Paradise Lost

Illustratie van Paradise Lost door Gustave Doré, 1866

Paradise Lost is een episch gedicht in blank vers door de 17e-eeuwse Engelse dichter John Milton. Hoewel Milton het bijna tien jaar eerder schreef, werd het pas in 1667 gepubliceerd.

Deze publicatie bestond uit tien boekdelen met in totaal meer dan tienduizend versregels. Een tweede editie volgde in 1674, met een herverdeling over twaalf boeken (in navolging van de wijze van verdelen bij Vergilius' Aeneis). Bij die gelegenheid werden enkele kleine herzieningen doorgevoerd. Het grootste deel van het gedicht schreef Milton toen hij al blind was, zodat hij het moest dicteren.

Thematiek

Het gedicht heeft als onderwerp het christelijke verhaal van de zondeval van de mens: de verleiding van Adam en Eva door de gevallen engel Satan en hun verdrijving uit de Hof van Eden. Miltons doel, vermeld in Boek I, was "de wegen van God te rechtvaardigen tegenover de mensen" en "opheldering verschaffen over het conflict tussen de eeuwige vooruitziende blik van God en de vrije wil". Hoewel het epos in de eerste plaats gaat over de val van de mens, werkt het personage van Satan als een anti-held en als een drijvende kracht in de plot. De manier waarop Milton hem had uitgebeeld fascineerde de critici. Sommigen interpreteerden Paradise Lost als een gedicht dat vraagtekens zette bij de macht van de kerk in plaats van slechts een beschrijving te zijn van de val van Adam en Eva.

Klassieke conventies

In het gedicht volgde Milton een aantal van de klassieke epische conventies zoals teruggevonden wordt in Homerus' Ilias en Odyssee, en Vergilius' Aeneis. Zo begint Paradise Lost net als vele klassieke heldendichten met een aanroepingstoop, een invocatie van de Muze, aan wie gevraagd wordt zich met het ontstaan van het werk te belasten. De 'Heav'nly Muse' in het gedicht is de Heilige geest; 'That shepherd' is Mozes; met 'chosen seed' wordt verwezen naar de menselijke wezens die Mozes' boodschap ontvangen:

Sing Heav'nly Muse, that on the secret top

Of Horeb, or of Sinai, didst inspire

That shepherd, who first taught the chosen seed,

In the beginning how the heav'ns and earth

Rose out of chaos; or if Sion hill

Delight thee more, and Siloa's brook that flowed

Fast by the oracle of God: I thence

Invoke thy aid to my advent'rous song,

That with no middle flight intends to soar

Above the Aonian mount, while it pursues

Things unattempted yet in prose or rhyme.

vertaling

Bezing dit, Muze, die op de heilige top

van Choreb of Sinaï een herder bezielde

die 't uitverkoren zaad voor 't eerst onthulde

hoe uit de chaos van het begin de hemel

en de aarde oprees, of, zo u wil,

op Sions heuvel, en hoe Sions beek

op Gods bevel daar sneller vloeide; aldaar

roep ik uw hulp in voor mijn gedurfde lied:

Een zang die boven Pindus' top zal stijgen

en daar zijn lied in boude vlucht laat klinken,

in alles overtreffend rijm of proza.

(vertaling: Jules Grandgagnage)

Andere conventies van de klassieken die Milton (soms in enigszins aangepaste vorm) volgt, zijn:

• Een nadruk op de 'verheven onderwerpen' van oorlog, liefde en heldendom.
• Het beginnen van een actie in medias res. Zo vertelt Boek 1 over de nasleep van de oorlog in de hemel, die pas later beschreven zal worden.
• Miltons epos begint in de helse onderwereld. In overeenstemming met de klassieke beschrijvingen van de onderwereld benadrukt Milton de duisternis en de helse branden die slechts pijn en geen licht geven.
• Milton maakt ook veelvuldig gebruik van de Homerische (grootse, overdreven) vergelijking: Satans schild is "als de Maan" en zijn speer "als de mast van een vlaggenschip".

  Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met John Milton op Wikimedia Commons.