William M. Branham

William Marrion Branham (6 of 8 april 1909^[1] – 24 december 1965) was een Amerikaans christelijk gebedsgenezer. Hij was een grondlegger van de gebedsgnezingsbeweging die na de Tweede Wereldoorlog opkwam en had een grote invloed op de charismatische beweging.

Leven

Branham beweerde dat hij op driejarige leeftijd een openbaring van God had. Na een bijna fataal ongeluk, beweerde hij een stem te hebben gehoord, en op dat moment begon hij God te zoeken. Hij raakte betrokken bij de Pinksterbeweging en werd uiteindelijk tot Onafhankelijk Doopsgezind predikant gewijd (’Independant Baptist’), hoewel hij de leer van het Eenheidspentecostalisme onderschreef. Hij beweerde dat hij regelmatig visioenen en openbaringen van God kreeg.

Branham begon in 1946 als gebedsgenezer en maakte een aantal ongelooflijke, spraakmakende beweringen die later werden betwist of weerlegd (aangezien de genezen personen overleden). Hij zei dat dezelfde engel die de Israëlieten in de woestijn volgde, hem volgde. Hij beweerde zelfs dat hij deze engel op film had vastgelegd. Het fotografische "bewijs" toont een soort halo over Branham terwijl hij predikte. In het midden van de jaren vijftig begon zijn aanhang af te nemen, en met het verval kwamen er steeds meer controversiële en sensationele leerstellingen.

Op 18 december 1965 botste Branham op de Highway 60 in Texas frontaal met een bedronken bestuurder. branham en zin echtgenote waren op weg naar Jeffersonville, waar zij de periode wilden doorbrengen. Op kerstavond 1965 overleed William Branham als gevolg van zijn verwondingen. Een begrafenistoespraak werd gehouden op 29 december. Omdat zijn volgelingen aanvankelijk dachten dat hij uit de dood zou worden opgewekt, werd zijn begrafenis uitgesteld. Uiteindelijk werd hij begraven op paasmaandag, 11 april 1966 op de oostelijke begraafplaats in Jefferson, Indiana. Zijn grafmonument bestaat uit een marmeren piramide met een een arend op de top. Aan de ene kant van de grafsteen staan de namen van de zeven gemeenten (kerken) uit de Openbaring, en aan de andere kant de namen van de ’engelen’ van deze kerken. Branham en zijn volgelingen interpreteerden dit als zeven tijdperken in de kerkgeschiedenis en de belangrijkste dienaar van de kerk in die zeven periodes.