Jemenitische hereniging

Door de Jemenitische hereniging van 1990 tot één Jemen werd een einde gemaakt aan de periode van verdeeldheid tussen Noord-Jemen en Zuid-Jemen.

Achtergrond

Bestand:Divided Yemen.svg

Noord-Jemen (in oranje) en Zuid-Jemen (in blauw) voor 1990.

In tegenstelling tot Oost- en West-Duitsland, Communistisch en Nationalistisch China, Noord- en Zuid-Korea, of Noord- en Zuid-Vietnam, werden de twee Jemens niet gevormd door een burgeroorlog of bezetting. Noord-Jemen werd een staat na de ineenstorting van het Ottomaanse Rijk in november 1918. Aden, in Zuid-Jemen, werd beheerd als onderdeel van Brits India en in 1937 werd het een Britse kolonie in zijn eigen recht. Het grootste deel van Zuid-Jemen was een Brits protectoraat, effectief onder koloniale controle. In de Koude Oorlog leidde een Zuid-Jemenitische opstand (met de steun van de Sovjetunie) tot twee nationalistische partijen, die er toe heeft geleid dat Groot-Brittannië zich in 1967 onttrok aan zijn voormalige kolonie.

Na de burgeroorlog in Noord-Jemen heeft het Noorden een republikeinse regering opgericht die bestond uit stamvertegenwoordigers. De inkomsten bestonden uit bescheiden olieopbrengsten en overmakingen van zijn burgers die in de olierijke Perzische Golf werken. De bevolking werd in de jaren tachtig geschat op 12 miljoen, terwijl in Zuid-Jemen 3 miljoen mensen zouden wonen.

Zuid-Jemen ontwikkelde zich als een marxistische, seculiere staat die eerst geregeerd werd door het Nationale Bevrijdingsfront, dat later wijzigde in de heersende Jemenitische Socialistische Partij. De enige marxistische staat in het Midden-Oosten, Zuid-Jemen, heeft aanzienlijke buitenlandse hulp van de Sovjet-Unie ontvangen.

In oktober 1972 braken er gevechten tussen Noord-Jemen en Zuid-Jemen uit. Noord-Jemen werd gesteund door Saoedi-Arabië, terwijl Zuid-Jemen door de Sovjet-Unie werd gesteund. Het vechten was kortstondig en het conflict leidde tot de overeenkomst van Caïro (28 oktober 1972), waarin een plan werd opgesteld om de twee landen te verenigen.

In februari en maart 1979 braken er wederom kortstondige gevechten uit. Naar verluidt ondersteunde Zuid-Jemen de rebellen van het Nationaal Democratisch Front in het noorden en over de grens. Zuidelijke krachten maakten het zo ver als de stad Taizz voordat ze zich terugtrokken.

In de late jaren tachtig zorgde olie-exploratie in de buurt van de grens tussen de twee naties, Ma'rib in Noord-Jemen en de Shabwah in het zuiden, voor besef dat het belangrijk was gezamenlijke afspraken te maken om de bronnen daar te exploiteren en de economieën van beide landen op te heffen. In mei 1988 zorgden de twee regeringen dat de spanningen aanzienlijk werden verminderd. Er kwamen onder meer afspraken om de besprekingen over de eenwording voort te zetten en om een ​​gezamenlijk olieverkenningsgebied langs de onbepaalde grens te vestigen, nu de Joint Investment Area. Deze verkenning gebeurde door de Hunt Oil Company en Exxon. In dezelfde maand vormden zij het Yemeni Company for Investment in Mineral and Oil Resources (YCIMOR). In november 1989 aanvaardde Ali Abdullah Saleh van Noord-Jemen en Ali Salim al-Beidh van Zuid-Jemen gezamenlijk een ontwerp eenheidsgrondwet die zijn oorsprong had in 1981. Hierin werd een gedemilitariseerde grens, een grensdoorgang voor Jemenieten op basis van een nationale identificatiekaart, evenals een hoofdstad in Sana'a opgenomen.

Hereniging

De Republiek Jemen werd gevormd op 22 mei 1990. Ali Abdullah Saleh van het noorden werd staatshoofd, en Ali Salim al-Beidh werd hoofd van de regering. Er werd een overgangsperiode van 30 maanden voor de voltooiing van de eenwording van de twee politieke en economische systemen vastgesteld. Een presidentiële raad werd gezamenlijk verkozen door de 26-jarige Jemenitische Arabische Republiek adviserende raad en de 17-jarige Democratische Volksrepubliek Jemen presidium. De presidentiële raad benoemde een premier, die een kabinet heeft gevormd. Er was ook een voorlopig verenigd parlement van 301 zetels, bestaande uit 159 leden uit het noorden, 111 leden uit het zuiden en 31 onafhankelijke leden aangesteld door de voorzitter van de raad.

In mei 1990 is een eenheidsgrondwet overeengekomen en in mei 1991 door de bevolking bekrachtigd. Het bevestigde de inzet van Jemen voor vrije verkiezingen, een politiek voor meerdere partijen, het recht om privé-eigendom te bezitten, gelijkheid onder de wet en eerbiediging van de fundamentele mensenrechten. De parlementsverkiezingen werden gehouden op 27 april 1993. Internationale groepen hebben bijgedragen aan de organisatie van de verkiezingen en de feitelijke balloting waargenomen. Het resulterende Parlement omvatte 143 Algemene Volkscongres, 69 Jemenitische Socialistische Partij (YSP), 63 Islaah (de grootste islamitische partij van de natie), 6 Baatisten, 3 Nasseristische Verenigde Volkspartij, 2 Al Haq en 15 onafhankelijken. Het nieuwe parlement vertegenwoordigde het noorden sterk. De YSP, hoewel het de meeste zetels had gewonnen bij het stemmen in het dunbevolkte zuiden, werd beschouwd als een klein deel van de nieuwe coalitieregering. Het hoofd van Islaah, Abdullah ibn Husayn al-Ahmar, werd de spreker van het Parlement. Islaah werd uitgenodigd in de regerende coalitie, en de presidentiële raad werd gewijzigd om een ​​Islaah-lid te omvatten.

Als een nieuw olieveld online in Hadhramaut in het zuiden werd gebracht, begonnen de zuiders te voelen dat hun land, die thuis was voor de meerderheid van de oliereserves van het land, onwettig was beschouwd als onderdeel van een geplande samenzwering door de heersers van Noord-Jemen.

Ten slotte stond de nieuwe verenigde natie in de politieke crisis toen er naar schatting 800.000 Jemenitische onderdanen en buitenlandse werknemers naar Saoedi-Arabië waren gestuurd naar aanleiding van de beslissing van Jemen om geen Coalitie-krachten te ondersteunen in de Golfoorlog. Overmakingen van deze werknemers, een belangrijk onderdeel van de economie, werden gesneden en veel Jemenieten werden in vluchtelingenkampen geplaatst, terwijl de regering besloot waar ze te huisvesten en hoe ze hen opnieuw in de arbeidskrachten zouden integreren. De repatriëring van deze Jemenieten verhoogde meteen de bevolking van de natie met 7%.

Burgeroorlog

Conflicten binnen de coalitie hebben geleid tot de zelfopgelegde ballingschap van vice-president Ali Salim Al-Beidh naar Aden, beginnend in augustus 1993 en een verslechtering van de algemene veiligheidssituatie, omdat politieke rivalen de scores aflegden en stamelementen gebruik maakten van de onbetwiste situatie. Haidar Abu Bakr al-Attas, de voormalige Zuid-Jemenitische premier, bleef dienen als de premier van Jemen, maar zijn regering was ineffectief door politieke inmenging. Doorlopende onderhandelingen tussen de noordelijke en zuidelijke leiders hebben geleid tot de ondertekening van het pand en het akkoord in Amman, Jordanië, op 20 februari 1994. Ondanks dit zijn de botsingen geïntensiveerd tot de burgeroorlog in begin mei 1994 uitbrak. Opmerkelijk, een van de instellingen die nog niet verenigd was de militaire wapens van beide naties.

De zuidelijke leiders hebben op 21 mei 1994 de Democratische Republiek Jemen (DRY) afgescheiden en de nieuwe staat werd niet erkend door de internationale gemeenschap. Ali Nasir Muhammad, de verontwaardigde Zuid-Jemenitische leider, hielp militaire operaties tegen de secessionisten.

Aden werd veroverd op 7 juli 1994. Andere weerstand viel snel in elkaar en duizenden zuidelijke leiders en militairen kwamen in ballingschap.

In de nasleep van de burgeroorlog reorganiseerde de Jemenitische Socialistische Partij leiders in Jemen het feest en reed in juli 1994 een nieuw politiebureau. Het feest bleef echter ontmoedigd en zonder zijn vroegere invloed. Islaah heeft in september 1994 een feestconvent gehouden. Het Algemeen Volkscongres heeft hetzelfde gedaan in juni 1995.

In 1994 heeft de presidentiële raad de wijzigingen van de eenheidsgrondwet uitgeschakeld. President Ali Abdallah Saleh werd op 1 oktober 1994 door het Parlement gekozen tot een periode van 5 jaar. De grondwet bepaalt dat voortaan de president door middel van populaire stemmen wordt gekozen uit ten minste twee door de wetgever gekozen kandidaten.

Nasleep

Jemen heeft in september 1999 zijn eerste rechtstreekse presidentiële verkiezingen aangenomen, waarbij president Ali Abdallah Salih voor een periode van vijf jaar gekozen werd. In algemeen beschouwd werd vrije en eerlijke verkiezingen. Jemen heeft zijn tweede parlementsverkiezingen in april 1997 gehouden. In de zomer van 2000 zijn de grondwettelijke wijzigingen aangenomen, die de voorzittersperiode met 2 jaar verlengen, waardoor de volgende presidentsverkiezingen naar 2006 werden verplaatst. De wijzigingen verlengen ook de ambtstermijn tot een 6 jaar Op 20 februari 2001 heeft een nieuw grondwettelijk amendement een bicamerale wetgeving opgericht die bestaat uit een Shura-raad (111 zetels, de leden benoemd door de president) en een vertegenwoordiger van de vertegenwoordigers (301 zetels, verkozen leden door middel van populaire stemming). Jemen is nu een dominante-partij systeem met het General People's Congress aan de macht.

Wrijving en problemen gingen verder, elementen in het zuiden zien oneerlijke behandeling in het noorden. Dit heeft een populaire beweging genaamd de Zuid-Jemen Beweging, waarin wordt opgeroepen tot terugkeer van een onafhankelijke zuidelijke staat. In deze tijd als pand in de proxyoorlog tussen Saoedi-Arabië en Iran werd Jemen opnieuw in de burgeroorlog ingezet, die tot op heden blijft.

Integratie

• De Noord-Jemenitische rial en de Zuid-Jemenitische dinar bleven legendarisch in een overgangsperiode. In 1991 werd de dinar uit circulatie ingetrokken, met 26 rial uitgewisseld voor één dinar. In 1993 werden de eerste munten uitgegeven voor de Republiek Jemen, genaamd Jemenitische rial.
• De hoofdstad van de Republiek Jemen werd de oude hoofdstad van Noord-Jemen, Sana'a.
• De Zuid-Jemenitische anthem werd het nationale volkslied.
• 26 september en 14 oktober worden beide gevierd als Revolutie Dag, met de voormalige die de Noord-Jemenitische Revolutie tegen de royalistische imams en de laatste viert de Zuid-Jemenitische Revolutie tegen het Britse Rijk.
• 30 november wordt gevierd als Onafhankelijkheidsdag, want het is de dag dat het Zuiden onafhankelijkheid kreeg van de Britten, in tegenstelling tot 1 november, dat in het noorden als Onafhankelijkheid van het Ottomaanse Rijk werd gevierd.
• De Republiek Jemen bewoog de naam van de Verenigde Naties van de Verenigde Naties, Jemen, in tegenstelling tot Zuid-Jemen.
• De Republiek Jemen accepteert de verantwoordelijkheid voor alle verdragen en de schulden van zijn voorgangers.
• De Republiek Jemen behield het systeem van gouvernementen (Muhafazah) en verdeelde het Noord-Liwa (provincies) in kleinere gouvernementen, waardoor de huidige gouvernementen van Jemen verlaten werden.
• De Republiek Jemen maakt gebruik van de North's calling code, +967, in tegenstelling tot de +969 van het zuiden.
• De Republiek Jemen maakt gebruik van Noord-ISO 3166-1 alfabetische codes (alfa-2: YE, alfa-3: YEM), in tegenstelling tot het zuidelijk (alpha-2: YD, alfa-3: YMD); Er is een nieuwe numerieke code toegewezen voor het verenigde land (887) om de oude cijfercodes (Noord: 886; Zuid: 720) te vervangen, zoals gebruikelijk voor het samenvoegen van landen.

Zie ook

• Pan-arabisme