Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Herinnering

Uit Wikisage
Naar navigatie springen Naar zoeken springen

Een herinnering is een ervaring uit het verleden die in het geheugen is opgeslagen en die weer bewust wordt gemaakt. Ervaring en kennis worden eerst opgeslagen in het korte termijngeheugen, waarbij bewuste en onbewuste denkprocessen (waaronder gevoelens) een bepaalde waarde toekennen, die bepalend is of iets in het lange termijngeheugen wordt opgeslagen of dat het nog in het korte termijngeheugen blijft. Die waardetoekenning aan gedachten (meer-of-minder belangrijk / interressant / indrukwekkend) is ook bepalend bij het al-dan-niet kunnen herinneren vanuit het lange termijngeheugen. Ditalles is onderwerp van studie in zowel de cognitieve psychologie als cognitieve neurowetenschap. Herinneringen vormen het bewustzijn, en vormen als zodanig een onderdeel van het declaratief geheugen. Herinneringen zijn niet altijd betrouwbaar.

Herinnering en hersenfuncties

Ons geheugen bestaat uit meerdere systemen met hun eigen kenmerken. Herinnering (Engels: recall of recollection) wordt meestal in verband gebracht het declaratief geheugen: het geheugen voor feiten en gebeurtenissen die hebben plaatgevonden in het verleden. Het opslaan van deze kennis (Engels: encoding) en terugzoeken (Engels: retrieval) gebeurt door verschillende gebieden in de hersenen. Zo blijkt de hippocampus een rol te spelen bij het opslaan, of consolidatie van nieuwe kennis. Verschillende delen van de prefrontale cortex blijken actief te zijn bij opslaan en terugzoeken. De linker prefrontale cortex zou meer bij opslaan, en de rechter prefrontale cortex meer bij terugzoeken betrokken te zijn[1]. De taak van de prefrontale cortex bestaat hierbij vermoedelijk in het organiseren en 'monitoren' van informatie die in het geheugen moet worden opgeslagen of wordt teruggezocht[2]. Beschadiging van gebieden in de prefrontale cortex kunnen soms leiden tot herinneringsvervalsing (Engels: false memories) en confabulaties [3]

Herinnering en herkenning

Herinnering moet worden onderscheiden van herkenning (Engels: recognition). Bij een test voor herinnering krijgt men bijvoorbeeld een lijst woorden te zien en wordt gevraagd deze lijst daarna weer te reproduceren. Dit kan in willekeurige volgorde of volgens de aangegeven volgorde gebeuren. Bij een herkenningstest luidt de opdracht met een ja of nee reactie aan te geven of een gepresenteerd woord al eerder in de lijst voorkwam of niet. Bij een herinnering is men ook in staat bewust de inhoud van het geheugen weer op te roepen. Bij herkenning weet men alleen dat iets wat wordt waargenomen, overeenkomt met informatie die in het geheugen is opgeslagen. Men kan bijvoorbeeld een gezicht herkennen, maar weet niet meer weten waar men de persoon is tegenkomen of hoe hij of zij heet.

Vormen

Herinneringen worden mede gevormd door de emoties waar de oorspronkelijke ervaring mee gepaard gaat, en de meeste herinneringen eroderen in de loop der tijd, ze veranderen en vervagen naarmate er meer beleefd wordt. Details gaan verloren, en de gaten in het verhaal worden opgevuld met andere details. Buitengewoon indrukwekkende gebeurtenissen kunnen als flitsherinnering een eigen leven gaan leiden.

Wanneer paramnesie, geheugenbedrog, geheugenvervorming, herinneringsvervalsing of herinneringsillusie ziekelijke vormen aanneemt, kunnen de onware herinneringen leiden tot waanvoorstellingen van de werkelijkheid.[4]

Een déjà vu (Frans voor "al gezien") is de ervaring zich iets te herinneren wat niettemin nog niet eerder is gebeurd. Dan hebben de hersenen de belevenis al opgeslagen voordat het bewustzijn er tijd voor had. De term werd het eerst geopperd in 1876 door de Franse auteur Émile Boirac in zijn boek over de toekomst van de psychische wetenschappen L'Avenir des Sciences Psychiques. Naar schatting hebben 97% van de mensen ooit wel eens een déjà vu-ervaring.[5]

Een flashback (Engels voor "terugflits") is de plotselinge herinnering aan een vroegere ervaring, die was opgeslagen in het langetermijngeheugen en geen parate kennis meer was. Deze kan worden opgeroepen door een al dan niet bewuste associatie met de huidige gedachten.

Etymologie

Het synoniem "anamnese", van het Oud-Griekse woord anamnêsis, wordt gebruikt in de medische wereld voor de beschrijving van de ziektegeschiedenis die een patiënt aan zijn dokter kan geven. Platonische anamnese is het ophalen in de herinnering van de vormen uit de wereld waar de ziel voor de geboorte heeft verkeerd. Volgens Plato gaan vorige levens spoorloos verloren, maar blijven delen van de prenatale toestand altijd latent aanwezig in de geest.

Het wederkerend werkwoord zich herinneren is in de 16e eeuw gevormd naast het uit het Duits overgenomen erinnern. Het prefix her- is dus ontstaan als hypercorrectie, maar de betekenis van "weer inneren, opnieuw innemen" is wel toepasselijk.[6] Er is immers in zekere zin sprake van een herbeleving.

Om de herinnering aan belangrijke gebeurtenissen en personen levend te houden, worden gedenktekens opgericht. Bijzondere bouwwerken worden gekoesterd als monumenten van vervlogen tijden, tastbare sporen van een geschiedenis, die anders zou verdwijnen. Het woord komt uit het Latijn, monumentum betekent "gedenkteken" of "dat wat herinnert". De Romeinen bouwden er veel, maar de oudste monumenten zijn ouder dan de eerste obelisken die de Egyptenaren oprichtten. Herinneringen zijn onbetrouwbaar, maar steen niet. Een samenleving ontleent een deel van haar identiteit aan haar monumenten.

In de cultuur

  • Een in memoriam (Latijn voor "ter herinnering aan") is een beschrijvend eerbetoon aan een overleden persoon. De spreuk wordt gewoonlijk gebruikt in de titel van necrologieën en boven grafschriften.
  • To the memory of my beloved the Author, Mr William Shakespeare: And what he hath left us is een gedicht van Ben Jonson, geschreven ter inleiding van het eerste overzicht in druk van de werken van Shakespeare, de First Folio uit 1623. Hij roemt zijn vriend als een dichter die, "though thou hadst small Latin and less Greek", beschikte over een tijdloze genialiteit, het beeld van the Bard dat sindsdien het traditionele gemeengoed is geworden.
  • In Memoriam A.H.H. is een lang gedicht van de Engelse dichter Alfred, Lord Tennyson uit 1849, een eerbetoon aan zijn studievriend Arthur Henry Hallam, die 1833 plotseling was overleden. Het schrijven van de 133 canto's nam zestien jaar in beslag. Het werk biedt een uitgebreide weergave van de Victoriaanse maatschappij en wordt beschouwd als een hoogtepunt in de Engelse literatuur van de 19e eeuw. Een veelgeciteerd fragment komt uit Canto 27:
I hold it true, whate'er befall;
I feel it when I sorrow most;
'Tis better to have loved and lost
Than never to have loved at all.
Denkend aan Holland
zie ik breede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan
  • In de film Citizen Kane uit 1941 verzucht Orson Welles in de rol van Charles Foster Kane: "I can remember absolutely everything, young man. That 's my curse. That 's... one of the greatest curses ever inflicted on the human race, memory." De krantenmagnaat heeft herinneringen die hij liever zou vergeten.
  • Memory is een educatief gezelschapsspel, waarin het concentratievermogen en het kortetermijngeheugen worden uitgedaagd. De speler sterkt zijn geheugen doordat hij de plaatsen moet onthouden van grote aantallen verschillende kaarten die omgekeerd op tafel liggen. Het spel werd in 1959 op de markt gebracht door spelfabrikant Ravensburger. In het Engels heet het spel ook wel Concentration, een vraag om aandacht.
  • At long last is een historische roman van Shirlee Busbee uit 2000, vertaald door Michelle Posthumus in 2001 als Een bitterzoete herinnering.[10]
  • Memoria de mis putas tristes is een roman van Gabriel García Márquez uit 2004, vertaald door Mariolein Sabarte Belacortu als Herinnering aan mijn droeve hoeren. De openingszin luidt: "Op mijn negentigste verjaardag wilde ik mezelf trakteren op een waanzinnige liefdesnacht met een jonge maagd".[11]
  • Plaatsen van Herinnering is een boekenreeks onder redactie van Henk Wesseling, geïnspireerd door Les Lieux de mémoire van de Franse historicus Pierre Nora.
  • In herinnering aan Gerard Reve is een anoniem in memoriam van Gerard Reve in dichtvorm, in april 2007 uitgegeven door uitgeverij Elettra te Sneek.[12]
  • Plekken van Herinnering is een tiendelige televisieserie, vanaf 1 mei 2007 uitgezonden op RTV West. De serie is gemaakt in een samenwerkingsverband van de Haagse stadshistoricus prof. dr. Wim Willems, Omroep West en AD/Haagsche Courant.[13]
  • "The Woman Who Can't Forget" is een memoir geschreven door Jill Price (with Bart Davis) Het is een verhaal over een vrouw met het beste geheugen in de geschiedenis van de wetenschap. Ook vertaald naar het Nederlands.


rel=nofollow