Het Groot Gevaar

Het Groot Gevaar was een Brussels studentencafé.

Ontstaan

In de directe omgeving van de UFSAL (Universitaire Faculteiten Sint Aloysius, later K.U.B.), in Koekelberg was er begin jaren tachtig geen enkel Nederlandstalig studentencafé. De hoogstudenten van de UFSAL konden op cafébezoek bij de Watneys Corner (ook wel ‘bij Solange’ genoemd) aan het Simonisplein. Ze werden er uitsluitend in het Frans bediend. Er stond toen geen discobar, maar wel nog een jukebox. In de omgeving van de V.U.B. te Jette had je nog studentencafé ‘De Boerkes’. In het centrum van Jette ‘De Gele Porei’ als Vlaamse cafés. In 1981, tijdens de eerste zittijd, opende de Oostvlaming Jan Genitello, aan het begin van de Vrijheidslaan, in dezelfde laan als de UFSAL gelegen was, café ‘De Lijmpot’. Dit was een kleine kroeg met meubeltjes en bieren van brouwerij Concordia uit Geraardsbergen. De zaak bleef niet lang open omdat de uitbater zijn openingstaks niet betaald had. Gevolg was dat de diensten van Douanen en Accijnzen met een sluitingsbevel de zegels legden.

Een jaar later werd hetzelfde pand aan de Vrijheidslaan nr. 1 gehuurd door de Limburger Bart Gruyters. Hij nam contact op met Brouwerij Martens uit Bocholt voor het bekomen van installatie en meubilair en begon met de hulp van tal van studenten aan de inrichting van het café. Eén oudgediende die in ‘De Lijmpot’ zijn eerste zittijd verloren had juichte met enige zelfspot: „Allez, het groot gevaar zal weer open gaan”, en een naam was geboren.

Beginjaren

Er werd gekozen voor een duidelijk Vlaams, studentikoos en jeugdig profiel. Dit kwam terug in de naam, bediening en looks van Het Groot Gevaar. Er werd gestart met de verkoop van ‘Zuipkaarten’ (een 10-consumpties-kaart) waarbij de cafeganger tot 20 % bespaarde op de prijs van een pilsje. Het werd een onmiddellijk succes. De eerste huisstijl van het café was cartoonesk (stickers, zuipkaarten, prijslijst, posters) in een stijl die aanleunde bij deze van striptekenaar Marcel Gotlib. De eerste jaren had Het Groot Gevaar zeker een Limburgs profiel. Omwille van het relatief grote aandeel Limburgers bij de lokale kotstudenten en omwille van de figuur van de oprichter en eerste uitbater. Bij lokale inwoners kreeg het de bijnaam ‘de Vuurtoren van Place Simonis’, maar het werd als café ook een ontmoetingsplek voor de Brusselse Vlaming.

De eerste stamgasten waren van divers pluimage en maakten het café bekend of berucht tot in de wijde omgeving. Zij luisterden naar namen zoals Joske van Beringen, witte Pé van Clé, den Hans, Hunter, Vette Rik, Peumie, Dick, Zatten Ignace, Geert S... Ook een zekere Vuilen Doege die als ex-deejay van een Hasseltse discotheek de geitenwollen muziekkeuze van het Café verving door dikke schijven van allerlei smaak. In het café werd onder meer een beach party georganiseerd, waarbij het café voorzien werd met zandzakken die werden opgehaald ergens aan de Brusselse haven met een R4 met als nummerplaat ELS.

Jaloers op het succes van het café, kreeg men op een avond het bezoek van VUB-studenten die, laat op de avond, het café binnenvielen en de nog aanwezige stamgasten uitdaagden. Zo nam hun haantje de voorste, Jeanke R. uit Hasselt, de pint van Vuilen Doege af en goot deze tergend langzaam leeg op het hoofd van deze laatste. Waarna Vuilen Doege het VUB-gezelschap op 60 seconden tijd buitenroefelde, in aanwezigheid van Bart G, Jan K, Dick, Frank Van W. e.a. die allen bereid waren de thesis van ’zelfverdediging’ te willen verdedigen.

Het café kreeg daarna de reputatie dat mensen van goede wil en VUB-migranten er welkom waren, maar dat er niet gezwaansd moest worden. Ander noemenswaardig feit was de tooghanger die om 6 uur ’s morgens in slaap viel aan de toog, een verdachte veertiger van buitenlandse origine: uit de zak van zijn vest kwam de kolf van een revolver piepen. Genaamde Vuilen Doege nam de revolver zachtjes uit de zak, zonder de boef wakker te maken, en ging er samen met Joske van Beringen stante pede mee op de loop. A posteriori bleek het om een gewone luchtdrukrevolver te gaan. Maar de spanning van het moment was om te snijden. En niemand die nadien V. Doege verweet dat hij schoot op alles wat bewoog.

De eerste verjaardag van het Groot Gevaar werd een week lang gevierd, o.a. met een optreden van poppenspeler Armand Schreurs, een mooie cartoonposter voor iedere stamgast en veel bier. Brouwerij Martens investeerde mee in een aanpassing van interieur en tooginstallatie, zich waarschijnlijk bewust zijnde van het potentieel van de clientèle, die playbackten op een uit een Hasseltse discotheek geïmporteerde schijf: POOPELOO en daarmee de inspiratiebron waren van alle latere playback- en soundmixshows.

De volgende jaren

Nadat de eerste stamgasten, na hun kandidaturen, naar andere universiteiten vertrokken, werd het cliënteel uitgebreid met professoren, journalisten, Brusselse politici en ook een aantal bekende Vlamingen zoals o.m. Jef Elbers, Jan Reussens, Mark Coenegracht, Paul Ricour, prof. Els Witte, Henri Simons, Steve Stevaert (die er de verkoop van zijn streekbier ‘Dikkenek’ kwam lanceren). Ook van de nabijgelegen V.U.B., campus Jette, kwamen studenten afgezakt. Het Groot Gevaar was een ontmoetingsplaats waar je zowel een aankomend ecolo-parlementslid als Henri Simons kon aantreffen als toekomstige Vlaams Belang-parlementairen.

In 1986 werd de zaak voor even overgelaten aan uitbater Stephan De Roo. Van 1987 tot 1988 werd de zaak opnieuw gedreven door Bart Gruyters. Daarna namen het echtpaar Lieven Van Den Eynde en Els Moyson Het groot Gevaar definitief over. In 1992 verhuisdde de uitbating naar de overkant van de straat, op de hoek van de Jetselaan en de De Neckstraat.

In 1988 haalde Het Groot Gevaar de Vlaamse en Franstalige pers bij een bevolen sluiting door het gemeentebestuur van Koekelberg. Na enkele klachten over nachtlawaai en gevelplassende studenten, was een rumoerig bezoekje van een Leuvense studentenclub de druppel die de emmer deed overlopen en moest het café voor enkele weken om 22 uur dicht. Het Groot Gevaar zou nog voortbestaan tot bij de sluiting van de K.U.B. in Koekelberg. De K.U.B. ging op in de K.U. Leuven en verhuisde naar het centrum van Brussel waar vandaag in de Broekstraat, geïnspireerd op het Groot Gevaar, opnieuw een café bestaat met als naam: ’t Gevaar.