Hekatoncheir

De Hekatoncheires ((grc) Ἐκατόγχειρες, Honderdhandigen), ook wel Hecatonchiren (gelatiniseerd) of (la) Centimani zijn reuzen uit de Griekse mythologie, die, naar verluidt, honderd handen en vijftig hoofden hadden. Door hun enorme kracht en strijdlust zouden zij een beslissende rol hebben gespeeld in de oorlog tussen de Olympische goden en de Titanen.

Volgens Hesiodus vochten de drie broers Briareus (’de sterke’, ook wel Aigaion of Aegaeon in het Latijn), Gyges, en Cottus, zoons van Gaia en Ouranos, aan de zijde van de Olympiërs; Vergilius daarentegen schrijft dat ze aan de zijde van de Titanen streden en Briareus dat onder de Etna werd begraven.

Bronnen

Hesiodus verhaalt hoe Ouranos de broers na hun geboorte in de Tartaros wierp om te voorkomen dat ze hem van zijn troon zouden stoten. Daar bleven ze, bewaakt door Kampe, totdat Zeus hen bevrijdde om hen aan zijn zijde te laten strijden tijdens de Titanomachie. Na de oorlog met de Titanen werden de Hekatoncheiren aangesteld als bewakers van Tartaros. Briareus was volgens Hesiodos de schoonzoon van Poseidon door een huwelijk met zijn dochter Kymopoliea.

Pausanias vertelt in zijn Beschrijving van Griekenland (Ἑλλάδος περιήγησις) hoe Briareus scheidsrechter was bij een conflict tussen Helios en Poseidon, waarbij hij de landengte van Korinthe aan de laatste toewees, maar de Acropolis van Korinthië als heiligdom aan de zonnegod.

Volgens Apollonius van Rhodos was Aegaeon een zoon van Pontus en Gaia, de heerser van Aegaea, vond hij het oorlogsschip uit en was hij een vijand van Poseidon. In de Metamorfosen van Ovidius en in het werk van Apollonius van Tyana word hij als een zeegod beschreven.

  Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met Hecatonchires op Wikimedia Commons.