Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Remzi Cavdar
| Remzi Cavdar | ||
| ||
| Geboren | 11 juni 1993[1], Amsterdam[1] | |
| Nationaliteit | Nederlands | |
| Bekend van | Zijn rechtszaak tegen de William Schrikker Groep | |
| Beroep | Web developer[2] | |
| Overige informatie | ||
| Religie | Agnost [1] | |
| Politiek | Neutraal | |
| Zie ook | Documentaire KRO Brandpunt | |
| Website | Facebookpagina | |
Remzi Cavdar (Amsterdam, Nederland, 11 juni 1993) is een Nederlandse man wiens ouders uit Turkije komen. Als hij een rechtszaak aanspant tegen de William Schrikker Groep (WSG) omdat hij na diverse verkeerde diagnoses een belangrijk deel van zijn jeugd tussen verstandelijk gehandicapten is geplaatst, krijgt hij landelijke bekendheid. Zo wijdt KRO Brandpunt eind 2012 een documentaire aan deze zaak.
Nadat Remzi's vader wordt gearresteerd in Portugal, nog voor de geboorte van Remzi, gaat het bergafwaarts met moeder. Ze wordt depressief en psychotisch als ze hoort dat haar man tot 15 jaar celstraf is veroordeeld, ze houdt dan ook op met praten. Voor Remzi is dit alles een zeer traumatiserende ervaring. Hij roept nog een paar dagen “buiten spelen” en “wandelen”, maar neemt dan haar gedrag over. Remzi is op dat moment twee jaar.[3]
Op zijn vierde wordt Remzi uit huis geplaatst, en kort daarna krijgt hij een IQ-test waaruit zou blijken dat hij op het niveau van een zwakzinnige presteerde. Hij komt onder toezicht van voogdijinstelling, de WSG. Van zijn vierde tot z'n veertiende jaar woont Remzi grotendeels in instellingen voor verstandelijk gehandicapten.
De WSG heeft zich in haar diagnose in hoge mate laten leiden door een paar IQ-testen, terwijl tal van tekenen erop wezen dat Remzi over een normaal – of zelfs bovengemiddeld – IQ beschikte. Hij past dan ook bijzonder slecht in de opvangplekken waar hij terechtkomt en wordt regelmatig overgeplaatst.
Vanaf 2002 was het na een test duidelijk dat Remzi over een normaal IQ beschikte, toch bleef hij tot 2007 in instellingen voor verstandelijk gehandicapten wonen. In 2005 werd opnieuw door een IQ-test bevestigd dat hij daar niet hoorde.
Na herhaaldelijk aandringen van de kinderrechter werd Remzi rond zijn veertiende overgeplaatst naar een jeugdzorginstelling in Purmerend. Hij woonde nu tussen normale kinderen met gedragsproblemen. Hierna verbleef hij nog een korte tijd in een instelling bij de Amsterdamse Overtoom en op zijn zeventiende ging hij terug naar huis.
Inmiddels heeft Remzi zijn mbo-diploma niveau 4 behaald en woont hij in Zaandam op kamers. Advocaat Richard Korver staat Remzi bij in zijn proces tegen de WSG. Kern van de rechtszaak is dat Remzi nooit verstandelijk gehandicapt is geweest en dat de WSG alleen keek naar IQ-testen en nooit naar signalen die aangaven dat Remzi niet verstandelijk gehandicapt kon zijn.
Levensloop
Eerste jaren thuis
De vader en moeder van Remzi zijn in Turkije getrouwd. In juli 1992 gingen ze naar Nederland; Vader woonde al in Nederland. In Nederland raakte moeder al spoedig zwanger van Remzi en niet lang daarna werd vader opgepakt in Portugal omdat in zijn vrachtauto drugs waren aangetroffen. Vader kreeg uiteindelijk 8 jaar gevangenisstraf die hij in Portugal uit moest zitten.
Moeder was nu plotseling alleen in een vreemd land waarvan ze de taal niet sprak. Bovendien was ze zwanger. Remzi wordt in Nederland geboren via een keizersnede. Moeder vertelt dat ze de eerste twee jaar veel met Remzi wandelt, dat hij vaak met de kleine kinderen van de buurvrouw samen is. Moeder weet nog hoe zijn ontwikkeling verliep, zijn eerste woordjes, hoe hij voor het eerst op muziek danste. Moeder ging ook naar het consultatiebureau. Volgens het consultatiebureau is de ontwikkeling van Remzi de eerste 2 jaar leeftijdsadequaat, er was zelfs sprake van een vlotte ontwikkeling.
Maar als vader na 2,5 jaar voorarrest in Portugal hoort dat hij 15 jaar gevangenisstraf krijgt, stort de wereld van moeder in. Ze kan van schrik niet meer praten. Ze vertelt dat ze ook steeds banger wordt, stemmen hoort. Remzi roept nog een paar dagen: “buiten spelen” en “wandelen”, dan neemt Remzi het gedrag van zijn moeder over, praat ook niet meer en wordt ook bang. Wel komen de zussen van vader daarna nog regelmatig langs, maar op een gegeven moment is moeder zo depressief en achterdochtig (ze denkt dat de familie haar met Remzi naar Turkije terug wil sturen wat ze absoluut niet wil, want ze schaamt zich en denkt dat ze in het dorp waar haar ouders wonen niet geaccepteerd zal worden omdat haar huwelijk mislukt is), dat ze iedereen de deur weigert.
In 1997 gaat moeder nog met Remzi naar het consultatiebureau. Daar constateert men dat moeder wat verward is. Een week later wordt ze samen met Remzi naar het politiebureau gebracht, omdat een agent die moeder op straat aansprak, haar nogal verward vindt reageren. De politie schakelt de hulpverlening in, die moeder en Remzi naar het AMC brengt. Na een uitgebreid diagnostisch onderzoek gaat Remzi naar AFRA en moeder naar de Valeriuskliniek. Remzi wordt plotseling van zijn moeder gescheiden, en ziet haar daarna een maand niet. Tot nu toe is hij dag en nacht bij haar geweest. Deze scheiding is voor Remzi zeer traumatisch.
Waarom Remzi naar AFRA gaat
Remzi wordt in 1997 in het Academisch Medisch Centrum (AMC) aan een uitgebreid diagnostisch onderzoek onderworpen. Dan is hij vier en een half jaar. Men denkt dat Remzi zwakzinnig is, daarom wordt hij overgeplaatst naar AFRA, een instelling voor ernstig verstandelijk gehandicapten. Vergeten wordt dat volgens het consultatiebureau de ontwikkeling van Remzi de eerste 2 jaar leeftijdsadequaat verloopt, ook sociaal-emotioneel, en dat hij daarna ruim twee jaar met een ‘mutistische’ moeder woont die in die periode ook psychotisch werd.
Bij AFRA is Remzi die niet kan praten en niet weet waar zijn moeder is, agressief naar de kinderen als er geen leiding in de buurt is. Hij moet daar na een paar dagen al weg en wordt overgeplaatst naar het W. van Halmhuis; daar blijft hij drie weken, want ook daar is hij agressief naar de kinderen als er geen leiding in de buurt is. Dan gaat hij terug naar het AMC waar hij goed begeleid wordt: zijn angsten verminderen, zijn gedragsproblemen nemen fors af en hij maakt steeds beter contact. In die tijd ziet hij voor het eerst na de scheiding zijn moeder in de Valeriuskliniek.
In het AMC is een psychiater enthousiast over hem, het valt hem op hoe goed Remzi met lego kan bouwen, en hij vraagt zich af of Remzi wel zwakzinnig is. Er wordt een IQ test afgenomen waarbij er geen rekening wordt gehouden met zijn bizarre achtergrond. De uitkomst van die test: IQ 50 bepaalt zijn verdere leven. Hij kan niet bij het AMC blijven omdat ze hem daar niet individueel kunnen begeleiden. En zo wordt hij weer overgeplaatst, nu naar Kadijkerkoog. Daar komt hij te wonen bij een groep meervoudig gehandicapte kinderen die niet of nauwelijks kunnen praten. In het AMC begon het goed met Remzi te gaan, maar bij deze groep kinderen vertoont hij hetzelfde gedrag als bij AFRA en het W. Halmhuis. Hij is onhandelbaar en heeft een kamertje apart van de groep waar hij vaak urenlang opgesloten zit. Maar bij Kaderkoog twijfelt men ook aan de diagnose zwakzinnigheid, Remzi heeft namelijk opvallend snel leren praten. Ook is zijn grove en fijne motoriek goed ontwikkeld. Men weet niet wat men met hem aanmoet; daarom gaat hij in 1998 ter observatie naar de Hondsberg waar hij ruim twee jaar blijft, maar wel binnen de instelling een aantal maal verplaatst wordt.
Uit de verschillende onderzoeken van de Hondsberg komt naar voren dat Remzi zich cognitief wel ontwikkelt, maar sociaal-emotioneel op een schaal van 0 tot 10, een 1 scoort. Men zegt dat Remzi zwakbegaafd is en nooit zelfstandig zal kunnen wonen. Vanaf Kadijkerkoog komen zijn opa en oma (die uit Turkije overgekomen zijn) en zijn moeder Remzi wekelijks bezoeken. Hij gaat regelmatig een middag met hen mee. Maar het visum van zijn grootouders verloopt, en na 11 maanden moeten ze terug naar Turkije en nemen zijn moeder voor twee maanden mee. Remzi is dan vijf en een half jaar. Hij heeft geen tijdsbesef en is in een klap de mensen waarbij hij zich vertrouwd voelt kwijt. Daarna wordt zijn gedrag nog problematischer, wat tot uitdrukking komt in de score 1 op de sociaal-emotionele schaal.
Naar huis
Vader komt in 2000 uit de gevangenis, en neemt een korte tijd later Remzi mee naar huis. Hij vindt het verschrikkelijk om te zien dat zijn zoon bij verstandelijk gehandicapte kinderen woont. Voor hem is het duidelijk dat Remzi daar niet thuishoort. Vanaf november 2000 woont Remzi samen met zijn ouders thuis. Dit gaat niet goed, ze zijn alle drie getraumatiseerd, hebben te veel meegemaakt. Remzi gaat in januari 2001 als noodoplossing tijdelijk naar de Kleine Prins, een ZMOK-school. Op deze school zitten kinderen met ernstige gedragsproblemen en een gemiddeld IQ of hoger. Deze kinderen kunnen lezen en rekenen, terwijl Remzi nog niet eens kan tellen. De school geeft het advies om hem naar een ZMLK -school te doen. De voogd houdt dit advies tegen, omdat hij bang is dat Remzi dan weer het gedrag van die kinderen gaat overnemen, en nog moeilijker wordt.
Vanwege de problemen die Remzi thuis veroorzaakt, krijgt het gezin in 2002 thuisondersteuning van De kleine Johannes (DkJ), een instelling voor verstandelijk gehandicapten. Er rijst een vermoeden dat Remzi helemaal niet zwakbegaafd is, maar tenminste normaal intelligent. Daarom wordt er bij DkJ een ontwikkelingstest (de McCarthy Ontwikkelingsschalen) bij hem afgenomen waarin dit vermoeden bevestigd wordt. Remzi blijkt een goed verstand te hebben. Uit de test komt naar voren dat zijn ruimtelijk inzicht ruim boven het gemiddelde ligt (hij heeft alle items in hoog tempo goed, van puzzeltjes leggen tot het naleggen van blokpatronen e.d.). De onderdelen waarbij taal nodig is, scoren flink beneden het gemiddelde. Dit wordt veroorzaakt door zijn kleine woordenschat. Uit de test blijkt wel dat Remzi de Nederlandse taal op een creatieve en originele manier gebruikt. Ook zijn taalbegrip is op niveau. Zijn gedrag tijdens de test is normaal, hij is oplettend en leergierig, en heeft een goed contact met de gedragswetenschapper die de test afneemt. Het is maart 2002, en het is dan volkomen duidelijk dat Remzi niet verstandelijk gehandicapt is.
Weer naar een instelling
Ondanks dat in maart 2002 aan alle betrokkenen duidelijk is dat Remzi niet verstandelijk gehandicapt is, plaatst men hem in 2003, omdat het niet goed gaat thuis, toch weer in een instelling voor verstandelijk gehandicapten. Remzi komt nu bij DkJ wonen. Medewerkers van de thuisondersteuning zijn het hier niet mee eens, evenals zijn vader en oom, maar de leiding zegt dat Remzi tijdelijk op Gooioord (een van de woongroepen van DkJ) gaat wonen om tot rust te komen. Hij woont daar met twee andere kinderen die beide ernstig meervoudig gehandicapt zijn. Hij zou daar veel aandacht en liefde krijgen. Maar door ziekte en verloop van medewerkers is er geen tijd voor Remzi. Bovendien vindt men hem veel te goed en te moeilijk voor hun woongroep, en verhuist Remzi in 2003 naar het P.I., waar hij in een autistengroep woont. Hij zit nog steeds op de ZMOK-school, de Kleine Prins, maar gaat daarna bij het P.I. op school. Het P.I. is een behandelingscentrum, maar maakt de behandeling met Remzi niet af; ze vinden hem onbehandelbaar. Er wordt een IQ test afgenomen. De uitslag: IQ 79 De conclusie van hun diagnostisch onderzoek is: Remzi is een zwakbegaafde jongen van Turkse afkomst met een opvallend disharmonisch intelligentieprofiel ten nadele van de verbale factor. Wat die verbale factor inhoudt is verder onduidelijk. Later blijkt dat Remzi tijdens de afname van die test zijn best niet heeft gedaan. Hij gaat tijdelijk naar huis, er wordt een andere school en een instelling voor hem gezocht.
In 2004 gaat Remzi tot ieders verrassing, terug naar DkJ, nu naar woongroep De Aker. En hij gaat naar de Van Deth school, een school voor kinderen met een psychiatrische stoornis. Op aanraden van het P.I. komt hij daar weer in een autistengroep, en gaat het weer niet goed, maar als ze Remzi overplaatsen naar een groep kinderen met sociaal-emotionele problematiek, begint hij niet alleen beter te presteren, maar zich ook beter te gedragen. Als de school een huisbezoek aflegt en op De Aker komt, schrikken ze als ze zien bij wat voor kinderen hij woont. Maar door zijn stijgende prestaties en een capaciteitentest gaat Remzi in 2006 naar het OPDC, een VMBO-school in Amsterdam-Noord, en niet naar de Praktijkschool wat aanvankelijk de bedoeling was.
Opnieuw een diagnostisch onderzoek
Na lang aandringen van een aantal medewerkers van DkJ wordt er in 2005 opnieuw een diagnostisch onderzoek verricht, met de WISC-R. Dan blijkt opnieuw dat Remzi een goed verstand heeft. Zijn IQ blijkt dan 108 te zijn. Nu is het eindelijk voor iedereen duidelijk dat Remzi niet op zijn plaats is bij een instelling voor verstandelijk gehandicapten. De kinderrechter bepaalt dat hij zo snel mogelijk naar een andere instelling overgeplaatst moet worden. Maar het duurt nog 1,5 jaar (!) voordat Remzi in 2006 naar zijn 11e instelling verhuist (het aantal verhuizingen binnen de verschillende instellingen niet meegerekend): De Pijler in Purmerend, een instelling voor kinderen met gedragsproblemen. Omdat De Pijler wordt opgeheven, verhuist Remzi in november 2009 naar de Route, een instelling voor jongeren die niet naar huis kunnen. Daar is de situatie zo schrijnend, dat de voogd besluit hem naar huis te laten gaan, ook al is de situatie daar verre van rooskleurig. Remzi is dan 17 jaar.
Sociaal-emotioneel functioneren
Ook op sociaal-emotioneel gebied schat men Remzi steeds verkeerd in. Vanaf de periode in de Hondsberg zegt men dat hij sociaal-emotioneel blijvend beschadigd is, vanwege de periode van zijn tweede tot zijn vierde jaar. Niemand staat erbij stil dat de traumatische ervaring, de plotselinge scheiding van de enige persoon die hij kende, zijn moeder, misschien van beslissende betekenis is geweest. Een kind van vier zonder zijn moeder, die helemaal de kluts kwijt is, en daarna ook nog eens binnen een jaar in 4 verschillende instellingen woont waar hij niet thuishoort en de taal niet verstaat, moet meer dan wanhopig zijn geweest.
Remzi heeft in de loop der tijd verschillende diagnoses gekregen van sociaal-emotioneel beschadigd, autistisch, PDD-NOS, ADHD tot ODD.
School
Remzi gaat na twee jaar OPDC als enige van zijn klas naar het VMBO-T, vervolgens gaat hij naar de Apolloschool, een rec 4 school in Amsterdam. In 2008 is hij opnieuw getest zowel met de WISC als de SON. Zijn IQ is resp. 118 en 120. Daarna heeft hij een MBO-opleiding ICT gedaan op het ROC.
Documentaire
Op 4 november 2012 heeft KRO Brandpunt een documentaire over Remzi's leven uitgezonden.[4]
Rechtszaak
In 2012 startte Remzi samen met mr. Richard Korver een juridische procedure tegen de WSG, op grond van onrechtmatige daad. De eerste zitting was op 10 september 2014 bij de rechtbank van Amsterdam. Op 3 december 2014 velde de rechter zijn vonnis,[5] waartegen Remzi in beroep ging.[6] De eerste zitting van het hoger beroep, bij het Gerechtshof Amsterdam, was op 4 februari 2016. Het Hof heeft een tussenarrest gedaan op 19 april 2016.[7] Het Hof vindt dat er drie deskundigen benoemd moeten worden. Een psycholoog, een psychiater en een orthopedagoog die naar het dossier gaan kijken.[8]
