Essay:Griekenland, de Euro en de crisis

Om met de deur in huis te vallen er is niet nieuws onder de zon, Griekenland was al failliet toen het land in de Euro kwam. Griekenland had zich daarvoor al kapotgeleend en kon geen kant meer op. In alle valutaeenheden had Griekenland schulden, in Yens, in Zwitserse Franken, Dollars, Marken, overal en werkelijk overal had het land geld geleend. Geld wat het land, nooit, nooit terug zou kunnen betalen. De staatsschuld was toen al onhoudbaar.
Toen ik van het plan hoorde indertijd om Griekenland in de Euro toe te laten viel ik bijna van mijn stoel van verbazing. Het land van obers, keuterboertjes, ambachtslieden en prutswinkeltjes in de Euro! Het land wat werkelijk alles importeert, niets produceert, inefficiënt is, zichzelf niet eens als europa ziet (παμε ευρωπη zegt een Griek als hij naar een ander Europees land afreist.) Een failliet nauwelijks exporteert land in de Euro? Welke gek komt op dit idee? Die gek. De EU om precies te zijn.

De aanloop

Griekenland kwam totaal berooid uit de tweede wereldoorlog. Er was werkelijk niets helemaal niets en er was geen enkel toekomst. Miljoenen Grieken zijn in de jaren daarna geëmigreerd naar Amerika, Australië en later naar Noord-Europa. Uiteindelijk woonde er meer Grieken buiten Griekenland dan in Griekenland. Toen kwam het kolonelsregiem wat hoopvol begon, Er werd veel in de infrastructuur geïnvesteerd en in toerisme. Tot het mis en bergafwaarts ging. Na het verdwijnen van de kolonels volgde een optimistische tijd. De Grieken hadden veel sympathie in de wereld en konden daardoor makkelijk geld lenen en over terugbetalen werd niet gepraat. De gaatjes werden dichtgestopt met een inflatie en rente van soms wel 30% per jaar. En toen kwam de zege van de Euro.

De oplossing

Het was snel beklonken. De Amerikaanse zakenbaken namen de Griekse schuldenpapieren in allerlei valuta over en ruilde deze om voor schuldpapier in....juist, betrouwbare Euro's. En toen kon het grote Euro-pokerspel beginnen. Een spel zonder grenzen wat wel in een ramp moest eindigen. Grieken konden immers zonder enige controle nu onbeperkt lenen tegen ongekend lage rentes lager dan de inflatie. In degelijk betrouwbare euro's . Bedenk daarbij dat Griekenland eigenlijk al aan de grond zat op dat moment.

En dat hebben ze gedaan. Lenen. De corrupte Griekse politici wisten er wel raad mee. Zakken werden gevuld, krankzinnig dure projecten zoals de olympische spelen werden georganiseerd, het geld klotste tegen de kade. Europa werd zoet gehouden met vervalste cijfers die een groei van 7% jaar op jaar aangaven. De bevolking werd zoet gehouden met krankzinnige loonstijgingen en onbeperkte leenmogelijkheden. De aantrekkingskracht op mensen uit de voormalige oostbloklanden was enorm die vervolgens meestal zwart te gingen werken in Griekenland. Totdat......
Giorgios Papakonstandinou in oktober 2009 benoemd werd tot minister van Financiën in de regering-Papandreou. Hij trof een jamboel op het ministerie aan en een totaal lege staatskas. Geen mens wilde nog geld aan Griekenland lenen en de Eurocrisis was geboren.