Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Nico Greitemann
| Nico Greitemann | ||
| Algemene informatie | ||
| Volledige naam | Nicolaas Theodorus Johannes Greitemann von Bachem[1] | |
| Pseudoniem | Tanulo | |
| Academische titel | Professor doctor | |
| Geboren | 29 december 1903, Amsterdam | |
| Overleden | 1990, Wenen, Oostenrijk | |
Nico Greitemann (voluit Nicolaas Theodorus Johannes Greitemann von Bachem,[1] Amsterdam, 29 december 1903 – Wenen, 1990) was een Nederlands rooms-katholiek priester en professor.
Hij volgde een priesteropleiding aan het kleinseminarie te Hageveld-Voorhout en het grootseminarie te Warmond. In 1927 werd hij tot priester gewijd. Hij volgde van 1928 tot 1931 studies Bijbelwetenschappen te Rome en Jeruzalem. Van 1931 tot 1941 was hij professor in de Bijbelexegese te Warmond en in 1935 promoveerde hij cum laude tot doctor in de Bijbelwetenschappen te Rome.
Hij werkte mee aan de vertaling van de deuterocanonieke (of apocriefe) boeken 1 en 2 Makkabeeën en Judit voor het Bijbelvertaalproject van de Apologetische vereniging Petrus Canisius (de Petrus Canisiusvertaling).
Als vertaler gebruikte hij soms het pseudoniem Tanulo.[2]
In 1942 trok hij zich onverwacht terug uit het professoraat en uit het priesterambt, als gevolg van een persoonlijke geloofscrisis die veroorzaakt werd door de visies van de moderne bijbelwetenschap. Hij bleef door de Rooms-Katholieke Kerk erkend als priester, maar was op non-actief gesteld. Later beschreef hij zijn ervaring in het boek Op zoek naar de tweede onschuld.[3]
Tijdens de oorlog kwam hij via de Arbeitsdienst in 1942 in Wenen terecht, waar hij de rest van zijn leven bleef wonen. Aangezien hij weigerde om lid te worden van de NSDAP, kreeg hij geen academische functie. Van 1942 tot 1945 was hij hoofd van het antiquariaat W. Krieg-Lechner te Wenen. Hij werkte als journalist voor De Tijd, als buitenlands correspondent voor het AVRO radionieuws[4] en als proeflezer voor uitgeverijen. Hij was een kenner van de Oostenrijkse muziekcultuur.
Hij overleed te Wenen in 1990.
Bronnen en weblinks
- Katholiek Documentatiecentrum (knipselcollectie)
- Overzicht van archiefmateriaal N. Greitemann Radboud Universiteit
- Een aantal vertalingen door Greitemann op Letterenfonds.nl
Verwijzingen
- ↑ 1,0 1,1 Vermelding van de naam Nicolaas Greitemann von Bachem op Amazon.de
- º Katholiek Documentatiecentrum (knipselcollectie)
Een vertaling door Tanulo, op Erfgoedkloosterleven.nl
(Tánulo is het Hongaarse woord voor „studeren”.) - º http://www.worldcat.org/title/op-zoek-naar-de-tweede-onschuld/oclc/9894209
- º Beeldengeluid.nl