Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Henri de Baillet-Latour: verschil tussen versies
(nieuw) |
(uitbreiding) |
||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
Graaf '''Henri de Baillet-Latour''' ([[Brussel (stad)|Brussel]], [[1 maart]] [[1876]] | Graaf '''Henri de Baillet-Latour''' ([[Brussel (stad)|Brussel]], [[1 maart]] [[1876]] – [[Elsene]], [[6 januari]] [[1942]]), een Belgisch aristocraat, was de derde voorzitter van het [[Internationaal Olympisch Comité]] (IOC). | ||
Hij werd geboren in 1876 als | Hij werd geboren in 1876 als de oudste van drie kinderen van graaf [[Ferdinand de Baillet-Latour]] en gravin Caroline d’Oultremont de Duras. | ||
Na zijn studies aan de [[Katholieke Universiteit Leuven|Universiteit van Leuven]] ondernam hij een aantal diplomatieke reizen voor koning [[Leopold II]]. In 1903 vroeg de koning hem om de sport in België te organiseren. Hetzelfde jaar werd hij lid van het IOC, en drie jaar later was hij mede-oprichter van het [[Comité Olympique et Interfédéral Belge|Nationaal Olympisch Comité]] in België. Hij leidde de delegaties Belgische atleten op de Olympische Spelen van Londen in 1908 en van Stockholm in 1912. | |||
Toen [[Pierre de Coubertin]], de stichter van de organisatie, ere-president werd in 1925, werd de Baillet-Latour verkozen tot IOC-voorzitter. Hij | Bij de [[Olympische Zomerspelen 1920|Olympische Zomerspelen]] in [[Antwerpen (stad)|Antwerpen]] in 1920 had hij als voorzitter van het uitvoerend comité een belangrijk aandeel in het organiseren van de Spelen. Er was slechts een korte voorbereidingstijd voor deze Spelen: na het einde van de [[Eerste Wereldoorlog]] werd pas in 1919 beslist dat deze Spelen in Antwerpen zouden doorgaan. Er moest rekening worden gehouden met de internationale gevoeligheden na de Oorlog en er stond slechts een klein budget ter beschikking. Hij oogstte bij deze gelegenheid heel wat lof vanwege zijn improvisatie- en organisatietalent. | ||
Toen [[Pierre de Coubertin]], de stichter van de organisatie, ere-president werd in 1925, werd de Baillet-Latour verkozen tot IOC-voorzitter. Hij bekleedde die functie op het ogenblik dat Europa de zwartste bladzijden uit zijn geschiedenis schreef.<ref>{{ts.|[[Joods Actueel]]}}, 3 augustus 2012, [http://joodsactueel.be/2012/08/03/het-onverwerkt-verleden-van-het-internationaal-olympisch-comite/ Het onverwerkt verleden van het Internationaal Olympisch Comité]</ref> | |||
Hij leidde drie edities van de Olympische Spelen en van de Olympische Winterspelen: in 1928 in [[Amsterdam]] en [[Sankt-Moritz]], in 1932 in [[Los Angeles]] en [[Lake Placid]], en ten slotte in 1936 in [[Berlijn]] en [[Garmisch-Partenkirchen]].<ref>[http://www.inbevbailletlatour.com/index.cfm?ee=1|558 De familie de Baillet-Latour] op website InBev-De Baillet-Latour</ref> | |||
In juni 1939 koos het IOC unaniem ten gunste van Duitsland voor het organiseren van de Olympische Winterspelen in 1940, als vervanger voor Japan, dat de rechten om de Winterspelen van 1940 te organiseren had teruggegeven. Henri de Baillet-Latour argumenteerde dat de beslissing voor Nazi-Duitsland, dat drie maanden voordien Tsjechië had bezet, aantoonde dat het IOC vrij was van politieke invloeden. | In juni 1939 koos het IOC unaniem ten gunste van Duitsland voor het organiseren van de Olympische Winterspelen in 1940, als vervanger voor Japan, dat de rechten om de Winterspelen van 1940 te organiseren had teruggegeven. Henri de Baillet-Latour argumenteerde dat de beslissing voor Nazi-Duitsland, dat drie maanden voordien Tsjechië had bezet, aantoonde dat het IOC vrij was van politieke invloeden. | ||
De Baillet-Latour leidde de Olympische beweging tot zijn overlijden in 1942. Hij werd opgevolgd door [[Sigfrid Edström]] uit [[Zweden]]. | |||
==Leerstoel== | |||
Op vrijdag 3 oktober 2008 kreeg een samenwerkings-overeenkomst tussen de Universiteit Gent en de Université Catholique de Louvain de naam ''Olympische Leerstoel Henri de Baillet Latour-Jacques Rogge'', met de financiële steun van het Fonds InBev-Baillet Latour.<ref>Website [http://www.olympischeleerstoel.ugent.be/?q=node/9 Olympische Leertoel Henri de Baillet-Latour – Jacques Rogge]</ref> | |||
{{Appendix|Bronnen| | |||
* {{en}} [http://www.olympic.org/Assets/OSC%20Section/pdf/LRes_17E.pdf Biography of Henri de Baillet-Latour] {{pdf}}, Olympic.org | |||
* {{Aut|Hans Joachim Teichler}}, [http://www.seiten.faz-archiv.de/faz/19990310/f19990310teich--100.html ''Anstoß nahmen sie nicht. Die IOC-Präsidenten und das Dritte Reich.''] In: FAZ ({{ts.|Frankfurter Allgemeine Zeitung}}), 10 maart 1999. | |||
* {{ts.|[[Joods Actueel]]}}, 3 augustus 2012, [http://joodsactueel.be/2012/08/03/het-onverwerkt-verleden-van-het-internationaal-olympisch-comite/ Het onverwerkt verleden van het Internationaal Olympisch Comité] | |||
<references/> | |||
}} | |||
<!---{{Navigatie voorzitters Internationaal Olympisch Comité}}---> | <!---{{Navigatie voorzitters Internationaal Olympisch Comité}}---> | ||
Versie van 25 sep 2012 13:47
Graaf Henri de Baillet-Latour (Brussel, 1 maart 1876 – Elsene, 6 januari 1942), een Belgisch aristocraat, was de derde voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité (IOC).
Hij werd geboren in 1876 als de oudste van drie kinderen van graaf Ferdinand de Baillet-Latour en gravin Caroline d’Oultremont de Duras.
Na zijn studies aan de Universiteit van Leuven ondernam hij een aantal diplomatieke reizen voor koning Leopold II. In 1903 vroeg de koning hem om de sport in België te organiseren. Hetzelfde jaar werd hij lid van het IOC, en drie jaar later was hij mede-oprichter van het Nationaal Olympisch Comité in België. Hij leidde de delegaties Belgische atleten op de Olympische Spelen van Londen in 1908 en van Stockholm in 1912.
Bij de Olympische Zomerspelen in Antwerpen in 1920 had hij als voorzitter van het uitvoerend comité een belangrijk aandeel in het organiseren van de Spelen. Er was slechts een korte voorbereidingstijd voor deze Spelen: na het einde van de Eerste Wereldoorlog werd pas in 1919 beslist dat deze Spelen in Antwerpen zouden doorgaan. Er moest rekening worden gehouden met de internationale gevoeligheden na de Oorlog en er stond slechts een klein budget ter beschikking. Hij oogstte bij deze gelegenheid heel wat lof vanwege zijn improvisatie- en organisatietalent.
Toen Pierre de Coubertin, de stichter van de organisatie, ere-president werd in 1925, werd de Baillet-Latour verkozen tot IOC-voorzitter. Hij bekleedde die functie op het ogenblik dat Europa de zwartste bladzijden uit zijn geschiedenis schreef.[1]
Hij leidde drie edities van de Olympische Spelen en van de Olympische Winterspelen: in 1928 in Amsterdam en Sankt-Moritz, in 1932 in Los Angeles en Lake Placid, en ten slotte in 1936 in Berlijn en Garmisch-Partenkirchen.[2]
In juni 1939 koos het IOC unaniem ten gunste van Duitsland voor het organiseren van de Olympische Winterspelen in 1940, als vervanger voor Japan, dat de rechten om de Winterspelen van 1940 te organiseren had teruggegeven. Henri de Baillet-Latour argumenteerde dat de beslissing voor Nazi-Duitsland, dat drie maanden voordien Tsjechië had bezet, aantoonde dat het IOC vrij was van politieke invloeden.
De Baillet-Latour leidde de Olympische beweging tot zijn overlijden in 1942. Hij werd opgevolgd door Sigfrid Edström uit Zweden.
Leerstoel
Op vrijdag 3 oktober 2008 kreeg een samenwerkings-overeenkomst tussen de Universiteit Gent en de Université Catholique de Louvain de naam Olympische Leerstoel Henri de Baillet Latour-Jacques Rogge, met de financiële steun van het Fonds InBev-Baillet Latour.[3]
Bronnen
|
