Restoration Movement

De Restoration Movement (de Stone-Campbell-beweging of in het Nederlands ook Restauratiebeweging) was een christelijke beweging die begon aan de grenzen van de Verenigde Staten in de periode van de Second Great Awakening (1790–1840).

Doel van de beweging was een herstel (restauratie) van het nieuwtestamentische christendom, zowel wat betreft de theologische standpunten alsook in de dagelijkse geloofspraktijk.

Geschiedenis

De Restoration Movement onstond uit verschillende onafhankelijke groepen die een herstel van het oorspronkelijke christendom wensten. Voornamelijk twee groepen zouden zich gaan samenvoegen.

De eerste groep werd geleid door Barton W. Stone. Deze begon te Cane Ridge in Kentucky, en identificeerde zich gewoon als „christenen”.
Een tweede groep ontwikkelde zich in westelijk Pennsylvania en Virginia (nu West-Virginia) en werd geleid door de Ierse/Schotse presbyterianen Thomas Campbell en zijn zoon Alexander Campbell. Zij zouden zich na verloop van tijd „Disciples of Christ” noemen.

Beide groepen vonden dat de verschillende geloofsbelijdenissen de verdeeldheid van de kerken in stand hielden. In 1832 volgde een vereniging van de beide groepen.

Benaming

Omdat de Restoration Movement geen centrale organisatiestructuur had en op verschillende plaatsen ontstond rond verschillende leiders, is er geen algemene en eensluidende benaming voor de hele beweging. De term ’Restoration Movement’ kwam in zwang in de 19e eeuw en lijkt te zijn afgeleid van Alexander Campbells essays over A Restoration of the Ancient Order of Things (een herstel van de oude orde van dingen) in het door hem uitgegeven tijdschrift The Christian Baptist. De benaming ’Stone-Campbell Movement’ kwam op tegen het einde van de 19e eeuw met de bedoeling een term te vinden die minder verwarrend is dan sommige van de andere namen die in gebruik waren, en om een verwijzing naar de gemeenschappelijke geschiedenis van de beweging te bewaren.