Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Groene politiek: verschil tussen versies

Uit Wikisage
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
(https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Groene_Politiek&oldid=45869667 28 jan 2016 Will200~nlwiki 26 jan 2016)
(https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Groene_Politiek&oldid=45961281)
Regel 1: Regel 1:
'''Groene politiek''' is een politieke ideologie die gericht is op een ecologisch duurzame samenleving gebaseerd op sociale rechtvaardigheid en basisdemocratie. De ideologie begon vorm te krijgen in de jaren zeventig in de westerse wereld; sindsdien hebben veel Groene partijen zich ontwikkeld en gevestigd over de hele wereld en hebben enig electoraal succes behaald.
[[Bestand:Sunflower (Green symbol) svg.png|miniatuur|De zonnebloem, het internationale symbool van de Groenen.]]
[[Bestand:Groene partijen werelwijd.png|miniatuur|Een kaart met landen van Groene partijen in nationale overheden (donkergroen), nationale parlementen (lichtgroen) en zonder nationale zetels (geel)]]
'''Groene politiek''' is een politieke ideologie die gericht is op een ecologisch duurzame samenleving gebaseerd op sociale rechtvaardigheid en basisdemocratie. De ideologie begon vorm te krijgen in de jaren zeventig in de westerse wereld. Sindsdien hebben veel Groene partijen over de hele wereld zich ontwikkeld en electoraal succes behaald.<ref>[http://www.example.org Groene partijen wereldwijd] .</ref>


De politieke term "groen" werd voor het eerst gebruikt door de Duitse Grünen, een Groene partij gevormd in de jaren 70. De term politieke ecology wordt soms ook gebruikt in Europa en in academische kringen. In academische kringen betekent de term ook een interdisciplinaire studierichting waaronder ook scheikunde en chemische bouwkunde vallen.
De politieke term "Groen" werd voor het eerst gebruikt door de Duitse Grünen, een Groene partij gevormd in de jaren 70.<ref>[http://duitslandinstituut.nl/naslagwerk/191/bundnis-90die-grunen geschiedenis grunen]</ref> De term "politieke ecologie" wordt soms ook gebruikt in Europa en in academische kringen.


Aanhangers van Groene politiek, Groenen genaamd, delen veel ideeën met ecologisme, natuurbehoud, natuurbescherming, milieubewegingen, feminisme en vredesbewegingen. Ook zetten groene partijen zich vaak in voor burgervrijheden, sociale rechtvaardigheid, pacifisme en sociale progressie. Groene partijen worden over het algemeen gezien als links in het politieke spectrum.
Aanhangers van Groene politiek, Groenen genaamd, delen veel ideeën met [[ecologisme]], milieubewegingen, [[feminisme]] en vredesbewegingen. Ook worden thema's zoals burgervrijheden, sociale rechtvaardigheid, [[pacifisme]] en sociale progressie vaak met de Groenen geassocieerd. Eveneens hebben Groene partijen kritiek op hoe de moderne industrie en economie de belangen van milieu en de kwaliteit van leven voor mensen kan schaden.<ref>[http://samples.sainsburysebooks.co.uk/9781134851454_sample_827392.pdf Schaden]</ref> Groene partijen worden over het algemeen links geplaatst in het politieke spectrum.


De Groene ideologie heeft connecties met andere eco-centrische politieke ideologieën, inclusief ecosocialisme, ecoanarchisme en ecofeminisme, maar in hoeverre deze bewegingen gezien kunnen worden als deel van de groene politiek staat ter discussie.<ref>[[:en:Green_politics#Wal10|Wall 2010]]. p. 47-66.</ref>
De Groene politiek een sterke focus op milieu-gerelateerde onderwerpen. In deze overlapt het met politieke ideologieën zoals ecosocialisme, eco-anarchisme en ecofeminisme, maar in hoeverre deze bewegingen gezien kunnen worden als deel van de Groene politiek staat ter discussie.<ref>[[:en:Green politics#Wal10|Wall 2010]]. p. 47-66.</ref>


Los en ongerelateerd van de ontwikkeling van de linkse 'Groene' politieke filosofie ontstond er ook een aparte beweging op het politieke rechterflank met onder andere ecologische componenten zoals Groen conservatief, ecokapitalisme en ecofasicme.
Los en ongerelateerd van de ontwikkeling van de "linkse" Groene politieke filosofie ontstond er ook een aparte ecologische beweging op de politieke rechterflank zoals Groen conservatief, ecokapitalisme en ecofasicme.


== Geschiedenis ==
== Geschiedenis ==
=== Invloeden ===
=== Invloeden ===
Aanhangers van groene politiek zien het vaak niet alleen als een politieke maar ook als een deel van een algemeen wereldbeeld. Groene partijen halen hun ethische inspiratie uit historische figuren zoals Gandhi, Jacob von Uexküll en Spinoza.These people influenced green thought in their advocacy of long-term "seventh generation" foresight, and on the personal responsibility of every individual to make moral choices.
De Groene politiek is een samenkomen van verschillende politieke, sociale en filosofische ideeën. Aanhangers van Groene politiek zien het vaak niet alleen als politiek maar ook als een deel van een algemeen wereldbeeld.


Ook voor het moderne concept van milieuactivisme heeft de mens zorgen gehad over de consequenties van de acties van de mens op haar omgeving. Er zijn bronnen gevonden van Rome tot China waarin geklaagd werd over lucht-, water- en geluidsvervuiling.<ref>Keys, David (december 2003).</ref>
De filosofische wortels van milieubewegingen kunnen worden herleid tot de verlichting, met denkers zoals [[Rousseau]] en later de auteur en naturalist [[Thoreau]] in Amerika. Historische figuren zoals [[Gandhi]], Jacob von Uexküll en [[Spinoza]] worden vaak aangehaald als vroege voorvaders van de Groene politieke stroming. Dit door hun pleiten voor langetermijn-denken, ook voor volgende generaties en persoonlijke verantwoordelijkheid voor het maken van morele keuzes.


De filosofische wortels van milieubewegingen kunnen worden herleid tot de verlichting, met denkers zoals Rousseau in Frankrijk en later de auteur en naturalist Thoreau in Amerika. Georganiseerde milieubewegingen begonnen in de late negentiende eeuw in Midden-Europa en de Verenigde Staten te ontstaan als reactie op de industriële revolutie met nadruk op ongeremde economische groei.<ref>McCormick, John. </ref>
Ook is het moderne concept van milieubescherming niet nieuw: er zijn bronnen gevonden van Rome tot China waarin geklaagd werd over lucht-, water- en geluidsvervuiling.<ref>Keys, David (december 2003).</ref> Georganiseerde milieubewegingen begonnen in de late negentiende eeuw in Midden-Europa en de Verenigde Staten te ontstaan als reactie op de industriële revolutie met nadruk op ongeremde economische groei.<ref>McCormick, John.</ref> Een van de eerste natuurbehoud-bewegingen uit deze tijd was de Sierra Club die werd opgericht in 1892 te San Francisco.


"Groene politiek" begon als eerste in natuurbehoudbewegingen zoals de Sierra Club die werd opgericht in 1892 te San Francisco.
In de jaren zeventig begonnen Groen-Linkse bewegingen zich te baseren op basis van wetenschappelijke termen en beleid van milieubewegingen, feminisme, pacifisme, anarchisme, liberaal socialisme en socialisme. Toen deze bewegingen zich omvormden in partijen en invloedrijk begonnen te worden, begon Groene politiek deze bewegingen te overkoepelen.


Groen-linkse platformen van groene politiek baseren zich op wetenschappelijk en ecologische termen en beleid van milieubewegingen, diepe ecologie, feminisme, pacifisme, anarchisme, liberaal socialisme, ecosocialisme en/of sociale ecologie. In de jaren 70, toen deze partijen invloedrijk begonnen te worden, begon groene politiek deze bewegingen te verbinden.
==== Vroege ontwikkeling tot 1980====
[[Bestand:Bundesarchiv_B_145_Bild-F065187-0014,_Bonn,_Pressekonferenz_der_Grünen,_Bundestagswahl.jpg|thumb|De Duitse oprichter van de Groene partij [[Petra Kelly]] met oud kabinetslid Otto Schily, bij een persconferentie in 1983.]]


De Groene Politieke beweging moet niet verward worden met het ongerelateerde feit dat in sommige extreem-rechtse en facistische partijen soms het geven om de natuur gepromoot hebben als een vorm van verheerlijking van het "moederland"<ref>{{Citeer nieuws|first = Peter|last = Staudenmaier|title = Fascist Ecology: The 'Green Wing' of the Nazi Party and its Historical Antecedents.|url = http://www.spunk.org/texts/places/germany/sp001630/peter.html|accessdate = 24 March 2008|archiveurl = http://web.archive.org/web/20080313141128/http://www.spunk.org/texts/places/germany/sp001630/peter.html <!-- Bot retrieved archive -->|archivedate = 13 March 2008}}</ref><ref>{{Citeer boek||last1 = Biehl|first1 = Janet|last2 = Staudenmaier|first2 = Peter|title = Ecofascism: Lessons from the German Experience|publisher = AK Press|date = 1995|chapter = "Ecology" and the Modernization of Fascism in the German Ultra-Right|chapterurl = http://www.spunk.org/texts/places/germany/sp001630/janet.html|isbn = 978-1873176733}}</ref>, volgens een klein groepje auteurs.<ref>{{Citeer boek|title = The green and the brown: a history of conservation in Nazi Germany|first = Frank|last = Uekötter|publisher = Cambridge University Press|year = 2006|isbn = 9780521612777|page = 202|url = http://books.google.com/?id=q-LavK2QaMcC&pg=PA203&dq=Anna+Bramwell#v=onepage&q=Anna%20Bramwell&f=false}}</ref>
De eerste politieke partijen met een basis in milieubewegingen was de United Tasmania Group, gestart in maart 1972 in [[Australië (land)|Australie]]. Hun doel was de ontbossing tegengaan en de bouw van een milieu-schadende dam te stoppen. Hoewel de partij maar drie procent van de stemmen haalde inspireerde het volgens Derek Wall "de oprichting van Groene partijen over de hele wereld".<ref>[[:en:Green politics#Wal10|Wall 2010]]. p. 14.</ref> In mei van het jaar 1972 op een bijeenkomst bij de Victoria University of Wellington in Nieuw-Zeeland werd de Values Party opgericht, 's werelds eerste nationale Groene partij.<ref>{{Citeer web|url = http://www.greens.org.nz/about/history.htm|title = The History of The Green Party|publisher = Greens.org.nz|date = |accessdate = 2015-03-16}}</ref> Een jaar later, in 1973, werd Europa's eerste Groene partij opgericht in het [[Verenigd Koninkrijk]]: de Ecology party.


==== Vroege ontwikkeling ====
Hoewel de Duitse Grünen een van de meest bekende Groene partijen in Europa is, was het niet de eerste. De Bündnis 90/Die Grünen deed voor het eerst mee met de verkiezingen in 1980. Ze startten als een coalitie van burgergroepen en politieke groepen die samen vonden dat hun belangen door de huidige politiek niet goed vertegenwoordigd waren. Het waren ook de Duitse Grünen die voor het eerst de term "Groen" gebruikten en het internationale Groene symbool van de zonnebloem begonnen te gebruiken. In de Duitse verkiezingen van 1983 wonnen de Groenen 27 zetels in de Bundestag.
[[Bestand:Bundesarchiv_B_145_Bild-F065187-0014,_Bonn,_Pressekonferenz_der_Grünen,_Bundestagswahl.jpg|thumb|De Duitse oprichter van de Groene partij [[Petra Kelly]] met oud kabinetslid Otto Schily, bij een persconferentie in 1983.]]
In 1970 behaalde een Nederlandse politieke partij genaamd de Kabouterbeweging enkele zetels in gemeenteraden van grote steden. De Kabouters kwamen voort uit de Provo beweging met hun "witte plannen", zoals het witte fietsenplan (gratis door iedereen te gebruiken) en het witkarproject. Hierna introduceerden ze "Groene plannen".<ref>{{Citeer web|last1 = Kempton|first1 = Richard|title = Amsterdam’s Anarchist Revolt|url = http://madgorilla.org/kempton/provos.pdf|publisher = The Provos|format = PDF}}</ref>


De eerste politieke partijen met een basis in milieubewegingen was de United Tasmania Group, gestart in maart 1972 in Australie om de ontbossing tegen te gaan en de bouw van een dam die het milieu zou schaden te stoppen (Lake Pedder). Hoewel het maar drie procent van de stemmen haalde inspireerde het volgens Derek Wall "de oprichting van Groene partijen over de hele wereld".<ref>[[:en:Green_politics#Wal10|Wall 2010]]. p. 14.</ref> In mei van het jaar 1972 op een bijeenkomst bij de Victoria University of Wellington in Nieuw-Zeeland werd de Values Party opgericht, 's werelds eerste nationale Groene partij.<ref>{{Citeer web|url = http://www.greens.org.nz/about/history.htm|title = The History of The Green Party|publisher = Greens.org.nz|date = |accessdate = 2015-03-16}}</ref> Een jaar later, in 1973, werd Europa's eerste Groene partij opgericht in het Verenigd Koninkrijk: de Ecology party.
Na de Europese verkiezingen van 1979 identificeerden de Duitse Grünen als eerste de Vier Pilaren van de Groene politiek (ecologische wijsheid, sociale rechtvaardigheid, basisdemocratie en geweldloosheid). Dit zou de basis worden voor Groene partijen over de hele wereld.  
Historisch gezien groeiden groene partijen vanuit een lokaal niveau waarna ze konden doorgroeien naar regionale en provinciale politiek. Ze treden pas toe tot landelijke politiek wanneer er een sterk netwerk is van lokale supporters.


Hoewel de Duitse Grünen een van de meest bekende Groene partijen in Europa is, door veel media-aandacht, was het niet de eerste. De Bündnis 90/Die Grünen deed voor het eerst mee met de verkiezingen in 1980. Ze startten als een coalitie van burgergroepen en politieke groepen die samen vonden dat hun belangen door de huidige politiek niet goed vertegenwoordigd waren. Na de Europese verkiezingen van 1979 identificeerden ze de vier pilaren van de Groene partij (ecologische wijsheid, sociale rechtvaardigheid, basisdemocratie en geweldloosheid) die alle groepen in de originele alliantie erkenden als de basis voor hun gezamenlijke partij. Deze pilaren zijn sindsdien gebruikt door veel Groene partijen over de wereld. Het waren ook de Duitse Grünen die voor het eerst de term "Groen" gebruikten en het symbool van de zonnebloem begonnen te gebruiken. In de Duitse verkiezingen van 1983 wonnen de Groenen 27 zetels in de Bundestag.
Rond dezelfde tijd in Nederland 1970 behaalde een politieke partij genaamd de Kabouterbeweging enkele zetels in gemeenteraden van grote steden. De Kabouters kwamen voort uit de Provo beweging met hun "witte plannen", zoals het [[Fietsdeelsysteem|witte fietsenplan]] (fietsen gratis door iedereen te gebruiken) en het witkarproject. Hierna introduceerden ze "Groene plannen".<ref>{{Citeer web|last1 = Kempton|first1 = Richard|title = Amsterdam’s Anarchist Revolt|url = http://madgorilla.org/kempton/provos.pdf|publisher = The Provos|format = PDF}}</ref> Hun ideeën komen overeen met andere jonge Groene partijen.


==== Verdere ontwikkeling ====
==== Verdere ontwikkeling ====
The first Canadian foray into green politics took place in the Maritimes when 11 independent candidates (including one in Montreal and one in Toronto) ran in the 1980 federal election under the banner of the Small Party. Inspired by Schumacher's Small is Beautiful, the Small Party candidates ran for the expressed purpose of putting forward an anti-nuclear platform in that election. It was not registered as an official party, but some participants in that effort went on to form the [[Canadese Groene Partij|Green Party of Canada]] in 1983 (the Ontario Greens and British Columbia Greens were also formed that year). Current [[Canadese Groene Partij|Green Party of Canada]] leader Elizabeth May was the instigator and one of the candidates and she was eventually elected in [[Canadese federale verkiezingen 2011|2011 Canadian federal election]].<ref>{{Citeer web|url = http://www.greenparty.ca/en/party/history|title = The Green Movement|publisher = Green Party of Canada|accessdate = February 12, 2015}}</ref>
In Finland, in 1995, werd de Groene Liga de eerste Europese partij die deel werd van een coalitie op staatsniveau. De Duitse Groenen volgden in 1998-2005 waarbij ze een regering vormden met de SPD (Sozialdemokratische Partei Deutschlands). In 2001 bereikten ze een groot succes door een akkoord om de Duitse afhankelijkheid van nucleaire energie te stoppen. Later steunden ze kanselier Gerhard Schröder in de oorlog in Afghanistan. Dit veroorzaakte veel spanning met andere internationale Groene partijen, maar liet wel zien dat ze regeringsverantwoordelijkheid namen.


In Finland, in 1995, werd de Groene Liga de eerste Europese partij die deel werd van een coalitie op staatsniveau. De Duitse Groenen volgden in 1998-2005 waarbij ze een regering vormden met de SPD (Sozialdemokratische Partei Deutschlands). In 2001 bereikten ze een akkoord om de Duitse afhankelijkheid van nucleaire energie te stoppen. Later steunden ze kanselier Gerhard Schröder in de oorlog in Afghanistan. Dit veroorzaakte veer spanning met de andere Groene partijen, maar liet wel zien dat ze regeringsverantwoordelijkheid namen.
In 2004 werd in Letland Indulis Emsis, de leider van de Letse Groene Partij, de minister-president van Letland. Daarmee was hij de eerste Groene politicus die een land leidde. In de Duitse deelstaat Baden-Württenburg is de Groene partij sinds de verkiezingen van 2011 de leider van een coalitie met de Sociaal-Democraten.


In Letland werd Indulis Emsis, de leider van de Letse Groene Partij en een deel van de Union of Greens and Farmers, een alliantie van de Nordic agrarian party en de Green party, de minister-president van Letland. Daarmee was hij de eerste Groene politicus die een land leidde. In de Duitse deelstaat Baden-Württenburg is de Groene partij sinds de verkiezingen van 2011 de leider van een coalitie met de Sociaal-Democraten.
== Standpunten ==
In 1979 identificeerden de Duitse Grünen als eerste de Vier Pilaren van de Groene politiek (ecologische wijsheid, sociale rechtvaardigheid, basisdemocratie en geweldloosheid). Dit zou de basis worden voor Groene partijen over de hele wereld.<ref name="Wall">[[:en:Green politics#Wal10|Wall 2010]]. p. 12-13.</ref>


== Basisprincipes ==
In 1984 breidde de Green Committees of Correspondence in de Verenigde Staten de vier pilaren uit tot de tien kernpunten. De tien kernpunten in totaal waren nu:
Volgens Derek Wall, een prominente Britse Groene politicus, zijn er vier pilaren die Groene politiek definieren: ecologie, sociale rechtvaardigheid, basisdemocratie en geweldloosheid.<ref name="Wall">[[:en:Green_politics#Wal10|Wall 2010]]. p. 12-13.</ref>
* Ecologische wijsheid
 
* Sociale rechtvaardigheid
In 1984 breidde de Green Committees of Correspondence in de Verenigde Staten de vier pilaren uit tot de tien kernpunten. De zes extra punten waren:
* Basisdemocratie
* Geweldloosheid
* Decentralisatie
* Decentralisatie
* Gemeenschapsgerichte economie
* Gemeenschapsgerichte economie
Regel 48: Regel 52:
* Wereldwijde verantwoordelijkheid
* Wereldwijde verantwoordelijkheid
* Toekomstfocus
* Toekomstfocus
In 2001 organiseerden de Global Greens zich als een internationale Groene beweging. Het Global greens handvest intensifieerde zes gidsende principes:
 
In 2001 organiseerden de Global Greens zich officieel als een internationale Groene beweging. Het Global Greens handvest koos zes gidsende principes:
* Ecologisch wijsheid
* Ecologisch wijsheid
* Sociale rechtvaardigheid
* Sociale rechtvaardigheid
Regel 57: Regel 62:


=== Economie ===
=== Economie ===
Groene economie focust op het belang van het welzijn van de milieu in verhouding tot kwaliteit van leven. Hieruit volgt dat de meeste Groenen klassiek kapitalisme wantrouwen omdat het de neiging heeft te richten op economische groei in plaats van het welzijn van mensen en het milieu. De "volledige kosten" van economische groei bevat vaak schade aan de biosfeer, wat onacceptabel is volgend de Groenen. Zij zien zulke groei als 'oneconomische groei'. - een toename van goederen die toch de kwaliteit van leven verslechterd.
Groene economie focust op het belang van het welzijn van de milieu in verhouding tot kwaliteit van leven. De meeste Groene partijen wantrouwen klassiek kapitalisme omdat het volgens hen de neiging heeft te richten op economische groei in plaats van het welzijn van mensen en het milieu. Volgens hen  bevat de "volledige kosten" van economische groei vaak schade aan de biosfeer, wat onacceptabel is volgens de Groenen. Zij zien zulke groei als 'oneconomische groei'. - een toename van goederen die toch de kwaliteit van leven verslechterd. Daaruit volgend pleiten Groene partijen voor economisch beleid dat het milieu beschermt.


Sommige Groenen verwijzen naar productivisme en consumentisme als "Grijze" economie, ouderdom, beton en levenloosheid implicerend, contrasterend met een "Groene" economische visie.
Sommige Groenen verwijzen naar de consumptiemaatschappij en alleen maar zoveel mogelijk willen produceren als "Grijze economie" (dit associërend met ouderdom, beton en levenloosheid) contrasterend met een "Groene" visie (gebaseerd op duurzaamheid).


Daar uit volgend pleiten Groene partijen voor economisch beleid dat het milieu beschermt. Groenen willen dat overheden stoppen met het subsidiëren van bedrijven die vervuilen of middelen verspillen. Groenen refereren hieraan met "vieze subsidies". Sommige stromingen van de Groene partijen plaatsen enkele auto- en agrarische bedrijven ook in deze categorie omdat ze de mens kunnen schaden. Aan de andere kant kijken groenen naar een "Groen belasting-systeem" waarin de vervuiler betaalt. Hiermee bemoedigen ze producenten en consumenten op milieuvriendelijke keuzes te maken.
Groenen willen dat overheden stoppen met het subsidiëren van bedrijven die vervuilen of middelen verspillen. Sommige stromingen van de Groene partijen plaatsen enkele auto- en agrarische bedrijven ook binnen de vervuilende categorie omdat ze de mens en milieu zouden schaden. Groenen pleiten voor een "Groen" belasting-systeem waarin de vervuiler betaalt. Hiermee bemoedigen ze producenten en consumenten om milieuvriendelijke keuzes te maken.


Groene economie is gemiddeld genomen anti-globalistisch. Volgens de Groenen is economische globalisering een dreiging voor welzijn, waar natuur en lokale culturen vervangen worden door een eenheidsworst-economie die ook wel de wereldwijde economische monocultuur genoemd wordt.
Groene economie is gemiddeld genomen [[Antiglobalisme|antiglobalistisch]] op economisch vlak. Volgens de Groenen is economische [[globalisering]] een dreiging omdat natuur en lokale culturen vervangen worden door een eenheidsworst-economie die ook wel de wereldwijde economische monocultuur genoemd wordt. Om dit tegen te gaan en een lokale economie te stimuleren pleiten Groenen vaak voor minder belasting op lokale productie en handel.


Omdat de Groenen vooral nadruk leggen op het welzijn van het milieu, een issue buiten het klassieke links-rechts spectrum, zijn in de politiek zowel ideeën van socialisme en kapitalisme meegenomen. Linkse Groenen worden vaak Eco-socialisten genoemd. Zij mixen ecologie, milieubescherming, socialisme en Marxisme en leggen de schuld en sociale onrechtvaardigheid, ongelijkheid en conflict in de basis bij de kapitalisme. Eco-kapitalisten, aan de andere kant, geloven dat de vrije markt, met een paar aanpassingen, in staat is om ecologische problemen aan te pakken. Deze overtuiging is beschreven in ''The Gort Cloud, ''waarin de 'gort cloud' genoemd wordt als een gemeenschap die milieuvriendelijke bedrijven ondersteund.
Omdat de Groenen vooral nadruk leggen op het welzijn van het milieu, een issue buiten het klassieke links-rechts spectrum, zijn in de politiek zowel ideeën van socialisme en kapitalisme meegenomen. Linkse Groenen worden vaak eco-socialisten genoemd. Zij mixen [[ecologie]], [[socialisme]] en [[Marxisme]] en leggen de schuld en sociale onrechtvaardigheid, ongelijkheid en conflict in de basis bij de [[kapitalisme]]. Eco-kapitalisten, aan de andere kant, geloven dat de vrije markt, met een paar aanpassingen, in staat is om ecologische problemen aan te pakken. Deze overtuiging is beschreven in ''The Gort Cloud, ''waarin de 'gort cloud' genoemd wordt als een gemeenschap die milieuvriendelijke bedrijven ondersteund. Een recent invloedrijke econoom voor de Groene beweging is [[Piketty]]


=== Democratie ===
=== Democratie ===
Vanaf haar begin heeft de groene politiek affiniteit met basisdemocratie. Volgens haar aanhangers is het cruciaal dat burgers een directe rol spelen in het maken van beslissingen die hun leven beïnvloeden, gebaseerd op participatie van burgers, deliberatieve democratie en consensusdemocratie waar dat mogelijk is.
Vanaf haar begin heeft de Groene politiek sterk gepleit voor [[basisdemocratie]]. De Groenen vinden het belangrijk dat burgers een directe rol spelen in het maken van beslissingen die hun leven beïnvloeden. Ze geloven in een "bottom up-model" waar lokale groepen mensen regionaal, dan stedelijk, dan nationaal standpunten vormen. Ze gaan voor consensusdemocratie waar dat mogelijk is.


Groene politiek bemoedigd ook politieke betrokkenheid op individueel niveau zoals bewust consumeren of het kopen van artikelen die ethisch verantwoord en milieuvriendelijk zijn. Veel groene partijen steunen individuele en basisdemocratische betrokkenheid in lokale, regionale en nationale politiek gebaseerd op verkiezingen. Historisch gezien groeiden groene partijen van uit een lokaal niveau op waarbij ze invloed vergaarden en konden doorgroeien naar regionale en provinciale politiek. Ze treden pas toe tot landelijke politiek wanneer er een sterk netwerk is van lokale supporters.
Groene politiek bemoedigd ook politieke betrokkenheid op individueel niveau, zoals bewust consumeren of het kopen van artikelen die ethisch verantwoord en milieuvriendelijk zijn. Veel groene partijen steunen individuele en basisdemocratische betrokkenheid in lokale, regionale en nationale politiek.  
Sommige Groenen pleiten voor nieuwe manieren om autoriteit te organiseren om zo lokale controle te vergroten, zoals bijvoorbeeld stedelijke afscheiding en een bioregionale democratie.


Ook geloven veel Groenen dat overheden geen belasting moeten heffen op lokale productie en handel. Sommige Groenen pleiten voor nieuwe manieren om autoriteit te organiseren om zo lokale controle te vergroten zoals bijvoorbeeld stedelijke afscheiding en een bioregionale democratie.
In de Europese Unie steunen de meeste groene partijen een democratisch federaal Europa.


=== Andere kernpunten ===
=== Andere kernpunten ===
[[Bestand:Sunflower10094.jpg|left|thumb|De Zonnebloem is een internationaal geaccepteerd symbool van de Groene politiek<ref>{{Citeer boek|first = Dimitrios|last = Roussopoulos|title = Political ecology: beyond environmentalism|publisher = Black Rose Books|location = Montreal|year = 1993|isbn = 1-895431-80-8|page = 114|quote = Not surprisingly the colours green and yellow are used widely in the symbols of ecologists, the former evoking vegetation and the latter the sun. The sunflower, a popular symbol, embodies both colours, and turns towards the sun, the source of renewable energy. The bicycle is another important icon as bicycle transportation is regarded as one of the means to re-humanise society.}}</ref>]]
[[Bestand:Sunflower10094.jpg|left|thumb|De Zonnebloem is een internationaal geaccepteerd symbool van de Groene politiek<ref>{{Citeer boek|first = Dimitrios|last = Roussopoulos|title = Political ecology: beyond environmentalism|publisher = Black Rose Books|location = Montreal|year = 1993|isbn = 1-895431-80-8|page = 114|quote = Not surprisingly the colours green and yellow are used widely in the symbols of ecologists, the former evoking vegetation and the latter the sun. The sunflower, a popular symbol, embodies both colours, and turns towards the sun, the source of renewable energy. The bicycle is another important icon as bicycle transportation is regarded as one of the means to re-humanise society.}}</ref>]]
Groene politiek is over het algemeen tegen kernenergie, tegen de ophoping van (semi)-permanente schadelijke gassen in de atmosfeer en handelt volgens het voorzorgsprincipe, waarbij technologien pas geïmplementeerd worden wanneer er bewezen is dat ze mens en milieu niet schaden.
Groene partijen zijn over het algemeen tegen kernenergie en tegen het vrijkomen van schadelijke gassen in de atmosfeer.


In de geest van het pacifisme zijn de Groenen tegen de oorlog tegen terrorisme en de beperking van burgerrechten die daar vaak mee gemoeid gaat. Ze richten zich meer op het opbouwen van een deliberatieve democratie in conflictzones en het steunen van een burgermaatschappij met een grotere rol voor vrouwen.
Groene partijen zijn voor het beperken van het ontwikkelen van genetisch gemodificeerd organismes (GMO's). Ze handelt volgens het voorzorgsprincipe, waarbij technologieën pas geïmplementeerd worden wanneer er bewezen is dat ze mens en milieu niet schaden.


In de Europese Unie steunen de meeste groene partijen een democratisch federaal Europa.
In de geest van het pacifisme zijn de Groenen tegen de oorlog tegen terrorisme en de beperking van burgerrechten die daar vaak mee gemoeid gaat. Ze richten zich meer op het opbouwen van een democratie in conflictzones en het steunen van een burgermaatschappij met daarin specifiek een grotere rol voor vrouwen. Emancipatie voor vrouwen en [[LGBT]]'s speelt ook een prominente rol bij de Groenen.


Hoewel de Groenen in Amerika oproepen tot een stop van de "War on Drugs" en "het criminaliseren van een slachtofferloos misdrijf", roepen ze ook op tot een harde wetshandhaving op het gebied van gewelddadige misdaad met daarin onder andere het handelen in harddrugs.<ref>{{Citeer web|url = http://www.gp.org/platform/2004/socjustice.html#1001998|title = Green Party of the United States platform: Criminal Justice|publisher = Green Party|date = 2004|accessdate = February 12, 2015}}</ref>
De meeste Groenen wereldwijd zijn voor softdrugs en tegen de "War on Drugs" en "het criminaliseren van een slachtofferloos misdrijf". Ze roepen echter wel op tot een harde wetshandhaving op het gebied van gewelddadige misdaad met daarin onder andere het handelen in harddrugs.<ref>{{Citeer web|url = http://www.gp.org/platform/2004/socjustice.html#1001998|title = Green Party of the United States platform: Criminal Justice|publisher = Green Party|date = 2004|accessdate = February 12, 2015}}</ref>
 
Groene partijen steunen vaak belastingen op fossiele brandstoffen en zijn voor het beperken van het ontwikkelen van genetisch gemodificeerd organismes.


Omdat ze vaak betrokken zijn bij het bevorderen van diversiteit, zijn sommige groene partijen betrokken bij het beschermen van tradities, talen en culturen. De Ierse groene partijen steunen bijvoorbeeld het behoud van de Ierse taal.<ref>{{Citeer web|url = http://www.greenparty.ie/assets/docs/Green%20Party%20Irish%20Language%20Policy%20in%20English%20(2014)-3.pdf|title = Green Party Irish Language Policy|date = 2014|publisher = the Green Party of Ireland|format = pdf}}</ref>
Omdat ze vaak betrokken zijn bij het bevorderen van diversiteit, zijn sommige groene partijen betrokken bij het beschermen van tradities, talen en culturen. De Ierse groene partijen steunen bijvoorbeeld het behoud van de Ierse taal.<ref>{{Citeer web|url = http://www.greenparty.ie/assets/docs/Green%20Party%20Irish%20Language%20Policy%20in%20English%20(2014)-3.pdf|title = Green Party Irish Language Policy|date = 2014|publisher = the Green Party of Ireland|format = pdf}}</ref>


Sommige Groene partijen focussen zich sterk op de campagne voor het afstoten van fossiele brandstoffen.<ref>{{Citeer web|last1 = Howard|first1 = Emma|title = Top academics ask world's universities to divest from fossil fuels|url = http://www.theguardian.com/environment/2015/apr/07/top-academics-ask-worlds-universities-to-divest-from-fossil-fuels|publisher = The Guardian|accessdate = 7 April 2015}}</ref>
Sommige Groene partijen focussen zich sterk op de campagne voor het afstoten van fossiele brandstoffen.<ref>{{Citeer web|last1 = Howard|first1 = Emma|title = Top academics ask world's universities to divest from fossil fuels|url = http://www.theguardian.com/environment/2015/apr/07/top-academics-ask-worlds-universities-to-divest-from-fossil-fuels|publisher = The Guardian|accessdate = 7 April 2015}}</ref>
De Academics Stand Against Poverty, een internationaal verbond van academici hebben ooit gezegd "het is paradoxaal dat universiteiten nog steeds investeren in fossiele brandstoffen." Thomas Pogge, diricteur van het Global Justice Program en hoogleraar aan Yale heeft ooit gezegd dat de campagne voor het afstoten van fossiele brandstoffen kan bijdragen aan politieke beslissingsmomenten zoals bij de COP (de internationale climate change conferentie).<ref>{{Citeer nieuws|last1 = Epstein|first1 = Alex|title = The Moral Case For Investing, Not Divesting, In Fossil Fuels|url = http://www.forbes.com/sites/alexepstein/2015/02/11/the-moral-case-for-investing-not-divesting-in-fossil-fuels/|accessdate = 7 April 2015|agency = Forbes}}</ref> Alex Epstein van Forbes heeft ooit gepleit voor een totalle boycot op fossiele brandstoffen en zei dat ervoor pleiten zonder een totaal verbod hypocriet zou zijn. Sommige voorlopers op dit vlak in Amerika zijn Stanford University, Syracuse University, Sterling College en nog 20 meer universiteiten. Een grote groep steden, landen en religieuze instituties zijn ook deel van de beweging voor het afstoten van fossiele brandstoffen.<ref>{{Citeer web|title = Divestment Commitments|url = http://gofossilfree.org/commitments/|website = FossilFree.org|accessdate = 7 April 2015}}</ref><ref>{{Citeer web|title = Syracuse University to divest fossil fuel investments|url = http://www.syracuse.com/schools/index.ssf/2015/04/syracuse_university_to_divest_fossil_fuel_investments.html|accessdate = 7 April 2015}}</ref>
Thomas Pogge, diricteur van het Global Justice Program en hoogleraar aan Yale heeft ooit gezegd dat deze campagne voor het afstoten van fossiele brandstoffen kan bijdragen aan politieke beslissingsmomenten zoals bij de COP (de internationale climate change conferentie).<ref>{{Citeer nieuws|last1 = Epstein|first1 = Alex|title = The Moral Case For Investing, Not Divesting, In Fossil Fuels|url = http://www.forbes.com/sites/alexepstein/2015/02/11/the-moral-case-for-investing-not-divesting-in-fossil-fuels/|accessdate = 7 April 2015|agency = Forbes}}</ref> Sommige voorlopers op dit vlak in Amerika zijn Stanford University, Syracuse University, Sterling College en nog 20 meer universiteiten. Een grote groep steden, landen en religieuze instituties zijn ook deel van de beweging voor het afstoten van fossiele brandstoffen. Ook in Nederland pleiten groepen hiervoor onder de naam "fossielvrij" <ref>{{Citeer web|title = Divestment Commitments|url = http://gofossilfree.org/commitments/|website = FossilFree.org|accessdate = 7 April 2015}}</ref><ref>{{Citeer web|title = Syracuse University to divest fossil fuel investments|url = http://www.syracuse.com/schools/index.ssf/2015/04/syracuse_university_to_divest_fossil_fuel_investments.html|accessdate = 7 April 2015}}</ref>


== Organisatie ==
== Organisatie ==
=== Lokale bewegingen ===
=== Lokale bewegingen ===
De Groene ideologie legt een nadruk op participatiedemocratie met het principe "Denk wereldwijd, handel lokaal". Hieruitvolgend is de ideale Groene partij van onder naar boven gestructureerdː van buurten naar gemeenten naar regio's naar nationale overheden. Het beslissingsproces gaat via een consensus.
De Groene ideologie legt een nadruk op participatiedemocratie met het principe "Denk wereldwijd, handel lokaal". Hieruitvolgend is de ideale Groene partij van onder naar boven gestructureerd van buurten naar gemeenten naar regio's naar nationale overheden. Het beslissingsproces gaat via een consensus.


Lokale coalitievorming worst gezien als een stap naar electoraal succes. Historisch gezien hebben Groene partijen succes geboekt met het focussen op een specifiek issue en het dan betrekken van burgers. In Duitsland is dit bijvoorbeeld succesvol gedaan met het afschaffen van kerncentrales.
Lokale coalitievorming worst gezien als een stap naar electoraal succes. Historisch gezien hebben Groene partijen succes geboekt met het focussen op een specifiek issue en het dan betrekken van burgers. In Duitsland is dit bijvoorbeeld succesvol gedaan met het afschaffen van kerncentrales.


=== Wereldwijde organisatie ===
=== Wereldwijde organisatie ===
Wereldwijd groeit de samenwerking tussen Groene partijen. Wereldwijde bijeenkomsten gebeuren nu met regelmaat. De eerste wereldwijde vergadering van de Groenen vond plaats in Rio de Janeiro op 30 en 31 mei 1992, direct voor de [[VN-conferentie inzake Milieu en Ontwikkeling|United Nations Conference on Environment and Development]] die daar ook plaats zou vinden. Meer dan 200 Groenen uit 28 landen woonden deze bijeenkomst bij. De eerste formele bijeenkomst van de Global Geens vond in 2001 plaats in Canberra, nu met meer dan 800 Groenen uit 72 landen. Het tweede Global Green Congres is gehouden in het Braziliaanse São Paulo in Mei 2008. Hier waren 75 partijen gerepresenteerd.
Wereldwijd groeit de samenwerking tussen Groene partijen. Er zijn nu meer dan 100 partijen. De internationale beweging van de Groenen heet de [[Global Greens]] en deze houdt elke vijf tot zeven jaar een congres. Paginatekst.<ref>[https://www.globalgreens.org/GlobalGreensCongress Congres GG]</ref> Onder de Global Greens zijn de deelnemende partijen verdeeld in vier continentale federaties:
 
Al sinds 1990 waren de Groenen bezig met netwerken. Na de Planetary Meeting of Greens in [[Rio de Janeiro (stad)|Rio de Janeiro]], is een Global Green Steering Committee opgericht met daarin twee zetels voor elk continent. In 1993 heeft deze commissie de oprichting van het Global Greens Network geautoriseerd met daarin ook een gezamenlijke planning, nieuwsbrief en een Global Green richtlijn. Deze richtlijn is in de jaren erna nog meerdere malen aangepast. In 1996 tekenden 69 Groene partijen een gezamenlijke declaratie tegen het nucleaire testen van Frankrijk in de Stille Zuidzee. Dit was het eerste gezamenlijke internationale statement op een lopend issue. Een tweede statement werd gepubliceerd naar aan leiding van het Kyoto-verdrag in december 1997.<ref>{{Citeer web|url = http://www.globalgreens.org/ggn/brief-history-2003|title = Global Greens Network - a brief history up to 2003|author = John Rensenbrink|publisher = Global Greens|date = August 2003}}</ref>
 
At the 2001 Canberra Global Gathering delegates for Green Parties from 72 countries decided upon a Global Greens Charter which proposes six key principles. Over time, each Green Party can discuss this and organize itself to approve it, some by using it in the local press, some by translating it for their web site, some by incorporating it into their manifesto, some by incorporating it into their constitution.<ref>{{Citeer web|title = Canadian Greens / Green Party of Canada Constitution|url = http://www.green.ca/english/members/constitution.shtml|website = green party of canada|archiveurl = https://web.archive.org/web/20040218004310/http://www.green.ca/english/members/constitution.shtml|archivedate = 18 February 2004|deadurl = yes}}</ref> This process is taking place gradually, with online dialogue enabling parties to say where they are up to with this process.<ref>{{Citeer web|author = |url = http://greenparties.hpg.ig.com.br/virtual.html|title = iG - Notícias, Vídeos, Famosos, Esportes, Bate Papo, Infográficos|publisher = Greenparties.hpg.ig.com.br|date = 2013-09-17|accessdate = 2015-03-16}}</ref>
 
Op deze Bijeenkomsten beslisten de Groenen ook over organisatorische zaken. De eerste Bijeenkomst in Camberra koos unaniem voor het oprichten van het Global Greens Network (GGN). Dit netwerk bestaat uit afgevaardigden van elke Groene partij. Een onderstuenende organisatie werd ook opgezetː de Global Greens Coordination (GGC). Deze bestaat uit drie afgevaardigden van elke continentale Federatie van partijen (Afrika Europa, de Amerikas en Azie/Stille Oceaan). Voor deze bijeenkomst in Camberra vond er al veel discussie plaats in verschillende Groene partijen.<ref>{{Citeer web|title = Global Network of Green Parties|url = http://www.greens.org.au/bobbrown/global.htm|website = Australian Greens|archiveurl = https://web.archive.org/web/20030301155622/http://www.greens.org.au/bobbrown/global.htm|archivedate = 1 March 2003|deadurl = yes}}</ref>
 
De GGC communiceert primair via email. Een overeenkomst moet unaniem besloten zijn bij haar leden. Het mag wereldwijde campagnes voorstellen aan haar Partijen. De GGC mag statements steunen van individuele Groene partijen. Het heeft bijvoorbeeld een statement van de Amerikaanse Green party over het Israel-Palestina conflict gesteund<ref>{{Citeer web|title = Statement of the Global Green Coordination on the Israeli-Palestinian Conflict|url = http://www.greenpartyus.org/press/pr_04_10_02.html|website = Green Party US|archiveurl = https://web.archive.org/web/20030218053722/http://www.greenpartyus.org/press/pr_04_10_02.html|archivedate = 18 February 2003|deadurl = yes}}</ref>
 
Ook zijn Global Green bijeenkomsten een mogelijkheid voor haar leden om te netwerken, waarvan samenwerking op issues kan ontstaan. Bijvoorbeeld de campagne om het [[Nieuw-Caledonië (gebiedsdeel)|New Caledonian]] koraalrif te nomineren voor een Werelderfgoed-statu, waarbij de New Caledonia Green Party de lokale New Caldonian leiders, de Franse Groene partij en de Australische Groenen hebben samengewerkt.<ref>{{Citeer web|url = http://www.globalgreens.org/sites/globalgreens.org/files/spinifex-4.pdf|title = Spinifex '''4''', Newsletter of the 2001 Global Greens Congress|publisher = Consensus Productions|format = pdf}}</ref> Een ander voorbeeld is [[Íngrid Betancourt|Ingrid Betancourt]]<nowiki/>de leider van de Groene partij in Colombia, de Groene Zuurstof Partij (''[[Partido Verde Oxigeno]]''). Ingrid Betancourt en de campagnemanager van de partij, Claire Rojas, waren ontvoerd door extremisten van de [[Revolutionaire Strijdkrachten van Colombia|FARC]] op 7 maart 2002 toen ze in gebied reisden dat gecontroleeerd werd door de FARC. Betancourt had gesproken op de Canberra bijeenkomst en daar veel vrienden gemaakt. Hierdoor organiseerden Groene partijen over de hele wereld politieke druk voor hun vrijlating. Bijvoorbeeld Groene partijen uit Afrika, Oostenrijk, Canada, Brazilië, Peru, Mexico, Frankrijk, Schotland, Zweden en andere landen hebben campagnes geestart waarin ze opriepen tot de vrijlating van Betancourt. Ook bezocht Bob Brown, de leider van de Australische Groenen Colombia, net als een afgevaardigde van de Europese Groene Federatie, Alain Lipeitz, wie daar ook een rapport over publiceerde.<ref>{{Citeer web|title = Alain LIPIETZ à BOGOTA du 3 au 5 mars 2002|url = http://www.providence.edu/polisci/affigne/free_ingrid.htm#Anchor-Lipietz|website = Providence College: Tony Affigne: Green parties of the world declare: "Free Ingrid Betancourt and Clara Rojas!"|language = French|archiveurl = https://web.archive.org/web/20040216090122/http://www.providence.edu/polisci/affigne/free_ingrid.htm#Anchor-Lipietz|archivedate = 16 February 2004|deadurl = yes}}</ref> De vier Federaties van de Groenen publiceerden een bericht naar FARC.<ref>{{Citeer web|title = Green Parties of the World Call for Ingrid Betancout's Freedom|url = http://www.web.greens.org/~cls/gp/to-farc-ep|website = Green Parties world wide|archiveurl = https://web.archive.org/web/20081120094936/http://www.web.greens.org/~cls/gp/to-farc-ep|archivedate = 20 November 2008|deadurl = yes}}</ref> Ingrid Betancourt werd gered door het Colombiaanse leger in 2008.
 
==== Global Green conferenties ====
Los van de Global green bijeenkomsten vinden er ook Global green conferenties plaats. Een vond bijvoorbeeld plaats vlak voor de World Summit on Sustainable Development in Johannesburg. Hier waren Groene partijen uit Australie, Taiwan, Korea, Zuid Afrika, Mauritanie, Uganda, Kameroen, Cyprus, Italie, Frankrijk, Belgie, Duitsland, Finland, Zweden, Noorwegen, de USA, Mexico en Chili.
 
Op deze conferentie besproken de Groene partijen Afrika en een betere werking van de procedures van de GGC. Ook kozen ze twee onderwerpen waar ze in de nabije toekomst een statement over zouden publicerenː Irak en de WTO conferentie in Cancun.
 
=== Groene Federaties ===
De deelnemende partijen van de Global greens zijn georganiseerd in vier continentale federatiesː
* Federation of Green Parties of Africa
* Federation of Green Parties of Africa
* Federation of the Green Parties of the Americas / Federación de los Partidos Verdes de las Américas
* Federation of the Green Parties of the Americas / Federación de los Partidos Verdes de las Américas
Regel 122: Regel 108:
* [[Europese Groene Partij|European Federation of Green Parties]]
* [[Europese Groene Partij|European Federation of Green Parties]]
De Europese Federatie van groene partijen vormden zichzelf als de Europese Groenen op 22 februari 2004 in aanloop voor de verkiezingen voor het Europese parlement in juni 2004.
De Europese Federatie van groene partijen vormden zichzelf als de Europese Groenen op 22 februari 2004 in aanloop voor de verkiezingen voor het Europese parlement in juni 2004.
==== Ontwikkeling ====
De eerste onofficiële wereldwijde vergadering van de Groenen, de Planetary Meeting of Greens, vond plaats in Rio de Janeiro op 30 en 31 mei 1992, direct voor de [[VN-conferentie inzake Milieu en Ontwikkeling|United Nations Conference on Environment and Development]] die ook in Rio plaats zou vinden. Meer dan 200 Groenen uit 28 landen woonden deze bijeenkomst bij. Hier is een commissie opgericht, de Global Green Steering Committee, met daarin twee zetels voor elk continent. In 1993 heeft deze commissie de oprichting van het Global Greens Network geautoriseerd met daarin het mandaat voor een gezamenlijke agenda, nieuwsbrief en een Global green richtlijn. Dit netwerk bestaat uit afgevaardigden van elke Groene partij.
Een ondersteunende organisatie werd ook opgezetː de Global Greens Coordination (GGC). Deze bestaat uit drie afgevaardigden van elke continentale Federatie van partijen (Afrika Europa, de Amerikas en Azië/Stille Oceaan).<ref>{{Citeer web|title = Global Network of Green Parties|url = http://www.greens.org.au/bobbrown/global.htm|website = Australian Greens|archiveurl = https://web.archive.org/web/20030301155622/http://www.greens.org.au/bobbrown/global.htm|archivedate = 1 March 2003|deadurl = yes}}</ref> Een overeenkomst bij de GGC moet unaniem besloten zijn bij haar leden. Het mag wereldwijde campagnes voorstellen aan haar partijen. De GGC mag statements steunen van individuele Groene partijen en heeft bijvoorbeeld ooit een statement van de Amerikaanse Green party over het Israel-Palestina conflict gesteund.<ref>{{Citeer web|title = Statement of the Global Green Coordination on the Israeli-Palestinian Conflict|url = http://www.greenpartyus.org/press/pr_04_10_02.html|website = Green Party US|archiveurl = https://web.archive.org/web/20030218053722/http://www.greenpartyus.org/press/pr_04_10_02.html|archivedate = 18 February 2003|deadurl = yes}}</ref>


== Ontwikkelingen ==
In 1996 tekenden 69 Groene partijen een gezamenlijke declaratie tegen het nucleaire testen van Frankrijk in de Stille Zuidzee. Dit was het eerste gezamenlijke internationale statement op een lopend issue. Een tweede statement werd gepubliceerd naar aan leiding van het Kyoto-verdrag in december 1997.<ref>{{Citeer web|url = http://www.globalgreens.org/ggn/brief-history-2003|title = Global Greens Network - a brief history up to 2003|author = John Rensenbrink|publisher = Global Greens|date = August 2003}}</ref>
Men zegt vaak dat de Groene politiek ook Groen anarchisme, eco-anarchisme, Groen libertarisme, anti-nucleair en anti-geweldsbewegingen bevat - hoewel deze zelf vaak zeggen dat ze ongelieerd zijn. Sommige andere claimen dat ook feminisme, pacifisme en de dierenrechtenbeweging tot dit lijstje behoren. Sommige Groenen partijen steunen maatregelen om vrouwen te emanciperen, vooral moeders. Ook pleiten Groene partijen vaak tegen oorlog en voor de-escalatie van conflicten. Ook zijn ze tegen het uitdijen van technologen die kunnen bijdragen of waarschijnlijk leiden tot conflict. Ook pleiten sommige Groene partijen voor het Great Ape personhood.


Desondanks de stereotypes zijn er centralistische Groenen die een klassieke Georgiaanse liberale of geoliberale filosofie aanhangen, waarin ze nadruk leggen op private eigendomsrechten en vrije-markt milieubescherming. Ze pleiten ook van het ombuigen van belasten van arbeid en het gaan belasten van consumptie en vervuiling (zie ''[[Onroerendezaakbelasting|land value tax]]'' en ''ecotax'').
De eerste officiële bijeenkomst van de Global Greens vond in 2001 plaats in Canberra, nu met meer dan 800 Groenen uit 72 landen. Hier is het Global Greens Charter gepresenteerd met zes gidsende principes. Groene partijen over de hele wereld hebben dit manifest vertaald en in hun programma of manifest verwerkt.<ref>{{Citeer web|title = Canadian Greens / Green Party of Canada Constitution|url = http://www.green.ca/english/members/constitution.shtml|website = green party of canada|archiveurl = https://web.archive.org/web/20040218004310/http://www.green.ca/english/members/constitution.shtml|archivedate = 18 February 2004|deadurl = yes}}</ref> Het tweede Global Green Congres is gehouden in het Braziliaanse São Paulo in Mei 2008. Hier waren 75 partijen gerepresenteerd .
 
Het derde Global Greens congres vond plaats in 2012 in Dakar. Hier bespraken ze onder andere de ontwikkeling van Afrika, de emancipatie van vrouwen, klimaatverandering en de Arabische lente.<ref>[https://www.globalgreens.org/news/dakar-congress-wrap Dakar].</ref>
 
Ook op andere vlakken werken de Global Greens samen. Bijvoorbeeld de campagne om het [[Nieuw-Caledonië (gebiedsdeel)|New Caledonian]] koraalrif te nomineren voor een werelderfgoed-status.<ref>{{Citeer web|url = http://www.globalgreens.org/sites/globalgreens.org/files/spinifex-4.pdf|title = Spinifex '''4''', Newsletter of the 2001 Global Greens Congress|publisher = Consensus Productions|format = pdf}}</ref> Een ander voorbeeld is [[Íngrid Betancourt|Ingrid Betancourt]]<nowiki/>de leider van de Groene partij in Colombia, de Groene Zuurstof Partij (''[[Partido Verde Oxigeno]]''). Ingrid Betancourt en de campagnemanager van de partij, Claire Rojas, waren ontvoerd door extremisten van de [[Revolutionaire Strijdkrachten van Colombia|FARC]] op 7 maart 2002 toen ze in gebied reisden dat gecontroleeerd werd door de FARC. Betancourt had gesproken op de Canberra bijeenkomst en daar veel vrienden gemaakt. Hierdoor organiseerden Groene partijen over de hele wereld politieke druk voor hun vrijlating. Bijvoorbeeld Groene partijen uit Afrika, Oostenrijk, Canada, Brazilië, Peru, Mexico, Frankrijk, Schotland, Zweden en andere landen hebben campagnes gestart waarin ze opriepen tot de vrijlating van Betancourt. Ook bezocht Bob Brown, de leider van de Australische Groenen Colombia, net als een afgevaardigde van de Europese Groene Federatie, Alain Lipeitz, wie daar ook een rapport over publiceerde.<ref>{{Citeer web|title = Alain LIPIETZ à BOGOTA du 3 au 5 mars 2002|url = http://www.providence.edu/polisci/affigne/free_ingrid.htm#Anchor-Lipietz|website = Providence College: Tony Affigne: Green parties of the world declare: "Free Ingrid Betancourt and Clara Rojas!"|language = French|archiveurl = https://web.archive.org/web/20040216090122/http://www.providence.edu/polisci/affigne/free_ingrid.htm#Anchor-Lipietz|archivedate = 16 February 2004|deadurl = yes}}</ref> De vier Federaties van de Groenen publiceerden een bericht naar FARC.<ref>{{Citeer web|title = Green Parties of the World Call for Ingrid Betancout's Freedom|url = http://www.web.greens.org/~cls/gp/to-farc-ep|website = Green Parties world wide|archiveurl = https://web.archive.org/web/20081120094936/http://www.web.greens.org/~cls/gp/to-farc-ep|archivedate = 20 November 2008|deadurl = yes}}</ref> Ingrid Betancourt werd gered door het Colombiaanse leger in 2008.
 
==== Global Green conferenties ====
Los van de Global Greens bijeenkomsten vinden er ook losse Global Green conferenties plaats. Een vond bijvoorbeeld plaats vlak voor de World Summit on Sustainable Development in Johannesburg in 2002. Hier waren Groene partijen uit Australie, Taiwan, Korea, Zuid-Afrika, Mauritanië, Uganda, Kameroen, Cyprus, Italie, Frankrijk, België, Duitsland, Finland, Zweden, Noorwegen, de Verenigde Staten, Mexico en Chili.


Groenen verschillen onderling nog over de visie op hoe levende wezens onderling concurreren voor partners, huizen en voedsel, ecologie en cognitieve en politieke filosofie. Deze verschillen kunnen soms leiden tot debatten over ethiek, beleidsmaking, de publieke opinie en leiderschapstheorien. Er is dus nog geen eenstemmige Groene ethiek.
Op deze conferentie besproken de Groene partijen Afrika en een betere werking van de procedures van de GGC. Ook kozen ze twee onderwerpen waar ze in de nabije toekomst een statement over zouden publiceren Irak en de wereldhandelsorganisatieconferentie in [[Cancun]].


== Meer informatie ==
== Meer informatie ==
Regel 142: Regel 137:
'''Noten'''
'''Noten'''
{{References}}
{{References}}
}}
{{Wikidata|Q1661415}}}}


[[Categorie:Andersglobalisme]]
[[Categorie:Andersglobalisme]]
[[Categorie:Politieke stroming]]
[[Categorie:Politieke stroming]]

Versie van 9 feb 2016 22:48

De zonnebloem, het internationale symbool van de Groenen.
Bestand:Groene partijen werelwijd.png
Een kaart met landen van Groene partijen in nationale overheden (donkergroen), nationale parlementen (lichtgroen) en zonder nationale zetels (geel)

Groene politiek is een politieke ideologie die gericht is op een ecologisch duurzame samenleving gebaseerd op sociale rechtvaardigheid en basisdemocratie. De ideologie begon vorm te krijgen in de jaren zeventig in de westerse wereld. Sindsdien hebben veel Groene partijen over de hele wereld zich ontwikkeld en electoraal succes behaald.[1]

De politieke term "Groen" werd voor het eerst gebruikt door de Duitse Grünen, een Groene partij gevormd in de jaren 70.[2] De term "politieke ecologie" wordt soms ook gebruikt in Europa en in academische kringen.

Aanhangers van Groene politiek, Groenen genaamd, delen veel ideeën met ecologisme, milieubewegingen, feminisme en vredesbewegingen. Ook worden thema's zoals burgervrijheden, sociale rechtvaardigheid, pacifisme en sociale progressie vaak met de Groenen geassocieerd. Eveneens hebben Groene partijen kritiek op hoe de moderne industrie en economie de belangen van milieu en de kwaliteit van leven voor mensen kan schaden.[3] Groene partijen worden over het algemeen links geplaatst in het politieke spectrum.

De Groene politiek een sterke focus op milieu-gerelateerde onderwerpen. In deze overlapt het met politieke ideologieën zoals ecosocialisme, eco-anarchisme en ecofeminisme, maar in hoeverre deze bewegingen gezien kunnen worden als deel van de Groene politiek staat ter discussie.[4]

Los en ongerelateerd van de ontwikkeling van de "linkse" Groene politieke filosofie ontstond er ook een aparte ecologische beweging op de politieke rechterflank zoals Groen conservatief, ecokapitalisme en ecofasicme.

Geschiedenis

Invloeden

De Groene politiek is een samenkomen van verschillende politieke, sociale en filosofische ideeën. Aanhangers van Groene politiek zien het vaak niet alleen als politiek maar ook als een deel van een algemeen wereldbeeld.

De filosofische wortels van milieubewegingen kunnen worden herleid tot de verlichting, met denkers zoals Rousseau en later de auteur en naturalist Thoreau in Amerika. Historische figuren zoals Gandhi, Jacob von Uexküll en Spinoza worden vaak aangehaald als vroege voorvaders van de Groene politieke stroming. Dit door hun pleiten voor langetermijn-denken, ook voor volgende generaties en persoonlijke verantwoordelijkheid voor het maken van morele keuzes.

Ook is het moderne concept van milieubescherming niet nieuw: er zijn bronnen gevonden van Rome tot China waarin geklaagd werd over lucht-, water- en geluidsvervuiling.[5] Georganiseerde milieubewegingen begonnen in de late negentiende eeuw in Midden-Europa en de Verenigde Staten te ontstaan als reactie op de industriële revolutie met nadruk op ongeremde economische groei.[6] Een van de eerste natuurbehoud-bewegingen uit deze tijd was de Sierra Club die werd opgericht in 1892 te San Francisco.

In de jaren zeventig begonnen Groen-Linkse bewegingen zich te baseren op basis van wetenschappelijke termen en beleid van milieubewegingen, feminisme, pacifisme, anarchisme, liberaal socialisme en socialisme. Toen deze bewegingen zich omvormden in partijen en invloedrijk begonnen te worden, begon Groene politiek deze bewegingen te overkoepelen.

Vroege ontwikkeling tot 1980

Bestand:Bundesarchiv B 145 Bild-F065187-0014, Bonn, Pressekonferenz der Grünen, Bundestagswahl.jpg
De Duitse oprichter van de Groene partij Petra Kelly met oud kabinetslid Otto Schily, bij een persconferentie in 1983.

De eerste politieke partijen met een basis in milieubewegingen was de United Tasmania Group, gestart in maart 1972 in Australie. Hun doel was de ontbossing tegengaan en de bouw van een milieu-schadende dam te stoppen. Hoewel de partij maar drie procent van de stemmen haalde inspireerde het volgens Derek Wall "de oprichting van Groene partijen over de hele wereld".[7] In mei van het jaar 1972 op een bijeenkomst bij de Victoria University of Wellington in Nieuw-Zeeland werd de Values Party opgericht, 's werelds eerste nationale Groene partij.[8] Een jaar later, in 1973, werd Europa's eerste Groene partij opgericht in het Verenigd Koninkrijk: de Ecology party.

Hoewel de Duitse Grünen een van de meest bekende Groene partijen in Europa is, was het niet de eerste. De Bündnis 90/Die Grünen deed voor het eerst mee met de verkiezingen in 1980. Ze startten als een coalitie van burgergroepen en politieke groepen die samen vonden dat hun belangen door de huidige politiek niet goed vertegenwoordigd waren. Het waren ook de Duitse Grünen die voor het eerst de term "Groen" gebruikten en het internationale Groene symbool van de zonnebloem begonnen te gebruiken. In de Duitse verkiezingen van 1983 wonnen de Groenen 27 zetels in de Bundestag.

Na de Europese verkiezingen van 1979 identificeerden de Duitse Grünen als eerste de Vier Pilaren van de Groene politiek (ecologische wijsheid, sociale rechtvaardigheid, basisdemocratie en geweldloosheid). Dit zou de basis worden voor Groene partijen over de hele wereld. Historisch gezien groeiden groene partijen vanuit een lokaal niveau waarna ze konden doorgroeien naar regionale en provinciale politiek. Ze treden pas toe tot landelijke politiek wanneer er een sterk netwerk is van lokale supporters.

Rond dezelfde tijd in Nederland 1970 behaalde een politieke partij genaamd de Kabouterbeweging enkele zetels in gemeenteraden van grote steden. De Kabouters kwamen voort uit de Provo beweging met hun "witte plannen", zoals het witte fietsenplan (fietsen gratis door iedereen te gebruiken) en het witkarproject. Hierna introduceerden ze "Groene plannen".[9] Hun ideeën komen overeen met andere jonge Groene partijen.

Verdere ontwikkeling

In Finland, in 1995, werd de Groene Liga de eerste Europese partij die deel werd van een coalitie op staatsniveau. De Duitse Groenen volgden in 1998-2005 waarbij ze een regering vormden met de SPD (Sozialdemokratische Partei Deutschlands). In 2001 bereikten ze een groot succes door een akkoord om de Duitse afhankelijkheid van nucleaire energie te stoppen. Later steunden ze kanselier Gerhard Schröder in de oorlog in Afghanistan. Dit veroorzaakte veel spanning met andere internationale Groene partijen, maar liet wel zien dat ze regeringsverantwoordelijkheid namen.

In 2004 werd in Letland Indulis Emsis, de leider van de Letse Groene Partij, de minister-president van Letland. Daarmee was hij de eerste Groene politicus die een land leidde. In de Duitse deelstaat Baden-Württenburg is de Groene partij sinds de verkiezingen van 2011 de leider van een coalitie met de Sociaal-Democraten.

Standpunten

In 1979 identificeerden de Duitse Grünen als eerste de Vier Pilaren van de Groene politiek (ecologische wijsheid, sociale rechtvaardigheid, basisdemocratie en geweldloosheid). Dit zou de basis worden voor Groene partijen over de hele wereld.[10]

In 1984 breidde de Green Committees of Correspondence in de Verenigde Staten de vier pilaren uit tot de tien kernpunten. De tien kernpunten in totaal waren nu:

  • Ecologische wijsheid
  • Sociale rechtvaardigheid
  • Basisdemocratie
  • Geweldloosheid
  • Decentralisatie
  • Gemeenschapsgerichte economie
  • Post-patriarchale waarden (later vertaald naar feminisme)
  • Respect voor diversiteit
  • Wereldwijde verantwoordelijkheid
  • Toekomstfocus

In 2001 organiseerden de Global Greens zich officieel als een internationale Groene beweging. Het Global Greens handvest koos zes gidsende principes:

  • Ecologisch wijsheid
  • Sociale rechtvaardigheid
  • Participatiedemocratie
  • Pacifism
  • Duurzaamheid
  • Respect voor diversiteit

Economie

Groene economie focust op het belang van het welzijn van de milieu in verhouding tot kwaliteit van leven. De meeste Groene partijen wantrouwen klassiek kapitalisme omdat het volgens hen de neiging heeft te richten op economische groei in plaats van het welzijn van mensen en het milieu. Volgens hen bevat de "volledige kosten" van economische groei vaak schade aan de biosfeer, wat onacceptabel is volgens de Groenen. Zij zien zulke groei als 'oneconomische groei'. - een toename van goederen die toch de kwaliteit van leven verslechterd. Daaruit volgend pleiten Groene partijen voor economisch beleid dat het milieu beschermt.

Sommige Groenen verwijzen naar de consumptiemaatschappij en alleen maar zoveel mogelijk willen produceren als "Grijze economie" (dit associërend met ouderdom, beton en levenloosheid) contrasterend met een "Groene" visie (gebaseerd op duurzaamheid).

Groenen willen dat overheden stoppen met het subsidiëren van bedrijven die vervuilen of middelen verspillen. Sommige stromingen van de Groene partijen plaatsen enkele auto- en agrarische bedrijven ook binnen de vervuilende categorie omdat ze de mens en milieu zouden schaden. Groenen pleiten voor een "Groen" belasting-systeem waarin de vervuiler betaalt. Hiermee bemoedigen ze producenten en consumenten om milieuvriendelijke keuzes te maken.

Groene economie is gemiddeld genomen antiglobalistisch op economisch vlak. Volgens de Groenen is economische globalisering een dreiging omdat natuur en lokale culturen vervangen worden door een eenheidsworst-economie die ook wel de wereldwijde economische monocultuur genoemd wordt. Om dit tegen te gaan en een lokale economie te stimuleren pleiten Groenen vaak voor minder belasting op lokale productie en handel.

Omdat de Groenen vooral nadruk leggen op het welzijn van het milieu, een issue buiten het klassieke links-rechts spectrum, zijn in de politiek zowel ideeën van socialisme en kapitalisme meegenomen. Linkse Groenen worden vaak eco-socialisten genoemd. Zij mixen ecologie, socialisme en Marxisme en leggen de schuld en sociale onrechtvaardigheid, ongelijkheid en conflict in de basis bij de kapitalisme. Eco-kapitalisten, aan de andere kant, geloven dat de vrije markt, met een paar aanpassingen, in staat is om ecologische problemen aan te pakken. Deze overtuiging is beschreven in The Gort Cloud, waarin de 'gort cloud' genoemd wordt als een gemeenschap die milieuvriendelijke bedrijven ondersteund. Een recent invloedrijke econoom voor de Groene beweging is Piketty

Democratie

Vanaf haar begin heeft de Groene politiek sterk gepleit voor basisdemocratie. De Groenen vinden het belangrijk dat burgers een directe rol spelen in het maken van beslissingen die hun leven beïnvloeden. Ze geloven in een "bottom up-model" waar lokale groepen mensen regionaal, dan stedelijk, dan nationaal standpunten vormen. Ze gaan voor consensusdemocratie waar dat mogelijk is.

Groene politiek bemoedigd ook politieke betrokkenheid op individueel niveau, zoals bewust consumeren of het kopen van artikelen die ethisch verantwoord en milieuvriendelijk zijn. Veel groene partijen steunen individuele en basisdemocratische betrokkenheid in lokale, regionale en nationale politiek. Sommige Groenen pleiten voor nieuwe manieren om autoriteit te organiseren om zo lokale controle te vergroten, zoals bijvoorbeeld stedelijke afscheiding en een bioregionale democratie.

In de Europese Unie steunen de meeste groene partijen een democratisch federaal Europa.

Andere kernpunten

Bestand:Sunflower10094.jpg
De Zonnebloem is een internationaal geaccepteerd symbool van de Groene politiek[11]

Groene partijen zijn over het algemeen tegen kernenergie en tegen het vrijkomen van schadelijke gassen in de atmosfeer.

Groene partijen zijn voor het beperken van het ontwikkelen van genetisch gemodificeerd organismes (GMO's). Ze handelt volgens het voorzorgsprincipe, waarbij technologieën pas geïmplementeerd worden wanneer er bewezen is dat ze mens en milieu niet schaden.

In de geest van het pacifisme zijn de Groenen tegen de oorlog tegen terrorisme en de beperking van burgerrechten die daar vaak mee gemoeid gaat. Ze richten zich meer op het opbouwen van een democratie in conflictzones en het steunen van een burgermaatschappij met daarin specifiek een grotere rol voor vrouwen. Emancipatie voor vrouwen en LGBT's speelt ook een prominente rol bij de Groenen.

De meeste Groenen wereldwijd zijn voor softdrugs en tegen de "War on Drugs" en "het criminaliseren van een slachtofferloos misdrijf". Ze roepen echter wel op tot een harde wetshandhaving op het gebied van gewelddadige misdaad met daarin onder andere het handelen in harddrugs.[12]

Omdat ze vaak betrokken zijn bij het bevorderen van diversiteit, zijn sommige groene partijen betrokken bij het beschermen van tradities, talen en culturen. De Ierse groene partijen steunen bijvoorbeeld het behoud van de Ierse taal.[13]

Sommige Groene partijen focussen zich sterk op de campagne voor het afstoten van fossiele brandstoffen.[14] Thomas Pogge, diricteur van het Global Justice Program en hoogleraar aan Yale heeft ooit gezegd dat deze campagne voor het afstoten van fossiele brandstoffen kan bijdragen aan politieke beslissingsmomenten zoals bij de COP (de internationale climate change conferentie).[15] Sommige voorlopers op dit vlak in Amerika zijn Stanford University, Syracuse University, Sterling College en nog 20 meer universiteiten. Een grote groep steden, landen en religieuze instituties zijn ook deel van de beweging voor het afstoten van fossiele brandstoffen. Ook in Nederland pleiten groepen hiervoor onder de naam "fossielvrij" [16][17]

Organisatie

Lokale bewegingen

De Groene ideologie legt een nadruk op participatiedemocratie met het principe "Denk wereldwijd, handel lokaal". Hieruitvolgend is de ideale Groene partij van onder naar boven gestructureerd van buurten naar gemeenten naar regio's naar nationale overheden. Het beslissingsproces gaat via een consensus.

Lokale coalitievorming worst gezien als een stap naar electoraal succes. Historisch gezien hebben Groene partijen succes geboekt met het focussen op een specifiek issue en het dan betrekken van burgers. In Duitsland is dit bijvoorbeeld succesvol gedaan met het afschaffen van kerncentrales.

Wereldwijde organisatie

Wereldwijd groeit de samenwerking tussen Groene partijen. Er zijn nu meer dan 100 partijen. De internationale beweging van de Groenen heet de Global Greens en deze houdt elke vijf tot zeven jaar een congres. Paginatekst.[18] Onder de Global Greens zijn de deelnemende partijen verdeeld in vier continentale federaties:

  • Federation of Green Parties of Africa
  • Federation of the Green Parties of the Americas / Federación de los Partidos Verdes de las Américas
  • Asia-Pacific Green Network
  • European Federation of Green Parties

De Europese Federatie van groene partijen vormden zichzelf als de Europese Groenen op 22 februari 2004 in aanloop voor de verkiezingen voor het Europese parlement in juni 2004.

Ontwikkeling

De eerste onofficiële wereldwijde vergadering van de Groenen, de Planetary Meeting of Greens, vond plaats in Rio de Janeiro op 30 en 31 mei 1992, direct voor de United Nations Conference on Environment and Development die ook in Rio plaats zou vinden. Meer dan 200 Groenen uit 28 landen woonden deze bijeenkomst bij. Hier is een commissie opgericht, de Global Green Steering Committee, met daarin twee zetels voor elk continent. In 1993 heeft deze commissie de oprichting van het Global Greens Network geautoriseerd met daarin het mandaat voor een gezamenlijke agenda, nieuwsbrief en een Global green richtlijn. Dit netwerk bestaat uit afgevaardigden van elke Groene partij. Een ondersteunende organisatie werd ook opgezetː de Global Greens Coordination (GGC). Deze bestaat uit drie afgevaardigden van elke continentale Federatie van partijen (Afrika Europa, de Amerikas en Azië/Stille Oceaan).[19] Een overeenkomst bij de GGC moet unaniem besloten zijn bij haar leden. Het mag wereldwijde campagnes voorstellen aan haar partijen. De GGC mag statements steunen van individuele Groene partijen en heeft bijvoorbeeld ooit een statement van de Amerikaanse Green party over het Israel-Palestina conflict gesteund.[20]

In 1996 tekenden 69 Groene partijen een gezamenlijke declaratie tegen het nucleaire testen van Frankrijk in de Stille Zuidzee. Dit was het eerste gezamenlijke internationale statement op een lopend issue. Een tweede statement werd gepubliceerd naar aan leiding van het Kyoto-verdrag in december 1997.[21]

De eerste officiële bijeenkomst van de Global Greens vond in 2001 plaats in Canberra, nu met meer dan 800 Groenen uit 72 landen. Hier is het Global Greens Charter gepresenteerd met zes gidsende principes. Groene partijen over de hele wereld hebben dit manifest vertaald en in hun programma of manifest verwerkt.[22] Het tweede Global Green Congres is gehouden in het Braziliaanse São Paulo in Mei 2008. Hier waren 75 partijen gerepresenteerd .

Het derde Global Greens congres vond plaats in 2012 in Dakar. Hier bespraken ze onder andere de ontwikkeling van Afrika, de emancipatie van vrouwen, klimaatverandering en de Arabische lente.[23]

Ook op andere vlakken werken de Global Greens samen. Bijvoorbeeld de campagne om het New Caledonian koraalrif te nomineren voor een werelderfgoed-status.[24] Een ander voorbeeld is Ingrid Betancourtde leider van de Groene partij in Colombia, de Groene Zuurstof Partij (Partido Verde Oxigeno). Ingrid Betancourt en de campagnemanager van de partij, Claire Rojas, waren ontvoerd door extremisten van de FARC op 7 maart 2002 toen ze in gebied reisden dat gecontroleeerd werd door de FARC. Betancourt had gesproken op de Canberra bijeenkomst en daar veel vrienden gemaakt. Hierdoor organiseerden Groene partijen over de hele wereld politieke druk voor hun vrijlating. Bijvoorbeeld Groene partijen uit Afrika, Oostenrijk, Canada, Brazilië, Peru, Mexico, Frankrijk, Schotland, Zweden en andere landen hebben campagnes gestart waarin ze opriepen tot de vrijlating van Betancourt. Ook bezocht Bob Brown, de leider van de Australische Groenen Colombia, net als een afgevaardigde van de Europese Groene Federatie, Alain Lipeitz, wie daar ook een rapport over publiceerde.[25] De vier Federaties van de Groenen publiceerden een bericht naar FARC.[26] Ingrid Betancourt werd gered door het Colombiaanse leger in 2008.

Global Green conferenties

Los van de Global Greens bijeenkomsten vinden er ook losse Global Green conferenties plaats. Een vond bijvoorbeeld plaats vlak voor de World Summit on Sustainable Development in Johannesburg in 2002. Hier waren Groene partijen uit Australie, Taiwan, Korea, Zuid-Afrika, Mauritanië, Uganda, Kameroen, Cyprus, Italie, Frankrijk, België, Duitsland, Finland, Zweden, Noorwegen, de Verenigde Staten, Mexico en Chili.

Op deze conferentie besproken de Groene partijen Afrika en een betere werking van de procedures van de GGC. Ook kozen ze twee onderwerpen waar ze in de nabije toekomst een statement over zouden publiceren Irak en de wereldhandelsorganisatieconferentie in Cancun.

Meer informatie

  • Dobson, Andrew (2007). Green Politicial Thought. 4. Editie (1. Editie 1980), London/ New York: Routledge. ISBN 0-415-40351-0 (Hardcover)
  • Gilk, Paul (2009). "Green Politics is Eutopian". The Lutterworth Press.
  • Spretnak, Charlene (1986). The Spiritual Dimension of Green Politics. Santa Fe, N.M.: Bear & Co. 95 p. ISBN 0-939680-29-7

Bronnen, noten en/of referenties

Bronnen

Noten

  1. º Groene partijen wereldwijd .
  2. º geschiedenis grunen
  3. º Schaden
  4. º Wall 2010. p. 47-66.
  5. º Keys, David (december 2003).
  6. º McCormick, John.
  7. º Wall 2010. p. 14.
  8. º The History of The Green Party. Greens.org.nz Geraadpleegd op 2015-03-16
  9. º Amsterdam’s Anarchist Revolt (PDF). The Provos
  10. º Wall 2010. p. 12-13.
  11. º Roussopoulos, Dimitrios, Political ecology: beyond environmentalism, Black Rose Books
  12. º Green Party of the United States platform: Criminal Justice. Green Party (2004) Geraadpleegd op February 12, 2015
  13. º Green Party Irish Language Policy (pdf). the Green Party of Ireland (2014)
  14. º Top academics ask world's universities to divest from fossil fuels. The Guardian Geraadpleegd op 7 April 2015
  15. º "The Moral Case For Investing, Not Divesting, In Fossil Fuels". Geraadpleegd op 7 April 2015.
  16. º Divestment Commitments Geraadpleegd op 7 April 2015
  17. º Syracuse University to divest fossil fuel investments Geraadpleegd op 7 April 2015
  18. º Congres GG
  19. º Global Network of Green Parties Gearchiveerd van het origineel op 1 March 2003
  20. º Statement of the Global Green Coordination on the Israeli-Palestinian Conflict Gearchiveerd van het origineel op 18 February 2003
  21. º John Rensenbrink. Global Greens Network - a brief history up to 2003. Global Greens (August 2003)
  22. º Canadian Greens / Green Party of Canada Constitution Gearchiveerd van het origineel op 18 February 2004
  23. º Dakar.
  24. º Spinifex 4, Newsletter of the 2001 Global Greens Congress (pdf). Consensus Productions
  25. º Alain LIPIETZ à BOGOTA du 3 au 5 mars 2002 Gearchiveerd van het origineel op 16 February 2004
  26. º Green Parties of the World Call for Ingrid Betancout's Freedom Gearchiveerd van het origineel op 20 November 2008
rel=nofollow

Q1661415 op Wikidata  Intertaalkoppelingen via Wikidata (via reasonator)

rel=nofollow
rel=nofollow
Overgenomen van "http://nl.wikisage.org/w/index.php?title=Groene_politiek&oldid=188045"