Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Rapamycine: verschil tussen versies
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
''' | '''Rapamycine''' (Engels '''rapamycin'''), op de markt gebracht als '''Sirolimus''' (SRL), is een [[immunsuppressivum|immuniteitsonderdrukkend middel]] en [[mTOR]]-[[inhibitor]]. Het heeft een [[makrolide]]structuur (makrocyclisch lacton). | ||
Het is een product van de bacterie ''[[Streptomyces hygroscopicus]]'', die voor het eerst werd ontdekt in een bodemmonster van [[Paaseiland]]. De naam rapamycine is afgeleid van Rapa Nui, de plaatselijke naam van het Paaseiland. | Het is een product van de bacterie ''[[Streptomyces hygroscopicus]]'', die voor het eerst werd ontdekt in een bodemmonster van [[Paaseiland]]. De naam rapamycine is afgeleid van Rapa Nui, de plaatselijke naam van het Paaseiland. | ||
==Geschiedenis== | ==Geschiedenis== | ||
In 1972 | De microbioloog Georges Nógrády vroeg zich af waarom de bewoners van het [[Paaseiland]] geen [[tetanus]] kregen hoewel ze op blote voeten liepen. Tijdens een expeditie naar het Paaseiland in 1964 verzamelde hij bodemstalen uit 67 verschillende delen van het eiland om deze te onderzoeken.<ref>Bethany Halford, ''Rapamycin’s secrets unearthed'', C&EN Global Enterprise, 2016 94 (29), p. 26-30. {{DOI|10.1021/cen-09429-cover}}</ref> Hij had maar een beperkt succes in de speurtocht nar tetanussporen in de stalen. In de plaats van de grond achteraf weg te gooien, gaf hij deze achteraf aan wetenschappers van Ayerst Pharmaceuticals die onderzoek deden naar door bacteriën geproduceerde geneeskundige stoffen. Ayerst Pharmaceuticals werd later Pfizer. | ||
In 1972 isoleerden de onderzoekers van Ayerst Pharmaceuticals voor het eerst een antifungale stof uit de bacterie Streptomyces hygroscopicus die in deze bodemstalen voorkwam. Deze stof belemmerde de groei van Candida albicans, Microsporum gypseum, en Trichophyton granulosum. Als eererkenning aan de plaats waar Streptomyces hygroscopicus vandaan kwam, [[Paaseiland|Rapa Nui]], kreeg de ontdekte stof de naam rapamycine.<ref>https://www.bio-rad-antibodies.com/blog/history-of-rapamycin.html</ref> | |||
De Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) keurde het gebruik als afweeronderdrukkend middel goed in 1999. | De Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) keurde het gebruik als afweeronderdrukkend middel goed in 1999. | ||
Versie van 15 jan 2022 10:05
Rapamycine (Engels rapamycin), op de markt gebracht als Sirolimus (SRL), is een immuniteitsonderdrukkend middel en mTOR-inhibitor. Het heeft een makrolidestructuur (makrocyclisch lacton).
Het is een product van de bacterie Streptomyces hygroscopicus, die voor het eerst werd ontdekt in een bodemmonster van Paaseiland. De naam rapamycine is afgeleid van Rapa Nui, de plaatselijke naam van het Paaseiland.
Geschiedenis
De microbioloog Georges Nógrády vroeg zich af waarom de bewoners van het Paaseiland geen tetanus kregen hoewel ze op blote voeten liepen. Tijdens een expeditie naar het Paaseiland in 1964 verzamelde hij bodemstalen uit 67 verschillende delen van het eiland om deze te onderzoeken.[1] Hij had maar een beperkt succes in de speurtocht nar tetanussporen in de stalen. In de plaats van de grond achteraf weg te gooien, gaf hij deze achteraf aan wetenschappers van Ayerst Pharmaceuticals die onderzoek deden naar door bacteriën geproduceerde geneeskundige stoffen. Ayerst Pharmaceuticals werd later Pfizer.
In 1972 isoleerden de onderzoekers van Ayerst Pharmaceuticals voor het eerst een antifungale stof uit de bacterie Streptomyces hygroscopicus die in deze bodemstalen voorkwam. Deze stof belemmerde de groei van Candida albicans, Microsporum gypseum, en Trichophyton granulosum. Als eererkenning aan de plaats waar Streptomyces hygroscopicus vandaan kwam, Rapa Nui, kreeg de ontdekte stof de naam rapamycine.[2]
De Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) keurde het gebruik als afweeronderdrukkend middel goed in 1999.
Werkingsmechanisme
Sirolimus werkt in op T-cellen door hun activering te remmen door intracellulaire calciumafhankelijke en calciumonafhankelijke signaaltransductie te blokkeren. Het bindt zich aan het cytosolische eiwit FKPB-12, waardoor het mTOR-kinase inactiveert. (mTOR is de afkorting van mechanistic Target of Rapamycin, vroeger van mammalian Target of Rapamycin.) Dit remt de activering van lymfocyten en immuunreacties (inclusief afstotingsreacties).
Gebruik
Niertransplantatie
Sirolimus wordt gebruikt na niertransplantaties, meestal in combinatie met ciclosporine en corticosteroïden, om orgaanafstoting te voorkomen. Een belangrijke bijwerking is een wondgenezingsstoornis. In tegenstelling tot ciclosporine is Sirolimus niet niertoxisch; het draagt niet bij aan een chronische transplantatienefropathie.
Lymfangioleiomyomatose
In mei 2015 keurde de Food and Drug Administration (FDA) sirolimus goed als middel voor de behandeling van lymfangioleiomyomatose (LAM), een zeldzame, progressieve longziekte die voornamelijk vrouwen in de vruchtbare leeftijd treft.[3]
Verlenging van de levensverwachting
In een studie uit 2009 kon de levensduur van muizen met 28–38% vanaf het begin van de behandeling verlengd worden, wat een totale verlenging van de maximale levensduur was ca. 9–14%. Opmerkenswaard is dat de muizen bij het begin van de behandeling als 20 maanden oud waren, wat bij mensen overeenkomt met een ongeveer 60 jaar.[4] Wegens de sterk immunosuppressieve werking en de daarmee gepaard gaande bijwerkingen is het niet mogelijk om de studieresultaten op muizen principieel niet zomaar op mensen toepasbaar.[5] In later onderzoek werd de levensduur van muizen met zowat 60% verlengd.[6]
In de Verenigde Staten werd in 2016 een vijfjarig onderzoek begonnen met rapamycine op meer dan 1500 honden met een lichaamsgewicht van meer dan 25 kg.[7][8]
Tumoren
Rapamycine kwam ook onder de aandacht van de antitumortherapie, omdat het blijkbaar de groei bepaalde tumoren en het ontwikkelen van nieuwe bloedvaten in de tumoren kan remmen.
Bijwerkingen
De manier waarop Sirolimus werd gebruikt, de patiënten door wie het werd gebruikt en de dosis waarin het werd gebruikt, hebben ertoe bijgedragen dat de perceptie ontstond dat rapamycine een onveilig middel is en dat het ernstige bijwerkingen heeft of kan hebben, zoals longontsteking, koorts, hoofdpijn, misselijkheid, buikpijn, obstipatie, diarree, versnelde hartslag, gewrichtspijnen, urineweginfectie, bacteriële en virale infecties (zoals Herpes simplex-infectie), schimmelinfecties en menstruatiestoornissen zoals amenorroe en menorragie.
Verwijzingen
- º Bethany Halford, Rapamycin’s secrets unearthed, C&EN Global Enterprise, 2016 94 (29), p. 26-30. doi: 10.1021/cen-09429-cover
- º https://www.bio-rad-antibodies.com/blog/history-of-rapamycin.html
- º FDA.gov, mei 2015, FDA approves Rapamune to treat LAM, a very rare lung disease gearchiveerde versie op archive.org
- º D. E. Harrison, R. Strong, Z. D. Sharp u. a. (2009-07-08). Rapamycin fed late in life extends lifespan in genetically heterogeneous mice. Nature. DOI:10.1038/nature08221.
- º J. Rice (8 juli 2009). First Drug Shown to Extend Life Span in Mammals. Technology Review: 1–2.
- º A. Bitto, T. K. Ito, V. V. Pineda, N. J. LeTexier, H. Z. Huang, E. Sutlief, H. Tung, N. Vizzini, B. Chen, K. Smith, D. Meza, M. Yajima, R. P. Beyer, K. F. Kerr, D. J. Davis, C. H. Gillespie, J. M. Snyder, P. M. Treuting, M. Kaeberlein (augustus 2016). Transient rapamycin treatment can increase lifespan and healthspan in middle-aged mice. eLife, 5: 1–2. DOI:10.7554/eLife.16351., PMID 27549339.
- º Elke Bodderas, Rapamycin könnte Ihnen neun Lebensjahre schenken, in: Die Welt, 4 juni 2016
- º Amy Harmon, Dogs Test Drug Aimed at Humans’ Biggest Killer: Age, nytimes.com, 16 mei 2016