Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Salon Bleu: verschil tussen versies
(https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Salon_Bleu&oldid=38770260 Carolus 10 dec 2005) |
|||
| Regel 24: | Regel 24: | ||
Lijst ten tijde van Albert II:<ref>Senaat. Vragen en antwoorden. Zitting 1996-1997. Vraag door senator Boutmans nr. 221 van 25-04-1997. De minister van Binnenlandse zaken gaf in zijn antwoord weer dat hij of zijn diensten niet erg op de hoogte waren. Hij verklaarde immers: ''Prinsen en hertogen van het Blauw salon zijn leden van de adel van Koninklijke bloede''. De bedoelde leden (8 familiehoofden volgens de minister) beantwoorden niet aan de omschrijving ''koninklijke bloede''.</ref><ref>Parlementaire vraag nr. 331./ 22-06-1993. De [[hertog van Wellington]] die als hoofd van de familie de Nederlandse en Belgische adellijke titel ''[[prins van Waterloo]]'' draagt, is geen lid van de Salon Bleu, ondanks die Belgische titel.</ref> | Lijst ten tijde van Albert II:<ref>Senaat. Vragen en antwoorden. Zitting 1996-1997. Vraag door senator Boutmans nr. 221 van 25-04-1997. De minister van Binnenlandse zaken gaf in zijn antwoord weer dat hij of zijn diensten niet erg op de hoogte waren. Hij verklaarde immers: ''Prinsen en hertogen van het Blauw salon zijn leden van de adel van Koninklijke bloede''. De bedoelde leden (8 familiehoofden volgens de minister) beantwoorden niet aan de omschrijving ''koninklijke bloede''.</ref><ref>Parlementaire vraag nr. 331./ 22-06-1993. De [[hertog van Wellington]] die als hoofd van de familie de Nederlandse en Belgische adellijke titel ''[[prins van Waterloo]]'' draagt, is geen lid van de Salon Bleu, ondanks die Belgische titel.</ref> | ||
* de Prins de [[de Ligne|Ligne]] | * de Prins de [[de Ligne|Ligne]] | ||
* de Prins de [[ | * de Prins de [[Huis Merode|Merode]] | ||
* de Prins de [[De Riquet de Caraman|Chimay]] en de Caraman (in de Nederlandse adel eveneens bekend als ''prins van Chimay'') | * de Prins de [[De Riquet de Caraman|Chimay]] en de Caraman (in de Nederlandse adel eveneens bekend als ''prins van Chimay'') | ||
* de Prins d'[[huis Arenberg|Arenberg]]<ref>In 1953 werd een lid van de familie d'Arenberg erkend in de Belgische adel met de titel van prins en het predicaat Z.D.H. In 1994 werd, na het uitsterven van de oudste tak van de familie, voor [[Jan-Engelbert van Arenberg|Jan-Engelbert]] (1921-2011) de titel van hertog met overgang bij eerstgeboorte verleend; sindsdien draagt het hoofd van de Belgische tak de titel van hertog (en dus geen ''prins''), nu: Z.D.H. Leopold hertog van Arenberg (1956).</ref> | * de Prins d'[[huis Arenberg|Arenberg]]<ref>In 1953 werd een lid van de familie d'Arenberg erkend in de Belgische adel met de titel van prins en het predicaat Z.D.H. In 1994 werd, na het uitsterven van de oudste tak van de familie, voor [[Jan-Engelbert van Arenberg|Jan-Engelbert]] (1921-2011) de titel van hertog met overgang bij eerstgeboorte verleend; sindsdien draagt het hoofd van de Belgische tak de titel van hertog (en dus geen ''prins''), nu: Z.D.H. Leopold hertog van Arenberg (1956).</ref> | ||
Huidige versie van 13 okt 2017 om 16:51
De Salon Bleu is een zaal in het Koninklijk Paleis van Brussel. Deze salon werd vroeger Geel Salon met Pilasters genoemd.[1] Het bevindt zich in de linkervleugel.
Geschiedenis
De Salon Bleu dateert uit de Hollandse periode en was gekend als "geel salon met pilasters".[1] Na de bouwcampagne van Koning Leopold II verkregen de salons hun huidig uitzicht. De naam van dit salon verwees naar het blauwe interieur, tegenwoordig is de salon wit.[2] Deze salon fungeerde oorspronkelijk als antichambre en vervolgens ten tijde van Leopold II de eetkamer voor de hogere hofdignitarissen aan het Belgische Hof. De belangrijkste hofdignitarissen waren vaak lid van de hogere Belgische adel.[3] Deze salon heeft een bijzondere symbolische waarde, hij diende voor het ontvangen van de hoogste Belgische adel. Koning Leopold II nam de gewoonte aan om, ter gelegenheid van de hofbals, de hoofden van prinselijke en hertogelijke families in dit salon te begroeten. Deze families staan nog steeds bekend als de Families van de Salon Bleu. Er werd een protocollaire rangorde in acht genomen op basis van de anciënniteit van de verleende titel. Deze volgorde lag zeer gevoelig bij de families in kwestie. Dit stelde de hertog de Beaufort-Spontin na de hertog d'Ursel. Hij was hierover zo boos dat hij België verliet en in zijn kastelen in Bohemen ging resideren. Zo verhaalt de legende althans. De prins de Béthune-Hesdigneul kwam niet op de lijst voor: die titel werd pas in 1932 erkend. Op 4 februari 1875 werd de Salon Bleu uitgekozen als huwelijkszaal van prinses Louise en Prins Filip. De salon was sober versierd, en centraal stond een ovale tafel voor de burgerlijke ceremonie.[4]
De koning voegde soms op eigen verzoek ook andere vrienden aan de gastenlijst toe, zoals bijvoorbeeld baron Jean-Baptiste Nothomb.[5] Deze ceremoniële ontvangst is de facto afgeschaft, samen met de hofbals. In januari 1934 vond het voorlaatste hofbal plaats. Het laatste werd gehouden in april 1958, als onderdeel van de inhuldiging van Expo 58. De ceremoniële ontvangst in de 'Salon Bleu' was toen al niet meer in gebruik. De naam is het enige dat de prinselijke en hertogelijke families overhouden, na het verdwijnen van hun privilege.
Registers met de préséance van de genodigden worden bewaard in het archief van het Koninklijk paleis, en ondergingen talrijke wijzigingen.[6] Later werden deze lijsten aangepast volgens de hedendaagse situatie, maar ze hebben geen fysiek verband meer met de Salon Bleu.
Rond 1875
- De Prins en de Prinses d'Arenberg[7]
- De Hertog en de Hertogin d'Arenberg
- De Prins en de Prinses de Croÿ
- De Hertog en de Hertogin de Croÿ
- De Prins en de Prinses de Ligne
- De Prins en de Prinses de Caraman-Chimay
- De Hertog en de Hertogin d'Ursel
- De Prins en de Prinses de Rheino-Holbecq[8]
- De Hertog en de Hertogin de Beaufort
- De Hertog en de Hertogin de Mirepoix[9]
- De Graaf en Gravin de Merode-Westerloo
Anno 2012 [bron?]
Lijst ten tijde van Albert II:[10][11]
- de Prins de Ligne
- de Prins de Merode
- de Prins de Chimay en de Caraman (in de Nederlandse adel eveneens bekend als prins van Chimay)
- de Prins d'Arenberg[12]
- de Prinsen van Habsburg-Lotharingen
- de Hertog van Croÿ-Solre[13]
- de Prins de Bethune Hesdigneul[14]
- de Prins de Lobkowicz
- de Hertog de Looz-Corswarem en de Corswarem-Looz
- de Hertog d'Ursel
In de door het federaal ministerie van Binnenlandse Zaken opgestelde lijst van préséance, staan de hoofden van de prinselijke en hertogelijke huizen op de 38e plaats (na de voornaamste politieke, rechterlijke en diplomatieke gezagdragers). De andere leden van deze families staan op de 64e plaats.[15]
Literatuur
- Het paleis van Brussel. Acht eeuwen kunst en geschiedenis. Tentoonstelling : Brussel, Koninklijk Paleis, van 23 juli tot 15 september 1991. Brussel, 1991.
- Hervé GERARD & Henri VIVIER, Princes en Belgique, Louvain-la-Neuve, Versant Sud, 2003
- Pierre-Yves MONETTE, Beroep: Koning der Belgen, Leuven, Van Halewijck, 2003
- Feestelijk tafelen [Publicatie bij de Tentoonstelling Feestelijk tafelen, Vier grote historische diners (19de-20ste eeuw) in Museum BelVue, 2012], Brussel, Koning Boudewijnstichting, 2012
Bronnen, noten en/of referenties
|