David

David was de tweede koning van het oude Israël. Volgens 1Kron 2:15 was hij de jongste van zeven zonen van Isaï de Betlehemiet; in 1Samuël 16:10-12 wordt hij de jongste van acht zonen genoemd.

David hoedde in zijn jeugd de schapen van zijn vader en verdedigde zijn kudde onverschrokken. Hij stond bekend om zijn poëtische en muzikale talenten, en het verdere verloop van zijn leven werd hierdoor bepaald. Toen koning Saul in een ongeneeslijke melancholie viel, werd David aan het hof geroepen om de wanhopige koning op te vrolijken door op de harp te spelen, en Saul werd zo dol op de jongeman dat hij hem als zijn schilddrager koos.

Tijdens de oorlogen met de Filistijnen, die het grootste deel van Sauls regering duurden, onderscheidde David zich zo sterk dat hij de aandacht van heel Israël trok. Saul gaf hem zijn dochter Michal als echtgenote; en de oudste zoon van de koning, Jonathan, werd zijn intieme vriend. Maar David kreeg echter al snel de woede van de achterdochtige koning te verwerken, en moest vluchten met gevaar voor zijn leven. De priesters van Nob, die hem hadden geholpen, werden zwaar getroffen door de woede van de zieke koning en werden, op één na, die naar David kon vluchten, als verraders geëxecuteerd. David plaatste zich vervolgens aan het hoofd van een groep waaghalzen. Hij wilde zijn landgenoten graag van dienst zijn en verloste de door de Filistijnen bedreigde stad Keilah; maar toen Saul, die hem als een rebel beschouwde, tegen hem optrok, kon David slechts voor een zeer korte tijd een standpunt innemen.

Na verschillende avonturen, waarbij hij het leven van de koning ruimhartig spaarde, vluchtte David naar het land van de Filistijnen, en werd een vazal van koning Achish van Gath, die hem de stad Ziklag toewees als woonplaats. Hij regeerde hier een jaar en vier maanden, toen een strijd in de buurt van de bergen van Gilboa een einde maakte aan het leven en de heerschappij van Saul.