|
|
| Regel 1: |
Regel 1: |
| :''Voor meer informatie over de moderne R&B of urban popmuziek, zie [[Urban pop]].''
| | #REDIRECT [[Rhythm and blues]] |
| '''Rhythm-and-blues''' is een [[muziekgenre]] met invloeden uit [[jazz]], [[gospel]] en [[blues]], oorspronkelijk ontstaan bij de [[Afro-Amerikaanse]] artiesten. De term werd in [[1947]] ingevoerd door [[Jerry Wexler]] van [[Billboard (tijdschrift)|Billboard magazine]]. Het moest de plaats van ''[[race music]]'' (rassenmuziek) innemen, een term die beledigend opgevat werd door de zwarte gemeenschap in de Verenigde Staten.
| |
| | |
| == Geschiedenis ==
| |
| Rhythm-and-blues was een van de voorgangers van [[rock-'n-roll]]. Het bevatte sterke invloeden uit de [[jazz]], [[jumpblues]] en [[gospel]], maar beïnvloedde op zijn beurt ook de jazz. Rhythm-and-blues, [[blues]] en gospel werden gecombineerd met [[bebop]] om [[hardbop]] te maken.
| |
| | |
| Vele muzikanten maakten jazz en Rhythm-and-blues, zoals de [[Swing (stijlperiode)|swingbands]] van [[Jay McShann]], [[Tiny Bradshaw]] and [[Johnny Otis]]. [[Count Basie]] had wekelijks een Rhythm-and-blues-live-uitzending vanuit [[Harlem]]. Het icoon van de bebop, [[Tadd Dameron]], maakte muziek voor [[Bull Moose Jackson]] en was twee jaar lang diens pianist, nadat hij zichzelf tot de bebop toegewijd had.
| |
| | |
| De meeste Rhythm-and-blues-muzikanten waren jazzmuzikanten en vele muzikanten op [[Charlie Mingus]]' bekende jazz-opnames waren Rhythm-and-blues-professionals. [[Lionel Hampton]]s [[bigband]] van het begin van de [[1940-1949|jaren 40]] legde de basis voor vele beboplegendes van de [[1950-1959|jaren 50]].
| |
| | |
| De periode jaren 50 was het begin van de klassieke Rhythm-and-blues. De bekende [[Chuck Berry]] was een van deze Rhythm-and-blues-gitaristen. Overlappend met andere genres als jazz en rock-'n-roll ontwikkelde Rhythm-and-blues regionale specialisaties. Een sterke stroming langs de "blues-kant" kwam van [[New Orleans (stad)|New Orleans]] en was gebaseerd op een vloeiend piano-spel, gelanceerd door [[Professor Longhair]]. Tegen het einde van de jaren 50 scoorde [[Fats Domino]] met "Blueberry Hill" en "Ain't That a Shame". Andere artiesten die een [[Louisiana (staat)|Louisiana]]-touch gaven aan RnB waren o.a. [[Clarence Henry]], [[Frankie Ford]], [[Irma Thomas]], [[The Neville Brothers]] en [[Dr. John]].
| |
| | |
| Aan het begin van de [[1960-1969|jaren 60]] nam Rhythm-and-blues meer en meer invloeden over van gospel met artiesten zoals [[Ray Charles]], [[Sam Cooke]], [[James Brown]] en [[Aretha Franklin]], en kreeg het de naam [[soul]]. Barry Pearson schreef dat dit een naam was die door de zwarte gemeenschap aan de muziekindustrie opgelegd werd. Hoe dan ook, een goede 10 jaar later had de Rhythm-and-blues een ware comeback. In de loop van de jaren zestig steeg het aantal blanken dat het label Rhythm-and-blues op hun muziek kleefden (en soms ook ''blue-eyed soul'', terwijl het eerder naar de rock-'n-roll neigde), zoals [[The Yardbirds]], [[The Rolling Stones]], [[The Pretty Things]], [[The Small Faces]], [[The Animals]], [[The Spencer Davis Group]] en [[The Who]].
| |
| | |
| == Zie ook ==
| |
| * [[Jazz]]
| |
| * [[Blues]]
| |
| * [[Gospel]]
| |
| * [[Soul]]
| |
| * [[Neo-R&B]]
| |
| * [[Urban]]
| |
| * [[Hiphop]]
| |
| | |
| [[Categorie:Muziekgenre]]
| |
| [[Categorie:Rhythm en blues]]
| |
| [[Categorie:Afro-Amerikaanse muziek]]
| |
