Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Otto Bekius: verschil tussen versies
(https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Otto_Bekius&oldid=53166618 -1b- Mschapink 8 feb 2019) |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
'''Otto Bekius''' ([[De Bilt (gemeente)|De Bilt]], 22 mei 1925 - [[Victoria (Canada)|Victoria]] ([[Canada]]), 21 augustus 2014) was een [[Nederland|Nederlandse]] verzetsstrijder tijdens de [[Tweede Wereldoorlog]]. | |||
==Biografie== | |||
Otto Bekius was het oudste kind in het gezin. Hij volgde zijn opleiding aan de HBS. Zijn vader Nicolaas Bekius (1900 - 1978) was Sergeant en werkzaam bij het Nederlandse leger, bij het Regiment Genietroepen, en heeft in 1940 de [[Strijd om de Maasbruggen in Rotterdam|Maasbruggen]] met zijn manschappen verdedigd. | |||
Otto Bekius | [[File:Otto Bekius.jpg|thumb|Otto Bekius]] | ||
===Oorlogsjaren=== | |||
Na de HBS was Otto Bekius begonnen aan een studie aan de hogere zeevaartschool, maar hij kon deze studie niet voortzetten vanwege de oorlog. Hij besloot toen om zich aan te sluiten bij het verzet in Rotterdam. Gedurende de jaren 1944 en 1945 was hij onderdeel van de verzetsgroep Padua, die o.a. distributiekantoren voor voedselbonnen overvielen. Hij wist ternauwernood aan arrestatie te ontkomen toen de Duitsers een inval deden in zijn ouderlijk huis: Bekius wist te ontsnappen in zijn ondergoed door aan de achterkant van de woning over hekken te klimmen en via de buren weer aangekleed - met geleende kleding - aan de voorkant te ontsnappen. Nadien heeft hij ondergedoken zijn verzet verder gepleegd. Tijdens de hongerwinter werd zijn 10-jarige jongere zusje Tjitske ondergebracht bij een boer op het Groninger platteland. Zijn vader, die na de ontbinding van het Nederlandse leger commandant werd bij de brandweer voor de Rechter Maasoever, werd gearresteerd en naar een gevangenkamp in Duitsland gebracht; na de oorlog zou hij weer uit gevangenschap terugkeren. | |||
''' | Voor zijn activiteiten bij de [[Binnenlandse Strijdkrachten]] zou Otto Bekius later een ''Herinneringsinsigne Binnenlandse Strijdkrachten 1944 -1945'' krijgen. In 1984 werd hem tevens het ''[[Verzetsherdenkingskruis]]'' toegekend. | ||
===1945 - 1956=== | |||
Na de oorlog sloot Bekius zich als oorlogsvrijwilliger aan bij het Nederlandse leger en kreeg hij een opleiding in Engeland tot officier bij de artillerie. Na het afronden van deze opleiding klom hij in Nederland op tot de rang van Kapitein. Hij heeft in 1956 eervol ontslag aangevraagd en gekregen. | |||
===Emigratie=== | |||
Na zijn diensttijd is Bekius naar Canada vertrokken. Hij verkreeg de Canadese nationaliteit, werkte bij een transportbedrijf van een familielid, en hij trad in het huwelijk. Hij was in zijn latere levensjaren een trouw bezoeker van de eresaluut schoten op het Malieveld, als lid van de Vereniging voor Artillerie Officieren (VAO). | |||
In 2014 overleed hij in Victoria aan een hartaanval. Het was de wens van zijn vrouw om zijn as bij te zetten in een familiegraf te [[Britsum]] in [[Friesland]]. Zijn neef heeft daarbij de laatste resten van zijn oom opgehaald uit Canada om de bijzetting mogelijk te maken.<ref>[https://www.omropfryslan.nl/nieuws/371942-bekius-bijgezet-britsum Bekius bijgezet in Britsum], Omroep Friesland, 15 oktober 2014</ref> | |||
<ref>[https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Friesch_dagblad_O._Bekius.jpg Laatste eer in Britsum voor verzetsheld Otto Bekius], Friesch Dagblad, 16 oktober 2014</ref> | |||
<ref>[https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Leeuwarder_Courant_O._Bekius.jpg Urn verzetsstrijder terug naar roots], Leeuwarder Courant, 16 oktober 2014</ref> | |||
==The Soldiers of the House of Orange Fund== | |||
Na het overlijden van zijn vrouw in december 2018, werd bekend gemaakt dat er een fonds wordt opgericht aan de universiteit van Victoria. Dit fonds heeft als doel om studenten te helpen in hun onderzoek naar en promotie voor militaire geschiedenis van Nederland en het [[Verenigd Koninkrijk]]. Het fonds zal jaarlijks een beurs hiervoor toekennen. | |||
{{appendix|2= | |||
* [https://www.tracesofwar.nl/persons/63058/Bekius-Otto.htm Otto Bekius], Traces of war | |||
* [http://www.zuidfront-holland1940.nl/index.php?page=maasbruggen-rotterdam-2e-fase Nicolaas Bekius], Zuid Front Holland 1940, Maasbruggen Rotterdam 2e fase ( paragraaf 258) | |||
---- | |||
{{references}} | |||
}} | |||
[[Categorie:Nederlands verzetsstrijder in de Tweede Wereldoorlog]] | |||
Versie van 25 nov 2020 11:58
Otto Bekius (De Bilt, 22 mei 1925 - Victoria (Canada), 21 augustus 2014) was een Nederlandse verzetsstrijder tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Biografie
Otto Bekius was het oudste kind in het gezin. Hij volgde zijn opleiding aan de HBS. Zijn vader Nicolaas Bekius (1900 - 1978) was Sergeant en werkzaam bij het Nederlandse leger, bij het Regiment Genietroepen, en heeft in 1940 de Maasbruggen met zijn manschappen verdedigd.
Oorlogsjaren
Na de HBS was Otto Bekius begonnen aan een studie aan de hogere zeevaartschool, maar hij kon deze studie niet voortzetten vanwege de oorlog. Hij besloot toen om zich aan te sluiten bij het verzet in Rotterdam. Gedurende de jaren 1944 en 1945 was hij onderdeel van de verzetsgroep Padua, die o.a. distributiekantoren voor voedselbonnen overvielen. Hij wist ternauwernood aan arrestatie te ontkomen toen de Duitsers een inval deden in zijn ouderlijk huis: Bekius wist te ontsnappen in zijn ondergoed door aan de achterkant van de woning over hekken te klimmen en via de buren weer aangekleed - met geleende kleding - aan de voorkant te ontsnappen. Nadien heeft hij ondergedoken zijn verzet verder gepleegd. Tijdens de hongerwinter werd zijn 10-jarige jongere zusje Tjitske ondergebracht bij een boer op het Groninger platteland. Zijn vader, die na de ontbinding van het Nederlandse leger commandant werd bij de brandweer voor de Rechter Maasoever, werd gearresteerd en naar een gevangenkamp in Duitsland gebracht; na de oorlog zou hij weer uit gevangenschap terugkeren.
Voor zijn activiteiten bij de Binnenlandse Strijdkrachten zou Otto Bekius later een Herinneringsinsigne Binnenlandse Strijdkrachten 1944 -1945 krijgen. In 1984 werd hem tevens het Verzetsherdenkingskruis toegekend.
1945 - 1956
Na de oorlog sloot Bekius zich als oorlogsvrijwilliger aan bij het Nederlandse leger en kreeg hij een opleiding in Engeland tot officier bij de artillerie. Na het afronden van deze opleiding klom hij in Nederland op tot de rang van Kapitein. Hij heeft in 1956 eervol ontslag aangevraagd en gekregen.
Emigratie
Na zijn diensttijd is Bekius naar Canada vertrokken. Hij verkreeg de Canadese nationaliteit, werkte bij een transportbedrijf van een familielid, en hij trad in het huwelijk. Hij was in zijn latere levensjaren een trouw bezoeker van de eresaluut schoten op het Malieveld, als lid van de Vereniging voor Artillerie Officieren (VAO).
In 2014 overleed hij in Victoria aan een hartaanval. Het was de wens van zijn vrouw om zijn as bij te zetten in een familiegraf te Britsum in Friesland. Zijn neef heeft daarbij de laatste resten van zijn oom opgehaald uit Canada om de bijzetting mogelijk te maken.[1] [2] [3]
The Soldiers of the House of Orange Fund
Na het overlijden van zijn vrouw in december 2018, werd bekend gemaakt dat er een fonds wordt opgericht aan de universiteit van Victoria. Dit fonds heeft als doel om studenten te helpen in hun onderzoek naar en promotie voor militaire geschiedenis van Nederland en het Verenigd Koninkrijk. Het fonds zal jaarlijks een beurs hiervoor toekennen.
Bronnen, noten en/of referenties
|
