Bonifatius (missionaris)

Bonifatius, (ca. 673 – Dokkum, 5 juni 754 of 755), geboren als Wynfreth (ook geschreven als Wynfrith, Winfrid, Winfried), was een van de belangrijkste Angelsaksische missionarissen in het Frankische rijk.

Wegens zijn omvangrijke activiteiten wordt Bonifatius ook de Apostel van de Duitsers genoemd.

Leven

Wynfreth werd geboren rond 673, uiterlijk 675 in een adellijke familie. Een traditie, die pas in de vroege 14e eeuw voor het eerst vermeld wordt, in Legenda Sanctorum, Proper Lessons for Saints' Days according to the use of Exeter van John Gradision, plaatst zijn geboorte in de plaats Crediton in het kleine koninkrijk Wessex.

Reeds in zijn vroege jeugd was hij een bekwame leerling. Zijn ouders wensten hem te laten opleiden voor een seculiere carrière, maar aangespoord door het voorbeeld van monniken-missionarissen die hun huis bezochten, voelde Wynfreth zich geroepen tot een religieuze loopbaan.

Na veel moeite verkreeg hij de toestemming van zijn vader en ging hij, nog als kind, naar het klooster van Adescancastre (Oud-Engels Aet Exanceastre) op de plek van de huidige stad Exeter, waar hij getraind werd onder abt Wolfhard. Ongeveer zeven jaar later ging hij naar de abdij van Nursling (Nutshalling; toen: Nhutscelle) tussen Winchester en Southampton, onder abt Winbert.

Naast de religieuze kennis die hij verwierf, was hij ook goed opgeleid in geschiedenis, grammatica, retoriek en poëzie. Hij legde zijn professie af als lid van de benedictijnse orde, was leraar grammatica en poëzie en kreeg de leiding over de kloosterschool.

Op dertigjarige leeftijd werd hij tot priester gewijd. Door toedoen van zijn abt werd Wynfreths reputatie al snel bekend in hoge burgerlijke en kerkelijke kringen.

Hoewel het binnen zijn bereik lag om met een carrière in Engeland tot de hoogste kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders in het land te gaan behoren, was hij doordrongen van de wens om het evangelie aan zijn stamverwanten, namelijk de Oude Saksen, te gaan brengen in het oostelijke deel en de randgebieden van het Frankische Rijk. Na vele verzoeken kreeg hij hiervoor de toestemming van zijn abt. Hij stond toen al bekend als geleerde, onder andere als auteur van een nieuwe Latijnse grammatica.

Eerste missiereis naar Friesland

In 716 ondernam Wynfreth zijn eerste zendingsreis naar de Friezen. In hoeverre hij toen contact had met Willibrord, een andere Angelsaksische missionaris in Friesland, is niet precies bekend. Omdat Wigbert, Willibrord en anderen het geloof daar al hadden gepredikt, verwachtte Wynfreth vruchtbare grond te vinden voor zijn missiewerk. Intussen had echter de Friese hertog Radboud (Radbod), een heiden en tegenstander van de Franken, Zuidwest-Friesland van de Franken veroverd. Willibrord was al in 695 begonnen met het missioneren van de Friezen, maar moest nu ervaren hoe zijn werk instortte door het succes van Radboud. Wynfreth trok uit deze ervaringen als conclusies voor zijn latere zendingswerk, dat hij naar een nauwe band zou zoeken met zowel de geestelijke macht van de paus alwook de wereldlijke macht van de Frankische hofmeiers. Door de politieke onrust keerde Wynfreth in de herfst van 716 tijdelijk terug naar Engeland.

Tegen het einde van 717 stierf abt Winbert en Wynfreth werd gekozen om hem op te volgen, maar wees die positie af en bracht bisschop Daniel van Winchester ertoe om de monniken een andere abt te laten te kiezen.

In 718 gaf Wynfreth zijn tijdelijke positie als abt op en verliet hij Engeland voor altijd.

Eerste reis naar Rome

Voor Wynfreth terugkeerde naar zijn missiewerk in het Frankenrijk, wou hij Rome bezoeken en van de paus de officiële missie-opdracht en de nodige steun te krijgen. Bisschop Daniel van Winchester gaf een aanbevelingsbrief mee aan koningen, vorsten, bisschoppen, abten en priesters, en een persoonlijke brief aan de paus.

Wynfreth kwam aan in Rome in de herfst van 718. Paus Gregorius II ontving hem vriendelijk, prees hem voor zijn voornemen en liet Wynfreth testen op zijn rechtgelovigheid, moraal en motivatie. Op 15 mei 719 kreeg Wynfreth de volledige pauselijke bevoegdheid om „het mysterie van het geloof bekend te maken aan de ongelovige volkeren” in Duitsland rechts van de Rijn. Hij kreeg hierbij de instructie om zich te houden aan de Romeinse praktijk in verband van het sacrament van de doop, en de Heilige Stoel te raadplegen in geval van moeilijkheden.

Missiereis door Duitse streken

Nadat hij de opdracht had gekregen om zijn eerste reis door het land te maken, slechts als een inspectietocht, reisde hij door Beieren en stelde0 vast dat de katholieke kerk daar bloeiend was, met een aantal kerken en kloosters. In Alamannia, waar hij op weg naar Thüringen de oversteek maakte, was de toestand vergelijkbaar. Thüringen werd door Rome als christelijk beschouwd, maar Wynfreth, die van Rome de autoriteit had om als hervormer op te treden, vond de kerkelijke toestand er maar miserabel. De later heilig verklaarde missionaris Kilian had er veek werk in gestoken, maar zonder succes. Hertog Gotzbert en enkele jaren later zijn zoon Hethan II, allebiei bekeerlingen van Kilian, waren vermoord, misschien als reactie op hun onoordeelkundige ijver in hun pogingen om het katholicisme te verspreiden. Grote aantallen van hun opstandige onderdanen waren teruggekeerd naar het heidendom, of vermengden hun vorm van het christendom met afgoderij. Wynfreth trachtte bij de priesters een missionaire geest aan te wakkeren en het volk de voorschriften van de christelijke godsdienst te laten volgen. Hoewel hij sommige heidenen bekeerde, had hij niet het succes dat hij had gehoopt. Op weg naar het hof van Karel Martel, mogelijk om die prins in de zaak te interesseren, kreeg hij bericht dat de Friese koning Radboud was overleden, en vertrok naar Friesland.

Tweede missie in Friesland

Hier verbleef hij drie jaar onder de bejaarde Willibrord, reizend met onvermoeibare energie en onverschrokken predikend. Vele christenen die tijdens de vervolging van Radboud waren weggevallen, werden tot bekering gebracht en duizenden heidenen aanvaardden het katholicisme. Veel bekeerlingen werden samengebracht om een religieus leven te leiden onder de regel van Sint-Benedictus. Willibrord, die op hoge leeftijd kwam, wou Wynfreth benoemen tot zijn hulpbisschop en bisschop van Utrecht maken. Maar Wynfreth weigerde dit en gaf als belangrijkste reden dat de paus in het missiewerk had uitgezonden. Hij vertrok daarom in 721 uit Friesland en volgde in het kielzog van het leger van Karel Martel tot in Trier. Vlakbij deze stad was de abdij van Pfalzel (Palatiolum). Van daaruit nam hij Gregorius, een jongen van ongeveer veertien of vijftien jaar, mee als discipel en metgezel, daarna abt in Utrecht, en vervolgde zijn reis naar Thüringen, waar hij velen bekeerde. Hij ging toen Hessen in, waar nog veel meer in het het katholieke christendom werden gebracht. Met de hulp van twee bekeerde stamhoofden richtte hij een kloostercel op in Amöneburg aan de Ohm (toen nog Amana genoemd) in Opper-Hessen, als een soort missionair centrum waar de autochtone geestelijkheid zou worden opgeleid.

Zolang Wynfreth actief was onder de jurisdictie van Willibrord, had hij geen speciale reden om zich aan te melden bij de Heilige Stoel, maar nu hij onafhankelijk werkte, beschouwde hij het als zijn plicht om dit te doen. Daarom stuurde hij Bynnan, een van zijn discipelen, naar Gregorius, met een brief waarin hij zijn werk van de afgelopen jaren uiteenzette en om verdere aanwijzingen vroeg. Bynnan voerde zijn opdracht prompt uit en keerde al snel terug met het antwoord van de paus. Hij sprak zijn tevredenheid uit over wat er was gedaan en de wens om persoonlijk met Wynfreth te overleggen. Wynfreth vertrok dan ook naar Rome, waarbij hij door Frankrijk en Bourgondië reisde.

---

In 732 benoemde paus Gregorius III Bonifatius tot aartsbisschop, aanvankelijk zonder bisschopszetel, en tot pauselijk vicaris voor het oostelijke deel van het rijk der Franken. Bovendien verleende hij hem toestemming om bisdommen te gaan stichten.

---

Tot aan 736 werkte hij in Beieren, waar hij de Kerk reorganiseerde, onder andere door het stichten van bisdommen in Regensburg, Passau, Salzburg en Freising.

Van 736 tot aan 753 bleef Bonifatius voornamelijk aan het werk als kerkhervormer in het Frankische rijk aan beide zijden van de Rijn. Hij organiseerde de grote Austrasische synoden van 742, het Concilium Germanicum (plaats onbekend), in 743 het Concilie van Leptines bij Estinnes en de Neustrische synode van 744, het Concilie van Soissons.

In 744 liet hij Sturmius de abdij van Fulda stichten. Dit groeide uit tot een plaats van Europese betekenis. In 745 werd hij aartsbisschop-metropoliet met zetel te Mainz.0

Het vellen van de Donareik

Priester Willibald van Mainz doet in zijn Vita Sancti Bonifatii verslag van een bijzondere gebeurtenis in Geismar, waar een aan de god Donar gewijde eik stond die lange tijd werd vereerd. De Noord-Hessische stad Geismar, in het zicht van de Frankische vesting Büraburg, maakt nu deel uit van Fritzlar. Bonifatius besloot volgens Willibald om deze eik te vellen. De vele aanwezigen, aldus Willibald, waaronder een groot aantal heidenen (die waarschijnlijk tot de daar levende stam van de Chatten behoorden), keken uit naar de reactie van de godheid, maar waren onder de indruk toen er niets gebeurde.

Bonifatius beschrijft in zijn geschriften o.a. de aan de Donar gewijde bomen als afgodsbeelden waarvan de aanbidding volgens de christelijke leer een schending van de Tien Geboden betekent. Het is dus aannemelijk dat hij door het omhakken van de aan Donar gewijde eik de bekeerlingen wou weerhouden van deze verering.

Met het kappen van de eik demonstreerde Bonifatius niet alleen symbolisch de superioriteit van het christendom ten opzichte van oude goden en heidense sekten, maar ook het streven naar een nieuwe orde. Uit het hout van de eik liet hij een oratorium bouwen, gewijd aan de apostel Petrus (’Sint-Pieter’). Rond 732 werd de bouw vermeld van een kerk gewijd aan de apostel Petrus, en een klooster in Fritzlar. Er wordt steeds van uitgegaan dat het oratorium en de eerste onder Wigbert gebouwde kerk zich reeds op de huidige plaats van de kathedraal van Fritzlar bevonden. Hoewel Willibalds geschreven traditie spreekt van twee verschillende plaatsen, namelijk Geismar als de locatie van de Donareik en Fritzlar, op slechts ongeveer 1,5 km afstand, als de locatie van de kerk, wordt vaak aangenomen dat deze plaatsen identiek waren en de kathedraalzich bevindt gelegen op de plaats waar de eik stond.

Historici gaan ervan uit dat Bonifatius met deze actie geen groot risico inging. Hij kon rekenen op de bescherming van de Frankische bezetting van de Büraburg indien de heidense Chatten hem zouden aanvallen vanwege de aantasting van hun oude religie door hun heilige eik om te hakken. De Franken waren christelijk, de Büraburg was al enkele decennia in hun handen en Geismar, een dorp van boeren en ambachtslieden die, zoals uit archeologische studies is gebleken, hun producten aan de Büraburg en omgeving leverden, was door deze contacten vertrouwd met het christendom.

Laatste tocht naar Friesland

Als kerkelijk leider van over de 80 jaar trok hij in 754 met een gevolg, militairen en bewakers, opnieuw naar Friesland. De reis naar Dokkum had iets weg van een parade, een machtsvertoon. Bonifatius voerde kostbare relieken en geschriften met zich mee. Tot zijn gevolg behoorden veel kerkdienaren. Willibald noemde elf metgezellen bij naam, waaronder de bisschop van Utrecht Eoban en Adalar, later vereerd als de eerste bisschop van Erfurt, zodat het aantal symbolen twaalf is (zoals het aantal apostelen). Sommige manuscripten van Vita II uit de 9e eeuw bevatten een toevoeging van 52 metgezellen, mogelijk ook een symbolisch aantal (52 weken van het jaar).

Er werden tenten meegevoerd om comfortabel te kunnen overnachten. Paarden moesten worden verzorgd en voor voedsel en drank was men niet van de plaatselijke bevolking afhankelijk. De bekeringsexpeditie leek voor de Friezen op een oprukkend leger. Bonifatius doopte daar grote aantallen Friezen en belegde in Dokkum een grote bijeenkomst om nieuwbekeerden gemeenschappelijk het sacrament van het heilig vormsel toe te dienen. Hij sloeg daar zijn kamp op.

In plaats van daar zijn bekeerlingen te treffen, werd Bonifatius de volgende ochtend overvallen door een groep gewapende Friezen die een slachting aanrichtten onder de missiecompagnie. Bonifatius werd, samen met zijn gevolg, op 5 juni 754 gedood aan de oever van de rivier de Boorne bij Dokkum.

Willibald maakte melding van elf namen van anderen die hierbij omkwamen (onder wie de bisschop van Utrecht, Eoban en de later als eerste bisschap van Erfurt vereerde Adalar). Mogelijk gebruikte hij opzettelijk het symbolisch aantal twaalf (zoals het aantal apostelen). In enige handschriften van de Vita II uit de 9e eeuw is sprake van 52 begeleiders. Ook dit kan een symbolisch getal zijn (het aantal weken in een jaar).

Moord?

De tijdgenoten van Bonifatius twijfelden er niet aan dat het ging over een dood als martelaar. Nieuw onderzoek wees uit dat de heidense Friezen zeer goed wisten met wie ze hier te maken hadden, maar dat ze van de gelegenheid ook gebruik maakten om er buit uit te slaan.

Verering

Al snel daarna keerden de christenen, die zich bij het naderen van de heidenen hadden verspreid, terug en vonden het lichaam van de martelaar en naast hem de met bloed bevlekte kopie van de heilige Ambrosius op het "Voordeel van de Dood". Het lichaam werd naar Utrecht gebracht, daarna onder invloed van Lullus naar Mainz overgebracht, en later, volgens een wens die de heilige zelf tijdens zijn leven uitte, naar de abdij van Fulda. Delen van zijn relikwieën bevinden zich in Leuven, Mechelen, Praag, Brugge en Erfurt. Een aanzienlijk deel van een arm bevindt zich in Eichfeld. Zijn graf werd al snel een heiligdom, waar de gelovigen, vooral op zijn feest en tijdens het oktaaf, in menigten kwamen. Engeland zou de eerste plaats zijn geweest waar zijn martelaarschap op een vaste dag werd gevierd. Andere landen volgden. Op 11 juni 1874 breidde paus Pius IX de viering uit tot de hele wereld. Brouwers, kleermakers hebben Bonifatius gekozen als hun beschermheilige. Hij is is ook patroonheilige van verschillende steden in Duitsland.

Iconografie

Bonifatius wordt vaak afgebeeld met een zwaard en een boek dat soms als bijbel wordt gezien, omdat hij zich zou hebben beschermd met een evangelie-codex. Dit gegeven komt niet voor in de vroegste levensbeschrijving (vita). De in Mainz bewaarde codex met sporen van zwaardslagen is geen bijbel of evangelieboek, maar een boek met traktaten tegen de arianen, die in Bonifatius’ ogen ketters waren.

Verdere attributen waarmee hij soms wordt afgebeeld zijn een eik en een bijl, een vos, gesel, fontein of raaf.

Werken

De geschriften van Sint Bonifatius die bewaard zijn gebleven zijn:

• "Verzameling van brieven";
• "Gedichten en raadsels";
• "Poenitentiale";
• "Compendium van de Latijnse taal";
• "Compendium van Latijnse prosodie";
• "preken" (twijfelachtig).

Weblinks

  (en) St. Boniface, in: Catholic Encyclopedia, New York, Robert Appleton Company, 1907-1912. (vertaal via: )

  Vrije mediabestanden over Saint Boniface op Wikimedia Commons

  Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met Saint Boniface op Wikimedia Commons.

	Werk in uitvoering
	Iemand is nog met dit artikel bezig. Kom later terug om het resultaat te bekijken.

 

artikelkiem

---

(In bewerking, uit Catholic Encyclopedia:)

Apostel van Duitsland, geboortedatum onbekend; gemarteld 5 juni, 755 (754). Hij was een inwoner van Engeland, hoewel sommige autoriteiten hem hebben opgeëist voor Ierland of Schotland. Zijn geboorteplaats is niet bekend, hoewel het waarschijnlijk wel het zuidwestelijke deel van Wessex was. Crediton (Kirton) in Devonshire wordt gegeven door modernere auteurs. Dezelfde onzekerheid bestaat met betrekking tot het jaar van zijn geboorte. Het lijkt echter veilig om te zeggen dat hij niet voor 672 of 675, of zo laat als 680 geboren is. Hij stamde uit een adellijke familie,

Tweede reis naar Rome

Hij wordt van harte verwelkomd door de paus, die hem zorgvuldig ondervraagt, hem de gebruikelijke eed van trouw doet afleggen, van hem een geloofsbelijdenis in ontvangst neemt en hem op 30 november 722 (723) een regionale bisschop wijdt met de naam Bonifatius. Sommigen zeggen dat Winfrid deze naam had gekregen ten tijde van zijn religieuze professie; anderen, dat hij deze naam kreeg tijdens zijn eerste bezoek aan Rome. Dezelfde discrepantie van mening bestaat in de afleiding van bonum facere of botum vet; misschien is het slechts een benaderende latinisatie van Wyn-frith. Paus Gregorius stuurde Bonifatius vervolgens terug met brieven aan de bisdommen in Thüringen en Hessen waarin hij gehoorzaamheid eist voor hun nieuwe bisschop. Er werd ook een brief gericht aan Karel Martel om zijn bescherming te vragen. Bonifatius zelf had een kerkelijke regelgeving (canons) gekregen om zich hierdoor te laten leiden in zijn werkzaamheden.

Bonifatius keerde terug naar Opper-Hessen en herstelde de verliezen die tijdens zijn afwezigheid zijn geleden; velen waren teruggedreven in het heidendom; hij bestuurt ook overal het sacrament van de bevestiging. Hij zette zijn werk voort in Neder-Hessen. Om de heidenen te laten zien hoe volkomen machteloos de goden waren in wie zij hun vertrouwen stelden, velde Boniface de eik heilig voor de dondergod Donar/Thor in Geismar bij Fritzlar. Hij liet een kapel uit het bos bouwen en wijdde deze aan de prins der apostelen. De heidenen waren verbaasd dat geen bliksemschicht van de hand van Thor de dader vernietigde, en velen werden bekeerd. De val van deze eik markeerde de val van het heidendom. De overlevering vertelt ons dat Bonifatius nu overging op de rivier de Werra en daar een Sint-Vituskerk stichtte, waaromheen een stad ontstond die tot op de dag van vandaag de naam Wannfried draagt. In Eschwege zou hij het beeld van de afgod Stuffo vernietigd hebben. Vandaar ging hij Thüringen in.

De moeilijkheden waarmee hij hier te maken kreeg, waren dat het christendom wel veel vooruitgang geboekt had, maar dat het verward geraakt was met wat in katholiek opzicht ketterse zienswijzen waren of ook met heidense gebruiken. Dit lag voor een groot deel aan een aantal Keltische zendelingen, van wie er een aantal nooit tot priesterschap was gewijd, terwijl anderen door niet-katholieke bisschoppen tot het priesterschap waren verheven, hoewel zij allen priesterlijke functies vervulden. Deze onderwezen leerstellingen en maakten gebruik van ceremonies in strijd met het onderwijs en het gebruik van de Romeinse kerk, met name met betrekking tot de datum voor het vieren van Pasen, het verlenen van doop, celibaat, het pauselijk en bisschoppelijk gezag. Velen wensten bovendien onderwijs, sommigen konden nauwelijks lezen of schrijven, en waren evenzeer bereid om diensten te verlenen aan de christenen en offers te brengen aan de afgoden voor de heidenen. Ook een bisschop van een naburig bisdom (waarschijnlijk van Keulen) zorgde voor last, door een deel van het gebied dat onder de jurisdictie van Bonifatius viel, op te eisen en Bonifatius’ gezag als een indringing te beschouwen. Door deze interne onenigheid werd indirect de partij van de ketters te versterken. Dit alles veroorzaakte hem grote angst en leed, zoals blijkt uit zijn brieven aan Engeland. Hij heeft alles overwonnen dankzij zijn bisschoppelijke waardigheid en zijn eigen persoonlijkheid, vol moed en ijver in de zaak die hij verdedigde en gesteund door het gezag van de paus en van Karel Martel. Zijn vrienden hielpen hem niet alleen met hun gebed, maar ook met materiële hulp. Veel waardevolle boeken, kerkelijke artikelen en dergelijke werden hem met bemoedigende woorden toegestuurd. Een aantal mannen en vrouwen ging op verschillende momenten naar Duitsland om zijn helpers te zijn. Onder hen waren Lullus, Denehard, Burchard, Wigbert, Sola, Witta (ook Wizo en Albinus genoemd), Wunibald, Willibald en de vrome vrouwen Lioba, Chunihild, Chunitrude, Berthgit, Walburga en Thecla. Met deze en andere rekruten in Thüringen en elders in Duitsland zette hij zijn werk voort. Het aantal gelovigen nam sterk toe, met onder hen velen van de adel en de geschoolden van het land. Zij hielpen hem bij de bouw van kerken en kapellen. Bonifatius zorgde voor instellingen waarin het religieuze leven bevorderd zou worden. In Thüringen bouwde hij het eerste klooster Ohrdruf aan de rivier de Ohrn bij Altenberga. Hij benoemt Thecla Abdis van Kitzingen, Lioba van Bischofsheim en Walburga van Heidenheim.

Paus Gregorius II overleed op 11 februari 731 en werd op 18 maart opgevolgd door Gregorius III. Bonifatius stuurde zo snel mogelijk een delegatie naar de nieuwe paus, om hem respect te betonen en hem te verzekeren van zijn trouw. Het antwoord op deze vraag lijkt verloren te zijn gegaan. In 732 schreef Bonifatius opnieuw en stelde onder meer dat het werk te veel werd voor één man. Gregorius III feliciteerde hem met zijn succes en prees zijn ijver, door hem de pallium te geven en van hem een aartsbisschop te maken, maar nog steeds zonder een vaste blik. Hij geeft hem de opdracht bisschoppen te benoemen waar hij dat nodig acht. Bonifatius heeft nu het klooster van Amöneburg uitgebreid en een kerk gebouwd, gewijd aan Sint-Michiel. Een ander klooster dat hij stichtte in Fritzlar aan de rivier de Eder en dat in 734 voltooid werd. De kerk, een mooier bouwwerk, was niet voltooid voor 740. In 738 maakt Bonifatius zijn derde reis naar Rome. Hij is van plan zijn bisschopsambt neer te leggen en zich uitsluitend te wijden aan de missie onder de Saksen. Hij werd vergezeld door een aantal van zijn discipelen, die het ware christelijke leven in het centrum van het christendom zouden zien. Gregorius III ontvangt hem genadig en is verheugd over het resultaat van Bonifatius’ werk, maar laat hem niet aftreden. Bonifatius verbleef ongeveer een jaar in Rome en keerde vervolgens terug naar zijn missie met het gezag van een legaat

van de Heilige Stoel. Zijn eerste zorg bij zijn terugkeer was de kerk in Beieren.

In 715 (716) was hertog Theodo uit devotie naar Rome gekomen, maar waarschijnlijk ook om de kerkelijke orde in zijn provincies veilig te stellen. Gregorius II stuurde drie kerkelijke leiders met de opdracht een einde te maken aan de misstanden. Hun werk werd echter nutteloos door de dood van Theodo in 717 en de daaropvolgende politieke ruzies. Bonifatius was twee keer door het land gereisd. Nu met de hulp van hertog Odilo en de edelen begon hij met het werk van de reorganisatie geheel volgens de instructies van Gregorius II. Hij bestudeert de bevelen van de geestelijkheid, legt de koppige neder, herordineert diegenen van wie hij de wijding ongeldig acht, op voorwaarde dat zij zich door onwetendheid hebben vergist en bereid zijn zich aan het gezag te onderwerpen. Hij maakt een nieuwe inscriptie van de bisdommen en benoemt bisschoppen voor de vacante wezens, nl. de abt Johannes naar de See van Salzburg, vacant sinds de dood van St. Rupert in 718; Erembert naar Freising, vacant sinds de dood van zijn broer, St. Corbinian, in 730; Gaubald naar Ratisbon. Passau was opgericht en voorzien door de paus zelf door de nominatie van Vivilo. Bonifatius stichtte rond deze tijd het nieuwe bisdom Buraburg en benoemde Witta tot bisschop. Dit bisdom bestond nog maar kort, gedurende de ambtstermijn van twee bisschoppen, en werd vervolgens bij Augsburg gevoegd. Enige tijd later worden de bisdommen Eichstätt en Erfurt (Erphesfurt) gevormd en wordt Willibald voor de eerste benoemd tot bisschop tegen oktober 741; voor de laatste wordt Bonifatius als eerste (en laatste) bisschop Adalar benoemd, die blijkbaar nooit bisschoppelijke consecratie heeft ontvangen, zoals steeds wordt gesproken over een priester. Voor Würzburg werd Burchard gekozen.

Karel Martel was op 22 oktober 741 te Quiercy aan de Oise overleden en werd opgevolgd door zijn zoons Carloman en Pepijn. In Rome overleed paus Gregorius III op 28 november 741 en werd opgevolgd door paus Zacharias. Carloman vroeg Bonifatius, die nog zijn leermeester was geweest, om overleg. Het resultaat was een brief aan de paus waarin Bonifatius verslag deed van zijn optreden in Beieren en advies vroeg over diverse zaken. Ook uitte hij de wens van Carloman om een synode te houden. In antwoord Paus Zacharias, 1 april, 742, bevestigd de oprichting van de bisdommen, gesanctioneerd het bezit van de synod, en gaf de gevraagde informatie. De synod, deels kerkelijk en deels seculier, werd gehouden op 21 april 742, maar de plaats is niet te achterhalen. De door Boniface benoemde bisschoppen waren aanwezig en enkele anderen, maar het was vooral de autoriteit van Boniface en de macht van Carloman die gewicht gaf aan de eerste Duitse synode. Tot zijn decreten behoren de decreten die de onderwerping van de geestelijkheid aan de bisschop van het bisdom verbieden en hen verbieden actief deel te nemen aan oorlogen, wapens te dragen of te jagen. Er werden zeer strenge regels opgesteld tegen vleselijke zonden van priesters en religieuzen. De Regel van Benedictus werd de norm voor religieuzen. Er werden ook wetten uitgevaardigd met betrekking tot het huwelijk binnen de verboden graden van verwantschap. Een tweede nationale synode vond plaats op 1 maart 743 in Liptina (Henegouwen) en een tweede op 2 maart 744 in Soissons. In deze synode werden Adalbert uit Gallië en Clement uit Ierland als ketters veroordeeld. Ze werden veroordeeld in 745 en ook bij een synode die in Rome werd gehouden. In Duitsland werden verschillende andere synoden gehouden om het geloof en de discipline te versterken. Op verzoek van Carloman en Pepijn werd de bevoegdheid van Bonifatius ten aanzien van Beieren bevestigd en uitgebreid tot Gallië.

In 744 overleed Willibrord, de bisschop van Utrecht, en nam Boniface het bisdom onder zijn hoede en stelde een hulpbisschop of koorbisschop aan. Rond dezelfde tijd werd ook de Keulse bisschopszetel vacant, door het overlijden van bisschop Ragenfried. Zowel Bonifatius als paus Zacharias wilden in Keulen wel een aartsbisschopszetel vestigen, maar de geestelijkheid verzette zich. Voordat dit project in de praktijk kon worden omgezet verloor het bisdom Mainz zijn bisschop, toen bisschop Gewilieb werd afgezet. Gewilieb had een heel ongeregeld leven geleid en had de man die zijn vader, de vorige bisschop van Mainz, doodsloeg, uit wraak gedood.

Aartsbisschop

Paus Zacharias benoemde Bonifatius op 1 mei 748 (747) tot aartsbisschop van Mainz en primaat van Duitsland. Het nieuwe aartsbisdom omvatte de bisdommen van Tongeren, Keulen, Worms, Spiers (Speyer), Utrecht en de bisdommen die Bonifatius zelf oprichtte: Buraburg, Eichstätt, Erfurt en Würzburg. Over Augsburg, Coire en Konstanz spreekt het decreet niet, maar kort daarna wordt vermeld dat ze ook tot de kerkprovincie behoren. Na een paar jaar kon Bonifatius zijn vijanden verzoenen met de Heilige Stoel, zodat de opperheerschappij van de paus erkend werd in Groot-Brittannië, Duitsland, Gallië en Italië.

In 747 nam Carloman zijn deel van de regering af bij zijn broer Pepijn en vertrok de rest van zijn tijd als monnik. Hij bouwde een klooster ter ere van St. Silvester in Soracte bij Rome, en ging later met pensioen naar Monte Cassino. Zijn motieven hiervoor zijn niet bekend, maar misschien was hij bang voor de ernst van de maatregelen die hij had moeten nemen om een unie tussen de Duitse stammen te krijgen. Pepijn, nu de enige heerser, werd de oprichter van de Karolingische dynastie. Dat Bonifatius iets te maken had met de heroprichting van de oude koninklijke familie en de introductie van een nieuwe familie is niet aan te tonen. Hij mengde zich niet in de politiek van het land, behalve in dit, dat hij alles deed wat in zijn vermogen lag om het volk te bekeren tot het ware geloof, en om hen in spirituele onderwerping aan de Romeinse paus. In het algemeen wordt gesteld dat Bonifatius in opdracht van de paus Pepijn tot koning zalfde en kroonde, al wordt dit door sommigen ontkend.

Bonifatius besteedde de rest van zijn leven besteed aan het bevestigen van wat hij in Duitsland had bereikt. Dat deed hij door vaak synoden te houden en de kerkelijke wetgeving te katen navolgen. Hij deed veel voor het religieuze leven in de kloosters, vooral in Fulda, dat door Sturm onder zijn toezicht was opgericht en waarin Bonifatius elk jaar terugkeerde om de monniken op te leiden en enkele dagen in gebed en meditatie door te brengen. Op zijn verzoek onthief paus Zacharias de abdij van elke bisschoppelijke jurisdictie en plaatste ze onder de onmiddellijke zorg van de Heilige Stoel. Dit was iets nieuws voor Duitsland, hoewel het al bekend was en in Italië en Engeland werd toegepast. Bonifatius’ laatste optreden als aartsbisschop van Mainz was blijkbaar dat hij afwees dat de aartsbisschop van Keulen aanspraak kon maken over het bisdom Utrecht. De zaak werd voorgelegd aan Pepijn, die tegen Keulen besloot. Paus Stefanus II (III), die op 26 maart 752 Zacharias opvolgde, moet hetzelfde besluit hebben genomen, omdat Keulen sindsdien geen aanspraak meer heeft gemaakt. (Hieraan veranderde niets tot Keulen in de negende eeuw een aartsbisdom werd en Utrecht een van zijn suffragane bisdommen.) Bonifatius benoemde abt Gregorius tot administrator van Utrecht en Eoban, die hulpbisschop was, nam hij als zijn medewerker.

---

Toen Bonifatius zag dat alles goed was geregeld, nam hij het werk aan waarvan hij al vroeg in zijn jeugd had gedroomd, de bekering van de Friezen. Met koninklijke toestemming en met de toestemming van de paus die hij eerder had gegeven, stelde hij in 754 het aartsbisdom Mainz onder de hoede van zijn discipel [[Lullus], die hij in 752 tot bisschop had gewijd, opnieuw een zendingsreis begon en met succes werkzaam was ten oosten van de Zuiderzee. Terugkomend in het jaar daarop bestelde hij de nieuwe bekeerlingen ter bevestiging in Dorkum aan de Borne. De heidenen vielen op hen en vermoordden Boniface en tweeënvijftig metgezellen (volgens een zevenendertigtal).