Wijnand Steemers

Wijnandus Johannes (Wijnand) Steemers (Wageningen, 1 december 1947) is een Nederlands dichter, schrijver, schilder en uitgever.

Leven en werk

Wijnand Steemers begon op het gymnasium onder invloed van Griekse en Latijnse dichters en de Tachtigers poëzie te schrijven. Hij was werkzaam als muziekbibliothecaris, bibliothecaris, uitgever en antiquaar. In 1976 nam hij deel aan Poetry International te Rotterdam. Aangemoedigd door o.a. Jan Hanlo, J.C. van Schagen en Gerrit Komrij, opereerde hij terzijde van de Zeventigers, Maximalen en andere literaire stromingen in de 20e eeuw. Ondanks een zekere erkenning door publicaties in De Gids en Maatstaf koos hij bewust voor een positie in de marge, voor de ventweg in de literatuur. In de meest autonome positie initieerde hij, sinds 1979, uitgeverij Leida, waar ook eigen poëzie en proza is verschenen. Vanaf 2017 doorgestart als Kunstsalon Leida Torck te Wageningen.

Parallel aan zijn schrijverschap houdt Steemers zich sinds 1986 bezig met beeldende kunst. Rond 1990 kreeg hij contacten met surrealistische kunstenaars en hun ideeëngoed. Zijn werk, hoewel schatplichtig aan het surrealisme, neemt een autonome positie in binnen de Nederlandse schilderskundige en poëtische traditie. Steemers noemt zichzelf subrealist (subrealisme: een orfische, nu en dan bovengronds verschijnende, lyrische onderstroom), verkenner van werkelijkheden onder de realiteit. In zijn poëzie én schilderkunst beoefent hij wisselende, hybride stijlen, totdat hij de ultieme ‘stijlloosheid’ bereikte, waaruit de persoonlijkste stijl voortvloeit. Een deel van zijn poëtica gaf hij weer in Het Blinde Zienerschap, een essay over intuïtie en poëzie. Daarnaast schreef hij een twintigtal poëziebundels. Hij exposeerde in binnen- en buitenland.

In zijn curieuze ‘roman’ Poëtocratie beschrijft Steemers (onder heteroniem) de ontwikkeling van zijn dichterschap. Mei 2018 werd zijn prozawerk Ja, Ick Wil gepresenteerd; een aroman, een roman zonder de eigenschappen van een roman. Deze autobiografische prozawerken completeren elkaar, vormen als het ware een literair ‘tweeluik’. In Poëtocratie heeft de protagonist de Ene nog niet gevonden. In Ja, Ick Wil heeft hij de Ene, de vrouw van zijn leven, gevonden.

Bibliografie (onvolledig):

Poëzie

• Avondschool (1978)
• Droomfabriek (1981)
• In Petto (1990)
• Sub Rosa (1995)
• Zijspiegels langs de Stootranden van de Randwoordelijkheid (1998)
• Nagelaten Gezichten (gedichten bij foto’s van Marijke Pielage, 2001)
• Filippines (2002)
• Verboden Toegang voor Onbevoegden (2003)
• Sed non satiata (2009)
• Gevaarlijk alfabet (2011)
• Pijnstillers (2012)
• Rekenschrift (onder pseudoniem Edouard Steenaertz, 2013)
• Luchtkussens (2013)
• Tongladders (2013)
• Sonnetten (2014)
• Spiegels slijpen; kwatrijnen (onder pseudoniem Edouard Steenaertz, 2015)
• Toegiften (2016)

Proza

• Haaknagels (aforismen, 1987)
• Het Blinde Zienerschap (essay, 1996)
• Een Te Groot Hart (correspondentie met Elisabeth Piller, 1999)
• ‘’t Is weinig en het is heel veel’; over tekenaar-schilder Johan Haak (monografie, 2000)
• Verre Gezichtjes (fabels bij foto’s van Marijke Pielage, 2001)
• Poëtocratie (‘roman’, 2006)
• Mijn Guitaar (aforismen & gedachten, 2009)
• Ja, Ick Wil (aroman, 2018)

Vertalingen

• Arthur Rimbaud. Gedichten (1984)
• Edgar Allan Poe. Gedichten (1985)
• Novalis. Stuifmeel (1995)
• Rainer Maria Rilke. Gedichten (2018)