Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Achille Delaere: verschil tussen versies
(inleiding e.a.) |
(letterprobleem e.a.) |
||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
[[File:Achille Delaere.png|thumb|Achille Delaere]] | [[File:Achille Delaere.png|thumb|Achille Delaere]] | ||
'''Achille Delaere''' ([[Lendelede]], 1868) was een Vlaams katholiek missionaris onder de Polen en | '''Achille Delaere''' ([[Lendelede]], 1868) was een Vlaams katholiek missionaris onder de Polen en Oekraïners in Canada. | ||
==Biografie== | ==Biografie== | ||
| Regel 7: | Regel 7: | ||
Het priesterschap veranderde niets aan zijn manieren: hij was altijd recht voor de raap, en vertelde eerlijk wat hij van iemand vond. Zelfs Andrea Cassulo, de apostolische nuntius van de Heilige Stoel in Canada was op de hoogte van de openhartigheid van Delaere. Delaere vertelde hem dat alleen maar [[Leugen|leugenaars]] en schurken klachten stuurden naar de apostolische nuntius. De nuntius antwoordde met een glimlach dat [[Bisschop|bisschoppen]] en [[Aartsbisschop|aartsbisschoppen]] soms ook naar de apostolische nuntius schreven.<ref name=" churchhistcan.files">Laverdure, Paul, ''Achille Delaere and Origins of the Ukrainian Catholic Church in Western Canada'', p. 99</ref> | Het priesterschap veranderde niets aan zijn manieren: hij was altijd recht voor de raap, en vertelde eerlijk wat hij van iemand vond. Zelfs Andrea Cassulo, de apostolische nuntius van de Heilige Stoel in Canada was op de hoogte van de openhartigheid van Delaere. Delaere vertelde hem dat alleen maar [[Leugen|leugenaars]] en schurken klachten stuurden naar de apostolische nuntius. De nuntius antwoordde met een glimlach dat [[Bisschop|bisschoppen]] en [[Aartsbisschop|aartsbisschoppen]] soms ook naar de apostolische nuntius schreven.<ref name=" churchhistcan.files">Laverdure, Paul, ''Achille Delaere and Origins of the Ukrainian Catholic Church in Western Canada'', p. 99</ref> | ||
Toen de Frans-Canadese aartsbisschop Langevin in de zomer van 1898 in [[Brussels Hoofdstedelijk Gewest|Brussel]] een bezoek bracht aan de provinciale overste van de Belgische redemptoristen, gaf hij Achille Delaere en twee andere Belgische redemptoristen de opdracht om in Canada te gaan helpen te helpen bij de opvang van de grote toestroom van immigranten uit [[Oost-Europa]], die zich in de Canadese prairies kwamen vestigen. Voor hij naar Canada vertrok, verbleef Pater Delaere eerst een jaar in de Galiciaanse stad [[ | Toen de Frans-Canadese aartsbisschop Langevin in de zomer van 1898 in [[Brussels Hoofdstedelijk Gewest|Brussel]] een bezoek bracht aan de provinciale overste van de Belgische redemptoristen, gaf hij Achille Delaere en twee andere Belgische redemptoristen de opdracht om in Canada te gaan helpen te helpen bij de opvang van de grote toestroom van immigranten uit [[Oost-Europa]], die zich in de Canadese prairies kwamen vestigen. Voor hij naar Canada vertrok, verbleef Pater Delaere eerst een jaar in de Galiciaanse stad [[Tuchów]] in [[Galicië (Centraal-Europa)|Galicië]] om daar Pools en Oekraïens te leren. | ||
Daarna vertrok hij naar Canada vertrok om de [[Pools|Poolse]] en [[ | Daarna vertrok hij naar Canada vertrok om de [[Pools|Poolse]] en [[Oekraïne|Oekraïense]] immigranten in het Brandon-Shoal Lake district van [[Manitoba]] bij te staan.<ref>Martynowych, Orest T. Ukrainians in Canada: The Formative Period, 1891-1924. Canadian Institute of Ukrainian Studies Press, University of Alberta, Edmonton, 1991, p. 193 </ref> | ||
In [[Liverpool]] scheepte hij in op de ''Scotsman''. Het schip verging echter voor Belle Isle en zestien mensen kwamen om het leven. Delaere overleefde deze ramp en vervolgde zijn reis naar Brandon, waar hij op 11 oktober 1899 aankwam. Hij werd door zijn mede-redemptoristen verwelkomd als de apostel van de Polen.<ref name=" churchhistcan.files "/> | In [[Liverpool]] scheepte hij in op de ''Scotsman''. Het schip verging echter voor Belle Isle en zestien mensen kwamen om het leven. Delaere overleefde deze ramp en vervolgde zijn reis naar Brandon, waar hij op 11 oktober 1899 aankwam. Hij werd door zijn mede-redemptoristen verwelkomd als de apostel van de Polen.<ref name=" churchhistcan.files "/> | ||
Rond 1903 waren Delaere en de andere redemptoristen werkzaam rond Brandon en brachten iedere maand een bezoek aan [[Yorkton]]. Delaere was zelf verbaasd over de hoeveelheid werk en meldde dat het gebied in feite de helft van | Rond 1903 waren Delaere en de andere redemptoristen werkzaam rond Brandon en brachten iedere maand een bezoek aan [[Yorkton]]. Delaere was zelf verbaasd over de hoeveelheid werk en meldde dat het gebied in feite de helft van België besloeg, met slechts dertig tot veertig Engelse families en sinds de paters oblaten waren verhuisd helemaal genegeerd werd door de andere katholieke geestelijken. Onechte priesters (serafimisten), zoals Stefan Ustvolsky, [[Russisch-Orthodoxe Kerk|russisch-orthodoxe]] priesters en [[Protestantisme|protestanten]] hadden zichzelf allemaal in het gebied gevestigd. De redemptoristen meldden dat er zeventien protestantse dominees in Yorkton waren. Delaere smeekte onmiddellijk om hulp en moedigde Frans-Canadese seminaristen aan om verschillende talen te studeren en trok pater Kryzhanowsky aan, een [[basilianen|basiliaans]] monnik, om hem te helpen.<ref name=" churchhistcan.fil">Laverdure, Paul, ''Achille Delaere and Origins of the Ukrainian Catholic Church in Western Canada'', p. 103</ref> | ||
Delaere werd zich ervan bewust dat de meerderheid van de Galicianen, die zijn diensten bijwoonden, eigenlijk [[Roetheense Grieks-Katholieke Kerk|Roethenen]] waren volgens de oosterse ritus. In de strijd tussen de [[Oosters-Orthodoxe Kerk|Oosterse]] kerk en de [[Latijnse Kerk|Latijnse]] kerk, vonden vele Oost-Europese imigranten die door Delaere werden bediend, de ongehuwde rooms-katholieke priesters en hun Latijnse ritus eerder bevreemdend. Hoe zeer de Rooms-Katholieke Kerk ook probeerde om hen aan zich te binden, alleen een overgang naar de oosterse ritus maakte nog een kans. Delaere werd geconfronteerd met toenemende vijandigheid, afvalligheid en een gebrek aan hulp van aartsbisschop Langevin. Hij vestigde op 12 januari 1904 een klooster voor de redemptoristen in Yorkton, om voor de Galicianen te zorgen. Deze bestaat nog steeds, als de St. Gerardsparochie, een rooms-katholieke parochie in het aartsbisdom van Regina. Uiteindelijk kreeg Delaere op 9 maart 1906 toestemming van paus [[Pius X]] om de [[Byzantijnse liturgie]] in de praktijk te brengen. Pater Delaere vierde de mis voor het eerst volgens de Byzantijnse liturgie op 26 september 1906.<ref name=" churchhistcan.file">Laverdure, Paul, ''Achille Delaere and Origins of the Ukrainian Catholic Church in Western Canada'', p. 104</ref> De andere Belgische priesters volgden spoedig. | Delaere werd zich ervan bewust dat de meerderheid van de Galicianen, die zijn diensten bijwoonden, eigenlijk [[Roetheense Grieks-Katholieke Kerk|Roethenen]] waren volgens de oosterse ritus. In de strijd tussen de [[Oosters-Orthodoxe Kerk|Oosterse]] kerk en de [[Latijnse Kerk|Latijnse]] kerk, vonden vele Oost-Europese imigranten die door Delaere werden bediend, de ongehuwde rooms-katholieke priesters en hun Latijnse ritus eerder bevreemdend. Hoe zeer de Rooms-Katholieke Kerk ook probeerde om hen aan zich te binden, alleen een overgang naar de oosterse ritus maakte nog een kans. Delaere werd geconfronteerd met toenemende vijandigheid, afvalligheid en een gebrek aan hulp van aartsbisschop Langevin. Hij vestigde op 12 januari 1904 een klooster voor de redemptoristen in Yorkton, om voor de Galicianen te zorgen. Deze bestaat nog steeds, als de St. Gerardsparochie, een rooms-katholieke parochie in het aartsbisdom van Regina. Uiteindelijk kreeg Delaere op 9 maart 1906 toestemming van paus [[Pius X]] om de [[Byzantijnse liturgie]] in de praktijk te brengen. Pater Delaere vierde de mis voor het eerst volgens de Byzantijnse liturgie op 26 september 1906.<ref name=" churchhistcan.file">Laverdure, Paul, ''Achille Delaere and Origins of the Ukrainian Catholic Church in Western Canada'', p. 104</ref> De andere Belgische priesters volgden spoedig. | ||
Omdat de | Omdat de Oekraïners zijn naam moeijk konden uitspreken, gingen zij hem ''Pater Dollar'' noemen. John Bodrug bracht in zijn memoires verslag uit over Delaere: "In Sifton was er een kleine Grieks-katholieke kerk gebouwd, die af en toe door pater Zaklynsky werd bezocht, maar waar steeds vaker pater Dollar een dienst verzorgde. Delaere had geleerd een mis te lezen in het [[Oudkerkslavisch]] en was gekleed conform het [[Geschiedenis van de rooms-katholieke klerikale kledij|Griekse]] rituaal, maar hield zijn preken wel in het [[Pools]]."<ref name="amazon">{{cite web|url=http://www.amazon.com/Independent-Orthodox-Church-Pertaining-Ukrainian/dp/B00BSA4MNW|title=Independent Orthodox Church: Memoirs Pertaining to the History of a Ukrainian Canadian Church in the Years 1903 to 1913 |first1=John |last1=Bodrug |first2=John |last2=Bohdan Gegorovich |first3=Edward |last3=Bodrug |first4=Lydia |last4=Biddle |first5=Senator Paul |last5=Yuzyk |first6=(Rev.) Wm. H. |last6=Shaver |publisher=Ukrainian Canadian Research Foundation (1000) |page=158 |asin=B00BSA4MNW|accessdate=September 9, 2014}}</ref> | ||
Voor wat betreft zijn taalvaardigheden en zijn kennis over de Oosterse ritus verklaarden zijn naaste medewerkers dat hij de [[Frans|Franse]] taal nooit goed beheerste en dat zijn [[ | Voor wat betreft zijn taalvaardigheden en zijn kennis over de Oosterse ritus verklaarden zijn naaste medewerkers dat hij de [[Frans|Franse]] taal nooit goed beheerste en dat zijn [[Oekraïens]] hoogstens middelmatig was, maar daarentegen was hij door zijn ijver en prestatievermogen onmisbaar voor zijn superieuren, zelfs al waren die niet echt te spreken over zijn rustieke manieren.<ref name=" churchhistcan.files "/> | ||
In 1911 werd, op aandringen van Delaere, aartsbisschop Langevin uiteindelijk overgehaald om een | In 1911 werd, op aandringen van Delaere, aartsbisschop Langevin uiteindelijk overgehaald om een Oekraïense katholiek bisschop aan te stellen en hij informeerde het [[Heilige Stoel|Vaticaan]] over de verandering van zijn mening. In mei 1912 werd Delaere opgeroepen om met paus Pius X te overleggen en op 15 juli werd vanuit Rome, nadat de Oekraïense katholieke hiërarchie in Galicia was geraadpleegd, Nykyta Budka tot eerste bisschop van de Oekraïense katholieken in Canada benoemd.<ref>Martynowych, Orest T. ''Ukrainians in Canada: The Formative Period, 1891-1924''. Canadian Institute of Ukrainian Studies Press, University of Alberta, Edmonton, 1991, p. 205</ref> | ||
Nadat hij ervoor gezorgd had dat Budka naar Canada kwam, moest hij nu met hem weten om te gaan. Er waren momenten van twijfel, toen Delaere | Nadat hij ervoor gezorgd had dat Budka naar Canada kwam, moest hij nu met hem weten om te gaan. Er waren momenten van twijfel, toen Delaere verbaasd was door wat hij ondervond als de 'koude neutraliteit' van Budka, en toen hij de raad kreeg om de Oekraïners in Canada met rust te laten, maar hij bleef standvastig.<ref>Martynowych, Orest T. ''Ukrainians in Canada: The Formative Period, 1891-1924''. Canadian Institute of Ukrainian Studies Press, University of Alberta, Edmonton, 1991, p. 383</ref> | ||
Pater Delaere diende gedurende 40 jaar in de Canadese prairieprivincies vanaf zijn aankomst in 1899 tot aan zijn dood in 1939. | Pater Delaere diende gedurende 40 jaar in de Canadese prairieprivincies vanaf zijn aankomst in 1899 tot aan zijn dood in 1939. | ||
== Bibliografie == | == Bibliografie == | ||
* Bodrug, Ivan. ''Independent Orthodox Church: Memoirs Pertaining to the History of a Ukrainian Canadian Church in the Years | * Bodrug, Ivan. ''Independent Orthodox Church: Memoirs Pertaining to the History of a Ukrainian Canadian Church in the Years 1903-1913'', translators: Bodrug, Edward; Biddle, Lydia, Toronto, Ukrainian Research Foundation, 1982. | ||
* {{cite book |last=Laverdure |first=Paul |title=Achille Delaere and the Origins of the Ukrainian Catholic Church in Western Canada |format=PDF |url=http://churchhistcan.files.wordpress.com/2013/05/2004-6-laverdure-article.pdf }} | * {{cite book |last=Laverdure |first=Paul |title=Achille Delaere and the Origins of the Ukrainian Catholic Church in Western Canada |format=PDF |url=http://churchhistcan.files.wordpress.com/2013/05/2004-6-laverdure-article.pdf }} | ||
* Martynowych, Orest T. ''Ukrainians in Canada: The Formative Period, 1891–1924''. Canadian Institute of Ukrainian Studies Press, University of Alberta, Edmonton, 1991. | * Martynowych, Orest T. ''Ukrainians in Canada: The Formative Period, 1891–1924''. Canadian Institute of Ukrainian Studies Press, University of Alberta, Edmonton, 1991. | ||
Versie van 28 apr 2015 14:06
Achille Delaere (Lendelede, 1868) was een Vlaams katholiek missionaris onder de Polen en Oekraïners in Canada.
Biografie
Achille Delaere groeide op als een boerenzoon en werkte mee op de boerderij. Zijn broer was reeds missionaris in Belgisch-Congo. Het zware landbouwersleven was een reden waarom Achille besloot om priester te worden. Als jonge man sloot hij zich in 1889 aan bij de redemptoristen en werd in 1896 gewijd.
Het priesterschap veranderde niets aan zijn manieren: hij was altijd recht voor de raap, en vertelde eerlijk wat hij van iemand vond. Zelfs Andrea Cassulo, de apostolische nuntius van de Heilige Stoel in Canada was op de hoogte van de openhartigheid van Delaere. Delaere vertelde hem dat alleen maar leugenaars en schurken klachten stuurden naar de apostolische nuntius. De nuntius antwoordde met een glimlach dat bisschoppen en aartsbisschoppen soms ook naar de apostolische nuntius schreven.[1]
Toen de Frans-Canadese aartsbisschop Langevin in de zomer van 1898 in Brussel een bezoek bracht aan de provinciale overste van de Belgische redemptoristen, gaf hij Achille Delaere en twee andere Belgische redemptoristen de opdracht om in Canada te gaan helpen te helpen bij de opvang van de grote toestroom van immigranten uit Oost-Europa, die zich in de Canadese prairies kwamen vestigen. Voor hij naar Canada vertrok, verbleef Pater Delaere eerst een jaar in de Galiciaanse stad Tuchów in Galicië om daar Pools en Oekraïens te leren.
Daarna vertrok hij naar Canada vertrok om de Poolse en Oekraïense immigranten in het Brandon-Shoal Lake district van Manitoba bij te staan.[2]
In Liverpool scheepte hij in op de Scotsman. Het schip verging echter voor Belle Isle en zestien mensen kwamen om het leven. Delaere overleefde deze ramp en vervolgde zijn reis naar Brandon, waar hij op 11 oktober 1899 aankwam. Hij werd door zijn mede-redemptoristen verwelkomd als de apostel van de Polen.[1]
Rond 1903 waren Delaere en de andere redemptoristen werkzaam rond Brandon en brachten iedere maand een bezoek aan Yorkton. Delaere was zelf verbaasd over de hoeveelheid werk en meldde dat het gebied in feite de helft van België besloeg, met slechts dertig tot veertig Engelse families en sinds de paters oblaten waren verhuisd helemaal genegeerd werd door de andere katholieke geestelijken. Onechte priesters (serafimisten), zoals Stefan Ustvolsky, russisch-orthodoxe priesters en protestanten hadden zichzelf allemaal in het gebied gevestigd. De redemptoristen meldden dat er zeventien protestantse dominees in Yorkton waren. Delaere smeekte onmiddellijk om hulp en moedigde Frans-Canadese seminaristen aan om verschillende talen te studeren en trok pater Kryzhanowsky aan, een basiliaans monnik, om hem te helpen.[3]
Delaere werd zich ervan bewust dat de meerderheid van de Galicianen, die zijn diensten bijwoonden, eigenlijk Roethenen waren volgens de oosterse ritus. In de strijd tussen de Oosterse kerk en de Latijnse kerk, vonden vele Oost-Europese imigranten die door Delaere werden bediend, de ongehuwde rooms-katholieke priesters en hun Latijnse ritus eerder bevreemdend. Hoe zeer de Rooms-Katholieke Kerk ook probeerde om hen aan zich te binden, alleen een overgang naar de oosterse ritus maakte nog een kans. Delaere werd geconfronteerd met toenemende vijandigheid, afvalligheid en een gebrek aan hulp van aartsbisschop Langevin. Hij vestigde op 12 januari 1904 een klooster voor de redemptoristen in Yorkton, om voor de Galicianen te zorgen. Deze bestaat nog steeds, als de St. Gerardsparochie, een rooms-katholieke parochie in het aartsbisdom van Regina. Uiteindelijk kreeg Delaere op 9 maart 1906 toestemming van paus Pius X om de Byzantijnse liturgie in de praktijk te brengen. Pater Delaere vierde de mis voor het eerst volgens de Byzantijnse liturgie op 26 september 1906.[4] De andere Belgische priesters volgden spoedig.
Omdat de Oekraïners zijn naam moeijk konden uitspreken, gingen zij hem Pater Dollar noemen. John Bodrug bracht in zijn memoires verslag uit over Delaere: "In Sifton was er een kleine Grieks-katholieke kerk gebouwd, die af en toe door pater Zaklynsky werd bezocht, maar waar steeds vaker pater Dollar een dienst verzorgde. Delaere had geleerd een mis te lezen in het Oudkerkslavisch en was gekleed conform het Griekse rituaal, maar hield zijn preken wel in het Pools."[5]
Voor wat betreft zijn taalvaardigheden en zijn kennis over de Oosterse ritus verklaarden zijn naaste medewerkers dat hij de Franse taal nooit goed beheerste en dat zijn Oekraïens hoogstens middelmatig was, maar daarentegen was hij door zijn ijver en prestatievermogen onmisbaar voor zijn superieuren, zelfs al waren die niet echt te spreken over zijn rustieke manieren.[1] In 1911 werd, op aandringen van Delaere, aartsbisschop Langevin uiteindelijk overgehaald om een Oekraïense katholiek bisschop aan te stellen en hij informeerde het Vaticaan over de verandering van zijn mening. In mei 1912 werd Delaere opgeroepen om met paus Pius X te overleggen en op 15 juli werd vanuit Rome, nadat de Oekraïense katholieke hiërarchie in Galicia was geraadpleegd, Nykyta Budka tot eerste bisschop van de Oekraïense katholieken in Canada benoemd.[6]
Nadat hij ervoor gezorgd had dat Budka naar Canada kwam, moest hij nu met hem weten om te gaan. Er waren momenten van twijfel, toen Delaere verbaasd was door wat hij ondervond als de 'koude neutraliteit' van Budka, en toen hij de raad kreeg om de Oekraïners in Canada met rust te laten, maar hij bleef standvastig.[7]
Pater Delaere diende gedurende 40 jaar in de Canadese prairieprivincies vanaf zijn aankomst in 1899 tot aan zijn dood in 1939.
Bibliografie
- Bodrug, Ivan. Independent Orthodox Church: Memoirs Pertaining to the History of a Ukrainian Canadian Church in the Years 1903-1913, translators: Bodrug, Edward; Biddle, Lydia, Toronto, Ukrainian Research Foundation, 1982.
- Laverdure, Paul, Achille Delaere and the Origins of the Ukrainian Catholic Church in Western Canada (PDF)
- Martynowych, Orest T. Ukrainians in Canada: The Formative Period, 1891–1924. Canadian Institute of Ukrainian Studies Press, University of Alberta, Edmonton, 1991.
Externe links
- Five Door Films, Romance of the Far Fur Country
- Yereniuk, Roman, A Short Historical Outline of the Ukrainian Orthodox Church of Canada (PDF)
- Laverdure, Paul., Achille Delaere and the Ukrainian Catholic Church (PDF)
Bronnen, noten en/of referenties
|
