norris-Hulse Professor of Divinity (theologieprofessor) aan de Universiteit van Cambridge in 1841-1842. Hij was Hulsean lecturer (theologieprofessor) in Cambridge in 1841–1842, en bouwde geleidelijk een reputatie op als Bijbelgeleerde en prediker, die misschien zelfs groter zou zijn geweest indien hij zich niet geregeld had beziggehouden met kleine poëzie en tijdschriftredactie.

In 1844 sloot hij zich aan bij de Cambridge Camden Society (CCS). Hij gaf opdracht aan A. W. N. N. Pugin om de St. Mary’s church te restaureren. Hij was ook lid van de Metaphysical Society, die in 1869 werd opgericht door James Knowles.

Omdat hij de waarde inzag van het werk dat de Duitse textcritici van het Nieuwe Testament hadden verricht, ging hij in 1847 naar Bonn en studeerde Duits.

In september 1853 verhuisde Alford naar Quebec Street Chapel, Marylebone, Londen. Door de invloed van Lord Palmerston werd Alford in maart 1857 deken van Canterbury. Zijn grafinschrift was door hemzelf gekozen: Diversorium Viatoris Hierosolymam Proficiscentis (’Verblijfplaats van een reiziger op weg naar Jeruzalem’).

Gepubliceerde werken

Alford was een getalenteerd kunstenaar, zoals men merkt aan zijn prentenboek The Riviera (1870). Hij had ook een groot muzikaal en mechanisch talent. Naast het bewerken van de werken van John Donne publiceerde hij verschillende eigen dichtbundels, The School of the Heart (1835), The Abbot of Muchelnaye (1841), he Four Gospels (1849), en een aantal kerkliederen, waarvan de bekendste zijn: Forward! be our watchword, Come, ye thankful people, come, en Ten thousand times ten thousand. Hij vertaalde de Odyssee, schreef een taalhandboek: A Plea for the Queen’s English (1863) en was de eerste redacteur van Contemporary Review (1866–1870).

Zijn bekendheid rust vooral op zijn monumentale uitgave van van het Nieuwe Testament in het Grieks (8 delen), waaraan hij van 1841 tot 1861 werkte. Hij maakte voor dit werk eerst een zorgvuldige vergelijking van de tekstvarianten van de belangrijkste manuscripten en maakte gebruik van het meest actuele Europese onderzoek uit die tijd. Het werk is eerder filologisch dan theologisch van karakter. Dit was een baanbrekende verandering ten opzichte van de vroegere homiletische commentaren. Hoewel in recenter onderzoek in de geschriften van de kerkvaders en de papyrusmanuscripten de aanpak van nieuwtestamentische exegese grotendeels werd aangepast, kan de student nog steeds nut hebben van Alfords werk.

Alford publiceerde vervolgens het New Testament for English Readers (4 delen, 1868). Zijn biografie, geschreven door zijn weduwe, verscheen in 1873.