Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Doodsengelen van Lainz
Met de term Lainzer Todesengel ofwel Doodsengelen van Lainz worden vier verpleeghulpen van het toenmalige Krankenhaus Lainz aangeduid. De term werd door de Oostenrijkse pers gebruikt. Het Krankenhaus Lainz was een ziekenhuis in Wenen. De vier verpleeghulpen zijn veroordeeld als dader ofwel medeplichtige in 42 gevallen van dood door schuld, moordpoging ofwel moord in de jaren 1983 t/m 1989.[1]
Achtergrond
De daden gebeurden in de Pavillon V van het toenmalige Krankenhaus Lainz. Pavillon V behoorde bij afdeling voor interne geneeskunde. Er kwamen vaak patiënten met selchts een minimale kans op genezing terecht. Van de verpleeghulpen werd te veel gevergd: van hen werd verwacht dat zij het werk deden van geschoolde verpleegkundigen. Zelfs werden dokterstaken als het verstrekken van injecties aan hen overgelaten.[2] Daardoor hadden ze tevens een nauwelijks gecontroleerde toegang tot medicijnen. Tegelijkertijd waren ze niet op het omgaan met doodzieke en hulpeloze patiënten, die vaak moeilijke persoonlijkheidsveranderingen meemaakten, voorbereid. Ook vielen de daden in een omgeving van vele andere doodzieke patiënten minder op. Toch schijnen er in de afdeling al enige tijd geruchten gecirculeerd te zijn, die door een cultuur van zwijgen niet naar boven kwamen.[1][3]
Geschieden
De veroordeelde hulpen waren Irene Leidolf, Stefanija Meyer, Maria Gruber und Waltraud Wagner. Wagner geldt als het hoofd van de groep. Op haar afdeling werd ze gerespecteerd al dan niet gevreesd. Zij bracht aan haar mededaders haar wetenschap van dodingsmethoden over. Door verschillende en onopvallende methoden te kiezen konden ze hun daden door de jaren heen verbergen. Ze verstrekten hun slachtoffers dodelijke doses van Rohypnol of insuline of brachten water in via de luchtpijp, om bij patiënten met longoedeem een natuurlijke dood door verstikking voor te wenden.[4][1][3]
Opheldering
Het afdelingshoofd kreeg de geruchten te horen. Toen kort daarna een verdacht sterfgeval optrad schakelde hij de politie in. De verpleeghulpen waren in het begin van het onderzoek heel open, hoewel ze later hun bekentenissen gedeeltelijk terugtrokken. Gauw ontplooide zich een enorme publieke aandacht. De gebeurtenissen werden later het grootste Oostenrijkse verplegingsschandal genoemd. De daders werden in de kranten als duivels ofwel doodsengelen betiteld. In 1991 werden de vier hulpen veroordeeld:[1][3]
- Waltraud Wagner tot een levenslange gevangenisstraf vanwege 15 moorden en 17 moordpogingen[5]
- Irene Leidolf tot een levenslange gevangenisstraf vanwege vijf moorden en twee moordpogingen[6]
- Stefanija Meyer tot 20 jaar gevangenis vanwege zeven moordpogingen en twee gevallen van dood door schuld[7]
- Maria Gruber tot twaalf jaar gevangenis vanwege twee moordpogingen[8]
Alle vier daders waren in 2008 inmiddels voorwaardelijk vrijgelaten. Allen vermijden sindsdien het contact met het publiek en blijkbaar hebben allen hun naam gewijzigd.[9] Het ziekenhuis werd in 2000 van Krankenhaus Lainz in Krankenhaus Hietzing hernoemd. Ook het bejaardenhuis ernaast kreeg een andere naam: van Plegeheim Lainz in Geriatriezentrum am Wienerwald. Dit werd gedaan om de beschadigde reputatie van Lainz (oorspronkelijk een onderdeel van het Weense district Hietzing) te niet te doen.[10]
Film
Het gebeuren inspireerde Peter Kern 2010 tot zijn film Die Mörderschwestern.[11]