Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Erwin Olaf: verschil tussen versies

Uit Wikisage
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
(niet werkende media-bestanden verwijderd)
(RKD)
Regel 86: Regel 86:


{{Appendix|1=bron}}
{{Appendix|1=bron}}
 
{{authority control|TYPE=p |RKD=60396 |Wikidata=Q1241051}}
{{DEFAULTSORT:Olaf, Erwin}}
{{DEFAULTSORT:Olaf, Erwin}}
[[Categorie:Nederlands fotograaf]]
[[Categorie:Nederlands fotograaf]]

Versie van 24 feb 2019 19:43

rel=nofollow

Erwin Olaf, eigenlijk Erwin Olaf Springveld (Hilversum, 2 juli 1959), is een Nederlands fotograaf. Hij werkt sinds de jaren tachtig in Amsterdam.

Biografie

Olaf groeide op in Hilversum en volgde de School voor Journalistiek in Utrecht. Na zijn afstuderen richtte hij zich kort op documentaire fotografie. Hij verkoos echter niet veel later de geënsceneerde fotografie omdat hij daar het beeld volledig naar zijn hand kon zetten.

Fotowerk

In de jaren tachtig was Olaf nog doelbewust uit op effect en het choqueren, zoals in zijn series Squares (1984-1990) en Chessmen (1988). In deze series portretteerde hij scènes van naakte bejaarden, mannen met erecties, kleine mensen en extreem dikke, naakte vrouwen, vaak in bondagekleding. Het subversieve nam in dit vroege werk een prominente plaats in, waardoor hij in zijn vroege carrière vooral bekend werd met zijn gewaagde transgressieve fotografie. In 1985 verscheen zijn eerste fotoboek, Stadsgezichten van Erwin Olaf, en Fragmenten uit: Het Amsterdamse dromenboek van Guus Luijters. In het boek Joy uit 1993 is veel van zijn vroege werk opgenomen. Voor de serie Chessmen uit 1988 ontving hij de prijs voor jonge Europese fotografen.

In de jaren negentig maakte Olaf nog verschillende andere vrije series, waaronder Blacks (1990), Mind of their Own en de Patrick Bateman girls een serie van vijf foto's waarbij Olaf voor het eerst gebruik maakte van computermanipulatie, geïnspireerd op Patrick Bateman, de hoofdpersoon uit de film American Psycho (1995), Mature (1999), Fashion Victims (2000) en Royal Blood (2000). In 1991 verscheen zijn eerste film, Tadzio, die hij samen met de schilder F. Franciscus maakte. In 2001/2002 volgde de serie Paradise ‘the Club en in 2002/3 de serie Separation

Vanaf Separation werd Olafs werk genuanceerder. Thema's als kwetsbaarheid en eenzaamheid kwamen centraal te staan in zijn series Rain (2004), Hope (2005), Grief (2007), Fall (2008), Dusk (2009), Dawn (2010) en Hotel (2010). Tevens verschenen de fotoboeken Rain (alternatieve titel: Hope) en Grief in respectievelijk 2006 en 2007. De bijbehorende tentoonstelling was te zien in onder meer het Fotomuseum Den Haag, het Secca Museum (North Carolina), het Forma Museum (Milaan), het Institut Néerlandais (Parijs), het Langhans Museum (Praag) en de Manege in Moskou.

Exposities

Olaf heeft tentoonstellingen gehad in het Stedelijk Museum Amsterdam, de Frankfurter Kunstverein, het Museum of Contemporary Canadian Art in Toronto, Galleria Arte Moderna in Bologna, het Nederlands Instituut voor Mediakunst in Amsterdam, het Muzeum Sztuki w Łodzi in Łódź, Polen, het Chelsea Art Museum in New York, het Australian Centre for Photography in Sydney, het George Eastman House in New York, Maison européenne de la photographie in Parijs, DA2 in Salamanca, het FotoMuseum in Antwerpen, het Moscow Museum of Modern Art in Moskou, en Space E6 in Shenzhen, China. In 2015-2017 reisde de tentoonstelling "Dutch Masters of Light" met werk van Olaf en collega-fotograaf Hendrik Kerstens door Nieuw-Zeeland en Australië.

Videowerk

Naast fotografie maakt Olaf videoclips, korte documentaires en filmpjes voor kinderen. En hij heeft een aantal videoclips gemaakt voor Nederlandse artiesten, onder wie Karin Bloemen en Paul de Leeuw. Sinds 2000 maakt hij tevens films die bestempeld kunnen worden als videokunst door hun vreemde thema's en het ontbreken van een plot.[1]

Opdrachten

Olaf heeft gefotografeerd in opdracht van multinationals, zoals Heineken, Microsoft en Nokia, ook al kan hij soms kritisch uithalen naar grote merken, zoals in de serie Fashion Victims uit 2000. Afgelopen jaren werkte hij meer voor tijdschriften, onder meer voor The New York Times, de Britse Sunday Times, de Franse krant Libération en het tijdschrift Citizen K. Daarnaast krijgt hij geregeld opdrachten van The New York Times Magazine, het Franse dagblad Le Monde, The Sunday Times Magazine (de bijlage van The Sunday Times) en het modetijdschrift Elle. Hij werkte mee aan diverse internationale reclamecampagnes, zoals voor het kledingmerk Diesel, Nokia, Microsoft, de Italiaanse koffiebrander Lavazza, de Duitse autofabrikant BMW en vele andere merken. In 2013 ontwierp hij de beeldenaar van de nieuwe euromunt met het portret van koning Willem Alexander.[2]

Waardering

Zowel zijn reclamefotografie als zijn autonome werk zijn meerdere malen bekroond. Olaf won onder meer een Amerikaanse Lucie Award voor zijn oeuvre en in 2011 de Johannes Vermeerprijs.

In 2014 werd hij benoemd tot lid van de Akademie van Kunsten.[3]

Olaf wordt vertegenwoordigd door de Hasted Kraeutler Gallery (New York), Hamiltons Gallery (Londen), Flatland Gallery (Utrecht en Parijs) en Espacio Minimo in Madrid. Zijn werk is opgenomen in collecties over de gehele wereld, waaronder die van het Groninger Museum, het Stedelijk Museum en Rijksmuseum in Amsterdam, Gemeentemuseum Den Haag en de particuliere verzamelaars Elton John, Joop van Caldenborgh en Martin Margulies.

Publiciteit

  • Olaf kwam onder meer in juli 2005 in het nieuws toen hij een fotomontage publiceerde voorstellende prinses Diana, met een bloederige Mercedes-Benz-ster in haar bovenarm.
  • De hoogste prijs die ooit voor een foto van Olaf op een veiling is betaald, bedraagt 27.168 euro. Het bedrag werd in New York in oktober 2009 geboden op de foto Hope 5 uit de serie Hope Portraits (2005).[4]
  • In 2010 was Olaf een van de zes gasten in het televisieprogramma Zomergasten van de VPRO[5].

Homo-emancipatie

Erwin Olaf, zelf homoseksueel, is ook bekend als voorvechter van homo-emancipatie. Een van de dingen waar hij zich aan stoort is dat er negatief wordt gereageerd op intimiteit tussen homo's op straat. In mei 2010 raakte hij betrokken bij een incident in Amsterdam rond een negatieve bejegening van zoenende homo's door Noord-Afrikanen.[6]

In augustus 2012 kwam Olaf in het nieuws door een conflict met een snackbarhouder die hem had verzocht niet voor zijn snackbar te zoenen met zijn vriend. Daarop organiseerde Olaf een demonstratieve kiss-in voor de snackbar, die ook werd bezocht door wethouder Carolien Gehrels. Tijdens deze gelegenheid spuugde hij GeenStijl verslaggever Tom Staal in het gezicht nadat deze hem naar eigen zeggen langdurig had getergd.[7] Olaf zei in eerste instantie absoluut geen spijt te hebben van deze actie. In tweede instantie betuigde hij toch zijn spijt en vertrok hij uit de klankbordgroep voor hoffelijkheid in Amsterdam waar hij sinds september 2011 zitting in had.[8]

Boekuitgaven (selectie)

  • Stadsgezichten van Erwin Olaf, en Fragmenten uit: Het Amsterdamse dromenboek van Guus Luijters, De Woelrat, Amsterdam, 1985, met inleiding van Hans van Manen. ISBN 90-70464-31-4
  • Chessmen: an attempt to play the game: 32 photographs, Focus, Amsterdam, 1988. ISBN 90-72216-04-0
  • Blacks: 17 royal portraits, Focus, Amsterdam, 1990, met voorwoord van Theo van Gogh. ISBN 90-72216-51-2
  • Beeldenstorm: 1989-1990, Stichting Beeldenstorm, Amsterdam, [1990].
  • Joy: photography, Focus, Amsterdam, 1993. ISBN 90-72216-43-1
  • De tafel van 10, Xeno, Groningen, cop. 1993. ISBN 90-6208-120-7
  • Mind of their own, Focus, Amsterdam, 1995. ISBN 90-72216-60-1
  • Paradise portraits, Reflex, Amsterdam, 2000. ISBN 90-805531-6-6
  • Erwin Olaf: silver, Ludion/Groninger Museum, Amsterdam/Groningen, 2003 (tentoonstellingscatalogus). ISBN 90-76588-63-5
  • The Golden Age, The People of the Labyrinths, [Arnhem], 2005. ISBN 90-801554-2-X
  • Rain (of: Hope), Studio Erwin Olaf/Flatland Gallery, Amsterdam/Utrecht [etc.], cop. 2006. ISBN 90-804678-7-1
  • Grief, Reflex Modern Art Gallery, Amsterdam, [2007] (catalogus).
  • Fall, Veenman, Rotterdam, 2008 (tentoonstellingscatalogus). ISBN 978-90-8690-213-2

Zie ook

Externe links

rel=nofollow

Bronnen, noten en/of referenties

Bronnen
  1. º Erwin Olaf: Work(Dode link), overzicht van de videokunst van Erwin Olaf in de collectie van het Nederlands Instituut voor Mediakunst.
  2. º Erwin Olaf presenteert nieuwe munt koning, NRC, 31 oktober 2013
  3. º Start met negentien nieuwe leden (10 februari 2014) Geraadpleegd op 2016-10-29
  4. º Recordprijs voor foto Erwin Olaf op Parool.nl
  5. º (nl) erwin olaf. VPRO Geraadpleegd op 2016-10-29
  6. º Fotograaf Erwin Olaf wil weg uit 'homofoob' Amsterdam, Elsevier, 12 mei 2010
  7. º Erwin Olaf bespuugt verslaggever Geenstijl, AT5.nl, 16 augustus 2012
  8. º Olaf stopt als 'ambassadeur voor hoffelijkheid', De Telegraaf, 17 augustus 2012
rel=nofollow
rel=nofollow
rel=nofollow