Il Messaggero

Il Messaggero is een landelijke Italiaanse krant. Il Messaggero is het op vijf na grootste dagblad in Italië, gemeten naar aantal verkochte exemplaren en de verspreiding door het land. Het is het meest verkochte dagblad in de hoofdstad Rome.

Het dagblad is eigendom van de uitgever Caltagirone (Caltagirone Editore). De redactie huist op de Via del Tritone 152 in Rome, in een gebouw uit het begin van de twintigste eeuw, Hotel Select.

Geschiedenis

Oprichting

De krant werd opgericht in Rome op 8 december 1878 door Luigi Cesana uit Milaan en door Baldassarre Avanzini uit La Spezia (hij richtte reeds Il Fanfulla op in Florence). Tussen 16 en 19 december werden vier proefnummers gedrukt. De regelmatige publicaties begonnen op 1 januari 1879 met een editie van 20.000 exemplaren. De prijs voor een exemplaar was toentertijd 5 cent, zoals gewoonlijk was voor een krant met 4 pagina's. De titel was Messaggiero, maar vanaf 5 februari 1879 liet men de i weg. De eerste directeur was Fedele Albanese, die in april in het eerdergenoemde jaar de functie van journalist en striptekenaar Luigi Arnaldo Vassallo (Gandolin) op zich nam. Het nieuwe dagblad stond bekend om het kleinere formaat. Veel van zijn nieuws was overgenomen uit andere kranten. Het had geen uitgesproken politieke kleur, maar concentreerde zich volledig op het verhaal, specifiek op de gebeurtenissen die zich afspeelden in Rome. Vassallo besteedde veel aandacht aan het proces-Fadda, waarbij de Romeinse elite was betrokken. Het dagblad maakte door middel van haar verslaggeving invloedrijke mensen van Capitolijnse adel te schande.

Dankzij de bekendheid die Il Messaggero had opgedaan in de eerste twee jaren van zijn bestaan, bereikte het dagblad een editie die 35.000 exemplaren omvatte. In 1880 nam mede-oprichter Luigi Cesana de leiding van het dagblad persoonlijk op zich. Voortbouwend op het succes van de verkoop, besloot Cesana in 1888 de productie geheel te vernieuwen. De distributie van de krant werd verbeterd: Il Messaggero kwam uit in twee edities. In 1890 verkocht het dagblad 45.000 exemplaren; het stond op de tweede plaats wat verspreiding en prominentie in midden-Italië betreft.

Eerste helft van de 20e eeuw

De opvolger van Cesana, in 1905, was Ottorino Raimondi, afkomstig uit de Romeinse redactie van de krant Corriere della Sera. Aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog was Il Messaggero de op een na grootste krant van Rome, met 70.000 verkochte exemplaren, na Il Giornale. De krant steunde de interventionele campagne en, toen de oorlog begon, vertrokken veel redacteuren naar het front. Vanaf 1918 lanceerde Il Messaggero veel wekelijkse supplementen om het aantal pagina's te reduceren tot 4 (dit als gevolg van de oorlog). De supplementen betroffen sportonderwerpen, de commerciële Messaggero, de juridische rubriek en Il Messaggero op zondag.

In 1920 verhuisde de krant naar haar huidige hoofdkantoor in Via del Tritone 152 (tussen Piazza Barberini en il Corso). Gedurende de jaren twintig kreeg Il Messaggero te kampen met een verkoopdaling.

In november 1932 werd een beroep op Francesco Malgeri gedaan om de krant te doen herleven. In slechts twee jaar werk moderniseerde de nieuwe directeur de krant en tilde deze naar een nationaal niveau. Malgeri riep op om samen te werken met gevestigde verslaggevers als Mario Missiroli, Vittorio Gorresio, Ermanno Contini, Sandro De Feo, Renzo Rossellini, Diego Calcagno, Vincenzo Talarico en Joseph Longo. Daarnaast deed hij een beroep op persoonlijkheden als Alberto Moravia, Ugo Betti, Gaetano Fox, Guido Mazzoni, Luigi Salvatorelli, Arturo Tofanelli, John Comisso en Diego Valeri om deel te nemen aan de derde pagina (een pagina bestemd voor nieuws over cultuur).

Mario Missiroli, de voornaamste medewerker van de krant, was de auteur van bijna alle toonaangevende artikelen. Echter, omdat hij impopulair was bij het fascistische regime, werden zijn artikelen anoniem gepubliceerd.

In 1940 had Il Messaggero een gemiddelde oplage van 240.000 exemplaren en kwam op de vijfde plaats van de belangrijkste Italiaanse kranten. In combinatie met de leiding van Malger was Il Messaggero een populaire en betrouwbare krant .

Op 25 juli 1943 viel het fascistische regime. Het hoofdartikel in de oplage van 26-27 juli werd door Mario Pannunzio en Arrigo Benedetti geschreven samen met Leo Longanesi, Ennio Flaiano en Mario Soldati. In augustus werd Thomas Smith tot directeur benoemd. In de dagen na de proclamatie van Badoglio (8 september), werd Rome het slachtoffer van de Duitse bezetting. De nazi's stonden echter toe dat de krant op de markt kwam in de krantenkiosken.

Op 4 juni 1944 werd Rome bevrijd door de geallieerden. De eerste directeur na de bevrijding was Thomas Smith, die het oneens was met het voorgaande regime. Desondanks verboden de autoriteiten Il Messaggero alsmede vele andere kranten zich bezig te houden met het fascisme en met de Duitse bezetter, dit tevens om het papierverbruik te verminderen. De krant keerde op 21 april 1946 (Kerst van Rome) terug in de kiosken onder de nieuwe naam Messaggero di Roma.

Tweede helft van de 20e eeuw

In 1952, na de dood van zijn vader Mario (die eigenaar was van 50% van de aandelen van de krant), nam Alessandro Perrone direct de leiding van Il Messaggero, en werd hij directeur.

De krant bleef invloedrijke medewerkers hebben die haar prestige geven: Benedetto Croce, Luigi Salvatorelli, Peter Paul Trompeo, Manara Valgimigli, Amedeo Maiuri, Vincenzo Cardarelli, Aldo Valori, Alfredo Panzini, Giovanni Spadolini, Orio Vergani en Giorgio Bocca. Het dagblad hield stevig de vierde positie vast tussen de landelijke kranten, na Corriere, Stampa en Gazzetta del Popolo. . In 1968 zette Alessandro Perrone een nieuwe technologische koers met de krant in. Hij richtte zich, eerst in Italië, op de grafische afdeling, waarin hij twee deskundigen als directeuren aanstelde: Piergiorgio Maoloni en Pasquale Prunas.

De nieuwe lay-out, de relatie tussen beelden, teksten en titels, waren een revolutie in het uiterlijk van de krant. In 1969 werd de maanlanding aangekondigd met een grote foto met een korte en krachtige titel. "Il Messaggero is uitgegroeid tot het nieuwe grafische en fotografische model van de Italiaanse dagbladen." In 1973 werd Giampaolo Pansa (voorheen journalist voor de Milanese krant Il Giorno) benoemd tot hoofdredacteur. In dat jaar ontstond een geschil tussen Alexander en Ferdinand Perrone, neven en gelijke eigenaren van de krant. Het conflict duurde een jaar en eindigde met de verkoop van Il Messaggero aan Montedison.

De redactie aanvaardde de overgang naar een naamloze vennootschap (dat wil zeggen: de regering) niet en ging in staking. Op 12 mei 1974 publiceerde het redactiecomité een volledige pagina over het protest. De onderhandelingen over de verkoop kwamen tot een goed einde. Na anderhalve maand getouwtrek werd een compromis bereikt: Montedison aanvaardde een man uit het linkse blok (linkse politieke partijen), waaronder Italo Stone. Stone, voormalig directeur van Il Giorno ging naar Rome en nam drie belangrijke medewerkers uit de Milaanse krant met zich mee: Sergio Turone , Luigi Fossati (eerst als vicehoofdredacteur en daarna als mededirecteur) en Vittorio Emiliani.

Ter gelegenheid van het referendum over echtscheiding (12-13 mei 1974) werd de krant ingezet voor de "Nee", als bevestiging voor haar centrum-links politiek beleid. Na Stone volgden andere directeuren als Luigi Fossati (1975) en, in 1980, Emiliani. Onder leiding van Vittorio Emiliani breidde de Kroniek van Rome, die van 4 tot 6 pagina's en vanaf pagina 6 is geplaatst, zich uit; dat wil zeggen: na de cultuur en de eerste van de secties van binnenlandse en buitenlandse politiek.

Bovendien begonnen zich de provinciale edities te ontwikkelen, in lijn met de geleidelijke ontwikkeling van de lokale pers. Men opende regionale redacties in Abruzzo, Umbrië en Marche. Daar kwam Il Messaggero in tabloid-formaat uit, wat onmiddellijk succes heeft. Met Vittorio Emiliani eindigde de werkzaamheden van de grafici Piergiorgio Maoloni Prunas en Pasquale bij Il Messaggero, die de krant hadden vernieuwd. Het Il Messaggero van Emiliani verkocht gemiddeld 270.000 exemplaren per dag.

Van Ferruzzi naar Caltagirone

In 1987 benoemde de nieuwe eigenaar van de krant, de Ferruzzi-groep, Mario Pendinelli tot lid van het bestuur. Drie jaar later haalde Il Messaggero het quotum van 300.000 exemplaren, het hoogste aantal in de periode na de Tweede Wereldoorlog, maar de kosten om het resultaat te behouden waren hoog. Het bestuur deed grote investeringen en verbeterde vervolgens de lay-out. Ook huurde men een aantal prestigieuze buitenlandse verslaggevers in.

Aan het eind van de jaren tachtig opende de krant een redactie in Ravenna, de geboorteplaats van Raul Gardini, patron van Ferruzzi, en nog meer redacties in Rimini, Forlì en Cesena. Tegen het einde van 1993, na het einde van de Ferruzzi-groep en de overplaatsing van Raul Gardini, verliet Mario Pendinelli Il Messaggero en richtte vervolgens zijn eigen krant op. Zijn opvolger is, sinds december 1993, Giulio Anselmi, mededirecteur van de Corriere della Sera. Anselmi beschreef met de volgende woorden het moment dat door heel het land ging (de Italianen waren vol van Tangentopoli en de verkiezingen voor de burgemeester van Rome hadden net plaatsgevonden):

“De verleiding van het doemdenken en de koppige vastberadenheid gaan niet hand in hand, en zijn kenmerkend voor deze tijd van Italiaanse crisis. […] Wij beschouwen het als een succes voor iedereen, dat het met de vooruitstrevende inzet is gelukt om het meest optimistische en positiefste deel van het land te laten zegevieren.”

Anselmi, die bezig was met het probleem van het beperken van de kosten, verkleinde de redactie en sloot de edities van Romagna van de krant. Toen in juni 1996 de Romeinse aannemer Franceso Gaetano Caltagirone il Messaggero kocht, werd Anselmi ontslagen; Pietro Calabrese werd van vicedirecteur tot directeur gepromoveerd. Calabrese zou voor drieënhalf jaar aan het hoofd van de krant staan. Tijdens zijn bestuur lukte het de Romeinse krant om het quotum van 300.000 exemplaren te halen, waarmee hij terugkeerde naar haar maximale verkoopcijfers. In het kielzog van de nationale kranten begon ook de Romeinse krant met het aanbieden van bijlagen en gadgets aan haar eigen lezers.

Na Calabrese was het de beurt aan Paolo Graldi, die van Il Mattino kwam, een andere krant van de Caltagirone-groep. Met Graldi vond de uitgever een opmerkelijke identiteit van ruimdenkendheid. Na slechts twee jaar werd hij dan ook benoemd tot directeur van de uitgeverij. In zijn plaats kwam in 2002 Paolo Gambescia, directeur van een Napolitaanse krant. Gambescia vernieuwde de cultuur- en spektakel-rubrieken en zette Piero Mei en Piero Santonastaso aan het hoofd. De afwisseling van directeuren herhaalde zich vier jaar later met Roberto Napoletano – reeds hoofd bij de Romeinse redactie en vicedirecteur van Il Sole 24 Ore – die de Via del Tritone binnenliep met functie van mededirecteur (september 2004) en vanaf februari 2006 nam hij de rol van directeur over. In 2011 ging Napoletano weg en terug naar Sole 24 Ore; vanaf 21 maart was Mario Orfeo de nieuwe directeur van Messaggero (hij was net als Gambescia ook directeur van Il Mattino geweest).

In de herfst van 2012 kreeg de grafische lay-out van de Romeinse krant een make-over, vergezeld van een bestuurswisseling. In de plaats van Mario Orfeo, benoemd tot het hoofd van TG1, het nieuwsprogramma van Rai 1, kwam Virman Cusenza. Ook hij was net als Gambescia en Orfeo afkomstig van het bestuur van Il Mattino.

  Intertaalkoppelingen via Wikidata (via reasonator)