Joseph Wolff

Joseph Wolff (Weilersbach, bij Bamberg, 1795 – Ile Brewers, Somerset, 2 mei 1862), was een christelijk zendeling van joodse afkomst.

Leven

Joseph Wolff werd geboren als zoon van rabbijn met de naam David, uit de stam Levi, en diens echtgenote Sara. In 1806 aanvaardde de vader rabbijn in Württemberg en stuurde zijn zoon naar het protestantse lyceum in Stuttgart. Josep werd geïnteresseerd in het christendom en werd in 1815 in Praag gedoopt door de benedictijnse abt Leopold Zolda.

Wolff studeerde Hebreeuws, Latijn en Grieks in Tübingen en Rome. Hij kreeg in Rome de vier lagere wijdingen. Omdat hij zich openlijk verzette tegen de leer van de pauselijke onfeilbaarheid en in het publiek twistgesprekken voerde met de professoren, werd hij uit de universiteit gezet, uitgewezen uit Rome en door de politie naar Wenen gebracht. Na zeven maanden als novice in het redemptoristenklooster bij Freiburg/Fribourg, ging hij naar Engeland op bezoek bij parlementariër Henry Drummond, die hij in Rome had getroffen. Hij zette zijn studies theologie en oriëntaalse talen (Arabisch en Perzisch) verder in Cambridge. Hij leerde in Engeland ook de London Society for Promoting Christianity Among the Jews kennen.

In 1821 begon hij aan missiereizen in de oriënt. Hij was de eerste christelijke missionaris of zendeling in Jeruzalem in moderne tijden. Op basis van Wolffs reisverslagen, gepubliceerd in drie delen, besloot het Londens genootschap in Jeruzalem een permanent missiecentrum te openen.

In 1826 stelde Edward Irving hem voor aan de weduwe Georgina Mary Walpole, de zesde dochter van Horatio Walpole, graaf (earl) van Orford. Zij huwden op 6 februari 1827.

Toen hij in 1828 terugkeerde naar het Midden-Oosten, begon hij ook aan een zoektocht naar de „tien verloren stammen van Israël”, een zoektocht die hem ertoe bracht tot in India joodse gemeenschappen te bezoeken.

Na een schipbreuk voor Kefalonia werd hij gered door de generaal Sir Charles Napier, die levenslang een vriend bleef. Hij bezocht Jerusalem, Alexandrië, Anatolië, Constantinople, Armenië en Chorassan, waar men hem tot slaaf maakte tot hij werd bevrijd door Abbas Mirza.

Op 21 december 1829 publiceerde hij op Cyprus een verhandeling, waarin hij concludeerde dat Christus’ Wederkomst zou plaatsvinden in 1847, de joden oproept tot bekering, en zichzelf voorstelt als Gods bijzondere instrument tot bekering der joden.

Dit bereikte in 1830 de internationale pers. Eind 1830 vertrok hij opnieuw op reis. Deze keer werd hij beheerst door de voorstelling, de verloren stammen van Israël te vinden. In 1835 liet hij zijn reisdagboek drukken.

Later ondernam hij een reis naar Amerika om daar de verloren stammen te gaan zoeken, maar vond ook daar niets.

In 1845 nam hij tenslotte zijn intrek in de pastorij van Isle Brewers bij Taunton in het graafschap Bristol, waar hij zich de rest van zijn leven rustig gedroeg.

Na het overlijden van zijn eerste echtgenote op 16 januari 1859, hertrouwde hij op 14 mei 1861 met Louisa Decima, de jongste dochter van James King (1767–1842) uit Staunton Court, Herefordshire, de rector van St. Peter-le-Poer, Londen.

De zoln van Joseph en Georgina Wolff, Sir Henry Drummond Wolff (1830-1908), was een bekend Engels diplomaat en conservatief politicus.

Bronnen en weblinks

  (en) Wolff, Joseph, in: Jewish Encyclopedia, New York: Funk & Wagnalls, 1901-1906. (vertaal via: )

  (en) Wolff,_Joseph in: Encyclopædia Britannica, 1911. (Wegens ouderdom in het publiek domein)

• Wolff, Joseph in: Dictionary of National Biography
• Joseph Wolff in Buchara op historiek.net
• Southern literary messenger; devoted to every department of literature and the fine arts. Joseph Wolff, Missionary [Volume 4, Issue 3, Mar 1838; pp. 152-156], http://quod.lib.umich.edu/m/moajrnl/acf2679.0004.003/160
• Ellen White Citaten over Joseph Wolff, in The Great Controversy
• Wolff, Joseph op http://www.deutsche-biographie.de/sfz86086.html