Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Overleg:Sint-Vincentius (Japans kamp)
https://javapost.nl/2010/10/05/weeshuizen-in-oorlogstijd-%c2%b4orde-en-tucht%c2%b4/
Het Nederlandstalige onderwijs – verboden door de Japanners – viel weg, en in plaats daarvan werden de achterblijvende kinderen ingezet bij allerlei werkzaamheden. De leiding werd na een tijdje geïnterneerd en vervangen door Indo-Europeanen of andere personen met een niet-Nederlands paspoort.
In Batavia waren ongeveer 400 katholieke kinderen ondergebracht bij twee vestigingen van de Vincentius Vereniging, Bidara Tjina en Kramat, en ongeveer 150 protestantse kinderen in de tehuizen Parapatan en Dorcas. Na de eerste oorlogsmaanden bleef minder dan de helft daarvan achter. De bestaande leiding werd vervangen: pastoor Van der Veldt van Vincentius door de heer Helfrich, mevrouw Mies Jansen van Parapatan door mejuffrouw Drijsdale en mevrouw Laseur van Dorcas door Maggie McCall.
De kinderen moesten tijdens deze jaren verschillende keren verhuizen. Eind 1943 werden bijvoorbeeld op last van de Japanners verschillende groepen gemengd. Veertig jongens van het protestantse Parapatan werden ondergebracht bij het katholieke Vincentius, de meisjes van Vincentius kwamen op Parapatan. Dat dat als een opgave werd gezien, blijkt uit een na-oorlogs verslag van een bestuurslid van Parapatan: ‘Het behoeft nauwelijks uitleg dat voor deze gedwongen samenwoning een tact van buitengewoon kaliber nodig is geweest. (…) Echter van beide kanten is het Christendom in de meest goede zin des woords in praktijk gebracht.’ Gelukkig maar, zouden we nu kunnen verzuchten. Dit Christendom ‘in de meest goede zin des woords’ bestond echter dáár uit, dat het de katholieke meisjes op Parapatan werd verboden om te gaan met hun protestantse leeftijdsgenootjes.
De Japanners lieten zich weinig zien op de tehuizen. Een enkele keer werd er een bezoek afgelegd om de boeken te controleren of om te kijken of er geen onderwijs werd gegeven. Enkele jongens van Kramat, in juni 1944 overgeplaatst naar de Boengaweg en de Iestraat, werden naar het werkkamp Klapa Noenggal gestuurd. In de meeste gevallen wist het hoofd van deze groep, Helfrich, de Japanners op een afstand te houden.
Wat de bersiapperiode betreft moet worden vermeld dat Parapatan buiten schot is gebleven, maar dat Dorcas, Boengaweg en Kramat geconfronteerd werden met verschillende geweldsuitingen.